Double Dipsea (2)
Wedstrijdverslag
26 juni 2004
Stinson Beach, Californië USA
Het is vandaag zaterdag 26-6-04 en om 6.15 loopt de wekker al af. Wim van Dam (mijn gastheer in Novato, Californië) en ik werken snel een ontbijt naar binnen, pakken onze sporttassen en gaan op pad. Vandaag staat de Double Dipsea op het programma. Dit is een wedstrijd over 14 mijl van Stinson Beach naar Mill Valley en terug, die gelopen wordt over zogeheten trails d.w.z. bergpaadjes. Onderweg naar de start zien we de mist boven de heuvels en hopen we op gunstige temperaturen. Helaas blijkt bij aankomst dat hier geen sprake is van mist en dat de temperatuur al 25 graden bedraagt. De organisatie waarschuwt al voor de hitte en adviseert veel te drinken en zelf bidons mee te nemen aangezien er maar 5 posten onderweg zijn.Nadat Wim en ik de startnummers opgehaald hebben gaan we richting start. Bij deze wedstrijd start men in groepen naar leeftijd en geslacht, en de eerste start is al om 8.15 uur.Wij zitten in de op een na laatste groep en om 9.08 is het ook voor ons zover, we mogen op pad. Meteen beginnen we met een hellinkje naar de eerste trails. Ik open rustig en ga als vierde de trail op. Wim zit wat verder naar achteren maar loopt rustig in zijn eigen tempo.Al snel schuif ik op naar de tweede plek maar toch voel ik al dat de benen niet echt goed zijn.Rustig lopen en niet forceren op de gedeeltes omhoog is dus het devies. Al na twee mijl begin ik mensen in te halen van de groep die vier minuten voor ons is gestart. Hier is het pad vrij smal en moet ik me af en toe erlangs wringen. Gelukkig proberen de meesten wel ruimte te maken als je eraan komt en “on your left” roept. Bovenaan een trap volg ik een paar lopers maar merk al vrij snel dat deze niet de kortste weg nemen. Omkeren heeft weinig zin en dus hoop ik maar dat deze langere maar makkelijkere route me niet te veel tijd kost. Na een tijdje komen we weer op het pad waar de grote meute loopt en is het op naar de eerste post. Vanaf deze post op Cardiac Hill gaat het in een lange afdaling naar Muir Woods. Dit gaat een stuk beter dan omhoog en ik haal steeds meer mensen in van eerdere startgroepen. Bij het verlaten van Muuir Woods kom ik al de koploopster in de wedstrijd tegen terwijl ik naar schatting nog wel een kwartier te gaan heb naar het keerpunt. Wel heb ik het idee dat er niet zo gek veel mensen voor me zitten. Na een venijnige laatste klim volgt een afdaling naar de beroemde, beruchte en verfoeide Dipsea Stairs, eigenlijk drie opeen volgende trappen van in totaal 674 treden. Ondanks dat ik meestentijds schuin als een krab moet lopen omdat de treden vrij smal zijn levert de afdaling geen problemen op. Beneden aangekomen loop ik de 200 meter naar het keerpunt en ga terug naar de trap om nu dezelfde 674 treden omhoog te gaan.Bij het omhoog gaan vraag ik me af op welk gedeelte van de trap ik Wim tegen zal komen.Het verschil tussen ons is toch groter dan ik verwachtte en ik ben net de trap af ( en totaal verzuurd ) als ik Wim zie. Blijkbaar zie ik er nogal rottig uit want Wim roept me in het passeren nog even toe dat ik moet drinken en dan vooral sportdrank. Op weg naar de drinkpost bij Muir Woods gaat het weer mis met de route, ik volg een loper die de makkelijke, langere weg naar beneden neemt i.p.v. de korte en erg steile, dit kost tijd maar is nu eenmaal niet te voorkomen als je niet bekend bent met het parcours en de mogelijkheden tot (legaal) afsnijden. Na de drinkpost volgt de lange klim naar Cardiac Hill en hier ga ik echt helemaal kapot, hele stukken wandel ik en dit kost me veel tijd en de nodige plaatsen. Eindelijk bereik ik de post op Cardiac Hill en na uitgebreid gedronken te hebben o.a. water met opgeloste zouttabletten ga ik op pad voor de laatste 4 mijl. Het tempo zit er weer een beetje in en langzaam pak ik weer wat plaatsjes terug. Met nog een kleine 2 mijl te gaan slaat het noodlot toe, op de laatste trede, echt de allerlaatste, van een vrij lange trap ga ik zwaar door mijn enkel. Na even stil gestaan te hebben probeer ik of ik toch door kan. De kortste weg terug is n.l. gewoon het parcours volgen. Klimmen gaat nog enigszins maar het dalen doet flink pijn. Zo hobbel ik door naar de finish die ik na 2.18.24 als nummer 42 passeer. Meteen strompel ik door naar de tent van the American Red Cross om ijs op mijn enkel te laten doen.Enige tijd later besluit ik om naar de finish te lopen en kom daar precies op tijd aan om Wim te zien finishen in 2.37.40 maar liefst een verbetering van zijn snelste tijd op dit parcours met 6 minuten. Je begrijpt dat Wim zeer tevreden is met dit resultaat, zelf had ik er meer van verwacht maar het meest baal ik van de verstuikte enkel. Dit kan namelijk nog roet in het eten gooien bij het volgende programmapunt van Wim en mij deze vakantie.
Stinson Beach, Californië USA
Het is vandaag zaterdag 26-6-04 en om 6.15 loopt de wekker al af. Wim van Dam (mijn gastheer in Novato, Californië) en ik werken snel een ontbijt naar binnen, pakken onze sporttassen en gaan op pad. Vandaag staat de Double Dipsea op het programma. Dit is een wedstrijd over 14 mijl van Stinson Beach naar Mill Valley en terug, die gelopen wordt over zogeheten trails d.w.z. bergpaadjes. Onderweg naar de start zien we de mist boven de heuvels en hopen we op gunstige temperaturen. Helaas blijkt bij aankomst dat hier geen sprake is van mist en dat de temperatuur al 25 graden bedraagt. De organisatie waarschuwt al voor de hitte en adviseert veel te drinken en zelf bidons mee te nemen aangezien er maar 5 posten onderweg zijn.Nadat Wim en ik de startnummers opgehaald hebben gaan we richting start. Bij deze wedstrijd start men in groepen naar leeftijd en geslacht, en de eerste start is al om 8.15 uur.Wij zitten in de op een na laatste groep en om 9.08 is het ook voor ons zover, we mogen op pad. Meteen beginnen we met een hellinkje naar de eerste trails. Ik open rustig en ga als vierde de trail op. Wim zit wat verder naar achteren maar loopt rustig in zijn eigen tempo.Al snel schuif ik op naar de tweede plek maar toch voel ik al dat de benen niet echt goed zijn.Rustig lopen en niet forceren op de gedeeltes omhoog is dus het devies. Al na twee mijl begin ik mensen in te halen van de groep die vier minuten voor ons is gestart. Hier is het pad vrij smal en moet ik me af en toe erlangs wringen. Gelukkig proberen de meesten wel ruimte te maken als je eraan komt en “on your left” roept. Bovenaan een trap volg ik een paar lopers maar merk al vrij snel dat deze niet de kortste weg nemen. Omkeren heeft weinig zin en dus hoop ik maar dat deze langere maar makkelijkere route me niet te veel tijd kost. Na een tijdje komen we weer op het pad waar de grote meute loopt en is het op naar de eerste post. Vanaf deze post op Cardiac Hill gaat het in een lange afdaling naar Muir Woods. Dit gaat een stuk beter dan omhoog en ik haal steeds meer mensen in van eerdere startgroepen. Bij het verlaten van Muuir Woods kom ik al de koploopster in de wedstrijd tegen terwijl ik naar schatting nog wel een kwartier te gaan heb naar het keerpunt. Wel heb ik het idee dat er niet zo gek veel mensen voor me zitten. Na een venijnige laatste klim volgt een afdaling naar de beroemde, beruchte en verfoeide Dipsea Stairs, eigenlijk drie opeen volgende trappen van in totaal 674 treden. Ondanks dat ik meestentijds schuin als een krab moet lopen omdat de treden vrij smal zijn levert de afdaling geen problemen op. Beneden aangekomen loop ik de 200 meter naar het keerpunt en ga terug naar de trap om nu dezelfde 674 treden omhoog te gaan.Bij het omhoog gaan vraag ik me af op welk gedeelte van de trap ik Wim tegen zal komen.Het verschil tussen ons is toch groter dan ik verwachtte en ik ben net de trap af ( en totaal verzuurd ) als ik Wim zie. Blijkbaar zie ik er nogal rottig uit want Wim roept me in het passeren nog even toe dat ik moet drinken en dan vooral sportdrank. Op weg naar de drinkpost bij Muir Woods gaat het weer mis met de route, ik volg een loper die de makkelijke, langere weg naar beneden neemt i.p.v. de korte en erg steile, dit kost tijd maar is nu eenmaal niet te voorkomen als je niet bekend bent met het parcours en de mogelijkheden tot (legaal) afsnijden. Na de drinkpost volgt de lange klim naar Cardiac Hill en hier ga ik echt helemaal kapot, hele stukken wandel ik en dit kost me veel tijd en de nodige plaatsen. Eindelijk bereik ik de post op Cardiac Hill en na uitgebreid gedronken te hebben o.a. water met opgeloste zouttabletten ga ik op pad voor de laatste 4 mijl. Het tempo zit er weer een beetje in en langzaam pak ik weer wat plaatsjes terug. Met nog een kleine 2 mijl te gaan slaat het noodlot toe, op de laatste trede, echt de allerlaatste, van een vrij lange trap ga ik zwaar door mijn enkel. Na even stil gestaan te hebben probeer ik of ik toch door kan. De kortste weg terug is n.l. gewoon het parcours volgen. Klimmen gaat nog enigszins maar het dalen doet flink pijn. Zo hobbel ik door naar de finish die ik na 2.18.24 als nummer 42 passeer. Meteen strompel ik door naar de tent van the American Red Cross om ijs op mijn enkel te laten doen.Enige tijd later besluit ik om naar de finish te lopen en kom daar precies op tijd aan om Wim te zien finishen in 2.37.40 maar liefst een verbetering van zijn snelste tijd op dit parcours met 6 minuten. Je begrijpt dat Wim zeer tevreden is met dit resultaat, zelf had ik er meer van verwacht maar het meest baal ik van de verstuikte enkel. Dit kan namelijk nog roet in het eten gooien bij het volgende programmapunt van Wim en mij deze vakantie.
