Jungfrau marathon
Wedstrijdverslag
11 september 2004
Zwitserland
JUNGFRAU MARATHON ZWITSERLAND 11.09.2004.Wim en Hetty van der Heiden + Piet en Aria Wuijster.Op woensdag 8 september al in Zwitserland aangekomen, gewoon omdat het leuk is en om te acclimatiseren op hoogte. 's Middags zijn we gelijk gaan wandelen op het parkoers van de marathon. We besluiten de "Muur van Wengen" te doen, een steile klim vanaf 26 km tot 30 km van de marathon. Tijdens het wandelen hijgen en zweten wij als een gek, Ik vraag mij af of dit acclimatiseren is? De volgende morgen hebben we allemaal een beetje spierpijn, maar de zon en een strak blauwe lucht nodigen ons uit om weer te gaan wandelen, alles gaat omhoog of omlaag, niets is vlak. Wij lopen nu een stuk van de route maar dan omgekeerd. Wij lopen nu omlaag, wat wij zaterdag omhoog moeten lopen. Hetty en ik krijgen allerlei aanwijzingen van de twee routiniers; waar wij rustiger aan moeten doen, omdat je anders zo verzuurt dat je het eind niet haalt zonder hevige kramp. We luisteren goed, maar vragen ons af of we dit zaterdag nog wel weten?Het is hier overal schitterend en het weer is fantastisch, wij doen rustig aan, pikken een terrasje en genieten van het uitzicht. Door al dat dalen is de spierpijn niet minder geworden, integendeel zelfs. Ik informeer voorzichtig of de anderen dat ook hebben, het lijkt mij namelijk geen geweldige voorbereiding voor zaterdag. Allemaal voelen we onze spieren. Vrijdag halen wij ons startnummer op in Casino Kursaal, een prachtig oud gebouw in Interlaken, we slaan nog wat Powerbar gel in en we vieren Wim z'n verjaardag met koffie en taart.Zaterdagmorgen om 6.15 uur ontbijt in ons hotel Alpenblick in Wilderswil, om 7.15 uur vertrekken wij met de bus naar Interlaken. Na een paar minuten zijn wij er al. Weer naar Casino Kursaal waar we onze tassen moeten afgeven die met de trein naar de finish wordt getransporteerd. In de grote zaal staan masseurs klaar om hen die dat willen, voor de start, nog te masseren. Wij willen dat alle vier, want voor die vage spierpijn die wij nog voelen is het misschien niet verkeerd. Ik zeg nog even speciaal tegen mijn fysiotherapeute dat ik een beetje spierpijn heb, maar zij zegt dat alles goed aanvoelt en het dus reuze meevalt. Ik ben gerustgesteld. Dan gaan Hetty en ik naar ons startvak. Piet en Wim staan wat verder naar voren.Het startschot klinkt om 8.45 uur. Na een kleine 2 minuten passeren wij het startdoek. Het is nu echt begonnen. Kippenvel krijg ik als ik word aangemoedigd door het publiek dat langs de route staat. Een rondje door Interlaken, vervolgens naar Wilderswil waar wij persoonlijk nog extra aangemoedigd worden door de hotelgasten en de baas van ons hotel Alpenblick. Daar hebben wij inmiddels 10 vlakke km's achter de rug. Na Wilderswil gaan we geleidelijk omhoog, nog niet echt zwaar, maar ik voel het wel. Op naar Lauterbrunnen, waar het heel gezellig is Heel veel Zwitsers moedigen me aan door met grote en kleine koeienbellen te rinkelen en HOP HOP HOP te roepen De Hollanders langs de kant roepen dan HUP HOLLAND HUP en Hetty en ik zingen dan LAAT DE LEEUW NIET IN Z'N HEMPIE STAAN. Wij krijgen weer kippenvel en rennen verder. Bij het ½ marathon punt gekomen, hebben wij ruim 300 stijgingsmeters gehad. Het moeten er 1829 worden. Bij 25.4 km gaat het echt beginnen: de muur naar Wengen op 30.3 km, in die bijna 5 km, met 26 haarspeldbochten, overbrug je 513 stijgingsmeters. Stijgingspercentage gemiddeld boven de 10%! Dat is pittig. Hier zie ik al behoorlijk wat mensen met kramp. Hetty en ik voelen ons prima. Tot hier is het echt nog vanzelf gegaan, maar nu begint het echte werk. Hetty gaat nu net iets sneller dan ik en we spreken af ieder in haar eigen tempo verder te lopen. Hetty verdwijnt nu langzaam uit beeld. Na deze lange steile klim kom ik in het bergdorp Wengen, dit ligt op 1284 m. Hier is het groot feest, live muziek en een grandioos publiek en weer die koeienbellen overal. Het is echt genieten. Het zwaarste moet nog komen. Er liggen nog 1000 stijgingsmeters voor me en dat in de laatste 12 km van de marathon. Alleen de allerlaatste kilometer gaat omlaagt.Nu komt het ruige gedeelte; via Wengen, Allmend, Wengernalp, steil omhoog. Dan een klein stukje naar beneden (dit voelt onwerkelijk aan) naar het skistation Wixi op 38 km. Als ik daar omhoog kijkt, zie ik één gekleurd lint van lopers omhoog ploeteren op de smalle Moräne (gletscherkam)van de Eigergletscher. Dit is werkelijk adembenemend, zowel letterlijk als figuurlijk! Ik kijk tegen de besneeuwde JUNGFRAU bergtop op, die nu heel dichtbij is.Het is hier werkelijk heel zwaar. Ik ga stap voor stap omhoog, het lijkt net een ongelijke trap met treden van keien en kuilen. Hopelijk geen valkuilen. Hier volg ik geconcentreerd mijn voorganger totdat ik boven ben bij km 41. Dat duurt erg lang maar ik voel me nog steeds goed. Mijn hartslag is laag, maar toch heb ik het gevoel dat ik niet sneller kan. Eén keer haalde ik mijn voorganger in, omdat hij steeds langzamer ging en toen nagenoeg stilstond. Ik moest hem wel inhalen maar dit kost veel energie. Aan het eind van de Moräne ben je op 2205 meter hoogte.Dan is het einde bijna in zicht. De finish zie ik nog niet maar ik hoor de finish speaker al wel. Nu gaat het steil omlaag. Ik ga nu heel hard (tenminste dat denk ik) en ik ben bang dat wanneer ik nog harder ga, ik over de kop sla. Dus toch maar niet al te gek doen, ik haal het makkelijk binnen de tijd en dat is tenslotte mijn doel: de JUNGFRAU MARATHON op een goede manier uitlopen.Dat gaat zeker lukken. Met een lange eindsprint kom ik over de finish in 6.25.50 met nog 1 minuut en 52 sec. voor de start in mindering maar dat maakt eigenlijk niet uit.Wim van der Heiden 4.24.47, Piet Wuijster 4.55.50, Hetty van der Heiden 6.19.01 (allereerste marathon) en Aria Wuijster 6.25.50 (eerste Jungfrau marathon).Deze marathon is perfect georganiseerd, veel verzorgingsposten onderweg , vooral waar het steil is. Ook posten waar je gemasseerd kan worden (gelukkig voor ons niet nodig geweest). Boven bij de finish wordt je tas je aangegeven Er zijn voldoende warme douches met kleedruimtes waar zelfs een rij föhns met spiegels hangen Zowel bij de dames als bij de heren.Iedereen moet met het tandradtreintje weer helemaal naar beneden. ze rijden af en aan, maar het is wel dringen geblazen om een plaatsje te bemachtigen. Dat lukte Piet weliswaar met enige moeite, maar uiteindelijk konden wij alle vier zitten in de trein.Dit is echt een aanrader. Je hoeft er niet bang voor te zijn, al doe je er gegarandeerd wel langer over dan over een vlakke marathon. Maar je ervaart het per definitie niet als zwaarder, wel als mooier. Als je je krachten goed weet te verdelen en uiteraard goed getraind bent, kun je echt genieten onderweg en heb je naderhand nauwelijks spierpijn, tenminste dat is onze ervaring.Volgend jaar willen wij zeker weer.Aria Wuijster (en Piet Wuijster)ook namens: Wim en Hetty van der Heiden
Zwitserland
JUNGFRAU MARATHON ZWITSERLAND 11.09.2004.Wim en Hetty van der Heiden + Piet en Aria Wuijster.Op woensdag 8 september al in Zwitserland aangekomen, gewoon omdat het leuk is en om te acclimatiseren op hoogte. 's Middags zijn we gelijk gaan wandelen op het parkoers van de marathon. We besluiten de "Muur van Wengen" te doen, een steile klim vanaf 26 km tot 30 km van de marathon. Tijdens het wandelen hijgen en zweten wij als een gek, Ik vraag mij af of dit acclimatiseren is? De volgende morgen hebben we allemaal een beetje spierpijn, maar de zon en een strak blauwe lucht nodigen ons uit om weer te gaan wandelen, alles gaat omhoog of omlaag, niets is vlak. Wij lopen nu een stuk van de route maar dan omgekeerd. Wij lopen nu omlaag, wat wij zaterdag omhoog moeten lopen. Hetty en ik krijgen allerlei aanwijzingen van de twee routiniers; waar wij rustiger aan moeten doen, omdat je anders zo verzuurt dat je het eind niet haalt zonder hevige kramp. We luisteren goed, maar vragen ons af of we dit zaterdag nog wel weten?Het is hier overal schitterend en het weer is fantastisch, wij doen rustig aan, pikken een terrasje en genieten van het uitzicht. Door al dat dalen is de spierpijn niet minder geworden, integendeel zelfs. Ik informeer voorzichtig of de anderen dat ook hebben, het lijkt mij namelijk geen geweldige voorbereiding voor zaterdag. Allemaal voelen we onze spieren. Vrijdag halen wij ons startnummer op in Casino Kursaal, een prachtig oud gebouw in Interlaken, we slaan nog wat Powerbar gel in en we vieren Wim z'n verjaardag met koffie en taart.Zaterdagmorgen om 6.15 uur ontbijt in ons hotel Alpenblick in Wilderswil, om 7.15 uur vertrekken wij met de bus naar Interlaken. Na een paar minuten zijn wij er al. Weer naar Casino Kursaal waar we onze tassen moeten afgeven die met de trein naar de finish wordt getransporteerd. In de grote zaal staan masseurs klaar om hen die dat willen, voor de start, nog te masseren. Wij willen dat alle vier, want voor die vage spierpijn die wij nog voelen is het misschien niet verkeerd. Ik zeg nog even speciaal tegen mijn fysiotherapeute dat ik een beetje spierpijn heb, maar zij zegt dat alles goed aanvoelt en het dus reuze meevalt. Ik ben gerustgesteld. Dan gaan Hetty en ik naar ons startvak. Piet en Wim staan wat verder naar voren.Het startschot klinkt om 8.45 uur. Na een kleine 2 minuten passeren wij het startdoek. Het is nu echt begonnen. Kippenvel krijg ik als ik word aangemoedigd door het publiek dat langs de route staat. Een rondje door Interlaken, vervolgens naar Wilderswil waar wij persoonlijk nog extra aangemoedigd worden door de hotelgasten en de baas van ons hotel Alpenblick. Daar hebben wij inmiddels 10 vlakke km's achter de rug. Na Wilderswil gaan we geleidelijk omhoog, nog niet echt zwaar, maar ik voel het wel. Op naar Lauterbrunnen, waar het heel gezellig is Heel veel Zwitsers moedigen me aan door met grote en kleine koeienbellen te rinkelen en HOP HOP HOP te roepen De Hollanders langs de kant roepen dan HUP HOLLAND HUP en Hetty en ik zingen dan LAAT DE LEEUW NIET IN Z'N HEMPIE STAAN. Wij krijgen weer kippenvel en rennen verder. Bij het ½ marathon punt gekomen, hebben wij ruim 300 stijgingsmeters gehad. Het moeten er 1829 worden. Bij 25.4 km gaat het echt beginnen: de muur naar Wengen op 30.3 km, in die bijna 5 km, met 26 haarspeldbochten, overbrug je 513 stijgingsmeters. Stijgingspercentage gemiddeld boven de 10%! Dat is pittig. Hier zie ik al behoorlijk wat mensen met kramp. Hetty en ik voelen ons prima. Tot hier is het echt nog vanzelf gegaan, maar nu begint het echte werk. Hetty gaat nu net iets sneller dan ik en we spreken af ieder in haar eigen tempo verder te lopen. Hetty verdwijnt nu langzaam uit beeld. Na deze lange steile klim kom ik in het bergdorp Wengen, dit ligt op 1284 m. Hier is het groot feest, live muziek en een grandioos publiek en weer die koeienbellen overal. Het is echt genieten. Het zwaarste moet nog komen. Er liggen nog 1000 stijgingsmeters voor me en dat in de laatste 12 km van de marathon. Alleen de allerlaatste kilometer gaat omlaagt.Nu komt het ruige gedeelte; via Wengen, Allmend, Wengernalp, steil omhoog. Dan een klein stukje naar beneden (dit voelt onwerkelijk aan) naar het skistation Wixi op 38 km. Als ik daar omhoog kijkt, zie ik één gekleurd lint van lopers omhoog ploeteren op de smalle Moräne (gletscherkam)van de Eigergletscher. Dit is werkelijk adembenemend, zowel letterlijk als figuurlijk! Ik kijk tegen de besneeuwde JUNGFRAU bergtop op, die nu heel dichtbij is.Het is hier werkelijk heel zwaar. Ik ga stap voor stap omhoog, het lijkt net een ongelijke trap met treden van keien en kuilen. Hopelijk geen valkuilen. Hier volg ik geconcentreerd mijn voorganger totdat ik boven ben bij km 41. Dat duurt erg lang maar ik voel me nog steeds goed. Mijn hartslag is laag, maar toch heb ik het gevoel dat ik niet sneller kan. Eén keer haalde ik mijn voorganger in, omdat hij steeds langzamer ging en toen nagenoeg stilstond. Ik moest hem wel inhalen maar dit kost veel energie. Aan het eind van de Moräne ben je op 2205 meter hoogte.Dan is het einde bijna in zicht. De finish zie ik nog niet maar ik hoor de finish speaker al wel. Nu gaat het steil omlaag. Ik ga nu heel hard (tenminste dat denk ik) en ik ben bang dat wanneer ik nog harder ga, ik over de kop sla. Dus toch maar niet al te gek doen, ik haal het makkelijk binnen de tijd en dat is tenslotte mijn doel: de JUNGFRAU MARATHON op een goede manier uitlopen.Dat gaat zeker lukken. Met een lange eindsprint kom ik over de finish in 6.25.50 met nog 1 minuut en 52 sec. voor de start in mindering maar dat maakt eigenlijk niet uit.Wim van der Heiden 4.24.47, Piet Wuijster 4.55.50, Hetty van der Heiden 6.19.01 (allereerste marathon) en Aria Wuijster 6.25.50 (eerste Jungfrau marathon).Deze marathon is perfect georganiseerd, veel verzorgingsposten onderweg , vooral waar het steil is. Ook posten waar je gemasseerd kan worden (gelukkig voor ons niet nodig geweest). Boven bij de finish wordt je tas je aangegeven Er zijn voldoende warme douches met kleedruimtes waar zelfs een rij föhns met spiegels hangen Zowel bij de dames als bij de heren.Iedereen moet met het tandradtreintje weer helemaal naar beneden. ze rijden af en aan, maar het is wel dringen geblazen om een plaatsje te bemachtigen. Dat lukte Piet weliswaar met enige moeite, maar uiteindelijk konden wij alle vier zitten in de trein.Dit is echt een aanrader. Je hoeft er niet bang voor te zijn, al doe je er gegarandeerd wel langer over dan over een vlakke marathon. Maar je ervaart het per definitie niet als zwaarder, wel als mooier. Als je je krachten goed weet te verdelen en uiteraard goed getraind bent, kun je echt genieten onderweg en heb je naderhand nauwelijks spierpijn, tenminste dat is onze ervaring.Volgend jaar willen wij zeker weer.Aria Wuijster (en Piet Wuijster)ook namens: Wim en Hetty van der Heiden
