Berekuilloop
Wedstrijdverslag
11 september 2005
Utrecht
Zondag 11 september 2005.Vol goede moed stap ik uit mijn bed. Zondag - hardloopdag.De moed zinkt in mijn schoenen als ik de eerste stappen neem. Loodzware benen. Misschien ga ik wel helemaal niet lopen.Dit heb ik nog nooit meegemaakt in al die loopjaren. Dit is niet normaal meer. De laatste weken heb ik hier nu al veel mee te maken gehad, maar leuk is anders.Voorjaarsmoehied kan het niet zijn. Misschien gaan de jaren tellen, of is het toch het benauwde weer. Ik moet me misschien maar eens laten onderzoeken. Dit schiet helemaal niet op.Na mijn boterhammen te hebben gegeten en een tijdje somber voor me uit te hebben gekeken op de bank, besluit ik toch op pad te gaan. De reis gaat naar Utrecht, waar ik de Berekuilloop zal gaan lopen. De halve marathon in Rotterdam zie ik helemaal niet zitten. De Berekuilloop zijn rondjes van 2,5 kilometer. Daar kan ik stoppen wanneer ik wil, dat lijkt me veiliger.Netjes op tijd kom ik daar aan en schrijf me in. Deze loop is er iedere maand en je krijgt een stempelkaart die je bij je moet houden om de volgende maanden te stempelen.Net op het moment dat we willen starten komen er twee dames op vrij grote paarden aangereden. Ze lopen op een rijspoor, waar ineens een startdoek is opgehangen. De paarden worden nerveus en durven niet verder, ook vanwege het aantal lopers dat ineens voor hun neus staat.De paarden beginnen te stijgeren, waarna de dames afstappen en de paarden langs ons heen willen loodsen, maar dat lukt niet. De paarden gaan alle kanten op, behalve de goede. Een aantal lopers krijgt er ook angstige gevoelens bij, maar gelukkig zien ze kans om via een grasveld langs ons te komen, zodat we kunnen starten.De benen zijn zwaar, maar wie weet.Vol goede moed ga ik van start, maar ik merk het al snel. Het gaat niet goed. Na de eerste ronde van 2,5 gaat het al minder en minder. Na 5 kilometer overweeg ik om te stoppen. Ik wil er nog ééntje doen. Ineens gaat het na 6 á 7 kilometer weer iets beter en ik besluit er nog een vierde ronde aan vast te knopen. Het gaat weer iets beter. Nog niet het normale tempo dat ik gewend ben, maar acceptabel.Ook de vijfde en zesde ronde loop ik op deze manier uit. De 15 kilometer gaan in iets meer dan 1 uur en 12 minuten.Na afloop zit ik eerst een tijdje stil uit te zweten voordat ik in mijn Fiatje met open kap huiswaarts keer.Ik kom moe thuis en wil eens rustig hetr voetballen aanzetten, als de meldkamer belt met de mededeling dat het infraroodsignaal in de werkplaats van mijn bedrijf iets heeft waargenomen.Weer stap ik in mijn auto om nu weer naar de zaak te gaan.Gelukkig is het loos alarm. Er zit een klein spinnetje op de sensor. Om herhaling te voorkomen heb ik de spin verwijderd, waarna ik toch nog het voetballen heb kunnen zien.Voor aanstaande woensdag de 3000 meter ziet het er somber uit wat betreft mijn gesteldheid. Ik zal kijken hoe het er dan voor staat. Ook aanstaande zondag zal mijn tijd zeker niet worden wat ik normaal zou lopen. Team blauw heeft nu een loper op halve kracht. Het is te hopen dat Menno goed heeft gekeken naar de halve marathon van vandaag. Daar is het wereldrecord op de halve marathon verbeterd. Een Menno in topvorm moet voor het verschil zorgen.We zullen het wel zien.
Utrecht
Zondag 11 september 2005.Vol goede moed stap ik uit mijn bed. Zondag - hardloopdag.De moed zinkt in mijn schoenen als ik de eerste stappen neem. Loodzware benen. Misschien ga ik wel helemaal niet lopen.Dit heb ik nog nooit meegemaakt in al die loopjaren. Dit is niet normaal meer. De laatste weken heb ik hier nu al veel mee te maken gehad, maar leuk is anders.Voorjaarsmoehied kan het niet zijn. Misschien gaan de jaren tellen, of is het toch het benauwde weer. Ik moet me misschien maar eens laten onderzoeken. Dit schiet helemaal niet op.Na mijn boterhammen te hebben gegeten en een tijdje somber voor me uit te hebben gekeken op de bank, besluit ik toch op pad te gaan. De reis gaat naar Utrecht, waar ik de Berekuilloop zal gaan lopen. De halve marathon in Rotterdam zie ik helemaal niet zitten. De Berekuilloop zijn rondjes van 2,5 kilometer. Daar kan ik stoppen wanneer ik wil, dat lijkt me veiliger.Netjes op tijd kom ik daar aan en schrijf me in. Deze loop is er iedere maand en je krijgt een stempelkaart die je bij je moet houden om de volgende maanden te stempelen.Net op het moment dat we willen starten komen er twee dames op vrij grote paarden aangereden. Ze lopen op een rijspoor, waar ineens een startdoek is opgehangen. De paarden worden nerveus en durven niet verder, ook vanwege het aantal lopers dat ineens voor hun neus staat.De paarden beginnen te stijgeren, waarna de dames afstappen en de paarden langs ons heen willen loodsen, maar dat lukt niet. De paarden gaan alle kanten op, behalve de goede. Een aantal lopers krijgt er ook angstige gevoelens bij, maar gelukkig zien ze kans om via een grasveld langs ons te komen, zodat we kunnen starten.De benen zijn zwaar, maar wie weet.Vol goede moed ga ik van start, maar ik merk het al snel. Het gaat niet goed. Na de eerste ronde van 2,5 gaat het al minder en minder. Na 5 kilometer overweeg ik om te stoppen. Ik wil er nog ééntje doen. Ineens gaat het na 6 á 7 kilometer weer iets beter en ik besluit er nog een vierde ronde aan vast te knopen. Het gaat weer iets beter. Nog niet het normale tempo dat ik gewend ben, maar acceptabel.Ook de vijfde en zesde ronde loop ik op deze manier uit. De 15 kilometer gaan in iets meer dan 1 uur en 12 minuten.Na afloop zit ik eerst een tijdje stil uit te zweten voordat ik in mijn Fiatje met open kap huiswaarts keer.Ik kom moe thuis en wil eens rustig hetr voetballen aanzetten, als de meldkamer belt met de mededeling dat het infraroodsignaal in de werkplaats van mijn bedrijf iets heeft waargenomen.Weer stap ik in mijn auto om nu weer naar de zaak te gaan.Gelukkig is het loos alarm. Er zit een klein spinnetje op de sensor. Om herhaling te voorkomen heb ik de spin verwijderd, waarna ik toch nog het voetballen heb kunnen zien.Voor aanstaande woensdag de 3000 meter ziet het er somber uit wat betreft mijn gesteldheid. Ik zal kijken hoe het er dan voor staat. Ook aanstaande zondag zal mijn tijd zeker niet worden wat ik normaal zou lopen. Team blauw heeft nu een loper op halve kracht. Het is te hopen dat Menno goed heeft gekeken naar de halve marathon van vandaag. Daar is het wereldrecord op de halve marathon verbeterd. Een Menno in topvorm moet voor het verschil zorgen.We zullen het wel zien.
