D-day in Berlijn (2)
Wedstrijdverslag
24 september 2006
Berlijn
de wekker gaat, het is 6:30, is niet nodig, slapen gaat toch niet meer, het is d-day...vandaag gaat het gebeuren, maandenlang trainen moet nu zijn vruchten gaan afwerpen...nog twee en een half uur voor de start...om 7:30 bij Jack afgesproken voor een laatste ontbijt....douchen....scheren (de avond ervoor op aanraden van Max ook m'n kleine Albert geschoren, heeft voordelen zegt ie, ook bij het hardlopen, de grootste plukken met de keukenschaar, daarna met een verse Gilette de laatste stoppels weggeschoren, hij is helemaal kaal, 't jeukt een beetje)daarna tandenpoetsen, hardloopsokken aan, onderbroek, hardloopbroekje, singletje, hardslagmeter, veters nog een keer controleren, nog een laatste keer in de spiegel kijken, een laatste knik naar Max "ga je mee naar boven, het gaat gebeuren" Bij het ontbijt zit iedereen met gespannen bekkies, Max heeft een wondercoctail (tomatensap met een lepel zout) niet te zuipen, een boterham met honing, een banaantje "laten we maar gaan jongens" en dan wandelend naar de start, in ruststand is mijn hartslag al 80, veel te hoog dus, zal de adrealine wel zijn.Max, Ron, Wilco en Peter gaan naar vak G, terwijl Fred, Jack, Wilco en Albert zich opstellen in vak H op zoek naar de pacer van 4:00. Wat een ongelovelijke sfeer!Nog een laatste keer de veters checken, het aftellen is definitief begonnen......Ik (Albert) raak Fred en Jack al in het startvak kwijt en voeg me bij de ballon van 4:00, het startschot, ik moet een tempo lopen van 5:40, een makkie zou je zeggen, toch voelen de eerste 10 niet prettig aan, te druk, die stomme duitse humor, irritante slakken steeds voor je, maar op een gegeven moment na de 10 kom ik in het ritme, van 10 tot 30 km voel ik me prima, daarna zoals bij iedereen komen de pijntjes, steeds heviger, geen hamer, maar toch..rollen is geen rollen meer, de techniek laat het afweten, het wordt stampen..dan knijpt de pacer me in mijn bovenarm "Komm, du schaffst es" blik naar de horizon en het rollen komt weer terug, bij 3 uur en in minuut exact zit ik op 32 km, ik moet in 59 minuten ruim 10 km lopen om onder de 4 uur te eindigen, ik denk aan Jan Willem en kijk af en toe naar boven, eindelijk de 35 km, nu mag het niet meer foutgaan roept de pacer, nu heb je geen excuses meer, ik krijg kippenvel, het gaat lukken, eindelijk weer een keer onder de 4 uur, zodra ik de Unter den Linden op draai komt de Brandenburger Tor in zicht, zoals bij iedere marathon ga je haast janken van geluk, kapot maar voldaan rol ik over de finisch...3:58:10 (geen toptijd, maar wel beheerst gelopen), de medaille ophalen, en dan strompelend naar het familievak waar Per & co op ons wacht. Daar tref ik Max en Ron. Zij hebben woord gehouden en een ongelovelijk prestatie geleverd in deze hitte (27 graden!!!).Max is de laatste maand in topvorm en weet zowaar te pieken in Berlijn, met een perfekte uitvoering projecteert hij tussentijden van net onder 25 minuten op de 5 km, echt heel knap, Ron doet hier nauwlijks voor onder en eindigt een krappe minuut later, alleen weet Max met een negatieve split te lopen. Wilco levert ook een topprestatie, hij pakte pas 4 maanden geleden serieus het hardlopen op, en weet 33!!! km lang bij Max & Ron te blijven, ook heel knap dus, daarna blijkt zijn trainingsachterstand en moet de laatste 9 km soms wandelen, toch petje af voor Wilco.Peter ging voor de 3:45, heeft een maandlang gesukkelt met griep, en maakt dus indruk met 3:56, Albert zocht hem nog de laatste km, maar kon hem net niet pakken, Peter heeft een figuur van een peer, maar blijft ons verbazen met zijn eindtijden.Ook Fred deelt mee in het feestgedruis want wederom weet hij 20 minuten van zijn PR in New York af te halen en eindigt in 4 uur 20.Wilco loopt ongetraind 4:40 ?, kan toch niet denkt iedereen, hij heeft ons wel vaker op de trainingen versteld doen staan, maar dit slaat echt alles, we weten nog steeds niet of hij een dolletje met ons heeft uitgehaald want hij liep zonder chip (sorry George, no chip no time).Jack had zijn dag niet, hij houdt te veel vast aan zijn hartslagmeter en wil maar niet in het ritme komen, kapot finisht hij in 4:41 en diep teleurgesteld, wat ging er fout....zo zie je maar, overkomt ons echt allemaal een keer....niet treuren Jack, jou tijd komt ook.Bij het inleveren van de chip ontvingen we onze € 20,= terug, slim want iedereen gaat die opmaken bij de bier en bratwurst tenten bij de Brandenburger Tor.Hier maken we een overgetelijke tijd door, zittend in een kring op het asfal genieten we na van onze prestatie, iedereen is nu een winnaar. De flessen sekt vinden behoorlijk aftrek en al gauw stijgt het alcohol naar ons hoofd. Wat heet, Ron wil aan heel Berlijn zijn (kale) kleine Ronnie laten zien, geen terras is meer veilig, hij bint zelfs zijn medaille eromheen. Albert dans met Trudy een Weense Wals ?, Per zijn oogjes worden steeds kleiner, iedereen heeft een wereldtijd, onvergetelijk, wat een sfeer, muziek, bier, patat, mayonaise....toppie, toppie, toppie.Ik kan me niet alles meer herrinneren maat op een gegeven moment belanden we bij een een Japanner waar we van die kut-sushies gaan eten, dat vult dus niet, ook Max wordt steeds trotser op zijn kleine Maxje en kan er niet meer afblijven, op een gegeven moment belanden we kort op onze kamer...één groot zwart gat...we gaan er snachts nog een keer uit voor een shoarma-tent...daarna eindelijk slaaaaaaaaaaaappppppppeeeeeennnnnnnnnn..zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....... (morgen de day after)
Berlijn
de wekker gaat, het is 6:30, is niet nodig, slapen gaat toch niet meer, het is d-day...vandaag gaat het gebeuren, maandenlang trainen moet nu zijn vruchten gaan afwerpen...nog twee en een half uur voor de start...om 7:30 bij Jack afgesproken voor een laatste ontbijt....douchen....scheren (de avond ervoor op aanraden van Max ook m'n kleine Albert geschoren, heeft voordelen zegt ie, ook bij het hardlopen, de grootste plukken met de keukenschaar, daarna met een verse Gilette de laatste stoppels weggeschoren, hij is helemaal kaal, 't jeukt een beetje)daarna tandenpoetsen, hardloopsokken aan, onderbroek, hardloopbroekje, singletje, hardslagmeter, veters nog een keer controleren, nog een laatste keer in de spiegel kijken, een laatste knik naar Max "ga je mee naar boven, het gaat gebeuren" Bij het ontbijt zit iedereen met gespannen bekkies, Max heeft een wondercoctail (tomatensap met een lepel zout) niet te zuipen, een boterham met honing, een banaantje "laten we maar gaan jongens" en dan wandelend naar de start, in ruststand is mijn hartslag al 80, veel te hoog dus, zal de adrealine wel zijn.Max, Ron, Wilco en Peter gaan naar vak G, terwijl Fred, Jack, Wilco en Albert zich opstellen in vak H op zoek naar de pacer van 4:00. Wat een ongelovelijke sfeer!Nog een laatste keer de veters checken, het aftellen is definitief begonnen......Ik (Albert) raak Fred en Jack al in het startvak kwijt en voeg me bij de ballon van 4:00, het startschot, ik moet een tempo lopen van 5:40, een makkie zou je zeggen, toch voelen de eerste 10 niet prettig aan, te druk, die stomme duitse humor, irritante slakken steeds voor je, maar op een gegeven moment na de 10 kom ik in het ritme, van 10 tot 30 km voel ik me prima, daarna zoals bij iedereen komen de pijntjes, steeds heviger, geen hamer, maar toch..rollen is geen rollen meer, de techniek laat het afweten, het wordt stampen..dan knijpt de pacer me in mijn bovenarm "Komm, du schaffst es" blik naar de horizon en het rollen komt weer terug, bij 3 uur en in minuut exact zit ik op 32 km, ik moet in 59 minuten ruim 10 km lopen om onder de 4 uur te eindigen, ik denk aan Jan Willem en kijk af en toe naar boven, eindelijk de 35 km, nu mag het niet meer foutgaan roept de pacer, nu heb je geen excuses meer, ik krijg kippenvel, het gaat lukken, eindelijk weer een keer onder de 4 uur, zodra ik de Unter den Linden op draai komt de Brandenburger Tor in zicht, zoals bij iedere marathon ga je haast janken van geluk, kapot maar voldaan rol ik over de finisch...3:58:10 (geen toptijd, maar wel beheerst gelopen), de medaille ophalen, en dan strompelend naar het familievak waar Per & co op ons wacht. Daar tref ik Max en Ron. Zij hebben woord gehouden en een ongelovelijk prestatie geleverd in deze hitte (27 graden!!!).Max is de laatste maand in topvorm en weet zowaar te pieken in Berlijn, met een perfekte uitvoering projecteert hij tussentijden van net onder 25 minuten op de 5 km, echt heel knap, Ron doet hier nauwlijks voor onder en eindigt een krappe minuut later, alleen weet Max met een negatieve split te lopen. Wilco levert ook een topprestatie, hij pakte pas 4 maanden geleden serieus het hardlopen op, en weet 33!!! km lang bij Max & Ron te blijven, ook heel knap dus, daarna blijkt zijn trainingsachterstand en moet de laatste 9 km soms wandelen, toch petje af voor Wilco.Peter ging voor de 3:45, heeft een maandlang gesukkelt met griep, en maakt dus indruk met 3:56, Albert zocht hem nog de laatste km, maar kon hem net niet pakken, Peter heeft een figuur van een peer, maar blijft ons verbazen met zijn eindtijden.Ook Fred deelt mee in het feestgedruis want wederom weet hij 20 minuten van zijn PR in New York af te halen en eindigt in 4 uur 20.Wilco loopt ongetraind 4:40 ?, kan toch niet denkt iedereen, hij heeft ons wel vaker op de trainingen versteld doen staan, maar dit slaat echt alles, we weten nog steeds niet of hij een dolletje met ons heeft uitgehaald want hij liep zonder chip (sorry George, no chip no time).Jack had zijn dag niet, hij houdt te veel vast aan zijn hartslagmeter en wil maar niet in het ritme komen, kapot finisht hij in 4:41 en diep teleurgesteld, wat ging er fout....zo zie je maar, overkomt ons echt allemaal een keer....niet treuren Jack, jou tijd komt ook.Bij het inleveren van de chip ontvingen we onze € 20,= terug, slim want iedereen gaat die opmaken bij de bier en bratwurst tenten bij de Brandenburger Tor.Hier maken we een overgetelijke tijd door, zittend in een kring op het asfal genieten we na van onze prestatie, iedereen is nu een winnaar. De flessen sekt vinden behoorlijk aftrek en al gauw stijgt het alcohol naar ons hoofd. Wat heet, Ron wil aan heel Berlijn zijn (kale) kleine Ronnie laten zien, geen terras is meer veilig, hij bint zelfs zijn medaille eromheen. Albert dans met Trudy een Weense Wals ?, Per zijn oogjes worden steeds kleiner, iedereen heeft een wereldtijd, onvergetelijk, wat een sfeer, muziek, bier, patat, mayonaise....toppie, toppie, toppie.Ik kan me niet alles meer herrinneren maat op een gegeven moment belanden we bij een een Japanner waar we van die kut-sushies gaan eten, dat vult dus niet, ook Max wordt steeds trotser op zijn kleine Maxje en kan er niet meer afblijven, op een gegeven moment belanden we kort op onze kamer...één groot zwart gat...we gaan er snachts nog een keer uit voor een shoarma-tent...daarna eindelijk slaaaaaaaaaaaappppppppeeeeeennnnnnnnnn..zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....... (morgen de day after)
