Datum: 11 juli 2006

Een trotse voorzitter Je moet bij Gerrit zijn om te weten de hoeveelste het waren, maar ze zitten er weer op dit jaar: de Avantri Meerkampen. En het waren twee memorabele wedstrijddagen. Eerst de schaduwzijde. Pijke den Ambtman (ex-Avantri) moest de wedstrijd al verlaten vóór het eerste nummer. Een proefstartje resulteerde in een lichte spierscheuring. Het tot dusver goed verlopende seizoen van Rob Zwijnenburg werd op de tweede dag van de tienkamp abrupt afgebroken. Bij het polsstokhoogspringen scheurde zijn achillespees. Hij is inmiddels geopereerd en kan zich gaan voorbereiden op een periode van revalidatie (sterkte Rob). Dan de zonzijde. De eerste dag was ik wedstrijdleider. Een perfecte job als je, zoals ik, niet doorlopend in de zon wil staan. Uiteindelijk leidt de wedstrijd zichzelf want (trots één) onze jury weet wat hen te doen staat. De wedstrijd begon stipt om half elf met de sprint voor de jongens en de mannen en met de driekamp voor de NSG. De meisjes en vrouwen begonnen iets later met hun meerkamp. Met ruim 80 deelnemers (trots twee) was het een gezellige drukte op de baan en ondanks, of misschien wel dankzij de warmte werden er (trots drie) uitstekende prestaties geleverd. Er was een groot contingent atleten uit Haarlem gekomen. Met verbazing maakten zij kennis met Gerrit's beroemde latjes (trots vier), waarover ze wel het één en ander gehoord hadden, maar die ze nog nooit met eigen ogen hadden gezien. Eén van de Haarlem-atleten kwam pas rond vier uur op de baan. Hij was 's middags nog met een stel pupillen op stap geweest. Met een kleine jurydelegatie kreeg hij de kans om de nummers van de eerste dag nog even voor het avondeten af te werken. Waar anders dan bij Avantri (trots vijf)! Het avondeten was uitstekend geregeld door Pieter en (trots zes) de meiden van de kantine. Van de avond en de nacht heb ik heel weinig vernomen, maar dat is volgens mij een goed teken. Zondag was de wedstrijdleiding in handen van Bas. Ik mocht het veld in. Kogel, speer, discus, ik heb het allemaal weer eens gedaan. Op deze dag kwamen ook de veteranen in actie. Onder hen een aantal lopers van Avantri, die het ook eens op typische baannummers probeerden. En (trots zeven) zeker niet onverdienstelijk. Bij polsstokhoogspringen lagen pijn en plezier wel heel dicht bij elkaar. Terwijl Rob naar het ziekenhuis onderweg was, sprong Frans (trots acht) naar een prachtige recordhoogte. Ondertussen had Simone het wedstrijdsecretariaat natuurlijk in de steek moeten laten, maar zij had Marillion en Vincent achter gelaten. Die twee bleken (trots negen) uitstekend in staat om haar taak over te nemen. Aan het eind van de dag zaten we moe maar tevreden in het zonnetje na te genieten van twee overwegend prachtige dagen. Met veel plezier mochten we de complimenten en bedankjes van onze bezoekers in ontvangst nemen. "Volgend jaar komen we weer", was de algemene boodschap. En ik? Ik ben trots (tien) op Avantri! Jan Meerhof

Terug naar de vorige pagina