Marathon
Wedstrijdverslag
09 april 2006
Rotterdam
Het leek allemaal zo mooi. Goed trainen, wel 3 tot 4 keer in de week. Intervallen wat ik eigenlijk nooit heb gedaan. Trainen met een fantastische groep mensen, die je het "wij"gevoel geven, zodat je eigenlijk geen training wilt overslaan.Het goede gevoel werd steeds sterker. Mijn PR op de 30 in Schoorl verbeterd, ook weer een halve marathon gelopen in 1.32Ik leek er klaar voor te zijn, maar het noodlot sloeg een aantal weken voor de marathon hard toe.Mijn rechter knie begaf het tijdens de Autoschade Middellandloop. Overbelasting was de diagnose, rust was de remedie.Even een week helemaal niets doen en dan nog een laatste test in Maassluis.Ik voelde me die dag al niet goed en ging tijdens de trainingsloop waar ik samen met René de 23 kilometer liep te diep vanwege de pijn in mijn rechter knie.Thuis gekomen voelde ik me erg beroerd en 's-avonds had ik koorts.Maandag, dinsdag en woensdag zat ik met koorts op het werk en slikte veel pijnstillers. Donderdag ging het wat beter en vrijdag dacht ik dat ik er doorheen was.Niet dus !Vrijdagmiddag om ongeveer 17.00 uur begon ik te rillen en ook een jas aan in de showroom mocht niet baten. Ik had meer dan 40 graden koorts en werd naar bed gestuurd, waar ik pas zondag 2 april aan het einde van de dag even uitkwam.Maandag 3 april weer naar het werk, maar zo lam als een aangeschoten vogeltje. Dit duurde tot donderdag. Op vrijdag toch maar naar Rotterdam om mijn startnummer te halen. Mijn vrouw had de hele dag volgepland om nog wat zaken te regelen voor in ons nieuwe huis. Na de hele dag geslenterd te hebben was ik 's-avonds helemaal van de kaart. Doodmoe plofte ik op de bank neer en de twijfels over de marathon namen flink toe.Op zaterdag alleen maar moe en nogmaals flinke twijfel of ik wel zal starten.In de middag kwamen Hans en Marry nog langs om te polsen hoe het met me stond. Dat deed me toch wel goed. De diverse contacten van mijn mede trainingsgenoten was hartverwarmend en heeft me doen besluiten om in ieder geval te starten.Opgeven kan altijd nog, al is het gezien de voorbereiding en algehele lichamelijke conditie eigenlijk niet verantwoord.Zondagmorgen 9 april. D-day !Ik sta om 8 uur op en barst van de zenuwen.Mijn 65e marathon en de 19e van Rotterdam, maar het voelt niet goed. Ik ben moe en zie het niet zitten.Mijn spullen de vorige avond al helemaal klaargelegd, zodat ik niet veel meer hoefde te doen.René haalt me op om 9 uur en heeft gelijk masseur Nico Boerboom bij zich, die voor morele steun en pijnstillers gaat zorgen. Ook René zit niet lekker in zijn vel. Hij heeft ook last van zijn rechter knie.Bij René thuis wordt ik nog even met een pijnpen behandeld dmv elektrische schokjes en ingewreven. Ik krijg ook een flinke pijnstiller toegediend van 600 mg, die dan tijdens de marathon zijn werk moet doen.René ondergaat hetzelfde en als de manke en de lamme vertrekken we naar Rotterdam. Linda, de vrouw van René en hun zoontje Luc gaan met ons mee voor de morele steun.We zetten de auto neer bij metrostation Capelsebrug waar bijna al geen plaats meer is en gaan met de metro naar de Coolsingel.Wel gedacht aan marathon dagkaarten voor de supporters, maar zelf een strippenkaart vergeten. Gelukkig heeft Linda nog een strippenkaart bij zich.We zijn rond 10 uur op de Coolsingel en barsten allebei van de zenuwen.Op ons gemak wandelen we naar het Albeda college, maar dat zit vol. We worden iets verder doorgestuurd naar een tent waar nog genoeg ruimte is.René was al helemaal klaar, maar ik heb nog best wat tijd nodig. Startnummer opdoen, hartslagmeter met computer instellen, vaseline smeren op mijn benen en tepels, een gordel klaarmaken met kleine flesjes dorstlesser, een gordel omdoen met zakjes Squeezy voor de broodnodige koolhydraten.Eindelijk ben ik dan zover. We plassen nog even en wandelen rustig naar de start.We staan zoals gepland helemaal achteraan en zien bij het lint van de 10 kilometer Menno nog staan en wensen hem veel succes.Hij zou voor een PR gaan (wat helaas niet is gelukt).Het peloton gaat na het zingen van You'll never walk alone van Lee Towers en een daverend kanonschot van start en komt na een minuut of 6, 7 langzaam op gang.René en ik besluiten nog even onze blaas te legen alvorens echt van start te gaan. In die tijd schuift de groep lopers voor de 10 kilometer op naar de startstreep omdat de marathonlopers al weg waren. Wij waren echter nog niet voorbij de startstreep en moesten ons tussen de 10 kilometerlopers doorwringen om maar te kunnen starten.Eindelijk. De start. Nu zullen we het weten.We hebben vrij baan de eerste kilometers, omdat de meeste lopers al één of twee kilometer voor ons lopen. Perfect is dat. Geen gedrang en je kunt gelijk in je ritme komen.Van te voren hebben we nog even overleg gepleegd over het te volgen tempo.René wil uitkomen binnen de 4 uur en ik heb mijn doelstelling van 3.30 al lang bijgesteld tot uitlopen binnen de gestelde tijd van 5 uur 30.We kunnen vertrekken op een schema van 5.30Dat is ruim voldoende om binnen de 4 uur te lopen. René wil echter proberen om de 3.45 te halen. Dat is een schema van 5.19Om tijd over te hebben tijdens de drankposten en eventuele massage onderweg door onze Nico besluiten we 5 vlak te gaan lopen.Het gaat in het begin super. Mijn vrouw Marloes staat even voorbij de Erasmusbrug en moedigt ons aan.De eerste 5 kilometer gaan perfect. We lopen even onder de 25 minuten.Nico de masseur vraagt hoe het gaat bij het 5 kilometerpunt. Super is ons antwoord.Bij de 10 gaat het nog goed, al zitten we nu iets achter op het schema. We komen door in 50 minuten en 19 seconden.René heeft het lastig en zakt in tempo ver terug. Ik wacht eerst nog even op hem, maar besluit na overleg met René mijn eigen tempo te gaan volgen. René heeft zijn dag niet. Nog niet eens vanwege zijn knie, daar heeft hij geen last van, maar het gaat gewoon niet. Hij baalt verschrikkelijk, maar loopt wel door.Zelf heb ik al flink last van mijn knie.Ik heb van Nico twee zakjes met Biofreeze gekregen om mijn knie mee in te smeren. Dit werkt verkoelend en is pijnstillend. Ik smeer het er op en inderdaad zakt de pijn wat weg.Inmiddels ben ik ongeveer bij de 15 kilometer en geeft mijn lichaam op dat het zo ongeveer aan het einde is van de krachten. De griep heeft duidelijk voor vermindering van mijn krachten gezorgd. Waar ben ik aan begonnen.Opgeven staat niet in mijn woordenboek en ik besluit toch door te gaan.Het tempo is inmiddels al flink afgezakt en ik loop kilometers tussen de 5.30 en 6 minuten. Het maakt me allemaal niets uit.Ik zie René nog steeds niet langskomen en vraag me af hoe het hem vergaat.Bij zijn vrouw Linda, zoontje Luc en verzorger Nico aangekomen hoor ik dat René helemaal stuk zit en nog flink achter me zit.De halve marathon gaat in ruim 1.50Dat ziet er eigenlijk best wel goed uit.Nog 3.40 uur over en nog 21 kilometer.Stevig doorwandelen en ik moet het halen.Aan opgeven denk ik nu niet meer, al moet ik kruipen. Tenslotte staan Marry en Piet op hun vertrouwde stekkie, nu bij de 31 en 39 kilometer. Dat zal ik toch zeker gaan halen.Het wordt steeds moeizamer. De kilometers onder de 6 minuten zijn zeldzaam. Het is echt overleven. Ik smeer mijn tweede zakje met Biofreeze op mijn knie en sjok weer verder.Mijn vrouw staat vaak langs de kant en heeft nu meer tijd om naar de volgende punten te gaan, omdat mijn tempo inmiddels flink is gedaald. Dat is dan ook het enige voordeel.Rond de 34, 35 kilometer staat Marloes nog een keer om me de laatste kilometers extra hoop te geven.Elvis loopt me voorbij en bij de 37 kilometer staat de verzorging weer klaar om mijn knie weer te masseren en ik krijg een stevige citroenlucht op mijn shirt gespoten om af en toe aan te ruiken, omdat ik me erg flauw voel.Van René is nog steeds geen spoor te bekennen. Van Wim vd Heiden hoor ik dat Aria en Hetty er aan zitten te komen.Bij de 39 kilometer krijg ik weer veel steun van de Avantrianen. Ze schreeuwen me de laatste kilometers in. Fantastisch.Mijn tijd is nog alleszins acceptabel. Ik passeer wel de 4 uur, maar het nog veel tijd over.Nog 500 meter te gaan. De Coolsingel. Eindelijk !Die laatste 500 meter ren ik nog even flink door. Ik finish in een mooie eindtijd van 4.09.49Ook mijn 19e marathon in Rotterdam zit er op.Eigenlijk nog vrij fit wandel ik naar het einde van de Coolsingel waar ik Robert Hoek nog tegenkom en waar we even onze ervaringen van onze marathon uitwisselen.Nico Bloemendal stond ook bij de finish en moedigde me ook nog aan. Dit is echt fantastisch.Van René heb ik niets meer vernomen totdat ik in de metro zat. Verzorger Nico belt me dat René uitgewoond is en er niet zo fris bij zit. Hij is gefinished in 4.54 en heeft zelfs bij de 36 en 40 kilometer twee keer op zijn rug gelegen om zich te laten masseren. Hij kreeg kramp. Het is wel knap dat hij ondanks de tegenslag en problemen toch de wil heeft gehad om de marathon uit te lopen.Alle supporters bedankt voor de steun.
Rotterdam
Het leek allemaal zo mooi. Goed trainen, wel 3 tot 4 keer in de week. Intervallen wat ik eigenlijk nooit heb gedaan. Trainen met een fantastische groep mensen, die je het "wij"gevoel geven, zodat je eigenlijk geen training wilt overslaan.Het goede gevoel werd steeds sterker. Mijn PR op de 30 in Schoorl verbeterd, ook weer een halve marathon gelopen in 1.32Ik leek er klaar voor te zijn, maar het noodlot sloeg een aantal weken voor de marathon hard toe.Mijn rechter knie begaf het tijdens de Autoschade Middellandloop. Overbelasting was de diagnose, rust was de remedie.Even een week helemaal niets doen en dan nog een laatste test in Maassluis.Ik voelde me die dag al niet goed en ging tijdens de trainingsloop waar ik samen met René de 23 kilometer liep te diep vanwege de pijn in mijn rechter knie.Thuis gekomen voelde ik me erg beroerd en 's-avonds had ik koorts.Maandag, dinsdag en woensdag zat ik met koorts op het werk en slikte veel pijnstillers. Donderdag ging het wat beter en vrijdag dacht ik dat ik er doorheen was.Niet dus !Vrijdagmiddag om ongeveer 17.00 uur begon ik te rillen en ook een jas aan in de showroom mocht niet baten. Ik had meer dan 40 graden koorts en werd naar bed gestuurd, waar ik pas zondag 2 april aan het einde van de dag even uitkwam.Maandag 3 april weer naar het werk, maar zo lam als een aangeschoten vogeltje. Dit duurde tot donderdag. Op vrijdag toch maar naar Rotterdam om mijn startnummer te halen. Mijn vrouw had de hele dag volgepland om nog wat zaken te regelen voor in ons nieuwe huis. Na de hele dag geslenterd te hebben was ik 's-avonds helemaal van de kaart. Doodmoe plofte ik op de bank neer en de twijfels over de marathon namen flink toe.Op zaterdag alleen maar moe en nogmaals flinke twijfel of ik wel zal starten.In de middag kwamen Hans en Marry nog langs om te polsen hoe het met me stond. Dat deed me toch wel goed. De diverse contacten van mijn mede trainingsgenoten was hartverwarmend en heeft me doen besluiten om in ieder geval te starten.Opgeven kan altijd nog, al is het gezien de voorbereiding en algehele lichamelijke conditie eigenlijk niet verantwoord.Zondagmorgen 9 april. D-day !Ik sta om 8 uur op en barst van de zenuwen.Mijn 65e marathon en de 19e van Rotterdam, maar het voelt niet goed. Ik ben moe en zie het niet zitten.Mijn spullen de vorige avond al helemaal klaargelegd, zodat ik niet veel meer hoefde te doen.René haalt me op om 9 uur en heeft gelijk masseur Nico Boerboom bij zich, die voor morele steun en pijnstillers gaat zorgen. Ook René zit niet lekker in zijn vel. Hij heeft ook last van zijn rechter knie.Bij René thuis wordt ik nog even met een pijnpen behandeld dmv elektrische schokjes en ingewreven. Ik krijg ook een flinke pijnstiller toegediend van 600 mg, die dan tijdens de marathon zijn werk moet doen.René ondergaat hetzelfde en als de manke en de lamme vertrekken we naar Rotterdam. Linda, de vrouw van René en hun zoontje Luc gaan met ons mee voor de morele steun.We zetten de auto neer bij metrostation Capelsebrug waar bijna al geen plaats meer is en gaan met de metro naar de Coolsingel.Wel gedacht aan marathon dagkaarten voor de supporters, maar zelf een strippenkaart vergeten. Gelukkig heeft Linda nog een strippenkaart bij zich.We zijn rond 10 uur op de Coolsingel en barsten allebei van de zenuwen.Op ons gemak wandelen we naar het Albeda college, maar dat zit vol. We worden iets verder doorgestuurd naar een tent waar nog genoeg ruimte is.René was al helemaal klaar, maar ik heb nog best wat tijd nodig. Startnummer opdoen, hartslagmeter met computer instellen, vaseline smeren op mijn benen en tepels, een gordel klaarmaken met kleine flesjes dorstlesser, een gordel omdoen met zakjes Squeezy voor de broodnodige koolhydraten.Eindelijk ben ik dan zover. We plassen nog even en wandelen rustig naar de start.We staan zoals gepland helemaal achteraan en zien bij het lint van de 10 kilometer Menno nog staan en wensen hem veel succes.Hij zou voor een PR gaan (wat helaas niet is gelukt).Het peloton gaat na het zingen van You'll never walk alone van Lee Towers en een daverend kanonschot van start en komt na een minuut of 6, 7 langzaam op gang.René en ik besluiten nog even onze blaas te legen alvorens echt van start te gaan. In die tijd schuift de groep lopers voor de 10 kilometer op naar de startstreep omdat de marathonlopers al weg waren. Wij waren echter nog niet voorbij de startstreep en moesten ons tussen de 10 kilometerlopers doorwringen om maar te kunnen starten.Eindelijk. De start. Nu zullen we het weten.We hebben vrij baan de eerste kilometers, omdat de meeste lopers al één of twee kilometer voor ons lopen. Perfect is dat. Geen gedrang en je kunt gelijk in je ritme komen.Van te voren hebben we nog even overleg gepleegd over het te volgen tempo.René wil uitkomen binnen de 4 uur en ik heb mijn doelstelling van 3.30 al lang bijgesteld tot uitlopen binnen de gestelde tijd van 5 uur 30.We kunnen vertrekken op een schema van 5.30Dat is ruim voldoende om binnen de 4 uur te lopen. René wil echter proberen om de 3.45 te halen. Dat is een schema van 5.19Om tijd over te hebben tijdens de drankposten en eventuele massage onderweg door onze Nico besluiten we 5 vlak te gaan lopen.Het gaat in het begin super. Mijn vrouw Marloes staat even voorbij de Erasmusbrug en moedigt ons aan.De eerste 5 kilometer gaan perfect. We lopen even onder de 25 minuten.Nico de masseur vraagt hoe het gaat bij het 5 kilometerpunt. Super is ons antwoord.Bij de 10 gaat het nog goed, al zitten we nu iets achter op het schema. We komen door in 50 minuten en 19 seconden.René heeft het lastig en zakt in tempo ver terug. Ik wacht eerst nog even op hem, maar besluit na overleg met René mijn eigen tempo te gaan volgen. René heeft zijn dag niet. Nog niet eens vanwege zijn knie, daar heeft hij geen last van, maar het gaat gewoon niet. Hij baalt verschrikkelijk, maar loopt wel door.Zelf heb ik al flink last van mijn knie.Ik heb van Nico twee zakjes met Biofreeze gekregen om mijn knie mee in te smeren. Dit werkt verkoelend en is pijnstillend. Ik smeer het er op en inderdaad zakt de pijn wat weg.Inmiddels ben ik ongeveer bij de 15 kilometer en geeft mijn lichaam op dat het zo ongeveer aan het einde is van de krachten. De griep heeft duidelijk voor vermindering van mijn krachten gezorgd. Waar ben ik aan begonnen.Opgeven staat niet in mijn woordenboek en ik besluit toch door te gaan.Het tempo is inmiddels al flink afgezakt en ik loop kilometers tussen de 5.30 en 6 minuten. Het maakt me allemaal niets uit.Ik zie René nog steeds niet langskomen en vraag me af hoe het hem vergaat.Bij zijn vrouw Linda, zoontje Luc en verzorger Nico aangekomen hoor ik dat René helemaal stuk zit en nog flink achter me zit.De halve marathon gaat in ruim 1.50Dat ziet er eigenlijk best wel goed uit.Nog 3.40 uur over en nog 21 kilometer.Stevig doorwandelen en ik moet het halen.Aan opgeven denk ik nu niet meer, al moet ik kruipen. Tenslotte staan Marry en Piet op hun vertrouwde stekkie, nu bij de 31 en 39 kilometer. Dat zal ik toch zeker gaan halen.Het wordt steeds moeizamer. De kilometers onder de 6 minuten zijn zeldzaam. Het is echt overleven. Ik smeer mijn tweede zakje met Biofreeze op mijn knie en sjok weer verder.Mijn vrouw staat vaak langs de kant en heeft nu meer tijd om naar de volgende punten te gaan, omdat mijn tempo inmiddels flink is gedaald. Dat is dan ook het enige voordeel.Rond de 34, 35 kilometer staat Marloes nog een keer om me de laatste kilometers extra hoop te geven.Elvis loopt me voorbij en bij de 37 kilometer staat de verzorging weer klaar om mijn knie weer te masseren en ik krijg een stevige citroenlucht op mijn shirt gespoten om af en toe aan te ruiken, omdat ik me erg flauw voel.Van René is nog steeds geen spoor te bekennen. Van Wim vd Heiden hoor ik dat Aria en Hetty er aan zitten te komen.Bij de 39 kilometer krijg ik weer veel steun van de Avantrianen. Ze schreeuwen me de laatste kilometers in. Fantastisch.Mijn tijd is nog alleszins acceptabel. Ik passeer wel de 4 uur, maar het nog veel tijd over.Nog 500 meter te gaan. De Coolsingel. Eindelijk !Die laatste 500 meter ren ik nog even flink door. Ik finish in een mooie eindtijd van 4.09.49Ook mijn 19e marathon in Rotterdam zit er op.Eigenlijk nog vrij fit wandel ik naar het einde van de Coolsingel waar ik Robert Hoek nog tegenkom en waar we even onze ervaringen van onze marathon uitwisselen.Nico Bloemendal stond ook bij de finish en moedigde me ook nog aan. Dit is echt fantastisch.Van René heb ik niets meer vernomen totdat ik in de metro zat. Verzorger Nico belt me dat René uitgewoond is en er niet zo fris bij zit. Hij is gefinished in 4.54 en heeft zelfs bij de 36 en 40 kilometer twee keer op zijn rug gelegen om zich te laten masseren. Hij kreeg kramp. Het is wel knap dat hij ondanks de tegenslag en problemen toch de wil heeft gehad om de marathon uit te lopen.Alle supporters bedankt voor de steun.
