Marathon (7)
Wedstrijdverslag
14 oktober 2007
Eindhoven
Vandaag is het zover. De marathon van Eindhoven staat op het programma. Een tijd terug maakte Marry bekend dat ze een marathon ging lopen en wel in Eindhoven. Zelf wil ik de marathon in St. Oedenrode gaan lopen op 3 november, maar het lijkt me leuk om dan ook in Eindhoven te gaan lopen.Piet Wuijster gaat daar ook lopen en als haas voor Marry is Robert Hoek ingehuurd. Piet gaat als verzorger mee om alle gelletjes, drankjes, reepjes, etc. te vervoeren. Aan alles is gedacht.In de aanloop naar de marathon zijn er allerlei pijntjes zowel bij Marry als bij mij. Marry heeft van de week ineens last gekregen van haar rug en weet dit weer te verhelpen door een aantal bezoeken bij de fysio. Zelf tob ik al een half jaar met mijn hamstrings, vooral links, waardoor ik die hele lange afstanden eigenlijk niet goed kan lopen. Nu voel ik het zelfs al met wandelen. Hoe zal dit aflopen ?De start is om 11.00 uur. Het is 5 kwartier rijden naar de parkeerplaats van de TU in Eindhoven. Zelfs zou ik dan om uiterlijk 9.00 uur weggaan. Wel dien ik rekening te houden met de pendelbus vanaf het TU terein naar het centrum, dus zou 8.30 een hele mooie tijd zijn geweest. Na dit gemaild te hebben kreeg ik als antwoord dat er gedacht werd aan 7.30 uur. Dat is vroeg denk ik nog, maar het lijkt me fantastisch om met de anderen mee te gaan.De wekker staat op 6.45 op de zondagmorgen. Snel zet ik hem uit, dan kan mijn vrouw misschien nog doorslapen. Ze is al vroeg naar bed gegaan om toch maar genoeg te kunnen slapen, want 6.45 op de zondag was haar eigenlijk veel te vroeg.De tas heb ik al gepakt klaar staan. Ik smeer de boterhammen, prop er twee naar binnen en ga naar Ammerstol. In Ammerstol denk ik het goede adres te hebben, maar het blijkt bij de zoon van Piet te zijn. Gelukkig had ik nog een P. van Wijngaarden gezien in het telefoonboek en dat bleek het goede adres. Even over de afgesproken tijd van 7.30 arriveer ik bij huize Van Wijngaarden. Piet is druk bezig, maar Marry is nog niet zover. Om 8.00 een telefoontje van Robert met de vraag waar we blijven, want hij staat bij 7 graden te blauwbekken bij de bushalte in Schoonhoven. Menno komt nog bij Robert voorbij op weg naar de 4 mijl van Groningen. Voor slechts 4 mijl naar Groningen is mij wat te gortig.Even na 8.00 uur gaan we op pad. Piet ziet op zijn navigatie dat de verwachtte aankomsttijd rond de 9.12 zal bedragen en slaagt daar ook in. We hebben alle tijd van de wereld en wandelen naar de omkleedruimte. We praten wat, pakken rustig onze spullen die we nodig hebben en lopen naar de pendelbus.Ik ga nog even terug om een pijnstillend smeerseltje te halen voor mijn hamstrings en neem een zware aspirine. Daar moet het wel goed mee komen denk ik nog.Er staat al een flinke rij bij de pendelbussen en we moeten even wachten. Als je op tijden aankomt die ik gewend ben, dan wacht de bus op mij, omdat iedereen al bij de start staat. Dit ben ik niet gewend.Om 10.40 zijn we in het centrum en wandelen richting start. Alleen nog even een tas afgeven met wat spullen die we bij de finish willen gebruiken en we kunnen weg.Nu blijken die spullen afgegeven te moeten worden in een parkeergarage ruim 500 meter verderop, dus moeten we weer terug, richting de finish. Als we dit hebben geregeld zijn we weer bij de start om 10.58 , ruim op tijd, zoals ik meestal doe, al zijn Marry en Robert dit niet gewend. We staan achteraan. Piet is met de fiets verder op het parcours gaan staan om Marry en Robert op te pikken als het peloton wat is uitgedund en hij ernaast kan gaan fietsen.Het is warm in Eindhoven. Volop zon en absoluut niet mijn weer. Marry en Robert zien dit anders en zijn wel blij met dit weer. Bij de start zien we Aria, de vrouw van Piet Wuijster die Piet komt aanmoedigen. Piet gaat voor 3.15 wat voor mij onvoorstelbaar is. Piet is er een hele tijd uit geweest en loopt de stenen weer uit de straat of het niets is. Fenomenaal.De eerste kilometer lopen we met z'n drietjes, daarna ga ik in mijn tempo lopen van 5 minuten per kilometer en laat Robert en Marry achter me.Mijn doel is 1.45 uur over de halve marathon. Mijn einddoel is 4.00 uur. Bij mij werkt meestal de formule 2x de tijd van de halve marathon + een half uur. Twee keer 1.45 = 3.30 + een half uur is dus 4.00 uur.Het gaat super. Ik haal de groep in met de rode ballonnen die gaan voor een tijd van 4.00 uur. Ze gaan veel te snel op dat moment, anders had ik er vanaf de start al voor gezeten. Na vijf kilometer kom ik Richard Bottram tegen die net zijn blaas heeft geleegd. We lopen even een stukje samen en naderen de groene ballonnetjes van de groep die gaat voor een tijd van 3.45 uur. Ook deze groep loopt veel te snel. Wellicht doen ze dit om iets over te houden, maar goed lijkt het me niet.Richard volgt mijn tempo niet, dat ligt iets te hoog en zakt wat af. Ik ga in hetzelfde lekkere tempo door. Ik zie langs de kant Marleen en Jan met hun kids. Marleen heeft het fototoestel in de aanslag, maar ik zie haar eerder dan zij mij en het is te laat voor de foto. Helaas.Ik haal de groene ballonnen in en kom uit op een 10-kilometertijd van 49.21Ik zit iets voor op mijn schema, maar met de drankposten verspeel ik wat tijd.Ik voel mijn linker hamstring wel, maar de pijn is uit te houden. Het verminderd mijn vaart zeker niet.Langs de kant vieren alle supporters feest. Er staan heel veel bandjes, vrachtauto's met een podium met hele orkesten, zangkoren.Op veel plaatsen langs het parcours staan gewoon grote gettoblasters die een oorverdovend kabaal uitstoten. Het is prachtig weer, dus veel publiek. Het publiek geniet en wij genieten.Er staat zelfs een podium met een aantal als monniken verklede mannen die muziek maken en één monnik met een rode pij die iedereen met een WC-borstel doopt. Wat een sfeer. Dit heb ik nog nooit meegemaakt.In Rotterdam is het feest, in Leiden is het fantastisch en bij de Dam tot Damloop is het een ware happening, maar zoveel mensen als hier voor het vermaak op de been zijn, heb ik nog nooit gezien.Opnieuw zie ik Marleen en Jan staan, maar opnieuw gaat het mis. Ik zie Marleen, maar voordat ze mij ziet ben ik al weer voorbij.Het gaat nog steeds lekker en ik kom op de halve marathon door in een keurige 1.44.36 , ik heb nog iets over.2 x 1.44.36 + 3.29.12 + 30 minuten zou iets van 3.59.12 betekenen. Krap, maar genoeg.Net voorbij de eerste ronde staat Max met zijn zoontje Duncan om ons aan te moedigen.Je loopt op een schema van 3.30 roept hij nog, Piet loopt rond de de 3.15 uur.Super van Piet denk ik nog, maar zelf ga ik dit niet volhouden.Rond de 23 à 24 kilometer zie ik Piet weer staan met de fiets. Het gaat goed roep ik nog, maar niet lang daarna komt de pijn in mijn hamstrings toch flink opzetten. Ondanks de pijn loop ik nog vrolijk verder en nu lukt de foto wel. Ik heb hem inmiddels gezien en hij is goed gelukt. Jan en Marleen, nogmaals bedankt voor jullie ondersteuningen en de foto's.Nu begint het gezwoeg. Tot 27 kilometer kan ik mijn tempo van 5 blank vasthouden, maar daarna is het over. De pijn is af en toe niet te harden en ik moet gaan wandelen. Soms is 100 meter, dan weer iets korter. Iedere keer weer aanzetten. Het wordt er allemaal niet beter op. Opnieuw kom ik Jan en Marleen tegen, die nu alle tijd hebben om een foto te maken, gezien mijn te,po op dat moment. Ik vraag hoe het met Marry en Robert gaat en hoe ver ze achter me zitten. Iets van 10 à 12 minuten roept Jan nog.Ik stop en smeer mijn hamstrings in met de pijnstiller in de hoop weer wat hard te kunnen lopen. Na een kilometer is de hoop ook weer weg. Het gaat gewoon niet.Ik kijk naar mijn tijden en zie dat ik met al dat gewandel ronde de 7 minuten per kilometer loop. In dat tempo ga ik niet binnen de 4 uur lopen. Ik probeer iedere keer een punt te vinden tot waar ik mijzelf opleg om hard te blijven lopen voordat ik weer ga wandelen en dan ga ik daar net iets voorbij. Door kort te wandelen, de blik op oneindig en het verstand op nul, weet ik de tijden weer rond de 6.45 te krijgen, waardoor ik vermoedelijk net binnen die 4 uur ga finishen.Wederom stop ik om mijzelf in te smeren, waarna er een man naar me toekomt en vraagt of hij me mag helpen met insmeren.Hij zag er wel professioneel uit, maar je weet nooit wat voor iemand het is. Hij deed verder niets en ik kon mijn weg vervolgen.Langs het parcours stonden de mensen met kranten in de hand waar de startlijst van de lopers in stond vermeld. Zodoende weten de mensen je naam en als je begint te wandelen galmt het uit de menigte: HUP COR, HUP COR, HUP COR.Je krijgt er de kriebels van en begint weer hard te lopen. Fantastisch, wat een support.Max staat zo'n 5 kilometer voor de finish om me nog een keer aan te moedigen. Hij maakt een foto, schreeuwt dat ik Marry voor moet blijven en roept, ZET HEM OP.Hoe is het eigenlijk met Marry ?Ik heb uitgerekend dat als Marry 12 minuten achter me zou lopen in een tempo van 5.30 ze per kilometer meer dan een minuut goed zou maken. Dat was zo bij de 28 kilometer, dan zou Marry me rond de 38 kilometer moeten bijhalen. Dit gebeurde niet.Naarmate de finish in zicht komt, voel ik me steeds minder worden. Steeds vaker ga ik wandelen, echter met kortere tussenpauzen. De tijden worden weer iets minder. Ik loop nog steeds op een schema van net onder de 4 uur, maar daar is alles mee gezegd.Ik kijk regelmatig om, maar zie geen Marry. De laatste kilometer breekt aan. In het Stratumseind, een hele gezellige straat in het centrum van Eindhoven staan de mensen dicht op de lopers. We kennen allemaal wel de beelden van de Alpe d´Huez tijdens het wielrennen. Een grote meute mensen, die zo dicht op elkaar staan dat de wielrenners er maar net tussendoor kunnen. In iets mindere mate was het hier het geval. De mensen staan te zingen en te juichen met een glas in de hand en maken er een groot feest van. Je moet hier gewoon hard blijven lopen, ze tollereren géén gewandel. De laatste 500 meter, ik ben er bijna. Nog even wandelen en achterom kijken. Nog steeds geen Marry. Hoe kan dat nou ? Marry is veel beter getraind dan ik. Ze kan het veel langer volhouden.Marry zal zelf na haar weekje vakantie een mooi verslag schrijven van haar eerste marathon, dus kijkt daar allen naar uit.Ik loop nog even een stukje hard richting finish en kom uiteindelijk binnen in 3.58.28 waar Aria en Piet me aan staan te moedigen en Max met Duncan aan de andere kant me toeschreeuwen.Ik heb het wederom gehaald en zelfs nog binnen de 4 uur, maar wat heeft het een moeite gekost. Of die pijn nu helemaal goed is voor een mens ? Ik kan het me niet voorstellen, maar zo te voelen zoals het nu is, denk ik dat alles goed is afgelopen.Ik loop naar Max toe en wacht op Marry. Marry en Robert komen uiteindelijk binnen in 4.05.20 wat voor een eerste marathon voor Marry eigenlijk gewoon een supertijd is. We gaan nog wat drinken in een barretje alvorens huiswaarts te keren. Met de pendelbus weer terug naar de sporthal waar onze spullen zijn. In de bus stapt een mevrouw in die de halve marathon heeft gelopen en kramp krijgt. Gentleman Robert veert op en behandelt de vrouw direkt. Ze is hem heel dankbaar. Na de sporthal in de auto gelijk naar huis. We moeten nog wat om vanwege een file die verderop staat, maar ook dat gaat goed. Om 19.00 uur zijn we in Schoonhoven bij Robert, daarna naar Ammerstol waar we Hans Boon nog tegenkomen, die toch wel benieuwd was naar de marathon van Marry.Om ongeveer 19.30 uur ben ik weer thuis. Half acht weg, half acht terug. Het was me de dag wel weer.Ik ben benieuwd naar de belevenisssen van Marry, maar daar zullen we nog minstens een weekje op moeten wachten.
Eindhoven
Vandaag is het zover. De marathon van Eindhoven staat op het programma. Een tijd terug maakte Marry bekend dat ze een marathon ging lopen en wel in Eindhoven. Zelf wil ik de marathon in St. Oedenrode gaan lopen op 3 november, maar het lijkt me leuk om dan ook in Eindhoven te gaan lopen.Piet Wuijster gaat daar ook lopen en als haas voor Marry is Robert Hoek ingehuurd. Piet gaat als verzorger mee om alle gelletjes, drankjes, reepjes, etc. te vervoeren. Aan alles is gedacht.In de aanloop naar de marathon zijn er allerlei pijntjes zowel bij Marry als bij mij. Marry heeft van de week ineens last gekregen van haar rug en weet dit weer te verhelpen door een aantal bezoeken bij de fysio. Zelf tob ik al een half jaar met mijn hamstrings, vooral links, waardoor ik die hele lange afstanden eigenlijk niet goed kan lopen. Nu voel ik het zelfs al met wandelen. Hoe zal dit aflopen ?De start is om 11.00 uur. Het is 5 kwartier rijden naar de parkeerplaats van de TU in Eindhoven. Zelfs zou ik dan om uiterlijk 9.00 uur weggaan. Wel dien ik rekening te houden met de pendelbus vanaf het TU terein naar het centrum, dus zou 8.30 een hele mooie tijd zijn geweest. Na dit gemaild te hebben kreeg ik als antwoord dat er gedacht werd aan 7.30 uur. Dat is vroeg denk ik nog, maar het lijkt me fantastisch om met de anderen mee te gaan.De wekker staat op 6.45 op de zondagmorgen. Snel zet ik hem uit, dan kan mijn vrouw misschien nog doorslapen. Ze is al vroeg naar bed gegaan om toch maar genoeg te kunnen slapen, want 6.45 op de zondag was haar eigenlijk veel te vroeg.De tas heb ik al gepakt klaar staan. Ik smeer de boterhammen, prop er twee naar binnen en ga naar Ammerstol. In Ammerstol denk ik het goede adres te hebben, maar het blijkt bij de zoon van Piet te zijn. Gelukkig had ik nog een P. van Wijngaarden gezien in het telefoonboek en dat bleek het goede adres. Even over de afgesproken tijd van 7.30 arriveer ik bij huize Van Wijngaarden. Piet is druk bezig, maar Marry is nog niet zover. Om 8.00 een telefoontje van Robert met de vraag waar we blijven, want hij staat bij 7 graden te blauwbekken bij de bushalte in Schoonhoven. Menno komt nog bij Robert voorbij op weg naar de 4 mijl van Groningen. Voor slechts 4 mijl naar Groningen is mij wat te gortig.Even na 8.00 uur gaan we op pad. Piet ziet op zijn navigatie dat de verwachtte aankomsttijd rond de 9.12 zal bedragen en slaagt daar ook in. We hebben alle tijd van de wereld en wandelen naar de omkleedruimte. We praten wat, pakken rustig onze spullen die we nodig hebben en lopen naar de pendelbus.Ik ga nog even terug om een pijnstillend smeerseltje te halen voor mijn hamstrings en neem een zware aspirine. Daar moet het wel goed mee komen denk ik nog.Er staat al een flinke rij bij de pendelbussen en we moeten even wachten. Als je op tijden aankomt die ik gewend ben, dan wacht de bus op mij, omdat iedereen al bij de start staat. Dit ben ik niet gewend.Om 10.40 zijn we in het centrum en wandelen richting start. Alleen nog even een tas afgeven met wat spullen die we bij de finish willen gebruiken en we kunnen weg.Nu blijken die spullen afgegeven te moeten worden in een parkeergarage ruim 500 meter verderop, dus moeten we weer terug, richting de finish. Als we dit hebben geregeld zijn we weer bij de start om 10.58 , ruim op tijd, zoals ik meestal doe, al zijn Marry en Robert dit niet gewend. We staan achteraan. Piet is met de fiets verder op het parcours gaan staan om Marry en Robert op te pikken als het peloton wat is uitgedund en hij ernaast kan gaan fietsen.Het is warm in Eindhoven. Volop zon en absoluut niet mijn weer. Marry en Robert zien dit anders en zijn wel blij met dit weer. Bij de start zien we Aria, de vrouw van Piet Wuijster die Piet komt aanmoedigen. Piet gaat voor 3.15 wat voor mij onvoorstelbaar is. Piet is er een hele tijd uit geweest en loopt de stenen weer uit de straat of het niets is. Fenomenaal.De eerste kilometer lopen we met z'n drietjes, daarna ga ik in mijn tempo lopen van 5 minuten per kilometer en laat Robert en Marry achter me.Mijn doel is 1.45 uur over de halve marathon. Mijn einddoel is 4.00 uur. Bij mij werkt meestal de formule 2x de tijd van de halve marathon + een half uur. Twee keer 1.45 = 3.30 + een half uur is dus 4.00 uur.Het gaat super. Ik haal de groep in met de rode ballonnen die gaan voor een tijd van 4.00 uur. Ze gaan veel te snel op dat moment, anders had ik er vanaf de start al voor gezeten. Na vijf kilometer kom ik Richard Bottram tegen die net zijn blaas heeft geleegd. We lopen even een stukje samen en naderen de groene ballonnetjes van de groep die gaat voor een tijd van 3.45 uur. Ook deze groep loopt veel te snel. Wellicht doen ze dit om iets over te houden, maar goed lijkt het me niet.Richard volgt mijn tempo niet, dat ligt iets te hoog en zakt wat af. Ik ga in hetzelfde lekkere tempo door. Ik zie langs de kant Marleen en Jan met hun kids. Marleen heeft het fototoestel in de aanslag, maar ik zie haar eerder dan zij mij en het is te laat voor de foto. Helaas.Ik haal de groene ballonnen in en kom uit op een 10-kilometertijd van 49.21Ik zit iets voor op mijn schema, maar met de drankposten verspeel ik wat tijd.Ik voel mijn linker hamstring wel, maar de pijn is uit te houden. Het verminderd mijn vaart zeker niet.Langs de kant vieren alle supporters feest. Er staan heel veel bandjes, vrachtauto's met een podium met hele orkesten, zangkoren.Op veel plaatsen langs het parcours staan gewoon grote gettoblasters die een oorverdovend kabaal uitstoten. Het is prachtig weer, dus veel publiek. Het publiek geniet en wij genieten.Er staat zelfs een podium met een aantal als monniken verklede mannen die muziek maken en één monnik met een rode pij die iedereen met een WC-borstel doopt. Wat een sfeer. Dit heb ik nog nooit meegemaakt.In Rotterdam is het feest, in Leiden is het fantastisch en bij de Dam tot Damloop is het een ware happening, maar zoveel mensen als hier voor het vermaak op de been zijn, heb ik nog nooit gezien.Opnieuw zie ik Marleen en Jan staan, maar opnieuw gaat het mis. Ik zie Marleen, maar voordat ze mij ziet ben ik al weer voorbij.Het gaat nog steeds lekker en ik kom op de halve marathon door in een keurige 1.44.36 , ik heb nog iets over.2 x 1.44.36 + 3.29.12 + 30 minuten zou iets van 3.59.12 betekenen. Krap, maar genoeg.Net voorbij de eerste ronde staat Max met zijn zoontje Duncan om ons aan te moedigen.Je loopt op een schema van 3.30 roept hij nog, Piet loopt rond de de 3.15 uur.Super van Piet denk ik nog, maar zelf ga ik dit niet volhouden.Rond de 23 à 24 kilometer zie ik Piet weer staan met de fiets. Het gaat goed roep ik nog, maar niet lang daarna komt de pijn in mijn hamstrings toch flink opzetten. Ondanks de pijn loop ik nog vrolijk verder en nu lukt de foto wel. Ik heb hem inmiddels gezien en hij is goed gelukt. Jan en Marleen, nogmaals bedankt voor jullie ondersteuningen en de foto's.Nu begint het gezwoeg. Tot 27 kilometer kan ik mijn tempo van 5 blank vasthouden, maar daarna is het over. De pijn is af en toe niet te harden en ik moet gaan wandelen. Soms is 100 meter, dan weer iets korter. Iedere keer weer aanzetten. Het wordt er allemaal niet beter op. Opnieuw kom ik Jan en Marleen tegen, die nu alle tijd hebben om een foto te maken, gezien mijn te,po op dat moment. Ik vraag hoe het met Marry en Robert gaat en hoe ver ze achter me zitten. Iets van 10 à 12 minuten roept Jan nog.Ik stop en smeer mijn hamstrings in met de pijnstiller in de hoop weer wat hard te kunnen lopen. Na een kilometer is de hoop ook weer weg. Het gaat gewoon niet.Ik kijk naar mijn tijden en zie dat ik met al dat gewandel ronde de 7 minuten per kilometer loop. In dat tempo ga ik niet binnen de 4 uur lopen. Ik probeer iedere keer een punt te vinden tot waar ik mijzelf opleg om hard te blijven lopen voordat ik weer ga wandelen en dan ga ik daar net iets voorbij. Door kort te wandelen, de blik op oneindig en het verstand op nul, weet ik de tijden weer rond de 6.45 te krijgen, waardoor ik vermoedelijk net binnen die 4 uur ga finishen.Wederom stop ik om mijzelf in te smeren, waarna er een man naar me toekomt en vraagt of hij me mag helpen met insmeren.Hij zag er wel professioneel uit, maar je weet nooit wat voor iemand het is. Hij deed verder niets en ik kon mijn weg vervolgen.Langs het parcours stonden de mensen met kranten in de hand waar de startlijst van de lopers in stond vermeld. Zodoende weten de mensen je naam en als je begint te wandelen galmt het uit de menigte: HUP COR, HUP COR, HUP COR.Je krijgt er de kriebels van en begint weer hard te lopen. Fantastisch, wat een support.Max staat zo'n 5 kilometer voor de finish om me nog een keer aan te moedigen. Hij maakt een foto, schreeuwt dat ik Marry voor moet blijven en roept, ZET HEM OP.Hoe is het eigenlijk met Marry ?Ik heb uitgerekend dat als Marry 12 minuten achter me zou lopen in een tempo van 5.30 ze per kilometer meer dan een minuut goed zou maken. Dat was zo bij de 28 kilometer, dan zou Marry me rond de 38 kilometer moeten bijhalen. Dit gebeurde niet.Naarmate de finish in zicht komt, voel ik me steeds minder worden. Steeds vaker ga ik wandelen, echter met kortere tussenpauzen. De tijden worden weer iets minder. Ik loop nog steeds op een schema van net onder de 4 uur, maar daar is alles mee gezegd.Ik kijk regelmatig om, maar zie geen Marry. De laatste kilometer breekt aan. In het Stratumseind, een hele gezellige straat in het centrum van Eindhoven staan de mensen dicht op de lopers. We kennen allemaal wel de beelden van de Alpe d´Huez tijdens het wielrennen. Een grote meute mensen, die zo dicht op elkaar staan dat de wielrenners er maar net tussendoor kunnen. In iets mindere mate was het hier het geval. De mensen staan te zingen en te juichen met een glas in de hand en maken er een groot feest van. Je moet hier gewoon hard blijven lopen, ze tollereren géén gewandel. De laatste 500 meter, ik ben er bijna. Nog even wandelen en achterom kijken. Nog steeds geen Marry. Hoe kan dat nou ? Marry is veel beter getraind dan ik. Ze kan het veel langer volhouden.Marry zal zelf na haar weekje vakantie een mooi verslag schrijven van haar eerste marathon, dus kijkt daar allen naar uit.Ik loop nog even een stukje hard richting finish en kom uiteindelijk binnen in 3.58.28 waar Aria en Piet me aan staan te moedigen en Max met Duncan aan de andere kant me toeschreeuwen.Ik heb het wederom gehaald en zelfs nog binnen de 4 uur, maar wat heeft het een moeite gekost. Of die pijn nu helemaal goed is voor een mens ? Ik kan het me niet voorstellen, maar zo te voelen zoals het nu is, denk ik dat alles goed is afgelopen.Ik loop naar Max toe en wacht op Marry. Marry en Robert komen uiteindelijk binnen in 4.05.20 wat voor een eerste marathon voor Marry eigenlijk gewoon een supertijd is. We gaan nog wat drinken in een barretje alvorens huiswaarts te keren. Met de pendelbus weer terug naar de sporthal waar onze spullen zijn. In de bus stapt een mevrouw in die de halve marathon heeft gelopen en kramp krijgt. Gentleman Robert veert op en behandelt de vrouw direkt. Ze is hem heel dankbaar. Na de sporthal in de auto gelijk naar huis. We moeten nog wat om vanwege een file die verderop staat, maar ook dat gaat goed. Om 19.00 uur zijn we in Schoonhoven bij Robert, daarna naar Ammerstol waar we Hans Boon nog tegenkomen, die toch wel benieuwd was naar de marathon van Marry.Om ongeveer 19.30 uur ben ik weer thuis. Half acht weg, half acht terug. Het was me de dag wel weer.Ik ben benieuwd naar de belevenisssen van Marry, maar daar zullen we nog minstens een weekje op moeten wachten.
