Ich bin ein Rennsteiger
Wedstrijdverslag
20 mei 2008
“Ich bin ein Rennsteiger” Met een eigengemaakte medaille voorzien van deze woorden werd de kersverse ultraloper, Tom Moolenaar, gehuldigd door zijn vriendin Marieke van Aken. We hadden samen zojuist de GuthsMuths-Rennsteiglauf, Thüringen, Duitsland volbracht. Voor mij was het de tweede keer dat ik daar gestart ben, maar voor Tom was het zijn eerste ultra-avontuur.Samen met Tom en Marieke was ik naar Schmiedefeld am Rennsteig afgereisd. Een week eerder kon ik via de starterslijst achter het adres van Tom komen. Ik heb hem opgebeld want het leek mij namelijk gezellig om bij de loop ook nog wat andere Nederlanders te treffen. Er deden maar vier landgenoten mee aan de ultraloop en in totaal zo’n 15 aan de andere afstanden. Voor Tom en Marieke kwam mijn telefoontje als geroepen want ze hadden nog geen onderdak gevonden. Ik bood ze dan ook aan om in ons huisje in Schmiedefeld te overnachten. Het bleek een gouden greep want het is een leuk en hartelijk stel, niet in de laatste plaats de hond Jerry (van Tom natuurlijk). Leuk ook dat je de intense ervaring, die zo’n ultraloop is, kunt delen met anderen. Marieke is nog geen ultraloopster, maar volgens mij inmiddels wel door het virus aangestoken. De Rennsteiglauf is de grootste crossloop van Europa volgens de organisatoren. Aan de langste afstand (72,7 km) deden zo’n 2000 lopers mee. De route voert door het prachtige, groene, Thüringerwald en stijgt van 210 meter hoogte in Eisenach tot 942 meter op km 62 om te eindigen op 710 meter hoogte in Schmiedefeld. De paden zijn voornamelijk halfverhard en zijn op zich heerlijk om op te lopen. Al vormen de boomwortels, stenen en regengeulen zeker later op de route wel behoorlijke obstakels voor mijn vermoeide benen. Het bijzondere van dit evenement is ook dat we door geen enkel dorpje lopen. De verzorgingsposten staan dus midden tussen de bomen of op de bergweiden. Alle bevoorrading en vrijwilligers moet dus de berg op en staan dan de hele dag in regen, wind en soms zon. De route is in stukken opgedeeld en verenigingen van dorpen uit het dal verzorgen ieder de bemensing en organisatie van een verzorgingspost. Dat doen ze al jaren achtereen! De overall organisatie klonk als een klok. Echte misser dit jaar was echter dat bij de verzorgingsposten naast limonades, bier etc, alleen maar water met bubbels te krijgen was. Mijn bidon explodeerde zowat toen ik daar sportdrankpoeder bij deed. Je begrijpt welke uitwerking dat heeft op mijn maag. Ongelofelijk stom zo’n misser. De start is om zes uur en uitgewuifd door enkele vroege supporters vertrekken we richting de Inselberg op 25 km. Het is het eerste hoogste punt en we het in bereiken in 2.48 uur. Mijn HSF is dan gemiddeld 142. Ik ben tot dat moment kunnen blijven hardlopen. Maar om mij heen wordt inmiddels ook gewandeld als het pad bergopwaarts gaat.Tijdens een ultraloop let ik vooral op mijn hartslag en die wil ik ver onder het omslagpunt houden. Tijdens de beklimming van de Inselberg kwam ik al aardig in de buurt van het omslagpunt. Bij de volgende stijgende delen besloot ik te gaan wandelen zodra mijn HSF 150 werd. Om mij heen deed inmiddels iedereen dat. Niet dat mijn hartslag dan veel lager werd want het kost toch veel energie om in stevig tempo te wandelen. Het valt me op dat we dan toch door veel mensen voorbij gewandeld worden. Op de vlakke stukken kan ik aardig blijven hardlopen al beginnen mijn bovenbenen inmiddels knap moe te worden en pijn te doen. Dalen wordt lastig en dan ontpopt Tom zich als een ware afdalingspecialist. Schijnbaar moeiteloos stort hij zich naar beneden. Even later haal ik hem dan wel weer in. Zo “spoeden” wij ons naar het enige officiële uitstappunt de Grenzadler op 54,7 km in 6.00.59. Met mij gaat het nog redelijk, ik eet en drink goed. Banaan, energiereep, gelletjes en Gatorade sportdrank. Ook Tom doet het prima in zijn eerste ultra. Nu komt het laatste deel van de tocht. Op naar Schmiedefeld. We lopen over het hoogste punt van de route en daarna gaat het langzaam bergafwaarts naar het Ziel. Het pad is dan deels glad en vlak maar toch ook weer boomwortels en keien. We blijven op de been en worden op 4 km van de finish door Marieke en hond Jerry opgewacht die het laatste deel meelopen. Moe maar zeer voldaan bereiken we das Ziel in 8.13 u. Ik ben 33 min sneller dan 2007 en minder moe.Om een idee te geven van het tempo dat ik liep: de snelste 5km ging in 27.35 min en de langzaamste in 44.53. Mijn gemiddelde HSF 140. De Rensteiglauf is een echte happening. In Schmiedefeld wordt ’s-avonds een feest gebouwd dat zijn weerga niet kent. In een inmense tent ( 5000 man zeggen ze) staan lopers en supporters tezamen met de dorpelingen luidkeels mee te zingen en te dansen op muziek van een daar zeer populaire band. De temperatuur stijgt tot ongekende hoogte evenals de stemming van de sporters. Ze staan op banken en tafels en klappen mee. Ongelofelijk dat de ultralopers in dit alles om het hardst meedoen. Herkenbaar aan hun met trots gedragen finishers T-shirt zingen ze luidkeels mee. Ik niet minder! Ik hou het maar op een alternatieve manier van uitlopen. Zeker zo prettig overigens. Het feest is bijna net zo leuk als de loop zelf!Bijna.Robert Hoek
“Ich bin ein Rennsteiger” Met een eigengemaakte medaille voorzien van deze woorden werd de kersverse ultraloper, Tom Moolenaar, gehuldigd door zijn vriendin Marieke van Aken. We hadden samen zojuist de GuthsMuths-Rennsteiglauf, Thüringen, Duitsland volbracht. Voor mij was het de tweede keer dat ik daar gestart ben, maar voor Tom was het zijn eerste ultra-avontuur.Samen met Tom en Marieke was ik naar Schmiedefeld am Rennsteig afgereisd. Een week eerder kon ik via de starterslijst achter het adres van Tom komen. Ik heb hem opgebeld want het leek mij namelijk gezellig om bij de loop ook nog wat andere Nederlanders te treffen. Er deden maar vier landgenoten mee aan de ultraloop en in totaal zo’n 15 aan de andere afstanden. Voor Tom en Marieke kwam mijn telefoontje als geroepen want ze hadden nog geen onderdak gevonden. Ik bood ze dan ook aan om in ons huisje in Schmiedefeld te overnachten. Het bleek een gouden greep want het is een leuk en hartelijk stel, niet in de laatste plaats de hond Jerry (van Tom natuurlijk). Leuk ook dat je de intense ervaring, die zo’n ultraloop is, kunt delen met anderen. Marieke is nog geen ultraloopster, maar volgens mij inmiddels wel door het virus aangestoken. De Rennsteiglauf is de grootste crossloop van Europa volgens de organisatoren. Aan de langste afstand (72,7 km) deden zo’n 2000 lopers mee. De route voert door het prachtige, groene, Thüringerwald en stijgt van 210 meter hoogte in Eisenach tot 942 meter op km 62 om te eindigen op 710 meter hoogte in Schmiedefeld. De paden zijn voornamelijk halfverhard en zijn op zich heerlijk om op te lopen. Al vormen de boomwortels, stenen en regengeulen zeker later op de route wel behoorlijke obstakels voor mijn vermoeide benen. Het bijzondere van dit evenement is ook dat we door geen enkel dorpje lopen. De verzorgingsposten staan dus midden tussen de bomen of op de bergweiden. Alle bevoorrading en vrijwilligers moet dus de berg op en staan dan de hele dag in regen, wind en soms zon. De route is in stukken opgedeeld en verenigingen van dorpen uit het dal verzorgen ieder de bemensing en organisatie van een verzorgingspost. Dat doen ze al jaren achtereen! De overall organisatie klonk als een klok. Echte misser dit jaar was echter dat bij de verzorgingsposten naast limonades, bier etc, alleen maar water met bubbels te krijgen was. Mijn bidon explodeerde zowat toen ik daar sportdrankpoeder bij deed. Je begrijpt welke uitwerking dat heeft op mijn maag. Ongelofelijk stom zo’n misser. De start is om zes uur en uitgewuifd door enkele vroege supporters vertrekken we richting de Inselberg op 25 km. Het is het eerste hoogste punt en we het in bereiken in 2.48 uur. Mijn HSF is dan gemiddeld 142. Ik ben tot dat moment kunnen blijven hardlopen. Maar om mij heen wordt inmiddels ook gewandeld als het pad bergopwaarts gaat.Tijdens een ultraloop let ik vooral op mijn hartslag en die wil ik ver onder het omslagpunt houden. Tijdens de beklimming van de Inselberg kwam ik al aardig in de buurt van het omslagpunt. Bij de volgende stijgende delen besloot ik te gaan wandelen zodra mijn HSF 150 werd. Om mij heen deed inmiddels iedereen dat. Niet dat mijn hartslag dan veel lager werd want het kost toch veel energie om in stevig tempo te wandelen. Het valt me op dat we dan toch door veel mensen voorbij gewandeld worden. Op de vlakke stukken kan ik aardig blijven hardlopen al beginnen mijn bovenbenen inmiddels knap moe te worden en pijn te doen. Dalen wordt lastig en dan ontpopt Tom zich als een ware afdalingspecialist. Schijnbaar moeiteloos stort hij zich naar beneden. Even later haal ik hem dan wel weer in. Zo “spoeden” wij ons naar het enige officiële uitstappunt de Grenzadler op 54,7 km in 6.00.59. Met mij gaat het nog redelijk, ik eet en drink goed. Banaan, energiereep, gelletjes en Gatorade sportdrank. Ook Tom doet het prima in zijn eerste ultra. Nu komt het laatste deel van de tocht. Op naar Schmiedefeld. We lopen over het hoogste punt van de route en daarna gaat het langzaam bergafwaarts naar het Ziel. Het pad is dan deels glad en vlak maar toch ook weer boomwortels en keien. We blijven op de been en worden op 4 km van de finish door Marieke en hond Jerry opgewacht die het laatste deel meelopen. Moe maar zeer voldaan bereiken we das Ziel in 8.13 u. Ik ben 33 min sneller dan 2007 en minder moe.Om een idee te geven van het tempo dat ik liep: de snelste 5km ging in 27.35 min en de langzaamste in 44.53. Mijn gemiddelde HSF 140. De Rensteiglauf is een echte happening. In Schmiedefeld wordt ’s-avonds een feest gebouwd dat zijn weerga niet kent. In een inmense tent ( 5000 man zeggen ze) staan lopers en supporters tezamen met de dorpelingen luidkeels mee te zingen en te dansen op muziek van een daar zeer populaire band. De temperatuur stijgt tot ongekende hoogte evenals de stemming van de sporters. Ze staan op banken en tafels en klappen mee. Ongelofelijk dat de ultralopers in dit alles om het hardst meedoen. Herkenbaar aan hun met trots gedragen finishers T-shirt zingen ze luidkeels mee. Ik niet minder! Ik hou het maar op een alternatieve manier van uitlopen. Zeker zo prettig overigens. Het feest is bijna net zo leuk als de loop zelf!Bijna.Robert Hoek
