Les 4 Cimes de Battice
Wedstrijdverslag
11 november 2008
Batice
Les 4 Cimes de Battice.Tijdens de Rennsteiglauf van afgelopen mei maakte Tom Molenaar mij attent op een bijzondere loop in de Belgische Ardennen. Les quattre Cimes de Battice. Een bergloop over 33 km door de streek Herve, noordoostelijk van Luik. Volgens de beschrijving op de site is het één van de zwaarste lopen van België. Maar wat deze loop helemaal bijzonder maakt is dat er geen inschrijfgeld wordt gevraagd! De loop wordt al 23 keer! georganiseerd door een stel loopvrienden. Het is uitgegroeid tot een loopfeest voor loopliefhebbers of verdwaasden volgens de niet-lopers. Meedoen wordt erg aangeraden en Inschrijven kan uitsluitend vooraf per ouderwetse brief met envelop met postzegel.De organisatie is daarentegen allesbehalve ouderwets. In de grote feestzaal van Battice liggen alle startnummers keurig op naam klaar. Grote sporthal op 300 meter van de finish met warme douches. Bij elke mogelijke kruising staan verkeersregelaars klaar. Om de ca 5 KM verzorgingsposten met water en sportdrank en rozijnen. Nagenoeg autovrij parcours. Prachtige landweggetjes met zo af en toe stukjes onverhard. In België is alles al snel tweetalig, maar uit de site blijkt ook de internationale belangstelling. Keurig in vier talen wordt de informatie gegeven. Ca 770 lopers verschijnen aan le départ. Dat er veel Nederlanders meedoen spreekt vanzelf want de loop is immers gratis! Van achter de Dutch Mountains vertrekt op zondag een afvaardiging van Avantri naar deze Ardennen. Om even voor zeven staan bij het Schoonhovense Veer Arie Visser, Piet Wuijster en ikzelf klaar om onderweg Wim van der Heiden in Benschop op te pikken. Wim heeft de koffie klaar en onderweg genieten we van een lekker sterk bakkie en de slappe verhalen van Piet. Ondertussen proppen we ons vol met het gebruikelijke lopers voedsel; bananen, eierkoeken, de laatste boterhammen, sportdrank en een hardgekookt ei. Dat laatste geldt alleen voor mij dan. Mijn loopmaten bekijken dat met afgrijzen. Hun maag accepteert zo’n ei niet zeggen ze. Het ei hoort erbij, want ik heb eens een lezing over voeding en lange afstandlopen van Jos Broersen bijgewoond en hij opperde om enkele uren voor de start van een marathon of iets dergelijk iets vettigs te nuttigen omdat dan de vetverbranding al vast opgang komt. Ik vind het overigens ook wel lekker zo tussen die laffe eierkoeken door. “s-nachts heeft het gestormd en geregend en ook onderweg treffen we bij Maastricht nog een paar buien. We hebben de sporttassen vol met loopkleding en al snel gaat het gesprek ook over Wat trekken we aan? De temperatuur is zo’n graad of tien en bij de start verschijnt zelfs af en toe de zon. Van de wind heb ik niet veel last. Van de heuvels wat meer, maar dat is vooral tegen het einde. Deze wedstrijd gaat over 33 km met een hoogteverschil van ruim 600 meter. Prachtige landweggetjes langs boerderijen en mooi gerestaureerde boerenwoningen die nu duidelijk als weekend verblijf worden gebruikt. Pittoreske dorpjes en onvermoede vergezichten. Weinig bos, maar mooie akkers. Er worden vier “toppen” beklommen, de Cimes, de wedstrijd wordt afgesloten met de Mur de Bouxhmont alwaar de finish wacht. Een hoogte verschil van 50 meter in krap één kilometer. Zo op het eerste gezicht allemaal niet zo heel schokkend, maar voor een dijkloper als ik zijn het heuse Alpen. Vooral de laatste twee dan want daar speelde de vermoeidheid me parten. Voorzichtig vertrekken is het devies, want de eerste 15 km dalen min of meer geleidelijk van 320 meter naar 110 meter boven NAP. Wim en Arie wurmen zich bij de start naar voren en hen zie ik vrijwel de hele wedstrijd niet terug. Piet en ik doen het rustiger aan en lopen de eerste 5 km samen op. Ik heb me voorgenomen om mijn hartslag niet boven 160 te laten komen (Tempo 3) ofwel mijn 1000meter trainingstempo. Bergaf is dat ruim voldoende om veel lopers in te halen en ook Piet laat ik achter me. Bergopwaarts wordt deze limiet al snel bereikt, waardoor veel lopers mij weer inhalen. Dit suddert zo door tot km 25. Een mede loper uit Den Haag vertelt daar dat het nu zo’n beetje langzaam daalt tot aan de “Mur”. Mooi niet dus! Ik had het parcours niet goed in me opgenomen. Anders had ik wel beter geweten. Er volgen namelijk 7 km vals plat die me logischerwijs veel energie kosten. Fijne vent hoor, en dat op geleende schoenen van Wim van der Heiden! (Bij het omkleden bleek dat hij zijn loopschoenen was vergeten! Lekker slim. Rij je 2,5 uur naar de Ardennen om een wedstrijd te lopen…..vergeet je je schoenen?!)Maar goed, ik blijf toch nog een redelijk tempo houden al is het soepele er nu wel van af. Ik begin wat lopers in te halen. Hier en daar wandelen er een paar. (net zoals ik even bij km 22 Cime de Mauhin). Dan, bij km 30 op de 4e Cime, kom ik Arie tegen. Hij zit er doorheen en later blijkt dat zijn longen hem toch parten hebben gespeeld. Jammer. Al moet ik toegeven dat ik toch wel heel even een kick kreeg toen ik hem inhaalde. Nu volgt de “Mur”. Ik zie de finish niet direct en mijn hartslag 166 dicteert me om te gaan wandelen. Dan is mijn hartslag overigens nog 160. Na een flauwe bocht krijg ik de finish in het oog. Niet ver meer! In 2.42 u kom ik binnen. Wim staat dan al drie minuten uit te hijgen en Piet sluit een minuut later aan. Arie volgt dan twee minuten later. Lang hoeven we dus niet op mekaar te wachten. We kunnen heerlijk douchen en na afloop in de feestzaal wacht ons nog een gratis cassecroute met kaas van de lokale boeren! Heerlijke kaas die er in gaat als koek. België zou België niet zijn als er bovendien nog heerlijke Trappist en Triple te drinken is. Onze Haagse leenman trakteert ons op een rondje, als dank voor de wonderschoen van Wim. We blijven nog even lekker zitten en genieten van de ambiance, voordat we op de terugreis gaan. Moe maar voldaan zijn we tegen zevenen weer thuis. Arie, Wim, Piet en niet te vergeten Battice ,Merci en graag tot een volgende keer !
Batice
Les 4 Cimes de Battice.Tijdens de Rennsteiglauf van afgelopen mei maakte Tom Molenaar mij attent op een bijzondere loop in de Belgische Ardennen. Les quattre Cimes de Battice. Een bergloop over 33 km door de streek Herve, noordoostelijk van Luik. Volgens de beschrijving op de site is het één van de zwaarste lopen van België. Maar wat deze loop helemaal bijzonder maakt is dat er geen inschrijfgeld wordt gevraagd! De loop wordt al 23 keer! georganiseerd door een stel loopvrienden. Het is uitgegroeid tot een loopfeest voor loopliefhebbers of verdwaasden volgens de niet-lopers. Meedoen wordt erg aangeraden en Inschrijven kan uitsluitend vooraf per ouderwetse brief met envelop met postzegel.De organisatie is daarentegen allesbehalve ouderwets. In de grote feestzaal van Battice liggen alle startnummers keurig op naam klaar. Grote sporthal op 300 meter van de finish met warme douches. Bij elke mogelijke kruising staan verkeersregelaars klaar. Om de ca 5 KM verzorgingsposten met water en sportdrank en rozijnen. Nagenoeg autovrij parcours. Prachtige landweggetjes met zo af en toe stukjes onverhard. In België is alles al snel tweetalig, maar uit de site blijkt ook de internationale belangstelling. Keurig in vier talen wordt de informatie gegeven. Ca 770 lopers verschijnen aan le départ. Dat er veel Nederlanders meedoen spreekt vanzelf want de loop is immers gratis! Van achter de Dutch Mountains vertrekt op zondag een afvaardiging van Avantri naar deze Ardennen. Om even voor zeven staan bij het Schoonhovense Veer Arie Visser, Piet Wuijster en ikzelf klaar om onderweg Wim van der Heiden in Benschop op te pikken. Wim heeft de koffie klaar en onderweg genieten we van een lekker sterk bakkie en de slappe verhalen van Piet. Ondertussen proppen we ons vol met het gebruikelijke lopers voedsel; bananen, eierkoeken, de laatste boterhammen, sportdrank en een hardgekookt ei. Dat laatste geldt alleen voor mij dan. Mijn loopmaten bekijken dat met afgrijzen. Hun maag accepteert zo’n ei niet zeggen ze. Het ei hoort erbij, want ik heb eens een lezing over voeding en lange afstandlopen van Jos Broersen bijgewoond en hij opperde om enkele uren voor de start van een marathon of iets dergelijk iets vettigs te nuttigen omdat dan de vetverbranding al vast opgang komt. Ik vind het overigens ook wel lekker zo tussen die laffe eierkoeken door. “s-nachts heeft het gestormd en geregend en ook onderweg treffen we bij Maastricht nog een paar buien. We hebben de sporttassen vol met loopkleding en al snel gaat het gesprek ook over Wat trekken we aan? De temperatuur is zo’n graad of tien en bij de start verschijnt zelfs af en toe de zon. Van de wind heb ik niet veel last. Van de heuvels wat meer, maar dat is vooral tegen het einde. Deze wedstrijd gaat over 33 km met een hoogteverschil van ruim 600 meter. Prachtige landweggetjes langs boerderijen en mooi gerestaureerde boerenwoningen die nu duidelijk als weekend verblijf worden gebruikt. Pittoreske dorpjes en onvermoede vergezichten. Weinig bos, maar mooie akkers. Er worden vier “toppen” beklommen, de Cimes, de wedstrijd wordt afgesloten met de Mur de Bouxhmont alwaar de finish wacht. Een hoogte verschil van 50 meter in krap één kilometer. Zo op het eerste gezicht allemaal niet zo heel schokkend, maar voor een dijkloper als ik zijn het heuse Alpen. Vooral de laatste twee dan want daar speelde de vermoeidheid me parten. Voorzichtig vertrekken is het devies, want de eerste 15 km dalen min of meer geleidelijk van 320 meter naar 110 meter boven NAP. Wim en Arie wurmen zich bij de start naar voren en hen zie ik vrijwel de hele wedstrijd niet terug. Piet en ik doen het rustiger aan en lopen de eerste 5 km samen op. Ik heb me voorgenomen om mijn hartslag niet boven 160 te laten komen (Tempo 3) ofwel mijn 1000meter trainingstempo. Bergaf is dat ruim voldoende om veel lopers in te halen en ook Piet laat ik achter me. Bergopwaarts wordt deze limiet al snel bereikt, waardoor veel lopers mij weer inhalen. Dit suddert zo door tot km 25. Een mede loper uit Den Haag vertelt daar dat het nu zo’n beetje langzaam daalt tot aan de “Mur”. Mooi niet dus! Ik had het parcours niet goed in me opgenomen. Anders had ik wel beter geweten. Er volgen namelijk 7 km vals plat die me logischerwijs veel energie kosten. Fijne vent hoor, en dat op geleende schoenen van Wim van der Heiden! (Bij het omkleden bleek dat hij zijn loopschoenen was vergeten! Lekker slim. Rij je 2,5 uur naar de Ardennen om een wedstrijd te lopen…..vergeet je je schoenen?!)Maar goed, ik blijf toch nog een redelijk tempo houden al is het soepele er nu wel van af. Ik begin wat lopers in te halen. Hier en daar wandelen er een paar. (net zoals ik even bij km 22 Cime de Mauhin). Dan, bij km 30 op de 4e Cime, kom ik Arie tegen. Hij zit er doorheen en later blijkt dat zijn longen hem toch parten hebben gespeeld. Jammer. Al moet ik toegeven dat ik toch wel heel even een kick kreeg toen ik hem inhaalde. Nu volgt de “Mur”. Ik zie de finish niet direct en mijn hartslag 166 dicteert me om te gaan wandelen. Dan is mijn hartslag overigens nog 160. Na een flauwe bocht krijg ik de finish in het oog. Niet ver meer! In 2.42 u kom ik binnen. Wim staat dan al drie minuten uit te hijgen en Piet sluit een minuut later aan. Arie volgt dan twee minuten later. Lang hoeven we dus niet op mekaar te wachten. We kunnen heerlijk douchen en na afloop in de feestzaal wacht ons nog een gratis cassecroute met kaas van de lokale boeren! Heerlijke kaas die er in gaat als koek. België zou België niet zijn als er bovendien nog heerlijke Trappist en Triple te drinken is. Onze Haagse leenman trakteert ons op een rondje, als dank voor de wonderschoen van Wim. We blijven nog even lekker zitten en genieten van de ambiance, voordat we op de terugreis gaan. Moe maar voldaan zijn we tegen zevenen weer thuis. Arie, Wim, Piet en niet te vergeten Battice ,Merci en graag tot een volgende keer !
