Stampertje (1)
Wedstrijdverslag
14 september 2008
Gouda
Als tussenpersoon van De Goudse Verzekeringen ben ik samen met Marleen Zijderlaan uitgenodigd om deel te nemen aan de Goudse Singelloop. Cor Terlouw zijn vrouw werkt bij de Goudse, zodat ook hij de VIP behandeling geniet. Parkeren, omkleden, douchen, ,massage en na afloop een uitstekend verzorgd buffet met alle organisatoren, politie en natuurlijk de andere genodigde lopers. Wat wil een mens nog meer.De singelloop is druk bezochte loop. Dit jaar starten de wedstrijdlopers apart van de prestatielopers. Ik denk dat dat vooral gedaan is om de toppers goed te kunnen laten doorlopen. Bij vorige edities immers liepen de winnaars bij hun laatste van de drie ronden tussen de lopers die nog met hun tweede ronde bezig waren. Het parcours is dat van een echte stratenloop, veel bochten putten, klinkers en meer van dat soort lopers ongemakken. Zeker op de Markt van Goudais er veel publiek op de been. Dit jaar wordt er voor het eerst gestart met een chip in het startnummer. Helemaal vlekkeloos gaat dat niet, want Cor is later in de uitslag niet terug te vinden.Gehuld in een paars “Goudse”singlet start ik samen met zo’n zestig anderen. Daaronder ook een zeven Kenianen die laten zien hoe je echt hard kunt lopen! We lopen al snel in een groepje met bekenden uit de regio. Ik kijk vooral op mijn hartslagmeter, want ik wil niet echt boven mijn omslagpunt lopen. Vorige week in Woerden liep ik ook zo en dat is me goed bevallen. Na pakweg 2 km valt het groepje uit elkaar. Ik blijf achter en handhaaf mijn tempo dat gedicteerd wordt door mijn hartslag. Achter me lopen nog twee of drie lopers waarvan er één nogal stampt. Veel wind staat er op zich niet, maar geen van de lopers neemt de kop over. Mij best, want ik loop toch stug door in mijn eigen tempo. In de Lange Dwarsstraat hebben de buurtbewoners er een feestje van gemaakt en ik zet bij elke ronde daar de “Wave” in die met luid gejoel begroet wordt. Da’s toch wel leuk zo’n sfeer. Weer wat anders dan één grote ronde door de polder van bijvoorbeeld Groot Ammers. Mijn medeloper die ik voor het gemak maar even “Stampertje” noem, blijft me op de voet volgen. De andere lopers raak ik successievelijk kwijt maar Stampertje kleeft als een schaduw aan me. Versnellen doe ik niet want mijn hartslag is maatgevend. Wel begin ik me af te vragen of ik als nieuwbakken 50 plusser misschien in de prijzen kan lopen hier in Gouda. Om me heen zijn geen lopers meer te zien en aangezien ik geen ogen in mijn rug heb kan ik ook geen inschatting maken van de leeftijd van mijn schaduw. Hij doet geen enkele poging om me voorbij te lopen. En volgt en volgt en volgt. Ik word dat gestamp achter me een beetje zat. Normaal geef ik medelopers in een wedstrijd ruimte om ook lekker een bocht aan te snijden of om een plas heen te lopen. Maar ik betrapte me er op dat ik Stampertje daar waar het kon een plas in liet lopen of half naast de stoep liet stappen, putdeksel en kuilen hield ik zo lang mogelijk voor hem verborgen, om er dan zelf mooi over heen te stappen. Aan zijn tred hoorde ik dan dat hij er midden in stapte of zich moest corrigeren. Tegen het einde van de derde ronde voel ik me best sterk en denk dat “Stampertje” gewoon achter me zal blijven. We worden nog ingehaald, maar mijn schaduw doet geen enkele poging om daar achter aan te gaan. Dit sterkt mijn aanname nog meer. Bovendien zitten er op ca 100 meter voor de finish nog twee haakse bochten. Groot is mijn verbazing als hij op de Korte Groenendaal ineens een zeer snelle sprint aanzet. Grrrrrmmpfh . Eerst denk ik ach wat laat maar….Maar in een fractie van een seconde sprint ik hem toch achterna. Zinloos natuurlijk, want het gat is te groot. Sjaak, want zo heet hij, geeft me na de finish een hand. Maar waarderen kan ik dat helemaal niet, wat voel ik me gepakt zeg! Wat later (de volgende dag) heb ik er wel weer vrede mee. Want het was toch immers een wedstrijd en dan gaat het om de klassering! Sjaak wordt tweede en ik dus derde. Robert Hoek
Gouda
Als tussenpersoon van De Goudse Verzekeringen ben ik samen met Marleen Zijderlaan uitgenodigd om deel te nemen aan de Goudse Singelloop. Cor Terlouw zijn vrouw werkt bij de Goudse, zodat ook hij de VIP behandeling geniet. Parkeren, omkleden, douchen, ,massage en na afloop een uitstekend verzorgd buffet met alle organisatoren, politie en natuurlijk de andere genodigde lopers. Wat wil een mens nog meer.De singelloop is druk bezochte loop. Dit jaar starten de wedstrijdlopers apart van de prestatielopers. Ik denk dat dat vooral gedaan is om de toppers goed te kunnen laten doorlopen. Bij vorige edities immers liepen de winnaars bij hun laatste van de drie ronden tussen de lopers die nog met hun tweede ronde bezig waren. Het parcours is dat van een echte stratenloop, veel bochten putten, klinkers en meer van dat soort lopers ongemakken. Zeker op de Markt van Goudais er veel publiek op de been. Dit jaar wordt er voor het eerst gestart met een chip in het startnummer. Helemaal vlekkeloos gaat dat niet, want Cor is later in de uitslag niet terug te vinden.Gehuld in een paars “Goudse”singlet start ik samen met zo’n zestig anderen. Daaronder ook een zeven Kenianen die laten zien hoe je echt hard kunt lopen! We lopen al snel in een groepje met bekenden uit de regio. Ik kijk vooral op mijn hartslagmeter, want ik wil niet echt boven mijn omslagpunt lopen. Vorige week in Woerden liep ik ook zo en dat is me goed bevallen. Na pakweg 2 km valt het groepje uit elkaar. Ik blijf achter en handhaaf mijn tempo dat gedicteerd wordt door mijn hartslag. Achter me lopen nog twee of drie lopers waarvan er één nogal stampt. Veel wind staat er op zich niet, maar geen van de lopers neemt de kop over. Mij best, want ik loop toch stug door in mijn eigen tempo. In de Lange Dwarsstraat hebben de buurtbewoners er een feestje van gemaakt en ik zet bij elke ronde daar de “Wave” in die met luid gejoel begroet wordt. Da’s toch wel leuk zo’n sfeer. Weer wat anders dan één grote ronde door de polder van bijvoorbeeld Groot Ammers. Mijn medeloper die ik voor het gemak maar even “Stampertje” noem, blijft me op de voet volgen. De andere lopers raak ik successievelijk kwijt maar Stampertje kleeft als een schaduw aan me. Versnellen doe ik niet want mijn hartslag is maatgevend. Wel begin ik me af te vragen of ik als nieuwbakken 50 plusser misschien in de prijzen kan lopen hier in Gouda. Om me heen zijn geen lopers meer te zien en aangezien ik geen ogen in mijn rug heb kan ik ook geen inschatting maken van de leeftijd van mijn schaduw. Hij doet geen enkele poging om me voorbij te lopen. En volgt en volgt en volgt. Ik word dat gestamp achter me een beetje zat. Normaal geef ik medelopers in een wedstrijd ruimte om ook lekker een bocht aan te snijden of om een plas heen te lopen. Maar ik betrapte me er op dat ik Stampertje daar waar het kon een plas in liet lopen of half naast de stoep liet stappen, putdeksel en kuilen hield ik zo lang mogelijk voor hem verborgen, om er dan zelf mooi over heen te stappen. Aan zijn tred hoorde ik dan dat hij er midden in stapte of zich moest corrigeren. Tegen het einde van de derde ronde voel ik me best sterk en denk dat “Stampertje” gewoon achter me zal blijven. We worden nog ingehaald, maar mijn schaduw doet geen enkele poging om daar achter aan te gaan. Dit sterkt mijn aanname nog meer. Bovendien zitten er op ca 100 meter voor de finish nog twee haakse bochten. Groot is mijn verbazing als hij op de Korte Groenendaal ineens een zeer snelle sprint aanzet. Grrrrrmmpfh . Eerst denk ik ach wat laat maar….Maar in een fractie van een seconde sprint ik hem toch achterna. Zinloos natuurlijk, want het gat is te groot. Sjaak, want zo heet hij, geeft me na de finish een hand. Maar waarderen kan ik dat helemaal niet, wat voel ik me gepakt zeg! Wat later (de volgende dag) heb ik er wel weer vrede mee. Want het was toch immers een wedstrijd en dan gaat het om de klassering! Sjaak wordt tweede en ik dus derde. Robert Hoek
