Vechtstreek in Beweging (6)
Wedstrijdverslag
30 november 2008
Maarssen
Ik ben blij er toch andere atleten de wedstrijdverslagen bij hebben gehouden, zelf was er weinig te melden. Eindelijk heb ik weer eens gelopen.Lopen is 1, hardlopen is 2. Ik tob wat af met mijn rug de laatste tijd. Ik loop van chiroprakter naar manueel therapeut, naar fysio, etc., maar het lost nog weinig op.De laatste keer bij Kees Bakker geweest. Helemaal niets van waar, een versleten lendewervelschijf zegt hij, je SI gewricht zit vreselijk vast. Dat heeft wel wat behandelingen nodig.Ik strompelde de behandelkamer in en kon niet bukken, na afloop deed het nog steeds zeer, maar ik kon wel weer bukken. Het heeft in ieder geval effect gehad. Kees heeft me aan alle kanten gemasseerd en gekraakt, ik had er twee dagen last van. Op zaterdag toch weer zware dingen getilt in het magazijn en daarvan knap last op de zondagmorgen.De ellendige kerkklok maakte me al vroeg wakker om 8.00 uur, het zou verboden moeten worden. Het voelt niet goed. Kees gaf aan dat ik weer wat moest proberen dus toch maar gaan lopen.Ik besluit naar Maarsseveen te gaan, daar loop ik vaker. Vechtstreek in Beweging heet de loop die gaat langs de Maarsseveense Plassen. Het zijn rondjes van 5 kilometer.Met stramme spieren schrijf ik me in en kleed me om als Gert-Jan Eikendal ineens naast me opduikt. We hebben elkaar niet gezien, maar hij ziet een Avantri schoenentasje en kijkt omhoog en herkent mij.Gert-Jan doet 1 ronde van 5 en is al snel uit het zicht verdwenen.Ik doe het rustig aan en wil weg in 5 minuten per kilometer, al is de conditie helemaal weg.Na 3 kilometer schiet het weer in mijn rug. Doorlopen maar, want wie weet gaat het later weer beter. Tussen de 3 en 5 doet het flink zeer, maar ik besluit er toch nog een ronde aan vast te knopen. Wederom doet het flink zeer, ik loop met de handen in de rug om de pijn wat te onderdrukken en merk dat het iets beter gaat. Het is inmiddels flink gaan sneeuwen. Eerst is het natte sneeuw, maar later blijft het allemaal liggen en wordt het parcours steeds glibberiger.Omdat het wat beter was gegaan aan get einde van ronde 2 en de conditie nog niet helemaal tegenviel kwam er ook nog een ronde drie. Met veel balansgevoel bleef ik op de been maar zag de kilometertijden teruglopen. De laatste 3 kilometer was echt aanzetten om mijn schema van 5 minuten per kilometer vol te houden.De pijn in de rug komt heviger opzetten en die laatste kilometers zijn niet fijn. Ik kom binnen in 1.14.57 wat net binnen mijn schema van 1.15 is, maar ik zit helemaal stuk.De conditie laat te wensen over en de rug is bagger.Ik plof neer in de loods bij de inschrijving en puf even uit. De sneeuw op mijn hoofd begint te smelten.De spieren worden steeds strammer (dat komt misschien omdat ik nu 45 ben).Ik wil me omkleden, maar dat lukt niet. DE rug is helemaal geblokkeerd. Ik krimp bij iedere beweging ineen van de pijn.Ik die ruim een kwartier over het aankleden maar heb het toch voor elkaar. Ik worstel mij overeind en strompel naar de auto. Ik laat me in de Spider vallen en denkt dat ik het ergste heb gehad, maar dat blijkt minder waar. Ik moet koppelen en dat lukt niet. De pijn is niet te harden.Uiteindelijk druk ik met mijn handen op mijn linker knie om mee te helpen met koppelen en dan is het te doen, soms koppel ik zelfs met mijn rechter voet.Bij het verlaten van de parkeerplaats moet ik remmen en ga helemaal scheef door de sneeuw. Achter me knalt er bijna iemand op me, maar die weet ook nog net naast me te stoppen. Het loopt allemaal goed af. Thuis heeft het helemaal niet gesneeuwd. Thuis weet ik niet hoe snel ik op de bank neer wil ploffen, maar ook hier hetzelfde probleem. Ik kom niet meer overeind, of ik nu ga liggen of zitten. De nodige pijnstillers hebben uiteindelijk de pijn verzacht. Maandag eerst maar weer naar de fysio. Dit is helemaal niets.
Maarssen
Ik ben blij er toch andere atleten de wedstrijdverslagen bij hebben gehouden, zelf was er weinig te melden. Eindelijk heb ik weer eens gelopen.Lopen is 1, hardlopen is 2. Ik tob wat af met mijn rug de laatste tijd. Ik loop van chiroprakter naar manueel therapeut, naar fysio, etc., maar het lost nog weinig op.De laatste keer bij Kees Bakker geweest. Helemaal niets van waar, een versleten lendewervelschijf zegt hij, je SI gewricht zit vreselijk vast. Dat heeft wel wat behandelingen nodig.Ik strompelde de behandelkamer in en kon niet bukken, na afloop deed het nog steeds zeer, maar ik kon wel weer bukken. Het heeft in ieder geval effect gehad. Kees heeft me aan alle kanten gemasseerd en gekraakt, ik had er twee dagen last van. Op zaterdag toch weer zware dingen getilt in het magazijn en daarvan knap last op de zondagmorgen.De ellendige kerkklok maakte me al vroeg wakker om 8.00 uur, het zou verboden moeten worden. Het voelt niet goed. Kees gaf aan dat ik weer wat moest proberen dus toch maar gaan lopen.Ik besluit naar Maarsseveen te gaan, daar loop ik vaker. Vechtstreek in Beweging heet de loop die gaat langs de Maarsseveense Plassen. Het zijn rondjes van 5 kilometer.Met stramme spieren schrijf ik me in en kleed me om als Gert-Jan Eikendal ineens naast me opduikt. We hebben elkaar niet gezien, maar hij ziet een Avantri schoenentasje en kijkt omhoog en herkent mij.Gert-Jan doet 1 ronde van 5 en is al snel uit het zicht verdwenen.Ik doe het rustig aan en wil weg in 5 minuten per kilometer, al is de conditie helemaal weg.Na 3 kilometer schiet het weer in mijn rug. Doorlopen maar, want wie weet gaat het later weer beter. Tussen de 3 en 5 doet het flink zeer, maar ik besluit er toch nog een ronde aan vast te knopen. Wederom doet het flink zeer, ik loop met de handen in de rug om de pijn wat te onderdrukken en merk dat het iets beter gaat. Het is inmiddels flink gaan sneeuwen. Eerst is het natte sneeuw, maar later blijft het allemaal liggen en wordt het parcours steeds glibberiger.Omdat het wat beter was gegaan aan get einde van ronde 2 en de conditie nog niet helemaal tegenviel kwam er ook nog een ronde drie. Met veel balansgevoel bleef ik op de been maar zag de kilometertijden teruglopen. De laatste 3 kilometer was echt aanzetten om mijn schema van 5 minuten per kilometer vol te houden.De pijn in de rug komt heviger opzetten en die laatste kilometers zijn niet fijn. Ik kom binnen in 1.14.57 wat net binnen mijn schema van 1.15 is, maar ik zit helemaal stuk.De conditie laat te wensen over en de rug is bagger.Ik plof neer in de loods bij de inschrijving en puf even uit. De sneeuw op mijn hoofd begint te smelten.De spieren worden steeds strammer (dat komt misschien omdat ik nu 45 ben).Ik wil me omkleden, maar dat lukt niet. DE rug is helemaal geblokkeerd. Ik krimp bij iedere beweging ineen van de pijn.Ik die ruim een kwartier over het aankleden maar heb het toch voor elkaar. Ik worstel mij overeind en strompel naar de auto. Ik laat me in de Spider vallen en denkt dat ik het ergste heb gehad, maar dat blijkt minder waar. Ik moet koppelen en dat lukt niet. De pijn is niet te harden.Uiteindelijk druk ik met mijn handen op mijn linker knie om mee te helpen met koppelen en dan is het te doen, soms koppel ik zelfs met mijn rechter voet.Bij het verlaten van de parkeerplaats moet ik remmen en ga helemaal scheef door de sneeuw. Achter me knalt er bijna iemand op me, maar die weet ook nog net naast me te stoppen. Het loopt allemaal goed af. Thuis heeft het helemaal niet gesneeuwd. Thuis weet ik niet hoe snel ik op de bank neer wil ploffen, maar ook hier hetzelfde probleem. Ik kom niet meer overeind, of ik nu ga liggen of zitten. De nodige pijnstillers hebben uiteindelijk de pijn verzacht. Maandag eerst maar weer naar de fysio. Dit is helemaal niets.
