63080 meter kunststof
Wedstrijdverslag
28 december 2009
Epe
63.080 meter kunststof.In november kreeg AV Cialfo uit Epe een prachtige nieuwe 6 laans baan. Van kunststof wel te verstaan. Bij Avantri vormde een kunststofbaan in 2008 een onderwerp van gesprek. Er werd een heuse officiële verklaring op de site geplaatst en verschillende gesprekken met de Atletiekunie en de plaatselijke politiek volgden. Ontwikkelingen binnen de Schoonhovense gemeentepolitiek zorgden ervoor dat het onderwerp van de agenda verdween. Nu is het opvallend stil rond onze baan. Een mooi moment om vergelijkend warenonderzoek te verrichten. Toevallig stuitte ik op de baan van AV Cialfo alwaar een zes uurs wedstrijd werd gehouden. Deze baan ligt prachtig beschut tussen de veluwse bossen aan de rand van Epe (15.500 inwoners). Cialfo heeft haar oude gravelbaan om weten te ruilen voor een mooie nieuwe kunststof baan. Zo strak als een biljartlaken glimt de baan onder een zwak winterzonnetje. De weersverwachting voorspelt af en toe een bui en een graad of vijf. De sneeuw van de afgelopen week is nog niet helemaal weggedooid. Op baan drie en vier ligt de sneeuw in een keurige strook. Ik hoorde dat men een veegmachine van een hovenier geleend had om de baan sneeuwvrij te maken. Wij lopen op baan vijf en zes zodat we per ronde dus 428 meter lopen. Aan de buitenkant van de baan verschijnen her en der campingtafeltjes en kratjes met allerhande dranken, bananen, koeken, gelletjes etc.. Zelf heb ik altijd een emmer bij me waarin ik nu ook een extra muts en windjack stop voor het geval dat het gaat regenen. Volgende keer neem ik ook een campingtafeltje mee want bukken gaat na een uur of vier steeds moeilijker.Om klokslag één uur klinkt het startschot. De latere winnaars starten stuk voor stuk achter aan het peloton. Dat is opvallend. Dit betekent echter ook dat ik de eerste ronden voorop loop. De baan nodigt uit tot snelheid. Je loopt vrijwel geluidloos en het veert heerlijk. Ik wil in een tempo lopen van 10 tot 11 km per uur. Maar mijn hartslag moet daarbij wel in zone 1 en 2 blijven. Dat wil zeggen zo ongeveer 145. Ik klok een paar keer een rondje van 428 meter en doe daar dan 2.12 min over terwijl mijn HSF 141 is. Ik loop dus te snel, maar mijn hartslag is prima. De zon strijkt net over de boomtoppen en het is nog steeds droog. Het loopt lekker en ik wordt met enige regelmaat ingehaald door een Noorse deelnemer, een grote vent, met een stevig tempo. Op zijn beurt wordt hij op de hielen gezeten door de latere winnaar een kleine man met een wat houterige stijl. Ik praat een paar ronden met Els Annegarn, zij heeft dit jaar al 25 marathons gelopen waaronder de Natuurmarathon. Zij gebruikt een marathon als trainingsduurloop. De ronden worden geteld door de championchip en elk uur wordt de tussenstand omgeroepen.. Na drie uur heb ik er 34.600 meter op zitten. Ik begin me al rijk te rekenen, maar merk dat mijn hartslag stijgt. Ik loop ook een tijdje op met Majet Spoelder die de wedstrijd met een progressief schema wil doen. Zij traint voor een 24-uurs loop in Steenbergen volgend jaar. Na drie en een half uur is zij blijkbaar toe aan een versnelling, want ze loopt ineens bij me weg. Volgen doe ik niet want mijn hartslag is inmiddels 152. De verlichting gaat aan. Je zou eens kunnen verdwalen nietwaar? Maar mijn kaarsje gaat langzaam uit. Ik merk op dat ik steeds meer naar die mooie ….*!#$%! …..kunststofbaan ga kijken. Ik zak langzaam in. Terwijl het beter is om je blik zo’n veertig meter voor je te richten. Mijn benen doen pijn. Noem het de man met de hamer, maar bij mij is die mooie soepele tred helemaal weg. Ik word nu met grote regelmaat door andere lopers voorbij gelopen. En ik moet nog anderhalf uur. De vijf uur leveren 54.000 meter op. Cola moet mijn beginnende misselijkheid bestrijden. Mijn hartslag daalt naar gemiddeld 138 en dat is geen goed teken. Ik raak dus uitgeput. Om het rondje moet ik wandelen. De klok tikt volgens mij nu ook langzamer dan de eerste uren. Het dweil orkest houdt de moed er beter in dan ik. Om exact zeven uur klinken de verlossende pistoolschoten. Terugkijkend kan ik zeggen dat deze Zes Uur mij een uurtje te lang waren. Met een gemiddelde hartslag van 145 heb ik 63080 meter kunststofbaan geïnspecteerd. Dus als de baancommissie vragen heeft weten ze me te vinden.Robert Hoek
Epe
63.080 meter kunststof.In november kreeg AV Cialfo uit Epe een prachtige nieuwe 6 laans baan. Van kunststof wel te verstaan. Bij Avantri vormde een kunststofbaan in 2008 een onderwerp van gesprek. Er werd een heuse officiële verklaring op de site geplaatst en verschillende gesprekken met de Atletiekunie en de plaatselijke politiek volgden. Ontwikkelingen binnen de Schoonhovense gemeentepolitiek zorgden ervoor dat het onderwerp van de agenda verdween. Nu is het opvallend stil rond onze baan. Een mooi moment om vergelijkend warenonderzoek te verrichten. Toevallig stuitte ik op de baan van AV Cialfo alwaar een zes uurs wedstrijd werd gehouden. Deze baan ligt prachtig beschut tussen de veluwse bossen aan de rand van Epe (15.500 inwoners). Cialfo heeft haar oude gravelbaan om weten te ruilen voor een mooie nieuwe kunststof baan. Zo strak als een biljartlaken glimt de baan onder een zwak winterzonnetje. De weersverwachting voorspelt af en toe een bui en een graad of vijf. De sneeuw van de afgelopen week is nog niet helemaal weggedooid. Op baan drie en vier ligt de sneeuw in een keurige strook. Ik hoorde dat men een veegmachine van een hovenier geleend had om de baan sneeuwvrij te maken. Wij lopen op baan vijf en zes zodat we per ronde dus 428 meter lopen. Aan de buitenkant van de baan verschijnen her en der campingtafeltjes en kratjes met allerhande dranken, bananen, koeken, gelletjes etc.. Zelf heb ik altijd een emmer bij me waarin ik nu ook een extra muts en windjack stop voor het geval dat het gaat regenen. Volgende keer neem ik ook een campingtafeltje mee want bukken gaat na een uur of vier steeds moeilijker.Om klokslag één uur klinkt het startschot. De latere winnaars starten stuk voor stuk achter aan het peloton. Dat is opvallend. Dit betekent echter ook dat ik de eerste ronden voorop loop. De baan nodigt uit tot snelheid. Je loopt vrijwel geluidloos en het veert heerlijk. Ik wil in een tempo lopen van 10 tot 11 km per uur. Maar mijn hartslag moet daarbij wel in zone 1 en 2 blijven. Dat wil zeggen zo ongeveer 145. Ik klok een paar keer een rondje van 428 meter en doe daar dan 2.12 min over terwijl mijn HSF 141 is. Ik loop dus te snel, maar mijn hartslag is prima. De zon strijkt net over de boomtoppen en het is nog steeds droog. Het loopt lekker en ik wordt met enige regelmaat ingehaald door een Noorse deelnemer, een grote vent, met een stevig tempo. Op zijn beurt wordt hij op de hielen gezeten door de latere winnaar een kleine man met een wat houterige stijl. Ik praat een paar ronden met Els Annegarn, zij heeft dit jaar al 25 marathons gelopen waaronder de Natuurmarathon. Zij gebruikt een marathon als trainingsduurloop. De ronden worden geteld door de championchip en elk uur wordt de tussenstand omgeroepen.. Na drie uur heb ik er 34.600 meter op zitten. Ik begin me al rijk te rekenen, maar merk dat mijn hartslag stijgt. Ik loop ook een tijdje op met Majet Spoelder die de wedstrijd met een progressief schema wil doen. Zij traint voor een 24-uurs loop in Steenbergen volgend jaar. Na drie en een half uur is zij blijkbaar toe aan een versnelling, want ze loopt ineens bij me weg. Volgen doe ik niet want mijn hartslag is inmiddels 152. De verlichting gaat aan. Je zou eens kunnen verdwalen nietwaar? Maar mijn kaarsje gaat langzaam uit. Ik merk op dat ik steeds meer naar die mooie ….*!#$%! …..kunststofbaan ga kijken. Ik zak langzaam in. Terwijl het beter is om je blik zo’n veertig meter voor je te richten. Mijn benen doen pijn. Noem het de man met de hamer, maar bij mij is die mooie soepele tred helemaal weg. Ik word nu met grote regelmaat door andere lopers voorbij gelopen. En ik moet nog anderhalf uur. De vijf uur leveren 54.000 meter op. Cola moet mijn beginnende misselijkheid bestrijden. Mijn hartslag daalt naar gemiddeld 138 en dat is geen goed teken. Ik raak dus uitgeput. Om het rondje moet ik wandelen. De klok tikt volgens mij nu ook langzamer dan de eerste uren. Het dweil orkest houdt de moed er beter in dan ik. Om exact zeven uur klinken de verlossende pistoolschoten. Terugkijkend kan ik zeggen dat deze Zes Uur mij een uurtje te lang waren. Met een gemiddelde hartslag van 145 heb ik 63080 meter kunststofbaan geïnspecteerd. Dus als de baancommissie vragen heeft weten ze me te vinden.Robert Hoek
