Natuurmarathon (1)
Wedstrijdverslag
31 oktober 2010
Krimpenerwaard
Toen ik bij de eerste editie van natuurmarathon Krimpenerwaard Cor, Peter, Robert en Ab zag binnenkomen stond mijn besluit vast; dat ga ik ook doen. Geen New York, geen Rotterdam, maar in mijn Krimpenerwaard maak ik mijn debuut op de marathon. In het diepste geheim heb ik me voorbereid. Lid van Avantri ben ik ook al een jaar niet meer. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want zonder kikkersprongen, intervallen, arm- en heupgezwaai valt heel goed te leven kan ik zeggen. Sinds ik die niet meer doe ben ik ook blessurevrij. Toeval? Het kan. Nadeel: je kan geen ervaringen uitwisselen. Lopen in een groep heb ik eigenlijk nooit leuk gevonden. Je moet het toch zelf doen. Hoe pak je dat dan aan, een marathon? In mijn geval: pluk een willekeurig schema van internet, schoenen aan en gaan. We schrijven eind mei. Weken van 4 keer trainen; steeds meer kilometers. Op vakantie in Montpellier bij 29 graden door de wijngaarden. Het was al augustus en ik zag nog geen gevaar.Mijn eerste keer 20 km haalde ik niet eens. Ik had me door mijn vrouw in Woerden uit de auto laten zetten met de woorden: ik loop wel naar huis. Huilend haalde ik Cabauw. Dat was begin september. Daarna ging het hard. De zwaarste training van 32 kilometer deed ik op de dag van de Dijkloop. Met vijf uur slaap. Het moest maar.En de marathon zelf: wat een belevenis. Tot 35 ging het van een leien dakje en nog een strak schema ook. Volgens mij ging ik steeds sneller.Dank aan Jos Verlegh die de laatste 3 km met me meeliep en collega Marco die de hele rit meefietste. Dat is een grote steun geweest.Zonder ingewikkelde GPS-horloges heb ik toch nog de 5km tijden weten te achterhalen: 28.00, 56.00, 1.23, 1.50, 2.16, 2.44 en 3.13. Toen nog de laatste 7km. Daar stond plots de man met de hamer. Hij had voor deze gelegenheid ook zijn broers meegenomen. Na die laatste graskade (er kwam geen einde aan) wogen mijn benen 100 kilo per stuk. Jos en Marco hebben me echt naar de finish gepraat. Daar kwam ik in 3.59.29 aan. Wat een tijd. Het was de inspanning waard, maar voorlopig even geen gedraaf meer. De rest van het jaar leef ik als een Bourgondier.Groeten van Luc
Krimpenerwaard
Toen ik bij de eerste editie van natuurmarathon Krimpenerwaard Cor, Peter, Robert en Ab zag binnenkomen stond mijn besluit vast; dat ga ik ook doen. Geen New York, geen Rotterdam, maar in mijn Krimpenerwaard maak ik mijn debuut op de marathon. In het diepste geheim heb ik me voorbereid. Lid van Avantri ben ik ook al een jaar niet meer. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want zonder kikkersprongen, intervallen, arm- en heupgezwaai valt heel goed te leven kan ik zeggen. Sinds ik die niet meer doe ben ik ook blessurevrij. Toeval? Het kan. Nadeel: je kan geen ervaringen uitwisselen. Lopen in een groep heb ik eigenlijk nooit leuk gevonden. Je moet het toch zelf doen. Hoe pak je dat dan aan, een marathon? In mijn geval: pluk een willekeurig schema van internet, schoenen aan en gaan. We schrijven eind mei. Weken van 4 keer trainen; steeds meer kilometers. Op vakantie in Montpellier bij 29 graden door de wijngaarden. Het was al augustus en ik zag nog geen gevaar.Mijn eerste keer 20 km haalde ik niet eens. Ik had me door mijn vrouw in Woerden uit de auto laten zetten met de woorden: ik loop wel naar huis. Huilend haalde ik Cabauw. Dat was begin september. Daarna ging het hard. De zwaarste training van 32 kilometer deed ik op de dag van de Dijkloop. Met vijf uur slaap. Het moest maar.En de marathon zelf: wat een belevenis. Tot 35 ging het van een leien dakje en nog een strak schema ook. Volgens mij ging ik steeds sneller.Dank aan Jos Verlegh die de laatste 3 km met me meeliep en collega Marco die de hele rit meefietste. Dat is een grote steun geweest.Zonder ingewikkelde GPS-horloges heb ik toch nog de 5km tijden weten te achterhalen: 28.00, 56.00, 1.23, 1.50, 2.16, 2.44 en 3.13. Toen nog de laatste 7km. Daar stond plots de man met de hamer. Hij had voor deze gelegenheid ook zijn broers meegenomen. Na die laatste graskade (er kwam geen einde aan) wogen mijn benen 100 kilo per stuk. Jos en Marco hebben me echt naar de finish gepraat. Daar kwam ik in 3.59.29 aan. Wat een tijd. Het was de inspanning waard, maar voorlopig even geen gedraaf meer. De rest van het jaar leef ik als een Bourgondier.Groeten van Luc
