PPC loop (9)
Wedstrijdverslag
17 april 2011
Leiden
Na de euforie van vorige week na het twijfelen over deelname aan de marathon ivm mijn fysieke gesteldheid, het toch starten en nog onder de vier uur binnen te komen was het een week van nagenieten. Ina en ik zijn op TV Rijnmond geweest en stonden zelfs nog in de krant ook, erg leuk om mee te maken. Leuk om de wedstrijdverslagen te lezen waarin onze maatjes het vreselijk goed hebben gedaan.Pijn was er ook, mijn bovenbenen stonden de eerste dagen na de marathon op klappen, ik kon de trap bijna niet op, maar eraf was nog veel erger. Op woensdag ging het gelukkig een stuk beter. Nog even een beetje getraind, maar al snel gestopt. Het ging nog niet van harte. De vermoeidheid van de week ervoor is er nog steeds, al heb ik nu het excuus dat ik een marathon heb gelopen en best diep ben gegaan met die warmte.Naarmate het weekend nadert begint het toch te kriebelen en wil ik weer hollen, hoewel mijn lichaam absoluut niet goed voelt. De één zegt dat ik misschien wel de ziekte van lyme heb, want dat had hij meegemaakt en was erg afwezig en vreselijk moe. De ander zegt dat ik een burn-out heb. Nu klinkt dat waarschijnlijker omdat ik dat van dichtbij al eens heb meegemaakt, maar het wil er bij mij niet in dat je dan een marathon zou kunnen lopen, hoe groot de wil ook is.Gewoon doorgaan of er niets aan de hand is, dan gaat het misschien vanzelf wel over, het is ook vanzelf gekomen.Vandaag weer aan de late kant vertrokken naar Leiden om daar de PPC-loop te gaan doen bij NL...ML, (Niet lullen maar lopen).Na wat gehaast ben ik net op tijd aan de start, maar moet eerst mijn GPS nog instellen. Ik laat de anderen vast gaan en start een minuutje later. Tijd is niet belangrijk, klassering ook niet. Gewoon lekker lopen. Normaal is het hier best druk, maar er is vandaag veel concurrentie. Er is een loop in het Zorg en Zekerheid Circuit, een loop in Delft en een loop in Nootdorp, waardoor de grote schare van bekenden zich heeft verdeeld en er weinig bekenden meelopen. Ze zien er ook niet erg snel uit allemaal, een paar atleten daar gelaten.Ik weet nog niet hoe ver ik ga lopen. Het zijn rondjes van 7 kilometer en er is ook een mogelijkheid om een kleine ronde van 3 te doen, waardoor je bv ook een 10 kunt lopen.Vanaf de start voel ik me niet goed. Het is weer te warm in de zon en ook mijn lichaam voelt niet goed. Ik let goed op mijn hartslag en zie de gekste waarden voorbij komen, zelfs een piek van 196 !!!Dit gaat niet goed. Die hartslag geeft aan dat mijn lichaam duidelijk niet fit is. Ik liep al niet super snel, maar mijn tempo van vijf minuten per kilometer laat ik ook maar schieten. De hartslag goed in de gaten houden.Na de eerste ronde van 7 kilometer stop ik even bij de drankpost, drink goed, gooi water over mijn hoofd, neem wat banaan en dribbel verder, vast van plan om dan maar de 10 te gaan doen.Weer let ik op mijn hartslag en zie dat die nu wat stabieler is. Ik voel me nu ook wat beter, waardoor ik toch besluit om de 14 te doen. Na ronde twee weer hetzelfde beeld. Goed drinken, water over mijn hoofd, wat banaan, wat wandelen en dan besluiten om ook ronde drie te gaan doen. Op het parcours zie ik weinig lopers. Er is bijna niemand die ronde drie gaat lopen. Ik lig tussen deze toppers zelfs op positie drie en nader de koplopers. Na ruim 16 kilometer komt de afslag voor de korte ronde. Mijn hartslag zit rond de 160 en ik voel me steeds beter worden. De benen voelen wel zwaar, maar ik loop door, vast van plan om de lopers voor me nog in te halen. Ineens slaan beide lopers af en heb ik helemaal niemand meer voor me. Ik lig op kop !!!Even snel achter me kijken, maar daar is niemand te zien. Op mijn gemak loop ik de derde ronde en kom binnen in 1.49.36 , een wereldtijd. De afstand klopt daar ook nooit, dat was volgens mijn GPS 20,82 kilometer. Omgerekend zou de halve dan rond de 1.51 hebben gezeten.Je hebt spreekwoorden als: In het land der blinden is éénoog koning. Feit is wel dat ik deze race heb gewonnen.Achteraf ben ik blij dat ik wel heb gelopen en ook door ben blijven lopen omdat ik me beter voel dan tijdens de eerste ronde, al ben ik wel knap moe en voelen de benen zwaar, maar dat zal wel verzuring zijn door de TE hoge hartslag en zeker ook de marathon van Rotterdam.Volgende week maandag ga ik waarschijnlijk een halve lopen in Utrecht, dan kan ik Marry en Argen aanmoedigen.
Leiden
Na de euforie van vorige week na het twijfelen over deelname aan de marathon ivm mijn fysieke gesteldheid, het toch starten en nog onder de vier uur binnen te komen was het een week van nagenieten. Ina en ik zijn op TV Rijnmond geweest en stonden zelfs nog in de krant ook, erg leuk om mee te maken. Leuk om de wedstrijdverslagen te lezen waarin onze maatjes het vreselijk goed hebben gedaan.Pijn was er ook, mijn bovenbenen stonden de eerste dagen na de marathon op klappen, ik kon de trap bijna niet op, maar eraf was nog veel erger. Op woensdag ging het gelukkig een stuk beter. Nog even een beetje getraind, maar al snel gestopt. Het ging nog niet van harte. De vermoeidheid van de week ervoor is er nog steeds, al heb ik nu het excuus dat ik een marathon heb gelopen en best diep ben gegaan met die warmte.Naarmate het weekend nadert begint het toch te kriebelen en wil ik weer hollen, hoewel mijn lichaam absoluut niet goed voelt. De één zegt dat ik misschien wel de ziekte van lyme heb, want dat had hij meegemaakt en was erg afwezig en vreselijk moe. De ander zegt dat ik een burn-out heb. Nu klinkt dat waarschijnlijker omdat ik dat van dichtbij al eens heb meegemaakt, maar het wil er bij mij niet in dat je dan een marathon zou kunnen lopen, hoe groot de wil ook is.Gewoon doorgaan of er niets aan de hand is, dan gaat het misschien vanzelf wel over, het is ook vanzelf gekomen.Vandaag weer aan de late kant vertrokken naar Leiden om daar de PPC-loop te gaan doen bij NL...ML, (Niet lullen maar lopen).Na wat gehaast ben ik net op tijd aan de start, maar moet eerst mijn GPS nog instellen. Ik laat de anderen vast gaan en start een minuutje later. Tijd is niet belangrijk, klassering ook niet. Gewoon lekker lopen. Normaal is het hier best druk, maar er is vandaag veel concurrentie. Er is een loop in het Zorg en Zekerheid Circuit, een loop in Delft en een loop in Nootdorp, waardoor de grote schare van bekenden zich heeft verdeeld en er weinig bekenden meelopen. Ze zien er ook niet erg snel uit allemaal, een paar atleten daar gelaten.Ik weet nog niet hoe ver ik ga lopen. Het zijn rondjes van 7 kilometer en er is ook een mogelijkheid om een kleine ronde van 3 te doen, waardoor je bv ook een 10 kunt lopen.Vanaf de start voel ik me niet goed. Het is weer te warm in de zon en ook mijn lichaam voelt niet goed. Ik let goed op mijn hartslag en zie de gekste waarden voorbij komen, zelfs een piek van 196 !!!Dit gaat niet goed. Die hartslag geeft aan dat mijn lichaam duidelijk niet fit is. Ik liep al niet super snel, maar mijn tempo van vijf minuten per kilometer laat ik ook maar schieten. De hartslag goed in de gaten houden.Na de eerste ronde van 7 kilometer stop ik even bij de drankpost, drink goed, gooi water over mijn hoofd, neem wat banaan en dribbel verder, vast van plan om dan maar de 10 te gaan doen.Weer let ik op mijn hartslag en zie dat die nu wat stabieler is. Ik voel me nu ook wat beter, waardoor ik toch besluit om de 14 te doen. Na ronde twee weer hetzelfde beeld. Goed drinken, water over mijn hoofd, wat banaan, wat wandelen en dan besluiten om ook ronde drie te gaan doen. Op het parcours zie ik weinig lopers. Er is bijna niemand die ronde drie gaat lopen. Ik lig tussen deze toppers zelfs op positie drie en nader de koplopers. Na ruim 16 kilometer komt de afslag voor de korte ronde. Mijn hartslag zit rond de 160 en ik voel me steeds beter worden. De benen voelen wel zwaar, maar ik loop door, vast van plan om de lopers voor me nog in te halen. Ineens slaan beide lopers af en heb ik helemaal niemand meer voor me. Ik lig op kop !!!Even snel achter me kijken, maar daar is niemand te zien. Op mijn gemak loop ik de derde ronde en kom binnen in 1.49.36 , een wereldtijd. De afstand klopt daar ook nooit, dat was volgens mijn GPS 20,82 kilometer. Omgerekend zou de halve dan rond de 1.51 hebben gezeten.Je hebt spreekwoorden als: In het land der blinden is éénoog koning. Feit is wel dat ik deze race heb gewonnen.Achteraf ben ik blij dat ik wel heb gelopen en ook door ben blijven lopen omdat ik me beter voel dan tijdens de eerste ronde, al ben ik wel knap moe en voelen de benen zwaar, maar dat zal wel verzuring zijn door de TE hoge hartslag en zeker ook de marathon van Rotterdam.Volgende week maandag ga ik waarschijnlijk een halve lopen in Utrecht, dan kan ik Marry en Argen aanmoedigen.
