Rotterdam Marathon (2)
Wedstrijdverslag
10 april 2011
Rotterdam
Vandaag moest het gebeuren, mijn PR, ergens in de 4 uur 25, gelopen in 1999, zou gaan sneuvelen. Misschien wel lastig te realiseren, omdat ik ook 12 jaar ouder en inmiddels 61 jaar ben geworden, maar kort geleden liep ik ook een PR op de 10 km en een pr op de halve marathon, dus was ik vandaag vastbesloten om de aanval te wagen. Na een uitstekende trainingsweek op Lanzarote kreeg ik steeds meer vertrouwen, helaas kwam er 3 weken geleden een verzwikte enkel roet in het eten gooien, maar met de hulp van de fysio en oefeningen kon ik toch snel weer lopen. Afgelopen week nog een sportkeuring ondergaan, waarbij bleek dat ik een uitstekende conditie heb, de sportarts controleerde de uitslag van de VO2Max 2 keer, omdat de uitslag 50.4 totaal niet bij mijn leeftijd past, meer bij 20/24 jarige vrouwen, dus daaruit kreeg ik nog meer vertrouwen. Met het warme weer in het vooruitzicht, bekroop me toch nog een beetje twijfel of het zou gaan hoe ik wilde. Met mijn Piet als haas en dus volbepakt met gelletjes en flesjes drinken, begonnen we vanmorgen aan de klus van 42,195 km. Wij gingen van start en we zouden 6 min. per km lopen, we liepen iets sneller, maar niet veel en liepen iets in op de eindtijd van 4 uur 15 min., waarop we weggingen. Alles ging relaxed en met toch een fris windje, vond ik het niet te warm. De kilometers liepen we makkelijk weg, echter bij 25 km begon ik het plotseling toch wat moeilijker te krijgen, het werd ook warmer, dus Piet gaf mij steeds een spons, die ik dan over mijn hoofd uitkneep, je ziet er dan al gauw als een verzopen kat uit, maar dat was in het geheel niet belangrijk. Piet was echt een SUPERHAAS voor mij, hij motiveerde mij en sprak steeds opbeurende woorden, tijdens zo'n marathon ben je daar gevoelig voor, je bent dan toch anders dan anders. Toen ik bijvoorbeeld op de Erasmusbrug bij 26 km mijn kinderen en kleinkinderen zag en hoorde hoe zij mij aanmoedigden, kreeg ik een brok in mijn keel en ik kon gelijk weer iets sneller. Dat duurt dan helaas maar heel kort, ik moest oppassen, dat ik niet ging lopen sukkelen. Toen ik het tussen 30 en 34 km heel zwaar had, sprak ik mezelf toe, dat dit helemaal niet zo zwaar is, ik moest toen steeds denken aan Eva van 12 jaar, die vorig jaar op 9 april overleed aan kanker, ZIJ had het zwaar, ik niet,dit overkomt mij niet, ik wil dit zelf, dus dacht ik, je moet gewoon doorzetten. Dus verstand op nul en blik op vooruit, recht op de finish af. Ik kon gelukkig blijven "hard"lopen, daarmee bedoel ik dat ik dat zo snel mogelijk deed en gelukkig niet hoefde te gaan wandelen. Piet zei steeds, het laatste stuk alleen genieten, kijk om je heen naar het publiek en leuke bandjes onderweg en wanneer je langs de kant een bekende ziet, is dat ook hartstikke leuk. Toen de finish naderbij kwam, kwam het euforische gevoel en kippevel bij me op, omdat ik besefte dat ik een dik PR zou gaan lopen, weleenswaar niet de 4.15 waarop ik hoopte, maar een nettotijd van 4.18.37 waarmee ik ook nog eens 2e V60 was, dus ben ik nu super tevreden en blij.
Rotterdam
Vandaag moest het gebeuren, mijn PR, ergens in de 4 uur 25, gelopen in 1999, zou gaan sneuvelen. Misschien wel lastig te realiseren, omdat ik ook 12 jaar ouder en inmiddels 61 jaar ben geworden, maar kort geleden liep ik ook een PR op de 10 km en een pr op de halve marathon, dus was ik vandaag vastbesloten om de aanval te wagen. Na een uitstekende trainingsweek op Lanzarote kreeg ik steeds meer vertrouwen, helaas kwam er 3 weken geleden een verzwikte enkel roet in het eten gooien, maar met de hulp van de fysio en oefeningen kon ik toch snel weer lopen. Afgelopen week nog een sportkeuring ondergaan, waarbij bleek dat ik een uitstekende conditie heb, de sportarts controleerde de uitslag van de VO2Max 2 keer, omdat de uitslag 50.4 totaal niet bij mijn leeftijd past, meer bij 20/24 jarige vrouwen, dus daaruit kreeg ik nog meer vertrouwen. Met het warme weer in het vooruitzicht, bekroop me toch nog een beetje twijfel of het zou gaan hoe ik wilde. Met mijn Piet als haas en dus volbepakt met gelletjes en flesjes drinken, begonnen we vanmorgen aan de klus van 42,195 km. Wij gingen van start en we zouden 6 min. per km lopen, we liepen iets sneller, maar niet veel en liepen iets in op de eindtijd van 4 uur 15 min., waarop we weggingen. Alles ging relaxed en met toch een fris windje, vond ik het niet te warm. De kilometers liepen we makkelijk weg, echter bij 25 km begon ik het plotseling toch wat moeilijker te krijgen, het werd ook warmer, dus Piet gaf mij steeds een spons, die ik dan over mijn hoofd uitkneep, je ziet er dan al gauw als een verzopen kat uit, maar dat was in het geheel niet belangrijk. Piet was echt een SUPERHAAS voor mij, hij motiveerde mij en sprak steeds opbeurende woorden, tijdens zo'n marathon ben je daar gevoelig voor, je bent dan toch anders dan anders. Toen ik bijvoorbeeld op de Erasmusbrug bij 26 km mijn kinderen en kleinkinderen zag en hoorde hoe zij mij aanmoedigden, kreeg ik een brok in mijn keel en ik kon gelijk weer iets sneller. Dat duurt dan helaas maar heel kort, ik moest oppassen, dat ik niet ging lopen sukkelen. Toen ik het tussen 30 en 34 km heel zwaar had, sprak ik mezelf toe, dat dit helemaal niet zo zwaar is, ik moest toen steeds denken aan Eva van 12 jaar, die vorig jaar op 9 april overleed aan kanker, ZIJ had het zwaar, ik niet,dit overkomt mij niet, ik wil dit zelf, dus dacht ik, je moet gewoon doorzetten. Dus verstand op nul en blik op vooruit, recht op de finish af. Ik kon gelukkig blijven "hard"lopen, daarmee bedoel ik dat ik dat zo snel mogelijk deed en gelukkig niet hoefde te gaan wandelen. Piet zei steeds, het laatste stuk alleen genieten, kijk om je heen naar het publiek en leuke bandjes onderweg en wanneer je langs de kant een bekende ziet, is dat ook hartstikke leuk. Toen de finish naderbij kwam, kwam het euforische gevoel en kippevel bij me op, omdat ik besefte dat ik een dik PR zou gaan lopen, weleenswaar niet de 4.15 waarop ik hoopte, maar een nettotijd van 4.18.37 waarmee ik ook nog eens 2e V60 was, dus ben ik nu super tevreden en blij.
