Rotterdam Marathon 2011 (2)
Wedstrijdverslag
11 april 2011
Cabauw
Hier is ook een verslagje vanuit Cabauw.Het is een dag later dan die van Cor maar zondagavond om 0.22 uur lag ik al in in mijn bed. Ook wij, Peter Hofman, Nico Koppe, Jan Hendrikse, mijn zwager John van der Linden en ik zelf zijn vrijdagmiddag naar Rotterdam gegaan, voor het ophalen van onze startbewijzen.Bij de kraampjes in het WTC-gebouw hebben we ons tot in den treure laten informeren over welke voeding we allemaal mee moesten nemen voor onder weg.Gel zonder water, Gel met water, repen, cakejes, zouttabletten enz. enz. Uiteindelijk hebben we allemaal wat van die spullen gekocht en verder maar hopen dat we de juiste keuze hebben gemaakt.We zijn lekker op een terras gaan zitten en daar kwamen alle grote verhalen. Zondagmorgen om 8.45 uur hebben we verzameld, inclusief alle familieleden, bij de TEXACO in Bergambacht, waarna we naar het pand van Nationale Nederlanden zijn gereden in Rotterdam. Op steenworp afstand van de start.Peter heeft via zijn werk kunnen regelen dat we hier konden parkeren en omkleden. (Perfect geregeld). Nico had via een relatie kunnen regelen, dat we in startvak C konden starten, naast de Kenianen. Heerlijk om zo vooraan te starten. Je hoeft bijna geen mensen in te halen. De afspraak was dat Jan, Peter en Nico op een schema van 3.25 uur zouden vertrekken. Ik vond het te hoog gegrepen,vanwege de blessure aan mijn scheen. Na het startschot heb ik de jongens niet meer gezien en vooral op mijn familie gelet om ze gedag te zeggen.Het eerste stuk ging redelijk voorspoedig en na ca. 2 kilometer werd de pijn in mijn scheenbeen minder. Ik liep kilometertijden tussen de 4.40 en de 4.50 min. Ik dacht nog "die andere drie lopen wel erg hard". Als dat maar goed gaat. Maar bij de Olympiaweg bleek ik voor hun uit te lopen i.p.v. anders om...Er werd nog geroepen "Ronald je gaat te hard" Ik heb iets ingehouden, maar ze kwamen niet dichterbij. Toen ben ik maar doorgelopen met in mijn achterhoofd dat ze me bij de 20 kilometer wel in zouden halen. Door alle aanmoedigingen onderweg van verschillende Avantrileden, dorpsgenoten, familieleden en toeschouwers gebeurde dit echter niet. Jan kreeg weer veel last van zijn liesblessure en had het idee dat er geen bloed meer in zijn benen terecht kwam. Op karakter heeft hij het toch weten te volbrengen, ruim binnen de 4 uur.Erg vervelend dat hem dit nu moest overkomen. Nico kreeg last van krampaanvallen in zijn benen en kon niet meer aanzetten zoals hij dat zo graag had willen doen. Hij heeft zoveel getraind en heeft alle voorgaande wedstrijden net als Jan prima tijden gelopen. Het ene PR na het andere.Zou het dan toch in een verkeerd zout pilletje hebben gezeten?Peter had nog wel de geest en zette de achtervolging in en met succes. Bij de 35 kilometer kwam hij me een flesje water geven en vroeg hoe het ging. Het beste was er toen bij mij wel af. De kilometer tijden waren opgelopen naar 5.20 min. Ik kon niet mee met het tempo van Peter. Het is onbegrijpelijk dat iemand met zulke "O" benen zo hard kan blijven lopen. Inmiddels was ik ook het 39 kilometerpunt gepasseerd en liep nog steeds met de gedachte dat Nico en Jan vlak achter me zouden lopen. Nog een keer alles geven wat ik nog heb, dan maar zien of het genoeg is om ze voor te blijven. Dit bleek genoeg te zijn.Bij de finish stond Peter op me te wachten. Nico kwam er vlak achter aan. We hebben elkaar gefeliciteerd. Wat een geweldige sfeer hangt er toch rond z'n evenement. Echt fantastisch. Ik heb de laatste kilometers toch te veel van mijn lichaam gevraagd en moest het bekopen met een kortstondig verblijf in de EHBO tent, waar ik twee zakken vocht kreeg toegediend. Na twintig minuten was alles onder controle en heb ik samen met mijn familie op John staan wachten. Hij heeft door studie heel weinig getraind, maar kon het niet aanzien dat ik weer zou lopen en hij moest toekijken. Twee jaar geleden zouden we samen de marathon lopen, maar toen scheurde hij zijn kruisbanden. Vorig jaar is hij daar nogmaals aan geopereerd. Dus dit jaar moest het er toch van komen. Onderweg heeft ook hij last gekregen van kramp, maar na een korte stop en even goed wat te hebben gegeten en gedronken heeft ook hij de finish op karakter gehaald.We zijn naar het gebouw van Nationale Nederlanden teruggelopen waar we heerlijk konden douchen en gebruik mochten maken van een buffet met broodjes, soep en fruit. Het was echt perfect verzorgt.Als ik zo de uitslagen bekijk en de verhalen hoor denk ik dat we mogen terug kijken op een geslaagd weekend. De duurlopen van de afgelopen tijd met de "minituutjes" tussendoor waren een goed initiatief. Ook de verzorgingsposten onderweg waren steeds goed voorzien van eten en drinken. (deze mensen bedankt)Bij deze denk ik dat ik namens iedereen, Peter Hofman mag bedanken voor het nemen van dit initiatief. Misschien moeten we de volgende keer ook een onderdeel opnemen om blessures ed. tegen te gaan, zodat we volgend jaar allemaal een PR kunnen lopen.Mochten er nog mensen twijfelen of ze een keer een marathon willen gaan lopen. Dan moeten ze nu stoppen met twijfelen en gaan trainen voor volgend jaar.Het is echt FANTASTISCH.gr. Ronald.
Cabauw
Hier is ook een verslagje vanuit Cabauw.Het is een dag later dan die van Cor maar zondagavond om 0.22 uur lag ik al in in mijn bed. Ook wij, Peter Hofman, Nico Koppe, Jan Hendrikse, mijn zwager John van der Linden en ik zelf zijn vrijdagmiddag naar Rotterdam gegaan, voor het ophalen van onze startbewijzen.Bij de kraampjes in het WTC-gebouw hebben we ons tot in den treure laten informeren over welke voeding we allemaal mee moesten nemen voor onder weg.Gel zonder water, Gel met water, repen, cakejes, zouttabletten enz. enz. Uiteindelijk hebben we allemaal wat van die spullen gekocht en verder maar hopen dat we de juiste keuze hebben gemaakt.We zijn lekker op een terras gaan zitten en daar kwamen alle grote verhalen. Zondagmorgen om 8.45 uur hebben we verzameld, inclusief alle familieleden, bij de TEXACO in Bergambacht, waarna we naar het pand van Nationale Nederlanden zijn gereden in Rotterdam. Op steenworp afstand van de start.Peter heeft via zijn werk kunnen regelen dat we hier konden parkeren en omkleden. (Perfect geregeld). Nico had via een relatie kunnen regelen, dat we in startvak C konden starten, naast de Kenianen. Heerlijk om zo vooraan te starten. Je hoeft bijna geen mensen in te halen. De afspraak was dat Jan, Peter en Nico op een schema van 3.25 uur zouden vertrekken. Ik vond het te hoog gegrepen,vanwege de blessure aan mijn scheen. Na het startschot heb ik de jongens niet meer gezien en vooral op mijn familie gelet om ze gedag te zeggen.Het eerste stuk ging redelijk voorspoedig en na ca. 2 kilometer werd de pijn in mijn scheenbeen minder. Ik liep kilometertijden tussen de 4.40 en de 4.50 min. Ik dacht nog "die andere drie lopen wel erg hard". Als dat maar goed gaat. Maar bij de Olympiaweg bleek ik voor hun uit te lopen i.p.v. anders om...Er werd nog geroepen "Ronald je gaat te hard" Ik heb iets ingehouden, maar ze kwamen niet dichterbij. Toen ben ik maar doorgelopen met in mijn achterhoofd dat ze me bij de 20 kilometer wel in zouden halen. Door alle aanmoedigingen onderweg van verschillende Avantrileden, dorpsgenoten, familieleden en toeschouwers gebeurde dit echter niet. Jan kreeg weer veel last van zijn liesblessure en had het idee dat er geen bloed meer in zijn benen terecht kwam. Op karakter heeft hij het toch weten te volbrengen, ruim binnen de 4 uur.Erg vervelend dat hem dit nu moest overkomen. Nico kreeg last van krampaanvallen in zijn benen en kon niet meer aanzetten zoals hij dat zo graag had willen doen. Hij heeft zoveel getraind en heeft alle voorgaande wedstrijden net als Jan prima tijden gelopen. Het ene PR na het andere.Zou het dan toch in een verkeerd zout pilletje hebben gezeten?Peter had nog wel de geest en zette de achtervolging in en met succes. Bij de 35 kilometer kwam hij me een flesje water geven en vroeg hoe het ging. Het beste was er toen bij mij wel af. De kilometer tijden waren opgelopen naar 5.20 min. Ik kon niet mee met het tempo van Peter. Het is onbegrijpelijk dat iemand met zulke "O" benen zo hard kan blijven lopen. Inmiddels was ik ook het 39 kilometerpunt gepasseerd en liep nog steeds met de gedachte dat Nico en Jan vlak achter me zouden lopen. Nog een keer alles geven wat ik nog heb, dan maar zien of het genoeg is om ze voor te blijven. Dit bleek genoeg te zijn.Bij de finish stond Peter op me te wachten. Nico kwam er vlak achter aan. We hebben elkaar gefeliciteerd. Wat een geweldige sfeer hangt er toch rond z'n evenement. Echt fantastisch. Ik heb de laatste kilometers toch te veel van mijn lichaam gevraagd en moest het bekopen met een kortstondig verblijf in de EHBO tent, waar ik twee zakken vocht kreeg toegediend. Na twintig minuten was alles onder controle en heb ik samen met mijn familie op John staan wachten. Hij heeft door studie heel weinig getraind, maar kon het niet aanzien dat ik weer zou lopen en hij moest toekijken. Twee jaar geleden zouden we samen de marathon lopen, maar toen scheurde hij zijn kruisbanden. Vorig jaar is hij daar nogmaals aan geopereerd. Dus dit jaar moest het er toch van komen. Onderweg heeft ook hij last gekregen van kramp, maar na een korte stop en even goed wat te hebben gegeten en gedronken heeft ook hij de finish op karakter gehaald.We zijn naar het gebouw van Nationale Nederlanden teruggelopen waar we heerlijk konden douchen en gebruik mochten maken van een buffet met broodjes, soep en fruit. Het was echt perfect verzorgt.Als ik zo de uitslagen bekijk en de verhalen hoor denk ik dat we mogen terug kijken op een geslaagd weekend. De duurlopen van de afgelopen tijd met de "minituutjes" tussendoor waren een goed initiatief. Ook de verzorgingsposten onderweg waren steeds goed voorzien van eten en drinken. (deze mensen bedankt)Bij deze denk ik dat ik namens iedereen, Peter Hofman mag bedanken voor het nemen van dit initiatief. Misschien moeten we de volgende keer ook een onderdeel opnemen om blessures ed. tegen te gaan, zodat we volgend jaar allemaal een PR kunnen lopen.Mochten er nog mensen twijfelen of ze een keer een marathon willen gaan lopen. Dan moeten ze nu stoppen met twijfelen en gaan trainen voor volgend jaar.Het is echt FANTASTISCH.gr. Ronald.
