Swiss Alpine (2)
Wedstrijdverslag
30 juli 2011
Davos
GESLAAGDE SWISS ALPINE, MISLUKTE VAKANTIE !Na vorig jaar in Drente op vakantie te zijn geweest hadden we plannen om naar Limburg te gaan, lekker lopen en fietsen in de heuvels daar. Dit was ons plan totdat Piet Wuijster tijdens de woensdagtraining vertelde dat hij en Wim vd Heiden mee zouden doen met de Swiss Alpine en of dat ook niet wat voor mij zou zijn. Je kunt daar allerlei afstanden lopen waaronder een halve marathon, een 30 kilometer, een marathon en zelfs een 78 kilometer. Die laatste afstand zouden zij dan gaan doen, ik zou dan de marathon kunnen gaan doen. Ik kwam met dat idee thuis waarna we onze vakantieplannen hebben gewijzigd en kozen voor een vakantie in Voralberg Oostenrijk, zo'n 1,5 uur rijden vanaf Davos waar de Swiss Alpine zal starten. Ik schreef me op aanraden van Piet op tijd in en deed dat bij de K78, want dan was de te lopen marathon mooier en zwaarder. Naarmate de tijd verstreek kreeg ik met allerlei lichamelijke ongemakken te maken waaronder verkoudheid, griep, open wonden op mijn hand en bil waardoor ik aan een antibioticakuur moest en door dit alles natuurlijk een zeer gebrekkige training. Ik deed op het gemak wel mee met de trainingen en liep halve marathons, maar meer dan dat was het niet. De vakantie en ook de Swiss Alpine kwam steeds dichterbij. Op een zondagtraining besprak ik met Robert Hoek dat ik stond ingeschreven voor de K78, een afstand die oorspronkelijk 78 kilometer zou zijn, maar die deze keer zelfs 79,1 kilometer zou bedragen. Jij loopt toch de marathon vroeg Robert en ik vertelde hem dat ik stond ingeschreven voor die 78 en dat ik die zou gaan proberen te lopen. Robert verklaarde me voor gek en zag het helemaal niet zitten dat ik daartoe in staat zou zijn en adviseerde me om het om te laten zetten naar de marathon. Ik kan hem geen ongelijk geven, want zelf zie ik het ook helemaal niet zitten. Piet en Wim trainen al regelmatige lange afstanden en zelfs al één van 50 kilometer of langer en ik zit op 21 kilometer. Dat kan nooit goed gaan.Ik zal wel zien vertelde ik Robert. Ik kan altijd nog stoppen na 30 kilometer of 42 kilometer en dan met de trein verder gaan, maar ik zou er wel van genieten om in de prachtige natuur te lopen.De vakantie breekt aan. De Swiss Alpine is op 30 juli om 7.00 uur en op zondag de 24 juli vertrekken we vanuit Bergambacht. Het regent de hele zondag tijdens het inpakken en om 14.00 uur tijdens ons vertrek is het al niet anders. We rijden door tot een uurtje of 11 in de avond en het is niet droog geweest. We overnachten op een Rastätte en gaan de volgende ochtend weer op weg om de laatste ongeveer 3 uur te rijden.Vlak voor Ulm gaat het mis en is er rechtsachter een enorme herrie hoorbaar en heb ik alle moeite om de auto en onze caravan op de weg te houden. Ons rechter achterwiel van de auto blijkt te zijn afgebroken en hangt scheef onder de auto klem in de wielkuip. De auto sleept op de remschijf over de straat tot de auto tot stilstand komt. Wat een drama, daar staan we dan, net tussen twee autobanen in. Ik bel naar huis voor het nummer van de Adac waarna ik die bel. Ze sturen een bergingsauto om ons op te halen, maar we moeten dan wel eerst even 350 euro betalen voor het wegslepen. Geen probleem vertel ik de man door de telefoon, want we willen hier toch wel weg. Na een tijdje wachten komt de Polizei, ze hebben een tip gekregen dat we daar staan en dat we daar ook vrij link staan. Met zwaailichten aan blijft de Polizei wachten tot de sleepdienst er is waarna we naar Ulm gebracht worden. In Ulm krijgen we een Mercedes C klasse tot onze beschikking, op dat moment het enige voertuig met een trekhaak en wordt onze auto naar een Bosch garage gebracht verderop in de stad. We moeten de auto huren tegen een voordelig !! tarief van 74 euro per dag ex brandstof waardoor we in ieder geval onze vakantie kunnen vervolgen. De garage gaat aan de slag met onze auto. Ik zie het al voor me. Nieuwe remmen, nieuwe velg, nieuwe band, arbeid, dat kost weer 1000 euro of zo.In de middag komen we toch aan op de camping waarna we op dinsdag de voortent er pas aanzetten, want op maandag werd dat niets meer.We doen het een paar dagen rustig aan en verkennen de omgeving. Zelf had ik allerlei plannen maar dan pas na de Swiss Alpine, omdat ik absoluut fit wil zijn. Het is voor mij altijd al een hele opgave en dan moet ik er wel voor 100% voor gaan en super fit zijn.Ik begin steeds zenuwachtiger te worden naarmate de 30e juli dichterbij komt. Het weer is redelijk. Af en toe zon, af en toe een buitje, maar daar heb ik geen problemen mee. Op donderdag bel ik eens naar de garage en ik krijg daar te horen dat de auto bijna klaar is en dat ik hem op kan gaan halen. Marloes en ik besluiten donderdagmiddag heen en terug te rijden naar Ulm wat ons toch weer zo'n 4,5 uur kost, maar dan heb ik mijn eigen Fiat Croma weer terug met GPS. De Mercedes is wel luxe, maar heeft niet eens GPS.We halen eerst onze eigen auto op en moeten inderdaad 996 euro afrekenen, een aardige schatting met mijn 1000 euro, waarna we de huurauto in gaan leveren en af moeten tanken, de tank is inmiddels ook leeg, waardoor de kostenpost al aardig richting de 2000 euro gaat lopen, wat we hebben een kaart moeten kopen omdat we in de Mercedes geen GPS hadden en we moesten weer een vignet kopen voor de Mercedes terwijl we er net al één op de Croma hadden geplakt. Op donderdag tegen de avond zijn we weer op de camping.Het is vrijdag, nog even al mijn spulletjes klaarleggen en om 15.00 uur besluit ik te vertrekken vanaf de camping. Ik wil binnendoor rijden omdat ik geen vignet voor Zwitserland heb en schat dat ik er een uurtje of twee over zal rijden. Uiteraard ga ik weer verkeerd want de GPS doet er een tijd over om de CD-gegevens op te slaan na het wisselen tussen Oostenrijk en Zwitserland, maar net voor 18.00 uur arriveer ik in Davos, nog net op tijd om mijn startnummer die dag op te halen. Vanuit het expocenter bel ik Piet op die me op komt halen om met Aria, Wim en Hetty wat te komen eten in hun hotel. Na lekker en gezellig gegeten te hebben wil ik me naar de auto begeven om daarin te gaan slapen, maar vraag toch even bij de receptie of er toevallig nog een plaatsje is en waarachtig, dat gaat nog lukken ook. Het is wel weer een gigabedrag van 150 euro voor een nachtje slapen, maar er zit dan wel een goed ontbijt bij. Slapen in het hotel is uiteraard wel een stuk prettiger dan in de auto ter voorbereiding op de monstertocht.Ik besluit het aanbod aan te nemen, parkeer mijn auto, haal mijn spullen eruit en begeef me net als de anderen naar mijn kamer.Ik laat me de volgende dag wekken om 4.45 uur om er zeker van te zijn dat ik me niet zal verslapen en ben als eerste in de eetzaal voor het ontbijt om 5.00 uur.Vlak na mij komen de anderen er ook aan net als wat andere lopers. We eten best wel veel, maar dat is dan ook nodig. Ik krijg al de kriebels en zie het helemaal niet zitten. De anderen geven me al aan dat ik vooral rustig moet starten.Na het eten begeven we ons naar onze kamer om alles in gereedheid te brengen. We spreken af om 6.15 uur waarna we rustig richting de start wandelen.We geven tasjes af voor Begün, dat op de 40 kilometer ligt en de rest geven we af in het gebouw bij de start.Ik moet weer eens wachten voor het toilet waardoor ik de anderen kwijt raak bij de start. Ik sluit helemaal achter aan en raak in gesprek met wat Nederlanders die daar vaker hebben gelopen en me alvast te kennen geven dat ik het nooit ga redden als ik inderdaad zo matig heb getraind. We zullen het wel zien zeg ik op mijn beurt waarna we van start gaan.Het is in eerste instantie gewoon genieten. Echt lekker loop ik niet. Ik heb een rugtas om die constant heen weer aan het schudden is en schuurt in mijn nek en langs mijn arm. Waardeloos zeg, ik ben er constant mee in gevecht om de pijn te verminderen. Er komen al snel schuurplekken en het begint te bloeden. Niet aan denken, gewoon doorlopen.Na een aantal kilometer haal ik Aria en Hetty in. Ik praat wat met hen waarna ik even stop voor een paar foto's. De tijd is niet belangrijk. Rustig aan doen en genieten, dat is het motto.Af en toe om me heen kijken, genieten, stoppen voor foto's, goed eten en drinken en vooral niet te snel, dat is het devies tijdens de eerste 30 kilometer die relatief makkelijk voorbij gaan. Mijn heuptasje met gelletjes blijkt te zijn gescheurd. Het was een oud tasje en de gelletjes waren er onderuit gevallen. Mijn fototoestel bleef nog net hangen. Ik gooi het tasje even later maar weg, maar mis onderweg wel twee gelletjes en dat is balen. Ik eet nu bij de posten maar wat meer.Ik raak met allerlei Nederlanders in gesprek. Ik was mijn shirt vergeten waarin ik wilde lopen, dat lag nog op de camping, maar ik liep nu in een shirt van de Apeldoorn marathon waardoor anderen me als Nederlander herkenden en me aanspraken.Op deze manier kom ik ook in contact met Christel Jaarsma, een dame die ik al op tal van evenementen heb gezien omdat ze de promotor is van de rokjes voor hardloopsters. Ze loopt de K78 ook voor het eerst, maar heeft hier wel de marathon al eens gedaan en heeft dus al wel wat ervaring.Ook kom in Pieter van Zijl tegen, de loper die me bij de start aansprak en vertelde dat ik het niet ging redden. Hij vond het al knap dat ik zover was gekomen, maar het moest eigenlijk nog beginnen.Bij 35 kilometer begon het serieuze werkt en ging het steil omhoog. Het was nu wandelen geblazen maar wel met heel veel kracht, anders zou het niet lukken. Je hoorde iedereen puffen en steunen. Ik zag in de verte zelfs Piet lopen, die zat helemaal niet zoveel voor me. Eindelijk boven gekomen ging het weer wat makkelijker en liet ik me redelijk naar beneden vallen. Na een aantal kilometer haal ik Piet zelfs in. Piet heeft het net als ik rustig aan gedaan en heeft veel ervaring met dit soort lopen. Hij weet wel hoe je dit aan moet pakken. We lopen samen door tot Begün waar we onze tassen aanpakken. Ik krijg van Piet nog wat drank en andere zaken aangeboden en maak daar gretig gebruik van. Ik heb meer tijd nodig dan Piet en hij gaat alvast door, ik volg wel. Ik hoor Piet nog wel een keer omroepen, maar dat ik al een eind verder, daarna zal ik Piet vermoedelijk niet meer zien. Voor mij gaan de kolometers nu echt tellen.Na Begün begint het echte werk pas, dat blijkt. Samen met Cristel ploeteren we tegen de hellingen op. We lopen wel relatief rustig en nemen onze tijd bergop, maar ik ga de benen toch al goed voelen, vooral mijn bovenbenen.Tussen de 40 en 50 kilometer begint het ineens te plenzen, COR WEER, heerlijk. Anderen lopen te foeteren, maar ik voel me in mijn element. Tijdens het klimmen zitten anderen er doorheen waaronder ook Cristel. Ik haal heel veel lopers in en laat Cristel ook ver achter me. Bij de 55 kilometer denk ik boven te zijn bij de Kesch Hütte, maar dat blijkt nog niet het geval. Wel kom ik daar Pieter van Zijl weer tegen die zijn ogen uitkijkt als ik daar ook ben aangekomen.Ik heb inmiddels mijn regenjack aangetrokken wat ik bij me had en anderen krijgen een plastic om tegen de regen en de kou. Ik moet zeggen dat ik er wel blij mee was, want het was boven best fris. Na de Kesch Hütte is het gevaarlijk. Het is glibberig, er zijn eigenlijk nauwelijks paden, alleen maar gladde stenen en moddergeultjes. Ik zie links en rechts van me lopers uitglijden en zelf ga ik ook een aantal keren bijna onderuit. Na wat afdalen gaat het toch weer erg steil omhoog en verspeel ik mijn laatste krachten waar anderen er al lang doorheen zitten en dat verbaast me. Bij de 60 kilometer zijn we eindelijk op de top op ruim 2700 meter hoogte en is het mistig. We zijn wat plekjes sneeuw en we worden op de foto genomen. Een helikopter vliegt af en aan om spullen en mensen op de top te brengen. Ik maak wederom een aantal foto's en zou er in totaal onderweg 19 maken. Het heeft me wel de nodige tijd gekost, maar dat maakt me niet zoveel uit.Na de top is het een racebaan naar beneden. Degenen met de meeste lef gaan het snelste. Ik haal veel mensen in en neem soms best wel veel risico. Mijn bovenbenen staan op klappen, maar het gaat goed. Af en toe zwik ik mijn rechtervoet iets, maar ik kan het nog net opvangen. Als we al een heel eind naar beneden zijn en we op een recht dalend stuk lopen gaat het ineens mis. Ik zwik mijn rechtervoet op een vreselijke manier en gil het uit, al vloekend en tierend. Ik blijf even zitten en begin dan langzaam te strompelen. Ik wandel zo een aantal minuten en begin daarna weer wat te dribbelen, ondertussen verrekkend van de pijn. Bij de 68 kilometer is een verzorgingspost waar ik ga zitten. Ze spuiten Perskindol op mijn voet, ik krijg een zwachtel om de voet gewikkeld en een pijnstiller in de hoop toch de finish nog te halen. Nu ik eenmaal zover ben gekomen ga ik niet meer opgeven. Ik had nooit verwacht dat ik dit in mijn lichaam zou hebben en verbaas mezelf en iedereen, maar opgeven, NEE!Ik strompel verder, de kilometertijden zakken in elkaar, maar ik zal het gaan redden.We hebben het ergste nu achter de rug, ik ben wel veel tijd kwijt geraakt met die blessure, maar ik kom nog steeds vooruit. Als ik in de heuvels loop weer in de richting van Davos loop ik tot mijn verbazing Piet achterop. Ik had verwacht dan Wim en Piet al lang binnen zouden zijn, maar Piet heeft problemen met zijn voeding, hij heeft over moeten geven.Op het moment dat Piet me zag ging hij ook gelijk weer beter lopen en ik zelf ook eigenlijk. Ik denk dat we elkaar een beetje hebben gemotiveerd, want ineens werden de kilometertijden weer beter, alleen de pijn helaas niet. Ook Cristel kwam ineens weer aandraven en zag er nog fris uit.Piet ging er nu flink vandoor en ik was niet in staat om hem bij te houden. Zo'n twee kilometer voor de streep was het op. Ik verging weer van de pijn en het was nu echt strompelen geblazen, maar ik zou het gaan redden.In de laatste kilometer komt Cristel me nog voorbij en ze moedigt me nog aan. Uiteindelijk bereik ik de baan en kom er strompelend met een van pijn vertrokken gezicht over de streep, helemaal verrot, veel pijn, maar o zo vreselijk trots op mijzelf dat ik toch tot zoiets groots in staat ben geweest. Ongelooflijk. Het is wellicht het stomste wat ik ooit heb gedaan, maar tegelijkertijd ook het meest knappe.Nog natrillend krijg ik een medaille omgehangen waar helaas geen afstand in staat gegraveerd, maar daarna het finisher shirt, een mooi shirt met K78 erop, wat zelfs nog 79,1 bleek te zijn en volgens mijn horloge zelfs 80,1 Ik strompel nu terug naar mijn spullen waar ik ruim een half uur kapot op de grond blijf zitten. Pieter komt naar me toe en feliciteert me. Hij had niet verwacht dat ik het zou redden en ik bleek nog voor hem te zitten ook, hij liep 11.32.54 tegen mijn 11.26.54Piet zat slechts ruim twee minuten voor me in 11.24.34 en Wim was binnen in 10.46.32Cristel zat tussen ons in.Hetty die aanvankelijk geblesseerd was heeft de 30 toch keurig gelopen in 3.16.05 net voor Aria die een hele mooie 3.17.55 liet noteren. Grote klasse.Ik bel Aria op en vertel dat ik gelijk terug ga naar de camping omdat ik helemaal geen trek in eten heb. In eerste instantie hadden we afgesproken om wat te gaan eten na afloop, maar daar voelde ik niet veel voor.Ik hees me in de auto en gaf de route in. De dame was weer lang aan het nadenken en ik ging alvast op weg, maar dat bleek wederom verkeerd te zijn waardoor ik weer een uur verkeerd ben gereden. Op dat moment belde Robert Hoek nog op met de felicitaties, hij had alles op internet gevolgd en vond het super wat ik had gedaan. Zelf was ik ook zo trots als een pauw, al zal het wel even duren voordat alles is hersteld.Om 22.15 uur kom ik weer aan op de camping, neem mijn sporttas weer mee, duik onder de douche en daarna op bed.De volgende dag blijk ik niet meer te kunnen lopen. Aan de ene kant van de spierpijn, aan de andere kant vanwege mijn rechtervoet, die is helemaal dik en rood. Een dag later kan ik nog steeds amper uit de voeten en is mijn voet helemaal blauw geworden. Ik kan niets doen verder en mijn gezin baalt hier wel van. We zouden na de loop leuke dingen gaan doen, maar helaas, daar was ik niet toe in staat.Op dinsdag was de spierpijn redelijk onder controle en kon ik weer wat gewoon lopen, waarbij we afspraken dat we woensdag zouden gaan klimmen.In de nacht van dinsdag op woensdag ging het helemaal mis en werd ik wakker met vreselijk rug en nekpijn, ik had ook veel pijn in mijn linker arm en had gevoelloze vingers. Niets hielp en ik deed geen oog dicht. Op woensdag naar de huisarts daar en die stuurde me door naar het ziekenhuis in Feldkirch. De conclusie van beiden was dat ik een nekhernia had en niets meer moest ondernemen, gewoon rust.Weg lol, weg vakantie. Na nog een donderdag op de camping onder de pijnstillers besloten we maar om een week eerder naar huis te gaan. Ik heb wel zelf gereden met pijnstillers omdat Marloes niet met een caravan kan rijden en omdat de verzekering de caravan niet kwam halen.Volgende week hier de huisarts en het ziekenhuis om te kijken wat er aan te doen is, zodat ik zsm weer wat kan gaan doen.Ik heb nog een week vakantie om bij te komen, maar het is absoluut een waardeloze vakantie geweest voor de hele familie met dat ene hoogtepunt, de Swiss Alpine !
Davos
GESLAAGDE SWISS ALPINE, MISLUKTE VAKANTIE !Na vorig jaar in Drente op vakantie te zijn geweest hadden we plannen om naar Limburg te gaan, lekker lopen en fietsen in de heuvels daar. Dit was ons plan totdat Piet Wuijster tijdens de woensdagtraining vertelde dat hij en Wim vd Heiden mee zouden doen met de Swiss Alpine en of dat ook niet wat voor mij zou zijn. Je kunt daar allerlei afstanden lopen waaronder een halve marathon, een 30 kilometer, een marathon en zelfs een 78 kilometer. Die laatste afstand zouden zij dan gaan doen, ik zou dan de marathon kunnen gaan doen. Ik kwam met dat idee thuis waarna we onze vakantieplannen hebben gewijzigd en kozen voor een vakantie in Voralberg Oostenrijk, zo'n 1,5 uur rijden vanaf Davos waar de Swiss Alpine zal starten. Ik schreef me op aanraden van Piet op tijd in en deed dat bij de K78, want dan was de te lopen marathon mooier en zwaarder. Naarmate de tijd verstreek kreeg ik met allerlei lichamelijke ongemakken te maken waaronder verkoudheid, griep, open wonden op mijn hand en bil waardoor ik aan een antibioticakuur moest en door dit alles natuurlijk een zeer gebrekkige training. Ik deed op het gemak wel mee met de trainingen en liep halve marathons, maar meer dan dat was het niet. De vakantie en ook de Swiss Alpine kwam steeds dichterbij. Op een zondagtraining besprak ik met Robert Hoek dat ik stond ingeschreven voor de K78, een afstand die oorspronkelijk 78 kilometer zou zijn, maar die deze keer zelfs 79,1 kilometer zou bedragen. Jij loopt toch de marathon vroeg Robert en ik vertelde hem dat ik stond ingeschreven voor die 78 en dat ik die zou gaan proberen te lopen. Robert verklaarde me voor gek en zag het helemaal niet zitten dat ik daartoe in staat zou zijn en adviseerde me om het om te laten zetten naar de marathon. Ik kan hem geen ongelijk geven, want zelf zie ik het ook helemaal niet zitten. Piet en Wim trainen al regelmatige lange afstanden en zelfs al één van 50 kilometer of langer en ik zit op 21 kilometer. Dat kan nooit goed gaan.Ik zal wel zien vertelde ik Robert. Ik kan altijd nog stoppen na 30 kilometer of 42 kilometer en dan met de trein verder gaan, maar ik zou er wel van genieten om in de prachtige natuur te lopen.De vakantie breekt aan. De Swiss Alpine is op 30 juli om 7.00 uur en op zondag de 24 juli vertrekken we vanuit Bergambacht. Het regent de hele zondag tijdens het inpakken en om 14.00 uur tijdens ons vertrek is het al niet anders. We rijden door tot een uurtje of 11 in de avond en het is niet droog geweest. We overnachten op een Rastätte en gaan de volgende ochtend weer op weg om de laatste ongeveer 3 uur te rijden.Vlak voor Ulm gaat het mis en is er rechtsachter een enorme herrie hoorbaar en heb ik alle moeite om de auto en onze caravan op de weg te houden. Ons rechter achterwiel van de auto blijkt te zijn afgebroken en hangt scheef onder de auto klem in de wielkuip. De auto sleept op de remschijf over de straat tot de auto tot stilstand komt. Wat een drama, daar staan we dan, net tussen twee autobanen in. Ik bel naar huis voor het nummer van de Adac waarna ik die bel. Ze sturen een bergingsauto om ons op te halen, maar we moeten dan wel eerst even 350 euro betalen voor het wegslepen. Geen probleem vertel ik de man door de telefoon, want we willen hier toch wel weg. Na een tijdje wachten komt de Polizei, ze hebben een tip gekregen dat we daar staan en dat we daar ook vrij link staan. Met zwaailichten aan blijft de Polizei wachten tot de sleepdienst er is waarna we naar Ulm gebracht worden. In Ulm krijgen we een Mercedes C klasse tot onze beschikking, op dat moment het enige voertuig met een trekhaak en wordt onze auto naar een Bosch garage gebracht verderop in de stad. We moeten de auto huren tegen een voordelig !! tarief van 74 euro per dag ex brandstof waardoor we in ieder geval onze vakantie kunnen vervolgen. De garage gaat aan de slag met onze auto. Ik zie het al voor me. Nieuwe remmen, nieuwe velg, nieuwe band, arbeid, dat kost weer 1000 euro of zo.In de middag komen we toch aan op de camping waarna we op dinsdag de voortent er pas aanzetten, want op maandag werd dat niets meer.We doen het een paar dagen rustig aan en verkennen de omgeving. Zelf had ik allerlei plannen maar dan pas na de Swiss Alpine, omdat ik absoluut fit wil zijn. Het is voor mij altijd al een hele opgave en dan moet ik er wel voor 100% voor gaan en super fit zijn.Ik begin steeds zenuwachtiger te worden naarmate de 30e juli dichterbij komt. Het weer is redelijk. Af en toe zon, af en toe een buitje, maar daar heb ik geen problemen mee. Op donderdag bel ik eens naar de garage en ik krijg daar te horen dat de auto bijna klaar is en dat ik hem op kan gaan halen. Marloes en ik besluiten donderdagmiddag heen en terug te rijden naar Ulm wat ons toch weer zo'n 4,5 uur kost, maar dan heb ik mijn eigen Fiat Croma weer terug met GPS. De Mercedes is wel luxe, maar heeft niet eens GPS.We halen eerst onze eigen auto op en moeten inderdaad 996 euro afrekenen, een aardige schatting met mijn 1000 euro, waarna we de huurauto in gaan leveren en af moeten tanken, de tank is inmiddels ook leeg, waardoor de kostenpost al aardig richting de 2000 euro gaat lopen, wat we hebben een kaart moeten kopen omdat we in de Mercedes geen GPS hadden en we moesten weer een vignet kopen voor de Mercedes terwijl we er net al één op de Croma hadden geplakt. Op donderdag tegen de avond zijn we weer op de camping.Het is vrijdag, nog even al mijn spulletjes klaarleggen en om 15.00 uur besluit ik te vertrekken vanaf de camping. Ik wil binnendoor rijden omdat ik geen vignet voor Zwitserland heb en schat dat ik er een uurtje of twee over zal rijden. Uiteraard ga ik weer verkeerd want de GPS doet er een tijd over om de CD-gegevens op te slaan na het wisselen tussen Oostenrijk en Zwitserland, maar net voor 18.00 uur arriveer ik in Davos, nog net op tijd om mijn startnummer die dag op te halen. Vanuit het expocenter bel ik Piet op die me op komt halen om met Aria, Wim en Hetty wat te komen eten in hun hotel. Na lekker en gezellig gegeten te hebben wil ik me naar de auto begeven om daarin te gaan slapen, maar vraag toch even bij de receptie of er toevallig nog een plaatsje is en waarachtig, dat gaat nog lukken ook. Het is wel weer een gigabedrag van 150 euro voor een nachtje slapen, maar er zit dan wel een goed ontbijt bij. Slapen in het hotel is uiteraard wel een stuk prettiger dan in de auto ter voorbereiding op de monstertocht.Ik besluit het aanbod aan te nemen, parkeer mijn auto, haal mijn spullen eruit en begeef me net als de anderen naar mijn kamer.Ik laat me de volgende dag wekken om 4.45 uur om er zeker van te zijn dat ik me niet zal verslapen en ben als eerste in de eetzaal voor het ontbijt om 5.00 uur.Vlak na mij komen de anderen er ook aan net als wat andere lopers. We eten best wel veel, maar dat is dan ook nodig. Ik krijg al de kriebels en zie het helemaal niet zitten. De anderen geven me al aan dat ik vooral rustig moet starten.Na het eten begeven we ons naar onze kamer om alles in gereedheid te brengen. We spreken af om 6.15 uur waarna we rustig richting de start wandelen.We geven tasjes af voor Begün, dat op de 40 kilometer ligt en de rest geven we af in het gebouw bij de start.Ik moet weer eens wachten voor het toilet waardoor ik de anderen kwijt raak bij de start. Ik sluit helemaal achter aan en raak in gesprek met wat Nederlanders die daar vaker hebben gelopen en me alvast te kennen geven dat ik het nooit ga redden als ik inderdaad zo matig heb getraind. We zullen het wel zien zeg ik op mijn beurt waarna we van start gaan.Het is in eerste instantie gewoon genieten. Echt lekker loop ik niet. Ik heb een rugtas om die constant heen weer aan het schudden is en schuurt in mijn nek en langs mijn arm. Waardeloos zeg, ik ben er constant mee in gevecht om de pijn te verminderen. Er komen al snel schuurplekken en het begint te bloeden. Niet aan denken, gewoon doorlopen.Na een aantal kilometer haal ik Aria en Hetty in. Ik praat wat met hen waarna ik even stop voor een paar foto's. De tijd is niet belangrijk. Rustig aan doen en genieten, dat is het motto.Af en toe om me heen kijken, genieten, stoppen voor foto's, goed eten en drinken en vooral niet te snel, dat is het devies tijdens de eerste 30 kilometer die relatief makkelijk voorbij gaan. Mijn heuptasje met gelletjes blijkt te zijn gescheurd. Het was een oud tasje en de gelletjes waren er onderuit gevallen. Mijn fototoestel bleef nog net hangen. Ik gooi het tasje even later maar weg, maar mis onderweg wel twee gelletjes en dat is balen. Ik eet nu bij de posten maar wat meer.Ik raak met allerlei Nederlanders in gesprek. Ik was mijn shirt vergeten waarin ik wilde lopen, dat lag nog op de camping, maar ik liep nu in een shirt van de Apeldoorn marathon waardoor anderen me als Nederlander herkenden en me aanspraken.Op deze manier kom ik ook in contact met Christel Jaarsma, een dame die ik al op tal van evenementen heb gezien omdat ze de promotor is van de rokjes voor hardloopsters. Ze loopt de K78 ook voor het eerst, maar heeft hier wel de marathon al eens gedaan en heeft dus al wel wat ervaring.Ook kom in Pieter van Zijl tegen, de loper die me bij de start aansprak en vertelde dat ik het niet ging redden. Hij vond het al knap dat ik zover was gekomen, maar het moest eigenlijk nog beginnen.Bij 35 kilometer begon het serieuze werkt en ging het steil omhoog. Het was nu wandelen geblazen maar wel met heel veel kracht, anders zou het niet lukken. Je hoorde iedereen puffen en steunen. Ik zag in de verte zelfs Piet lopen, die zat helemaal niet zoveel voor me. Eindelijk boven gekomen ging het weer wat makkelijker en liet ik me redelijk naar beneden vallen. Na een aantal kilometer haal ik Piet zelfs in. Piet heeft het net als ik rustig aan gedaan en heeft veel ervaring met dit soort lopen. Hij weet wel hoe je dit aan moet pakken. We lopen samen door tot Begün waar we onze tassen aanpakken. Ik krijg van Piet nog wat drank en andere zaken aangeboden en maak daar gretig gebruik van. Ik heb meer tijd nodig dan Piet en hij gaat alvast door, ik volg wel. Ik hoor Piet nog wel een keer omroepen, maar dat ik al een eind verder, daarna zal ik Piet vermoedelijk niet meer zien. Voor mij gaan de kolometers nu echt tellen.Na Begün begint het echte werk pas, dat blijkt. Samen met Cristel ploeteren we tegen de hellingen op. We lopen wel relatief rustig en nemen onze tijd bergop, maar ik ga de benen toch al goed voelen, vooral mijn bovenbenen.Tussen de 40 en 50 kilometer begint het ineens te plenzen, COR WEER, heerlijk. Anderen lopen te foeteren, maar ik voel me in mijn element. Tijdens het klimmen zitten anderen er doorheen waaronder ook Cristel. Ik haal heel veel lopers in en laat Cristel ook ver achter me. Bij de 55 kilometer denk ik boven te zijn bij de Kesch Hütte, maar dat blijkt nog niet het geval. Wel kom ik daar Pieter van Zijl weer tegen die zijn ogen uitkijkt als ik daar ook ben aangekomen.Ik heb inmiddels mijn regenjack aangetrokken wat ik bij me had en anderen krijgen een plastic om tegen de regen en de kou. Ik moet zeggen dat ik er wel blij mee was, want het was boven best fris. Na de Kesch Hütte is het gevaarlijk. Het is glibberig, er zijn eigenlijk nauwelijks paden, alleen maar gladde stenen en moddergeultjes. Ik zie links en rechts van me lopers uitglijden en zelf ga ik ook een aantal keren bijna onderuit. Na wat afdalen gaat het toch weer erg steil omhoog en verspeel ik mijn laatste krachten waar anderen er al lang doorheen zitten en dat verbaast me. Bij de 60 kilometer zijn we eindelijk op de top op ruim 2700 meter hoogte en is het mistig. We zijn wat plekjes sneeuw en we worden op de foto genomen. Een helikopter vliegt af en aan om spullen en mensen op de top te brengen. Ik maak wederom een aantal foto's en zou er in totaal onderweg 19 maken. Het heeft me wel de nodige tijd gekost, maar dat maakt me niet zoveel uit.Na de top is het een racebaan naar beneden. Degenen met de meeste lef gaan het snelste. Ik haal veel mensen in en neem soms best wel veel risico. Mijn bovenbenen staan op klappen, maar het gaat goed. Af en toe zwik ik mijn rechtervoet iets, maar ik kan het nog net opvangen. Als we al een heel eind naar beneden zijn en we op een recht dalend stuk lopen gaat het ineens mis. Ik zwik mijn rechtervoet op een vreselijke manier en gil het uit, al vloekend en tierend. Ik blijf even zitten en begin dan langzaam te strompelen. Ik wandel zo een aantal minuten en begin daarna weer wat te dribbelen, ondertussen verrekkend van de pijn. Bij de 68 kilometer is een verzorgingspost waar ik ga zitten. Ze spuiten Perskindol op mijn voet, ik krijg een zwachtel om de voet gewikkeld en een pijnstiller in de hoop toch de finish nog te halen. Nu ik eenmaal zover ben gekomen ga ik niet meer opgeven. Ik had nooit verwacht dat ik dit in mijn lichaam zou hebben en verbaas mezelf en iedereen, maar opgeven, NEE!Ik strompel verder, de kilometertijden zakken in elkaar, maar ik zal het gaan redden.We hebben het ergste nu achter de rug, ik ben wel veel tijd kwijt geraakt met die blessure, maar ik kom nog steeds vooruit. Als ik in de heuvels loop weer in de richting van Davos loop ik tot mijn verbazing Piet achterop. Ik had verwacht dan Wim en Piet al lang binnen zouden zijn, maar Piet heeft problemen met zijn voeding, hij heeft over moeten geven.Op het moment dat Piet me zag ging hij ook gelijk weer beter lopen en ik zelf ook eigenlijk. Ik denk dat we elkaar een beetje hebben gemotiveerd, want ineens werden de kilometertijden weer beter, alleen de pijn helaas niet. Ook Cristel kwam ineens weer aandraven en zag er nog fris uit.Piet ging er nu flink vandoor en ik was niet in staat om hem bij te houden. Zo'n twee kilometer voor de streep was het op. Ik verging weer van de pijn en het was nu echt strompelen geblazen, maar ik zou het gaan redden.In de laatste kilometer komt Cristel me nog voorbij en ze moedigt me nog aan. Uiteindelijk bereik ik de baan en kom er strompelend met een van pijn vertrokken gezicht over de streep, helemaal verrot, veel pijn, maar o zo vreselijk trots op mijzelf dat ik toch tot zoiets groots in staat ben geweest. Ongelooflijk. Het is wellicht het stomste wat ik ooit heb gedaan, maar tegelijkertijd ook het meest knappe.Nog natrillend krijg ik een medaille omgehangen waar helaas geen afstand in staat gegraveerd, maar daarna het finisher shirt, een mooi shirt met K78 erop, wat zelfs nog 79,1 bleek te zijn en volgens mijn horloge zelfs 80,1 Ik strompel nu terug naar mijn spullen waar ik ruim een half uur kapot op de grond blijf zitten. Pieter komt naar me toe en feliciteert me. Hij had niet verwacht dat ik het zou redden en ik bleek nog voor hem te zitten ook, hij liep 11.32.54 tegen mijn 11.26.54Piet zat slechts ruim twee minuten voor me in 11.24.34 en Wim was binnen in 10.46.32Cristel zat tussen ons in.Hetty die aanvankelijk geblesseerd was heeft de 30 toch keurig gelopen in 3.16.05 net voor Aria die een hele mooie 3.17.55 liet noteren. Grote klasse.Ik bel Aria op en vertel dat ik gelijk terug ga naar de camping omdat ik helemaal geen trek in eten heb. In eerste instantie hadden we afgesproken om wat te gaan eten na afloop, maar daar voelde ik niet veel voor.Ik hees me in de auto en gaf de route in. De dame was weer lang aan het nadenken en ik ging alvast op weg, maar dat bleek wederom verkeerd te zijn waardoor ik weer een uur verkeerd ben gereden. Op dat moment belde Robert Hoek nog op met de felicitaties, hij had alles op internet gevolgd en vond het super wat ik had gedaan. Zelf was ik ook zo trots als een pauw, al zal het wel even duren voordat alles is hersteld.Om 22.15 uur kom ik weer aan op de camping, neem mijn sporttas weer mee, duik onder de douche en daarna op bed.De volgende dag blijk ik niet meer te kunnen lopen. Aan de ene kant van de spierpijn, aan de andere kant vanwege mijn rechtervoet, die is helemaal dik en rood. Een dag later kan ik nog steeds amper uit de voeten en is mijn voet helemaal blauw geworden. Ik kan niets doen verder en mijn gezin baalt hier wel van. We zouden na de loop leuke dingen gaan doen, maar helaas, daar was ik niet toe in staat.Op dinsdag was de spierpijn redelijk onder controle en kon ik weer wat gewoon lopen, waarbij we afspraken dat we woensdag zouden gaan klimmen.In de nacht van dinsdag op woensdag ging het helemaal mis en werd ik wakker met vreselijk rug en nekpijn, ik had ook veel pijn in mijn linker arm en had gevoelloze vingers. Niets hielp en ik deed geen oog dicht. Op woensdag naar de huisarts daar en die stuurde me door naar het ziekenhuis in Feldkirch. De conclusie van beiden was dat ik een nekhernia had en niets meer moest ondernemen, gewoon rust.Weg lol, weg vakantie. Na nog een donderdag op de camping onder de pijnstillers besloten we maar om een week eerder naar huis te gaan. Ik heb wel zelf gereden met pijnstillers omdat Marloes niet met een caravan kan rijden en omdat de verzekering de caravan niet kwam halen.Volgende week hier de huisarts en het ziekenhuis om te kijken wat er aan te doen is, zodat ik zsm weer wat kan gaan doen.Ik heb nog een week vakantie om bij te komen, maar het is absoluut een waardeloze vakantie geweest voor de hele familie met dat ene hoogtepunt, de Swiss Alpine !
