WEERZIEN MET... Vincent Hoek

BERGAMBACHT • Een natuurtalent met een prachtige loopstijl. Atleet Vincent Hoek was ruim 20 jaar geleden een regelrechte kandidaat voor de Olympische Spelen. Tot de doktoren een aangeboren afwijking aan zijn onderrug ontdekten. Daarmee kon hij wel rennen, maar niet versnellen zonder te verzuren. Dat kwam pas tussen de toppers aan het licht. Een droom werd aan flarden geslagen.

Zo sierlijk als een gazelle
Voor veel streekgenoten was het bekend gezicht; een jongeling in een wit shirt en blauwe broek, die op het fietspad langs de Provincialeweg van Bergambacht naar Schoonhoven snelde. Sierlijk als een gazelle voltooide hij op dit parcours vrijwel dagelijks zijn intervaltraining. Vincent Hoek (41) was een 800 meter loper pur sang. Daarom moest hij een grote teleurstelling wegslikken toen een fysieke hindernis werd geconstateerd, die structureel bleek.
Hardlopen kun je leren maar het wordt makkelijker als je benen haast vanzelf de kilometers wegmalen. Vader Gerrit Hoek, een sportieve politiechef, vond het maar raar dat hij zijn fanatieke 8-jarige zoontje Vincent niet kon lossen tijdens zijn duurloopjes. „Ik bleef er gewoon achteraan rennen. Ik werd niet snel moe. Ik voetbalde toen, maar kon er niets van. Alleen was ik heel rap. Daarom werd ik lid bij atletiekvereniging Avantri in Schoonhoven. Daar kon je als beginner van alles leren. Vooral technische onderdelen als kogelstoten en speerwerpen. Maar ik was slechts geschikt voor loopnummers. Dat zag mijn trainer Frans van der Grijn meteen. Ik zie 'm nog zitten met z'n stopwatch bij de streep toen ik voor het eerst een Nederlands pupillenrecord op de 1000 meter scherper stelde. Frans ging helemaal uit z'n dak. Dat maakten ze bij Avantri nog nooit mee."
De Schoonhovenaren hadden in de gaten dat ze een groot talent in de gelederen hadden. Eigenlijk twee, want ook Brenda Sleeuwen-hoek diende zich aan. Na rijp beraad besloot de club nationaal kampioen Klaas Lok aan te trekken als trainer voor het jonge spul. „Daarvoor had ik nauwelijks begeleiding. Ik deed maar wat. Klaas Lok bracht structuur in mijn aanpak. Hij volgde een trainingsmethode, die gebaseerd was op soepele tempowisselingen. Niet steeds knallen, maar versnellen."
Het leverde spoedig scherpere tijden op. Hoek liep als junior sneller dan de internationaal bekende Rob Druppers. Op 15-jarige leeftijd kwam hij op de 800 meter op het NK in een toptijd (1.54.6) over de finish. Ellen van Langen won in 1992 in Barcelona in 1.55.2 om de prestatie van de jonge Bergambachtenaar gestalte te geven. Vanaf dat moment kwam een mogelijk einddoel in zicht: de Olympische Spelen. „Ik mocht Nederland vertegenwoordigen tijdens de Europese- en Wereldkampioenschappen voor junioren. In Bulgarije stond ik eens in een vol stadion naast de jonge Keniaan Wilson Kipketer, de latere wereldrecordhouder. Hij was broodmager en flinterdunne kuitjes. Die kan ik wel hebben, dacht ik. Mooi niet. Ik heb alleen zijn hielen gezien. Hij liep het hele veld aan flarden." Hoek merkte ook dat hij tussen de toppers geen bressen meer kon slaan. De progressie stokte. Op Papendal ging hij door de scan en werd een holle onderrug geconstateerd. „In de top gaat het om details Iedereen loopt de 800 meter tussen de 1.46 en 1.50. Het ging om de jump na 600 meter. Dan begint de strijd en moet je versnellen. Door mijn holle rug verzuurde ik volledig. Het trok door naar m’n benen. Ik kwam soms als een houten Klaas binnen. Dat scheelde precies twee drie seconden met m’n geschatte eindtijd."

SPELEN
Het euvel kostte Hoek de Spelen. De limiet bleek niet haalbaar. Concurrent Marko Koers werd afgevaardigd naar Barcelona, waar hij in de series sneuvelde De jonge Bergambachtenaar kreeg aanbiedingen van vijf Amerikaanse universiteiten om studie en atletiek te combineren, maar zag ervan af. „Menigeen verklaarde me voor gek maar ik kan me slechts op één doel focussen. Ik koos voor een maatschappelijke en meldde me aan vppr bestuurskunde in Nijmegen. Het hardlopen kwam op de tweede plaats. Ik werd IT-specialist. Sinds een jaar woon ik met mijn gezin in Bergambacht. Ik ben weer thuis.


‘Ik hoorde iedereen schelden...'
'Hazen' worden tijdens atletiekwedstrijden ingezet om toppers naar records te loodsen, „Een goeie haas kan overal geld opstrijken. Als het record daadwerkelijk sneuvelt, rinkelt de kassa. Voor mij is het helemaal niets. Ik werd eens gevraagd om tempo te maken voor een internationaal gezelschap tijdens de Papendal Games. Ik had geen enkele ervaring met deze discipline en ging als een raket van start. Achter me hoorde ik iedereen schelden en schreeuwen. Op een gegeven moment had ik zelfs 20 meter voorsprong. Toen ik na 600 meter uitstapte, lag de hele groep op apegapen. Het record konden ze wel vergeten. Ik ben daarna het stadion uit gevlucht en nam voor om me nooit meer als haas te later contracteren."


‘Ledematen gingen protesteren’
Wie z'n hele jeugd indoor- en outdoor atletiek heeft bedreven, houdt altijd een zwak voor zijn sport. Vincent Hoek is vorig jaar weer rustig begonnen met deelname aan wedstrijden In de buurt'. Dat moest hij vrij snel bezuren. „In het begin was er weinig aan de hand, maar langzaam begonnen de ledematen te protesteren. In oktober was de pijn in m'n rechtervoet niet meer te harden. Daarom heb ik me in november laten opereren. De chirurg heeft kalkophoping bij mijn hiel weg geschraapt. Het gewenste effect blijft vooralsnog uit. Ik denk dat nog wel even uit de roulatie ben.
Hoek geeft inmiddels training aan de loopgroepen van Avantri. Hij hanteert daarbij de methode van Klaas Lok, die hem bij de snelste nationale lopers bracht. „Vanwege mijn blessure fiets ik nu achter de loopgroep aan. Ik heb trouwens wielrennen ontdekt als een dankbaar tijdverdrijf. Inmiddels heb ik als toerfietser Luik-Bastenaken-Luik uitgereden. Dat was een zwaar parcours. Ik ben bijna twee keer van m'n fiets gevallen van vermoeidheid, terwijl ik toch in een prima conditie verkeerde. Ik ben er achter gekomen dat wielrennen toch heel iets anders is dan hardlopen."