4e musketiers marathon (1)
Wedstrijdverslag
05 juni 2013
Adwari, Oeganda
Hoe begin je een verslag van een zeer bijzondere marathon, die eigenlijk vanaf het begin bijzaak was in het geheel van het doel, namelijk gerechtigheid voor de aller armste.
Vrijdag 24 mei s `morgens vertrokken vanaf Schiphol met 120 mannen naar Entebe aan het Victoria meer in Oeganda, na een vlucht met een tussenstop in Rwanda, totaal ruim 10 uur gevlogen, daar ook nog eens met minivans naar Kebala de hoofdstad , uiteindelijk zeer laat `s avonds in ons hotel
Als Buddy van Albert mijn inmiddels vriend en looppartner, maar ook slapie, ik ben zijn ogen, want hij is blind en ziet nog 1/ 60ste van normaal. Hij wil hier ook bewijzen dat als je wilt, iets ook echt kan
Wat een wereld van verschil in slechts 12 uur reizen, armoede, chaos en echte warmte die we tot nu toe hier zeker niet hadden in 2013, alles anders en ik moet ook nog eens kijken voor 2 wat een energie kost het letterlijk, om het, van zijn koffer vinden, tot aan hem al pratend door alles heen te loodsen, continue alert te blijven
Op zaterdag bezoeken we sloppenwijken, ervaren we wat echt arm is, mogen we delen met compasion wat hun werk hier inhoud en huilen we letterlijk mee met de verschrikkelijke verhalen van mensen die geen toekomst durven en kunnen zien, het maakte mij klein en wat een verschil konden we maken met onze aanwezigheid, het klinkt misschien te simpel, maar echt waar, deze mensen zijn blij als ze aangesproken worden en oprecht gekend worden, maar vooral ook dankbaar dat we hoe klein ook hun bemoedigen en weduwen en wezen kunnen steunen
Zondag op reis naar Lira, een flinke stad in het noorden van Oeganda, we ervaren de slechte wegen, genieten diverse keren van een prachtig uitzicht over de Nijl, die in dit land zijn oorsprong vind,zien nijlpaarden en giraffen, ervaren ook de armoede, de onvoorstelbare chaos op de wegen, en de vele trauma`s van oorlogen die hier duidelijk nog zichtbaar zijn, het ene uur lunchen we aan de Nijl, en het andere uur midden in de meest extreme armoede, dat alles tezamen met verhalen die te bizar zijn om aan te horen , alles met een team van soldaten zwaar bewapend, want ineens is veiligheid een prioriteit als nooit tevoren voor de Oegandese overheid, heel apart om dit te ervaren
Maandag en dinsdag ontmoeten we kindsoldaten, wezen en Foster kinderen, wat een bizar verschrikkelijke verhalen, wat een verschil met ons leven, wie van ons kan zijn eigen moeder doodslaan met een bijl! Wie het als kind soldaat niet deed, zag zijn moeder verkracht worden, vermoord worden en werd zelf door zijn hoofd geschoten, of gestenigd worden omdat je christen ipv moslim bent!, verhalen van nog geen 8 jaar geleden!! De jongen die dit verhaal aan ons vertelde liep uiteindelijk de marathon in 2uur50min als eer betoon aan zijn moeder gewoon op bootschoentjes!
Op woensdag naar Adwari, route van de marathon verkennen, delen met de lokale bevolking, zien hoe ze proberen te overleven, we kochten spontaan een nieuwe John Deere tractor wat voor hun voorgoed het verschil kan en zal maken tegen de armoede, nu kunnen ze zelf landbouw projecten gaan ontginnen en inkomen genereren voor tientalle ontheemde gezinnen
We proberen inmiddels aan de warmte te wennen, maar vanaf vroeg in de morgen ervaren we al temperaturen van ver boven de 30 graden wat in de groep als lood in de schoenen wordt ervaren
Zeer vroeg naar bed, want om 3 uur `s nachts ontbijten, 4 uur vertrekken vanuit Lira naar Adwari, alles in konvooi met heel veel militair vertoon, want er dreigt toch altijd nog gevaar vanuit het verleden van Kony, de rebellenleider die in deze regio de meest verschrikkelijke dingen heeft laten uitvoeren, zuid Sudan en ook Kongo zijn nu der gebieden waar deze extremisten zich nog altijd ophouden, dit lijkt best ver weg, maar ……………..er is altijd waakzaamheid
Start om 6 uur precies, de zon komt net op en het is 22 a 23 graden en dat voelt goed, maar wat stijgt de temperatuur snel, onverharde wegen, stenen die uitsteken, boomwortels en flinke heuvels ze voelen na een uur al als extreem.
Ondanks de vele waarschuwingen, starten er toch weer enkele veel te snel , Albert en ik beginnen op een dikke 6 min de kilometer, daar hadden we ook op getraind en zeker het eerste uur voelt het als te rustig, maar wat krijgen we gelijk in de praktijk.
heuvels op, extreem warm begint het te worden. Om 8.00 uur is het al 32 graden, de zon brand op je huid, ondanks onze factor 50 bescherming.
We lopen uiteindelijk 2 grote ronden, laten ons niet gek maken door diegene die een halve marathon lopen, en komen inderdaad in iets meer dan 2uur 10 op de eerste helft door, iedere 5 a 6 km is er een drinkpost, bezet door het lokale rodekruis , energie drank, sponsen vanuit een vat met ijswater en heel veel flesjes water ( we hadden deze week 12000 flesjes van 0,5 ltr bij ons), zelf gelletjes mee, maar wat smaakt/ voelt het als een klap in je gezicht als je zo’n warm gelletje openmaakt en naar binnen probeert te krijgen al lopend, ook de vele instructies aan Albert vallen me steeds zwaarder, maar wat een liefde en aanmoediging van de lokale bewoners, waarvan er velen zelfs nog bijna nooit een blanke hebben gezien
Ondanks slechts 5 a 6 km tussen een drinkpost en een bidon van 750ml voelt het in de 2e ronde als dorst dorst dorst aan, wat een energie kost het om Albert te coachen EXTREEM!, hij laat bv tot 2x toe zijn drinkfles vallen en wat baal je dan als jij die moet gaan ophalen, we vallen 2 keer, zien er niet meer uit van het stof wat door het zweet alleen maar erger wordt, toch proberen we te blijven lopen, alles gaat pijn doen, maar we geven niet op, moedigen elkaar aan en finishen uiteindelijk in 4 uur37 en een paar seconden zelfs nog op een verdienstelijke 21ste plaats!, het is dan pas even over half 11, temperatuur is dan inmiddels gestegen tot boven de 35 graden, maar dan………… albert wil meer, en gaat voor nog een lus van 8 km om voor altijd een verschil te hebben gemaakt, ik stap op een mountainbike, en met een stuk banaan en een bidon en een energybar doen we dit “gewoon”,
uiteindelijk totaal vermoeid finishend in 5 uur 45 min,
Er zijn er die het niet halen, er zijn er die totaal uitgeput strompelend binnen komen, en er zijn er zelfs die er een 3e ronde aan vast plakken, waarom?..........................ieder met zijn eigen verhaal en zoektocht naar gerechtigheid, we huilen van blijdschap en we delen onze pijn, ik op mijn knieën op de finishlijn, heb KEIhard Eva`s naam geroepen en was dankbaar dat ik dit gehaald heb
Dan is er een feest, een maaltijd voor meer dan 2500 locals, wij kijken toe, eten niet, en maken hiermee duidelijk dat die blanken niet zijn gekomen om hun beste voedsel weg te kapen, maar gunnen hun het beste,
we geven onze hardloopschoen weg, onze shirts, caps en bidons en krijgen er dankbaarheid voor terug, die ik hier gewoon niet kan verwoorden, Adwari, was ooit 1 van de meest gevreesde gebieden, nu een tafereel van blijdschap en voor altijd is er die erkenning waar ze zo lang op gewacht hebben
Totaal vermoeid, vertrekken wij om 16.00 uur terug naar Lira, likken bijna letterlijk onze wonden, strompelen onder de douche, koud water, maar maakt niet uit, we eten verse ananas, en juichen in ons hart over het verschil wat we hier voor altijd hebben gemaakt
Ruim 500 nieuwe kinderen zijn er geadopteerd, 22 nieuwe onderwijzers kunnen er aan een studie beginnen, het dorp heeft een tractor, douches, drinkwater etc, kind soldaten kunnen weer slapen, ineens besef je dat die 10.000 euro waar we per persoon voor spaarden veeeeel te weinig was, maar wat is dit een begin van een nieuwe toekomst, wat een ervaring,
Albert heeft er niets van gezien, maar het voelde fantastisch zei hij mij, dood vermoeid arriveerden we na heel lang reizen zondag morgen weer op Schiphol, het maakt niet uit, het was iedere druppel zweet wel 2 keer waard
120 4emusketiers , een groep totaal verschillende kerels, maar wat was het bijzonder deze 10 dagen
Iedreeen die hoe dan ook maar iets heeft bijgedragen ben ik echt vanuit het diepst van mijn hart voor altijd dankbaar, en diegene die twijfelden, of het mischien \"vergaten\" het kan nog steeds :-)
met vriendelijke groeten
Wim
Adwari, Oeganda
Hoe begin je een verslag van een zeer bijzondere marathon, die eigenlijk vanaf het begin bijzaak was in het geheel van het doel, namelijk gerechtigheid voor de aller armste.
Vrijdag 24 mei s `morgens vertrokken vanaf Schiphol met 120 mannen naar Entebe aan het Victoria meer in Oeganda, na een vlucht met een tussenstop in Rwanda, totaal ruim 10 uur gevlogen, daar ook nog eens met minivans naar Kebala de hoofdstad , uiteindelijk zeer laat `s avonds in ons hotel
Als Buddy van Albert mijn inmiddels vriend en looppartner, maar ook slapie, ik ben zijn ogen, want hij is blind en ziet nog 1/ 60ste van normaal. Hij wil hier ook bewijzen dat als je wilt, iets ook echt kan
Wat een wereld van verschil in slechts 12 uur reizen, armoede, chaos en echte warmte die we tot nu toe hier zeker niet hadden in 2013, alles anders en ik moet ook nog eens kijken voor 2 wat een energie kost het letterlijk, om het, van zijn koffer vinden, tot aan hem al pratend door alles heen te loodsen, continue alert te blijven
Op zaterdag bezoeken we sloppenwijken, ervaren we wat echt arm is, mogen we delen met compasion wat hun werk hier inhoud en huilen we letterlijk mee met de verschrikkelijke verhalen van mensen die geen toekomst durven en kunnen zien, het maakte mij klein en wat een verschil konden we maken met onze aanwezigheid, het klinkt misschien te simpel, maar echt waar, deze mensen zijn blij als ze aangesproken worden en oprecht gekend worden, maar vooral ook dankbaar dat we hoe klein ook hun bemoedigen en weduwen en wezen kunnen steunen
Zondag op reis naar Lira, een flinke stad in het noorden van Oeganda, we ervaren de slechte wegen, genieten diverse keren van een prachtig uitzicht over de Nijl, die in dit land zijn oorsprong vind,zien nijlpaarden en giraffen, ervaren ook de armoede, de onvoorstelbare chaos op de wegen, en de vele trauma`s van oorlogen die hier duidelijk nog zichtbaar zijn, het ene uur lunchen we aan de Nijl, en het andere uur midden in de meest extreme armoede, dat alles tezamen met verhalen die te bizar zijn om aan te horen , alles met een team van soldaten zwaar bewapend, want ineens is veiligheid een prioriteit als nooit tevoren voor de Oegandese overheid, heel apart om dit te ervaren
Maandag en dinsdag ontmoeten we kindsoldaten, wezen en Foster kinderen, wat een bizar verschrikkelijke verhalen, wat een verschil met ons leven, wie van ons kan zijn eigen moeder doodslaan met een bijl! Wie het als kind soldaat niet deed, zag zijn moeder verkracht worden, vermoord worden en werd zelf door zijn hoofd geschoten, of gestenigd worden omdat je christen ipv moslim bent!, verhalen van nog geen 8 jaar geleden!! De jongen die dit verhaal aan ons vertelde liep uiteindelijk de marathon in 2uur50min als eer betoon aan zijn moeder gewoon op bootschoentjes!
Op woensdag naar Adwari, route van de marathon verkennen, delen met de lokale bevolking, zien hoe ze proberen te overleven, we kochten spontaan een nieuwe John Deere tractor wat voor hun voorgoed het verschil kan en zal maken tegen de armoede, nu kunnen ze zelf landbouw projecten gaan ontginnen en inkomen genereren voor tientalle ontheemde gezinnen
We proberen inmiddels aan de warmte te wennen, maar vanaf vroeg in de morgen ervaren we al temperaturen van ver boven de 30 graden wat in de groep als lood in de schoenen wordt ervaren
Zeer vroeg naar bed, want om 3 uur `s nachts ontbijten, 4 uur vertrekken vanuit Lira naar Adwari, alles in konvooi met heel veel militair vertoon, want er dreigt toch altijd nog gevaar vanuit het verleden van Kony, de rebellenleider die in deze regio de meest verschrikkelijke dingen heeft laten uitvoeren, zuid Sudan en ook Kongo zijn nu der gebieden waar deze extremisten zich nog altijd ophouden, dit lijkt best ver weg, maar ……………..er is altijd waakzaamheid
Start om 6 uur precies, de zon komt net op en het is 22 a 23 graden en dat voelt goed, maar wat stijgt de temperatuur snel, onverharde wegen, stenen die uitsteken, boomwortels en flinke heuvels ze voelen na een uur al als extreem.
Ondanks de vele waarschuwingen, starten er toch weer enkele veel te snel , Albert en ik beginnen op een dikke 6 min de kilometer, daar hadden we ook op getraind en zeker het eerste uur voelt het als te rustig, maar wat krijgen we gelijk in de praktijk.
heuvels op, extreem warm begint het te worden. Om 8.00 uur is het al 32 graden, de zon brand op je huid, ondanks onze factor 50 bescherming.
We lopen uiteindelijk 2 grote ronden, laten ons niet gek maken door diegene die een halve marathon lopen, en komen inderdaad in iets meer dan 2uur 10 op de eerste helft door, iedere 5 a 6 km is er een drinkpost, bezet door het lokale rodekruis , energie drank, sponsen vanuit een vat met ijswater en heel veel flesjes water ( we hadden deze week 12000 flesjes van 0,5 ltr bij ons), zelf gelletjes mee, maar wat smaakt/ voelt het als een klap in je gezicht als je zo’n warm gelletje openmaakt en naar binnen probeert te krijgen al lopend, ook de vele instructies aan Albert vallen me steeds zwaarder, maar wat een liefde en aanmoediging van de lokale bewoners, waarvan er velen zelfs nog bijna nooit een blanke hebben gezien
Ondanks slechts 5 a 6 km tussen een drinkpost en een bidon van 750ml voelt het in de 2e ronde als dorst dorst dorst aan, wat een energie kost het om Albert te coachen EXTREEM!, hij laat bv tot 2x toe zijn drinkfles vallen en wat baal je dan als jij die moet gaan ophalen, we vallen 2 keer, zien er niet meer uit van het stof wat door het zweet alleen maar erger wordt, toch proberen we te blijven lopen, alles gaat pijn doen, maar we geven niet op, moedigen elkaar aan en finishen uiteindelijk in 4 uur37 en een paar seconden zelfs nog op een verdienstelijke 21ste plaats!, het is dan pas even over half 11, temperatuur is dan inmiddels gestegen tot boven de 35 graden, maar dan………… albert wil meer, en gaat voor nog een lus van 8 km om voor altijd een verschil te hebben gemaakt, ik stap op een mountainbike, en met een stuk banaan en een bidon en een energybar doen we dit “gewoon”,
uiteindelijk totaal vermoeid finishend in 5 uur 45 min,
Er zijn er die het niet halen, er zijn er die totaal uitgeput strompelend binnen komen, en er zijn er zelfs die er een 3e ronde aan vast plakken, waarom?..........................ieder met zijn eigen verhaal en zoektocht naar gerechtigheid, we huilen van blijdschap en we delen onze pijn, ik op mijn knieën op de finishlijn, heb KEIhard Eva`s naam geroepen en was dankbaar dat ik dit gehaald heb
Dan is er een feest, een maaltijd voor meer dan 2500 locals, wij kijken toe, eten niet, en maken hiermee duidelijk dat die blanken niet zijn gekomen om hun beste voedsel weg te kapen, maar gunnen hun het beste,
we geven onze hardloopschoen weg, onze shirts, caps en bidons en krijgen er dankbaarheid voor terug, die ik hier gewoon niet kan verwoorden, Adwari, was ooit 1 van de meest gevreesde gebieden, nu een tafereel van blijdschap en voor altijd is er die erkenning waar ze zo lang op gewacht hebben
Totaal vermoeid, vertrekken wij om 16.00 uur terug naar Lira, likken bijna letterlijk onze wonden, strompelen onder de douche, koud water, maar maakt niet uit, we eten verse ananas, en juichen in ons hart over het verschil wat we hier voor altijd hebben gemaakt
Ruim 500 nieuwe kinderen zijn er geadopteerd, 22 nieuwe onderwijzers kunnen er aan een studie beginnen, het dorp heeft een tractor, douches, drinkwater etc, kind soldaten kunnen weer slapen, ineens besef je dat die 10.000 euro waar we per persoon voor spaarden veeeeel te weinig was, maar wat is dit een begin van een nieuwe toekomst, wat een ervaring,
Albert heeft er niets van gezien, maar het voelde fantastisch zei hij mij, dood vermoeid arriveerden we na heel lang reizen zondag morgen weer op Schiphol, het maakt niet uit, het was iedere druppel zweet wel 2 keer waard
120 4emusketiers , een groep totaal verschillende kerels, maar wat was het bijzonder deze 10 dagen
Iedreeen die hoe dan ook maar iets heeft bijgedragen ben ik echt vanuit het diepst van mijn hart voor altijd dankbaar, en diegene die twijfelden, of het mischien \"vergaten\" het kan nog steeds :-)
met vriendelijke groeten
Wim
