Crêtes de Spa Ultratrail (3)
Wedstrijdverslag
30 maart 2013
Spa België
WAT EEN GEWELDIGE BELEVENIS !!
Na mijn trail in Schoorl van vorig jaar ben ik helemaal omgegaan naar het trail lopen, inmiddels in Bergschenhoek gelopen en in Renesse, dat was mooi, vooral Renesse was erg een ervaring.
Vandaag staat er een hele zware opgave op het programma, de Crêtes de Spa, een ultratrail over maar liefst 55 kilometer met heel veel hoogtemeters.
De start is al om 9 uur, dus dat betekent vroeg opstaan.
Maatje Aad vd Poel heeft een hele tijd terug ook aangegeven dat hij mee wil gaan om daar de halve marathon te lopen, maar die start pas om 13.00 uur, dat is een hele tijd wachten. Fantastisch dat hij mee gaat, dat is wel een stuk gezelliger.
Vorige week kwam Arie Visser naar me toe en gaf aan dat hij ook de halve wel wilde gaan lopen in Spa, dat maakt het nog gezelliger en ook voor Aad en Arie zelf. Met die lange wachttijd is het gezelliger om daar samen te zijn.
Naarmate de loop dichterbij komt ga ik steeds meer op de site van de organisatie kijken en lees dan dat er nog best wel veel sneeuw ligt, getuige een foto van de dag voor de loop. Aangezien de 55 kilometer toch voor 89% over onverhard terrein gaat had ik al besloten om op mijn Salomon crossmax schoenen te gaan lopen, die hebben meer grip in de sneeuw en blubber.
Voorafgaande aan de loop kreeg ik donderdag vreselijk nieuws dat mijn vriendin Arina vd Dool was overleden. IK zou in de ochtend bij haar op bezoek gaan maar kreeg een belletje dat het heel slecht ging. In de middag is Arina overleden en dat deed me toch veel verdriet.
Vrijdagavond kwam ik van mijn werk en werd ik ineens duizelig en misselijk. Of het door de emoties kwam of dat het de zenuwen waren voor de zware loop weet ik niet, gelukkig werd dit minder en na een korte nacht van slecht slapen werd ik wakker en was het over.
De wekker op 4.15 gezet, maar om 4.08 werd ik wakker. De spullen had ik de avond van tevoren al geregeld. Nog even wat drankjes klaarmaken, alles inpakken, eten, brood smeren voor onderweg en net op tijd klaar als Arie om 5 uur aanklopt. We gaan gelijk weg en pikken Aad op in Schoonhoven. Ook daar even zachtjes op het raam geklopt om niemand wakker te maken en we gaan op pad.
Bram, de stem in de Tomtom wijst ons de weg, al blijkt deze Tomtom toch knap verouderd te zijn, de stem wil ons iedere keer een andere route laten gaan dan de juiste, maar buiten een heel klein missertje vlak bij de plaats van bestemming in Spa gaat alles goed en om 7.45 arriveren we in Spa. Sneeuw is er nauwelijks te zien, dus die foto op de site moet vast een foto van eerder in het jaar zijn geweest.
We parkeren de auto en zien al wat lopers op weg naar de inschrijving. Het is nog vrij rustig, er doen op de trail een kleine 500 lopers mee, maar op de halve marathon zullen dat er meer dan 2500 zijn, al zijn die er buiten Aad en Arie nog lang niet.
Het is best fris, het vriest hier nog steeds. Naarmate we dichter bij België komen wordt het kouder en de start ligt een stuk hoger, daar voelt het nog frisser.
Aad en Arie kunnen het rustig aan doen, ik ben al van alles aan het regelen. Wat moet ik aan doen, wat neem ik mee ?
Mijn rugzak bevat 2 mueslirepen, 2 gelletjes met appelmoes, een soort snoepjes, een rolletje druivensuiker, een windjasje, een dikkere trui, een waterzak met 1,5 liter water, een flesje drank, een telefoon. Om mijn middel nog een tasje met een fototoestel en nog 3 gelletjes en een mueslireep.
Al met al een aardig extra gewicht van zo'n 4 a 5 kilo wat ik extra mee moet slepen, maar met de ergonomische rugzak gaat dat goed, al moet je het in de Ardennen wel mee omhoog zeulen.
Alles is klaar, nog even de waterzak vullen met warm water. Van huis een thermoskan gloeiend heet water meegenomen en dat gemengd met kraanwater en ik heb de eerste tijd lekker warm water ipv zo'n koude plons.
Er zijn vandaag maar 4 drankposten onderweg, bij de 15, 30, 40 en 48 kilometer, daarom zelf maar het nodige meegenomen. Gek gezegd zijn er op de halve marathon voor Aad en Arie net zoveel drankposten, al zijn die minder uitgebreid.
De tas afgegeven bij de tasinname waarna nummertje 69 op mijn startnummer werd geplakt en op weg naar de start.
Om 9 uur volgt de start na een speech van de organisatie. Eerst in het Frans, daar verstond ik niets van en daarna in het Belgisch, dat ging beter.
Toch mijn haarband maar op gedaan en mijn handschoenen aan gedaan, maar al snel was dat te warm en heb ik ze weer af en uit gedaan.
In het begin is het even dringen op de smalle weggetjes in het bos en ik merk al dat er best nog veel sneeuw ligt, het is dus geen verzinsel geweest, het is een geweldig gezicht om te zien.
Ik ben nog nooit in de Ardennen geweest en verbaas me over de hoogte van de Ardennen en dat het daar zo mooi is, zeker met die sneeuw en kijk mijn ogen uit. Rennen in deze omgeving is het summum van hardlopen, helemaal geweldig, de tijden zijn dan maar bijzaak. Vooraf had ik me voorgenomen om weinig foto's te maken, maar het zijn er toch ruim 40 geworden.
Na afwisselende paden over riviertjes, smalle bospaden tussen de sparren door over dik besneeuwde vlakten bleek dat veel lopers last hadden van de sneeuw met huin gewone schoenen en vooral van de laag daaronder, dat is ook niet zo gek. Zelf ik voelde af en toe mijn voeten wat glijden, dat moet met gewone schoenen nog veel gekker zijn geweest.
Na bijna 9 kilometer komen we aan bij een skipiste, die klim is een stuk steiler, achterom kijkend heb je een prachtig gezicht over de omgeving, naar boven kijkend zie je dat je nog een hele klim voor je hebt en er staan tal van fotografen opgesteld om mooie plaatsjes te maken. Wat een genot is deze loop en wat ben ik blij dat ik me hier voor heb ingeschreven, zo iets moois heb ik nog niet eerder meegemaakt.
Onderweg moet ik even plassen en kom er achter dat ik een speldje van mijn startnummer ben verloren.
Bij de eerste drankpost bij 15 kilometer had de organisatie geen speldje, maar een Nederlandse loper die ik er naar vroeg had er gelukkig een paar bij zich waarna ik het nummer weer goed vast kon zetten. Mijn startnummer bevat de tijdchip, dus dat nummer moet ik niet verliezen. Bij deze drankpost zien we voor het eerst een klein stukje asfalt, daarna gaan we weer naar beneden en lopen over een aantal blubberige paden. Het wordt al zwaarder en zwaarder, vreselijk lange en steile klimpartijen, alle lopers wandelen omhoog, net als ik, rennend is niet te doen. Als je dan boven bent en denkt tijd goed te maken, kom je bedrogen uit, de afdalingen zijn zo listig en vol met scherpe stenen en ook zo steil, dat je constant af moet remmen. Iedere stap is uitkijken geblazen. In het begin ben ik al een keer met mijn voet weg geslipt en achterover gezakt, maar kon dat netjes opvangen.
Als we over allerlei paadjes tussen het riet lopen ga ik twee keer vlak achter elkaar onderuit, één keer kan ik met mijn hand de landing nog opvangen, een andere keer ga ik voorover op mijn linker knie en scheenbeen. Zachtjes beland ik met mijn kin in de sneeuw, maar verder dan een paar schaafplekken niets ernstigs en ik kan verder.
Als we weer een bos uitkomen staan we ineens voor een hele hoge skihelling waarbij de moed je in de schoenen zakt. Moeten we daar tegenop ? Met veel moeite weet ik toch boven te komen, de benen trillen helemaal, maar ik ben niet de enige die het moeilijk heeft. Vlak na deze klim komt de tweede drankpost waar we weer even bij kunnen tanken. Gelletje, stroopwafel, glaasje cola, bakje thee, glaasje energiedrank, een Belgische wafel, stukje sinaasappel, even afval van onderweg weggooien. Gelukkig zie je onderweg niet veel vuil liggen, dat in tegenstelling tot Renesse, daar lag overal vuil dat was achter gelaten door de lopers.
Na de tweede drankpost lopen we een paar kilometer door een rivierbedding waar het goed uitkijken is, overal stenen en nog eens stenen. Ineens gaat het even mis, ik stap op een steen en die knalt tegen de bal van mijn rechter enkel aan wat een scherpe pijn tot gevolg heeft. Ik strompel even verder, maar gelukkig trekt de pijn weg, al voelt het nog wel beurs.
Na nog een aantal hele zware stukken komen we bij de drankpost bij de 40 kilometer aan. Weer even bijtanken. Ineens krijg ik het koud. Af en toe zien we wat sneeuwvlokken langskomen en er steekt een koud windje op. Ik haal mijn windjack tevoorschijn en pak ook mijn handschoenen, dat voelt veel beter.
Nu volgen we een aantal kilometers een witte racebaan. Prachtige lange vlakke paden door de mooie bossen en ondanks de eerste 40 kilometer heb ik geen moeite om te versnellen, ik zit nog lang niet stuk. Wel merk ik dat het gelijk iets lastiger wordt als we ook maar iets omhoog gaan, naar beneden is geen enkel probleem.
De kilometers vliegen voorbij en voor ik het weet sta ik bij de laatste drankpost op 48 kilometer. Weer even stoppen, bijtanken en een stuk rijstevlaai nemen, dat gaat er goed in, heerlijk.
Nu het laatste deel naar de finish. De paden zijn blubberig, zwarte blubber, bruine blubber, dan weer steken we een watertje over en spoelen de schoenen weer schoon, al zijn ze aan het einde toch weer knap blubberig.
In Spa aangekomen kletst een official iets en heeft het over droite, ik moet dus ergens rechtsaf. Ik kijk naar de lopers voor me, die gaan nog rechtdoor de helling op en ik volg hen, tot ze terug komen en mij in het Frans vragen waar ze heen moeten (althans, zo begreep ik het, ze hadden het over een route).
We keren om en zien andere lopers afslaan waarna we hen volgen. Het is nu nog een kilometer naar de baan waar we finishen. Na 6.55 uur en een paar seconden kom ik eigenlijk nog best fris over de streep, wat pijn in mijn scheenbenen, vermoedelijk van het dalen, verder weinig last. Onvoorstelbaar eigenlijk.
Wat heb ik genoten zeg, geweldig.
Als ik terugloop naar de hal en mijn tas oppik kom ik Arie tegen. Arie heeft 1.40 gelopen en vond het best een zwaar parcours. Als we op pad gaan komen we Aad ook tegen, Aad vond het ook zwaar en heeft er 2.03 over gedaan, maar beiden hebben genoten. Ik kleed me even om in de sporthal waarna we in de auto stappen en gezellig kletsend huiswaarts keren. Even moeten we stoppen om Arie de gelegenheid te geven om zijn kramp uit de benen te lopen. Arie en Aad en ik eigenlijk ook hebben trek gekregen en we stoppen even bij een Burger King om wat bij te tanken waarna we naar huis rijden en rond 20.00 uur arriveren.
Hiermee komt een einde aan een geweldige dag.
Aad en Arie, bedankt voor jullie gezelligheid.
Spa België
WAT EEN GEWELDIGE BELEVENIS !!
Na mijn trail in Schoorl van vorig jaar ben ik helemaal omgegaan naar het trail lopen, inmiddels in Bergschenhoek gelopen en in Renesse, dat was mooi, vooral Renesse was erg een ervaring.
Vandaag staat er een hele zware opgave op het programma, de Crêtes de Spa, een ultratrail over maar liefst 55 kilometer met heel veel hoogtemeters.
De start is al om 9 uur, dus dat betekent vroeg opstaan.
Maatje Aad vd Poel heeft een hele tijd terug ook aangegeven dat hij mee wil gaan om daar de halve marathon te lopen, maar die start pas om 13.00 uur, dat is een hele tijd wachten. Fantastisch dat hij mee gaat, dat is wel een stuk gezelliger.
Vorige week kwam Arie Visser naar me toe en gaf aan dat hij ook de halve wel wilde gaan lopen in Spa, dat maakt het nog gezelliger en ook voor Aad en Arie zelf. Met die lange wachttijd is het gezelliger om daar samen te zijn.
Naarmate de loop dichterbij komt ga ik steeds meer op de site van de organisatie kijken en lees dan dat er nog best wel veel sneeuw ligt, getuige een foto van de dag voor de loop. Aangezien de 55 kilometer toch voor 89% over onverhard terrein gaat had ik al besloten om op mijn Salomon crossmax schoenen te gaan lopen, die hebben meer grip in de sneeuw en blubber.
Voorafgaande aan de loop kreeg ik donderdag vreselijk nieuws dat mijn vriendin Arina vd Dool was overleden. IK zou in de ochtend bij haar op bezoek gaan maar kreeg een belletje dat het heel slecht ging. In de middag is Arina overleden en dat deed me toch veel verdriet.
Vrijdagavond kwam ik van mijn werk en werd ik ineens duizelig en misselijk. Of het door de emoties kwam of dat het de zenuwen waren voor de zware loop weet ik niet, gelukkig werd dit minder en na een korte nacht van slecht slapen werd ik wakker en was het over.
De wekker op 4.15 gezet, maar om 4.08 werd ik wakker. De spullen had ik de avond van tevoren al geregeld. Nog even wat drankjes klaarmaken, alles inpakken, eten, brood smeren voor onderweg en net op tijd klaar als Arie om 5 uur aanklopt. We gaan gelijk weg en pikken Aad op in Schoonhoven. Ook daar even zachtjes op het raam geklopt om niemand wakker te maken en we gaan op pad.
Bram, de stem in de Tomtom wijst ons de weg, al blijkt deze Tomtom toch knap verouderd te zijn, de stem wil ons iedere keer een andere route laten gaan dan de juiste, maar buiten een heel klein missertje vlak bij de plaats van bestemming in Spa gaat alles goed en om 7.45 arriveren we in Spa. Sneeuw is er nauwelijks te zien, dus die foto op de site moet vast een foto van eerder in het jaar zijn geweest.
We parkeren de auto en zien al wat lopers op weg naar de inschrijving. Het is nog vrij rustig, er doen op de trail een kleine 500 lopers mee, maar op de halve marathon zullen dat er meer dan 2500 zijn, al zijn die er buiten Aad en Arie nog lang niet.
Het is best fris, het vriest hier nog steeds. Naarmate we dichter bij België komen wordt het kouder en de start ligt een stuk hoger, daar voelt het nog frisser.
Aad en Arie kunnen het rustig aan doen, ik ben al van alles aan het regelen. Wat moet ik aan doen, wat neem ik mee ?
Mijn rugzak bevat 2 mueslirepen, 2 gelletjes met appelmoes, een soort snoepjes, een rolletje druivensuiker, een windjasje, een dikkere trui, een waterzak met 1,5 liter water, een flesje drank, een telefoon. Om mijn middel nog een tasje met een fototoestel en nog 3 gelletjes en een mueslireep.
Al met al een aardig extra gewicht van zo'n 4 a 5 kilo wat ik extra mee moet slepen, maar met de ergonomische rugzak gaat dat goed, al moet je het in de Ardennen wel mee omhoog zeulen.
Alles is klaar, nog even de waterzak vullen met warm water. Van huis een thermoskan gloeiend heet water meegenomen en dat gemengd met kraanwater en ik heb de eerste tijd lekker warm water ipv zo'n koude plons.
Er zijn vandaag maar 4 drankposten onderweg, bij de 15, 30, 40 en 48 kilometer, daarom zelf maar het nodige meegenomen. Gek gezegd zijn er op de halve marathon voor Aad en Arie net zoveel drankposten, al zijn die minder uitgebreid.
De tas afgegeven bij de tasinname waarna nummertje 69 op mijn startnummer werd geplakt en op weg naar de start.
Om 9 uur volgt de start na een speech van de organisatie. Eerst in het Frans, daar verstond ik niets van en daarna in het Belgisch, dat ging beter.
Toch mijn haarband maar op gedaan en mijn handschoenen aan gedaan, maar al snel was dat te warm en heb ik ze weer af en uit gedaan.
In het begin is het even dringen op de smalle weggetjes in het bos en ik merk al dat er best nog veel sneeuw ligt, het is dus geen verzinsel geweest, het is een geweldig gezicht om te zien.
Ik ben nog nooit in de Ardennen geweest en verbaas me over de hoogte van de Ardennen en dat het daar zo mooi is, zeker met die sneeuw en kijk mijn ogen uit. Rennen in deze omgeving is het summum van hardlopen, helemaal geweldig, de tijden zijn dan maar bijzaak. Vooraf had ik me voorgenomen om weinig foto's te maken, maar het zijn er toch ruim 40 geworden.
Na afwisselende paden over riviertjes, smalle bospaden tussen de sparren door over dik besneeuwde vlakten bleek dat veel lopers last hadden van de sneeuw met huin gewone schoenen en vooral van de laag daaronder, dat is ook niet zo gek. Zelf ik voelde af en toe mijn voeten wat glijden, dat moet met gewone schoenen nog veel gekker zijn geweest.
Na bijna 9 kilometer komen we aan bij een skipiste, die klim is een stuk steiler, achterom kijkend heb je een prachtig gezicht over de omgeving, naar boven kijkend zie je dat je nog een hele klim voor je hebt en er staan tal van fotografen opgesteld om mooie plaatsjes te maken. Wat een genot is deze loop en wat ben ik blij dat ik me hier voor heb ingeschreven, zo iets moois heb ik nog niet eerder meegemaakt.
Onderweg moet ik even plassen en kom er achter dat ik een speldje van mijn startnummer ben verloren.
Bij de eerste drankpost bij 15 kilometer had de organisatie geen speldje, maar een Nederlandse loper die ik er naar vroeg had er gelukkig een paar bij zich waarna ik het nummer weer goed vast kon zetten. Mijn startnummer bevat de tijdchip, dus dat nummer moet ik niet verliezen. Bij deze drankpost zien we voor het eerst een klein stukje asfalt, daarna gaan we weer naar beneden en lopen over een aantal blubberige paden. Het wordt al zwaarder en zwaarder, vreselijk lange en steile klimpartijen, alle lopers wandelen omhoog, net als ik, rennend is niet te doen. Als je dan boven bent en denkt tijd goed te maken, kom je bedrogen uit, de afdalingen zijn zo listig en vol met scherpe stenen en ook zo steil, dat je constant af moet remmen. Iedere stap is uitkijken geblazen. In het begin ben ik al een keer met mijn voet weg geslipt en achterover gezakt, maar kon dat netjes opvangen.
Als we over allerlei paadjes tussen het riet lopen ga ik twee keer vlak achter elkaar onderuit, één keer kan ik met mijn hand de landing nog opvangen, een andere keer ga ik voorover op mijn linker knie en scheenbeen. Zachtjes beland ik met mijn kin in de sneeuw, maar verder dan een paar schaafplekken niets ernstigs en ik kan verder.
Als we weer een bos uitkomen staan we ineens voor een hele hoge skihelling waarbij de moed je in de schoenen zakt. Moeten we daar tegenop ? Met veel moeite weet ik toch boven te komen, de benen trillen helemaal, maar ik ben niet de enige die het moeilijk heeft. Vlak na deze klim komt de tweede drankpost waar we weer even bij kunnen tanken. Gelletje, stroopwafel, glaasje cola, bakje thee, glaasje energiedrank, een Belgische wafel, stukje sinaasappel, even afval van onderweg weggooien. Gelukkig zie je onderweg niet veel vuil liggen, dat in tegenstelling tot Renesse, daar lag overal vuil dat was achter gelaten door de lopers.
Na de tweede drankpost lopen we een paar kilometer door een rivierbedding waar het goed uitkijken is, overal stenen en nog eens stenen. Ineens gaat het even mis, ik stap op een steen en die knalt tegen de bal van mijn rechter enkel aan wat een scherpe pijn tot gevolg heeft. Ik strompel even verder, maar gelukkig trekt de pijn weg, al voelt het nog wel beurs.
Na nog een aantal hele zware stukken komen we bij de drankpost bij de 40 kilometer aan. Weer even bijtanken. Ineens krijg ik het koud. Af en toe zien we wat sneeuwvlokken langskomen en er steekt een koud windje op. Ik haal mijn windjack tevoorschijn en pak ook mijn handschoenen, dat voelt veel beter.
Nu volgen we een aantal kilometers een witte racebaan. Prachtige lange vlakke paden door de mooie bossen en ondanks de eerste 40 kilometer heb ik geen moeite om te versnellen, ik zit nog lang niet stuk. Wel merk ik dat het gelijk iets lastiger wordt als we ook maar iets omhoog gaan, naar beneden is geen enkel probleem.
De kilometers vliegen voorbij en voor ik het weet sta ik bij de laatste drankpost op 48 kilometer. Weer even stoppen, bijtanken en een stuk rijstevlaai nemen, dat gaat er goed in, heerlijk.
Nu het laatste deel naar de finish. De paden zijn blubberig, zwarte blubber, bruine blubber, dan weer steken we een watertje over en spoelen de schoenen weer schoon, al zijn ze aan het einde toch weer knap blubberig.
In Spa aangekomen kletst een official iets en heeft het over droite, ik moet dus ergens rechtsaf. Ik kijk naar de lopers voor me, die gaan nog rechtdoor de helling op en ik volg hen, tot ze terug komen en mij in het Frans vragen waar ze heen moeten (althans, zo begreep ik het, ze hadden het over een route).
We keren om en zien andere lopers afslaan waarna we hen volgen. Het is nu nog een kilometer naar de baan waar we finishen. Na 6.55 uur en een paar seconden kom ik eigenlijk nog best fris over de streep, wat pijn in mijn scheenbenen, vermoedelijk van het dalen, verder weinig last. Onvoorstelbaar eigenlijk.
Wat heb ik genoten zeg, geweldig.
Als ik terugloop naar de hal en mijn tas oppik kom ik Arie tegen. Arie heeft 1.40 gelopen en vond het best een zwaar parcours. Als we op pad gaan komen we Aad ook tegen, Aad vond het ook zwaar en heeft er 2.03 over gedaan, maar beiden hebben genoten. Ik kleed me even om in de sporthal waarna we in de auto stappen en gezellig kletsend huiswaarts keren. Even moeten we stoppen om Arie de gelegenheid te geven om zijn kramp uit de benen te lopen. Arie en Aad en ik eigenlijk ook hebben trek gekregen en we stoppen even bij een Burger King om wat bij te tanken waarna we naar huis rijden en rond 20.00 uur arriveren.
Hiermee komt een einde aan een geweldige dag.
Aad en Arie, bedankt voor jullie gezelligheid.
