Duinentrail
Wedstrijdverslag
13 oktober 2013
Schoorl
Eindelijk is het zover, vandaag staat de Duinentrail in Schoorl op het programma.
Na de eerste editie vorig jaar die werkelijk geweldig was heb ik mijn clubmaatjes van Avantri aangestoken om ook eens zoiets te gaan doen. Aad, Robin en Piet doen al vaker een trail en weten wat er staat te wachten, maar anderen willen dit dan ook maar eens een keer proberen, ook diverse dames.
Naarmate het jaar vordert schrijft de 1 na de ander zich in en uiteindelijk zijn we met 16 lopers, te weten:
Harald en Tiny Driesse, Piet Wuijster, Astrid en Peter vd Born, Robin en Jacqueline Pillekers, Aad van der Poel, Janet Rietveld, Cecile Malingre, Bea Weijers, Chris van Assem, Ina Heikoop, John van der Linden, Arie Visser en ikzelf.
Chris kan na een bezoek aan de kaakchirurg niet lopen en Tiny is gevallen en kan ook niet lopen, daar komen voor in de plaats Hugo de Vries en zijn vriendin Melania van Vugt.
Als supporters gaan mee Ger Kooijman, Kees van der Heul, Dennis Spierenburg, de man van Ina en twee van hun kinderen, zodat we totaal met 21 man sterk naar Schoorl zullen gaan.
Aad is niet helemaal fit, hij heeft al een tijd last van zijn enkel, maar gaat toch van start.
Zelf ben ik zaterdagavond wezen bowlen met de veteranen Nederland, dat was gezellig, maar na thuiskomst schoot er ineens een pijn schiet door mijn rug en kon ik niet op of neer. Daar gaat mijn duinentrail denk ik meteen.
De spullen zijn al gepakt als de wekker om 6 uur afgaat, ik wil opstaan, maar dat lukt niet. Ik verrek van de pijn in mijn rug. Na een hoop geploeter, eerst 1 been uit bed (het goede been, ik stap nooit met het verkeerde been uit bed) , daarna op mijn knieën door de slaapkamer en via de muur opgestaan, wat een ellende. De rest van de spullen ingepakt en gegeten, daarna voorzichtig in de Opel Astra station van mijn bedrijf gestapt en op weg naar Schoonhoven. Rond 6.45 arriveer ik en staan de meesten al te wachten in de regen.
Waar velen al bang voor waren als ik er bij ben blijkt waarheid te worden, het is "Cor weer".
Om 7 uur vertrekken we en na een voorspoedige reis komen we al om 8.30 uur aan in Schoorl bij de sporthal, in Schoorl is het droog !!! Ik wil uitstappen, maar dat gaat niet zo eenvoudig, de rug wil niet meewerken. Na wat moeite kom ik er toch uit en we melden ons in de sporthal om onze startnummers op te halen. Jeroen van Mudsweattrails ziet me strompelen en geeft aan dat ik me kan laten masseren. Ik meld me bij de massagetafel en krijg een massage van Roanne Bruin, een meisje uit Limmen, haar vader is automonteur, je hoort zo wel eens wat tijdens een massage. Na de massage wil ik van de tafel afkomen, maar dat gaat met geen mogelijkheid. Roanne helpt me en doet daarna wat oefeningen voor om de boel een beetje soepel te krijgen. Andere lopers die inmiddels ook bij de massagetafels staan vragen zich af of ik wel wijs ben om dadelijk nog te gaan lopen, dat lukt je toch nooit roepen ze. Ik vrees zelf ook dat het niets gaat worden, maar wil het wel degelijk gaan proberen.
Doordat we zo vroeg zijn is er na de massage nog steeds ruim tijd over om de oefeningen te doen, gezellig wat met elkaar te kletsen en ons op het gemak voor te bereiden op wat gaat komen. In het geval van Aad en mij is het dubieus hoe het zal gaan, maar ook voor veel van ons is het maar afwachten, die hebben nog nooit een trail gedaan of onverhard gelopen.
Om 9.50 verlaten we de sporthal en gaan op weg naar de start. Het is inmiddels gaan plenzen en er zijn lopers die besluiten om niet te starten of om dan toch maar de 15 te gaan doen ipv de 30, maar wij Avantrianen laten ons niet stoppen door een beetje regen en wind. Ik zeker niet, want hier doe ik het juist voor, mijn weertje.
Het is een geweldig schouwspel bij de start van de 30 kilometer om 10 uur, een bont gezelschap van verzopen katten. Langs de kant een aantal toeschouwers met hun paraplu, waaronder Dennis en de kinderen. Voor het publiek zal er weinig aan zijn geweest, daar was het weer te slecht voor, want het zou die middag ook niet meer droog worden, diep respect voor hen.
Het gaat met de rug nog steeds dramatisch en ik vraag me af wat ik nu eigenlijk aan het doen ben. Ik sjok in een tempo van 5 km per uur helemaal achteraan en de lopers raken al uit zicht. Na een kilometer kom ik weer aan de staart van de groep omdat we een lange trap te verwerken krijgen die voor oponthoud zorgt. Na de trap loop ik even met Robin en zijn zus Jacqueline en merk dat het heel iets minder pijn gaat doen waardoor ik iets sneller kan lopen. We naderen een kruising waarbij de 30 kilometer links gaat en de 15 rechts, maar eigenwijs als ik ben kies ik tegen beter weten in toch voor de 30, het is heerlijk weer en ik ben gek op trailen, de pijn neem ik op de koop toe.
Tot aan de 10 is het een martelgang, iedere afdaling van ook maar het kleinste heuveltje levert pijnscheuten op waarna ik even wacht tot de pijn is weggetrokken en daarna weer verder ren. Voorbij de 10 kilometer haal ik Aad in. Bij Aad gaat het voor geen meter met zijn enkel, maar ook Aad is geen opgever en gaat stug door, dat hebben we in Rotterdam wel gezien, toen kwam Aad ook nog over de streep waar we het niet hadden verwacht.
Ik merk dat de pijn door het warm worden van mijn rug gelukkig iets minder wordt en kan daardoor toch nog wat versnellen. Bij de eerste drankpost op 13 km wat gegeten en gedronken, daarna werd het toch wel genieten van het prachtige afwisselende parcours. Duinen, bossen, 1,5 km strand waar we wind mee hadden en het strand glad was. De pittigste stukken waren die door het mulle zand bergje op, dat waren dan ook de stukken die ik wandelend deed, even temporiseren zodat ik daarna weer kon versnellen. Ik haal nu heel veel lopers in en ben nog helemaal fris, het gaat best goed. Ik ga nog een klein stukje verkeerd, zo'n 200 meter, maar verder geen problemen gehad, de route was prima aangegeven.
Vanwege het weer zijn er weinig foto's gemaakt, maar dat is te begrijpen.
In de bossen verschijnen inmiddels aardige plassen en dat maakt het nog leuker, met mijn trailschoenen kom ik prima uit de voeten, ik ben er blij mee. Er zit zelfs een flink dalletje in het parcours. Eerst het mulle zand omhoog, dan zie je onder je een steile zandhelling naar beneden die ook gelijk weer omhoog gaat, maar je kunt daar ook omheen lopen en met mijn rug leek me dat het beste.
De tweede drankpost is bij 26 kilometer, daarna is het weer de bossen in op weg naar de streep.
Richting de finish hoorden we in de verte doedelzakmuziek, ten teken dat we er bijna zijn. Als we het bos uitkomen staan we aan de top van een flink zandduin en is het heerlijk om je het laatste stuk naar de finish naar beneden te laten vallen. Bij de streep staat Ger Kooijman klaar om iedereen te fotograferen, ondanks de regen, waardoor hij zelf door en doornat is geworden en verkleumd, waarvoor onze dank. Ook staan veel lopers en loopsters en ook de supporters nog steeds te wachten beneden, geweldig om na zo'n moeilijke en pijnlijke trail je loopvrienden te zien staan. Ondanks de problemen heb ik anderen maar vooral mijzelf verbaasd dat ik de trail toch uit heb kunnen lopen. Een mens kan vaak meer dan je denkt.
Ik krijg het best koud ineens en wandel een kilometer door naar de warme sporthal en neem daar een warme douche, waarna ook Aad en Robin in de kleedkamer verschijnen. Iedereen heeft de trail volbracht en voor velen was het ondanks de eerste natte en zware kennismaking een fantastische belevenis die zeker een vervolg zal gaan krijgen.
Later hoor ik dat Astrid nog even het zand aan de finish heeft geproefd en dat Robin is achterna gezeten door een stier, dat had ik toch wel even willen zien.
Na nog gezellig wat na te hebben gekletst in de kantine gaan we huiswaarts.
Ook in de auto is er nog genoeg gelegenheid om na te praten over de belevenissen van vandaag en blijkt dat iedereen het echt heel leuk heeft gevonden en zeker voor herhaling vatbaar. Uit de radio komen de klanken van Radio 10 die de top 1010 uitzend en aan de hoger genoteerde nummers bezig is, liedjes uit de jaren 70 en 80 die door de jongelui bij mij in de auto van 43 tot 61 jaar enorm wordt gewaardeerd en waarbij flink wordt meegezongen. Ook de file bij Beverwijk laat ons humeur niet bederven.
Het was een geslaagde dag.
Schoorl
Eindelijk is het zover, vandaag staat de Duinentrail in Schoorl op het programma.
Na de eerste editie vorig jaar die werkelijk geweldig was heb ik mijn clubmaatjes van Avantri aangestoken om ook eens zoiets te gaan doen. Aad, Robin en Piet doen al vaker een trail en weten wat er staat te wachten, maar anderen willen dit dan ook maar eens een keer proberen, ook diverse dames.
Naarmate het jaar vordert schrijft de 1 na de ander zich in en uiteindelijk zijn we met 16 lopers, te weten:
Harald en Tiny Driesse, Piet Wuijster, Astrid en Peter vd Born, Robin en Jacqueline Pillekers, Aad van der Poel, Janet Rietveld, Cecile Malingre, Bea Weijers, Chris van Assem, Ina Heikoop, John van der Linden, Arie Visser en ikzelf.
Chris kan na een bezoek aan de kaakchirurg niet lopen en Tiny is gevallen en kan ook niet lopen, daar komen voor in de plaats Hugo de Vries en zijn vriendin Melania van Vugt.
Als supporters gaan mee Ger Kooijman, Kees van der Heul, Dennis Spierenburg, de man van Ina en twee van hun kinderen, zodat we totaal met 21 man sterk naar Schoorl zullen gaan.
Aad is niet helemaal fit, hij heeft al een tijd last van zijn enkel, maar gaat toch van start.
Zelf ben ik zaterdagavond wezen bowlen met de veteranen Nederland, dat was gezellig, maar na thuiskomst schoot er ineens een pijn schiet door mijn rug en kon ik niet op of neer. Daar gaat mijn duinentrail denk ik meteen.
De spullen zijn al gepakt als de wekker om 6 uur afgaat, ik wil opstaan, maar dat lukt niet. Ik verrek van de pijn in mijn rug. Na een hoop geploeter, eerst 1 been uit bed (het goede been, ik stap nooit met het verkeerde been uit bed) , daarna op mijn knieën door de slaapkamer en via de muur opgestaan, wat een ellende. De rest van de spullen ingepakt en gegeten, daarna voorzichtig in de Opel Astra station van mijn bedrijf gestapt en op weg naar Schoonhoven. Rond 6.45 arriveer ik en staan de meesten al te wachten in de regen.
Waar velen al bang voor waren als ik er bij ben blijkt waarheid te worden, het is "Cor weer".
Om 7 uur vertrekken we en na een voorspoedige reis komen we al om 8.30 uur aan in Schoorl bij de sporthal, in Schoorl is het droog !!! Ik wil uitstappen, maar dat gaat niet zo eenvoudig, de rug wil niet meewerken. Na wat moeite kom ik er toch uit en we melden ons in de sporthal om onze startnummers op te halen. Jeroen van Mudsweattrails ziet me strompelen en geeft aan dat ik me kan laten masseren. Ik meld me bij de massagetafel en krijg een massage van Roanne Bruin, een meisje uit Limmen, haar vader is automonteur, je hoort zo wel eens wat tijdens een massage. Na de massage wil ik van de tafel afkomen, maar dat gaat met geen mogelijkheid. Roanne helpt me en doet daarna wat oefeningen voor om de boel een beetje soepel te krijgen. Andere lopers die inmiddels ook bij de massagetafels staan vragen zich af of ik wel wijs ben om dadelijk nog te gaan lopen, dat lukt je toch nooit roepen ze. Ik vrees zelf ook dat het niets gaat worden, maar wil het wel degelijk gaan proberen.
Doordat we zo vroeg zijn is er na de massage nog steeds ruim tijd over om de oefeningen te doen, gezellig wat met elkaar te kletsen en ons op het gemak voor te bereiden op wat gaat komen. In het geval van Aad en mij is het dubieus hoe het zal gaan, maar ook voor veel van ons is het maar afwachten, die hebben nog nooit een trail gedaan of onverhard gelopen.
Om 9.50 verlaten we de sporthal en gaan op weg naar de start. Het is inmiddels gaan plenzen en er zijn lopers die besluiten om niet te starten of om dan toch maar de 15 te gaan doen ipv de 30, maar wij Avantrianen laten ons niet stoppen door een beetje regen en wind. Ik zeker niet, want hier doe ik het juist voor, mijn weertje.
Het is een geweldig schouwspel bij de start van de 30 kilometer om 10 uur, een bont gezelschap van verzopen katten. Langs de kant een aantal toeschouwers met hun paraplu, waaronder Dennis en de kinderen. Voor het publiek zal er weinig aan zijn geweest, daar was het weer te slecht voor, want het zou die middag ook niet meer droog worden, diep respect voor hen.
Het gaat met de rug nog steeds dramatisch en ik vraag me af wat ik nu eigenlijk aan het doen ben. Ik sjok in een tempo van 5 km per uur helemaal achteraan en de lopers raken al uit zicht. Na een kilometer kom ik weer aan de staart van de groep omdat we een lange trap te verwerken krijgen die voor oponthoud zorgt. Na de trap loop ik even met Robin en zijn zus Jacqueline en merk dat het heel iets minder pijn gaat doen waardoor ik iets sneller kan lopen. We naderen een kruising waarbij de 30 kilometer links gaat en de 15 rechts, maar eigenwijs als ik ben kies ik tegen beter weten in toch voor de 30, het is heerlijk weer en ik ben gek op trailen, de pijn neem ik op de koop toe.
Tot aan de 10 is het een martelgang, iedere afdaling van ook maar het kleinste heuveltje levert pijnscheuten op waarna ik even wacht tot de pijn is weggetrokken en daarna weer verder ren. Voorbij de 10 kilometer haal ik Aad in. Bij Aad gaat het voor geen meter met zijn enkel, maar ook Aad is geen opgever en gaat stug door, dat hebben we in Rotterdam wel gezien, toen kwam Aad ook nog over de streep waar we het niet hadden verwacht.
Ik merk dat de pijn door het warm worden van mijn rug gelukkig iets minder wordt en kan daardoor toch nog wat versnellen. Bij de eerste drankpost op 13 km wat gegeten en gedronken, daarna werd het toch wel genieten van het prachtige afwisselende parcours. Duinen, bossen, 1,5 km strand waar we wind mee hadden en het strand glad was. De pittigste stukken waren die door het mulle zand bergje op, dat waren dan ook de stukken die ik wandelend deed, even temporiseren zodat ik daarna weer kon versnellen. Ik haal nu heel veel lopers in en ben nog helemaal fris, het gaat best goed. Ik ga nog een klein stukje verkeerd, zo'n 200 meter, maar verder geen problemen gehad, de route was prima aangegeven.
Vanwege het weer zijn er weinig foto's gemaakt, maar dat is te begrijpen.
In de bossen verschijnen inmiddels aardige plassen en dat maakt het nog leuker, met mijn trailschoenen kom ik prima uit de voeten, ik ben er blij mee. Er zit zelfs een flink dalletje in het parcours. Eerst het mulle zand omhoog, dan zie je onder je een steile zandhelling naar beneden die ook gelijk weer omhoog gaat, maar je kunt daar ook omheen lopen en met mijn rug leek me dat het beste.
De tweede drankpost is bij 26 kilometer, daarna is het weer de bossen in op weg naar de streep.
Richting de finish hoorden we in de verte doedelzakmuziek, ten teken dat we er bijna zijn. Als we het bos uitkomen staan we aan de top van een flink zandduin en is het heerlijk om je het laatste stuk naar de finish naar beneden te laten vallen. Bij de streep staat Ger Kooijman klaar om iedereen te fotograferen, ondanks de regen, waardoor hij zelf door en doornat is geworden en verkleumd, waarvoor onze dank. Ook staan veel lopers en loopsters en ook de supporters nog steeds te wachten beneden, geweldig om na zo'n moeilijke en pijnlijke trail je loopvrienden te zien staan. Ondanks de problemen heb ik anderen maar vooral mijzelf verbaasd dat ik de trail toch uit heb kunnen lopen. Een mens kan vaak meer dan je denkt.
Ik krijg het best koud ineens en wandel een kilometer door naar de warme sporthal en neem daar een warme douche, waarna ook Aad en Robin in de kleedkamer verschijnen. Iedereen heeft de trail volbracht en voor velen was het ondanks de eerste natte en zware kennismaking een fantastische belevenis die zeker een vervolg zal gaan krijgen.
Later hoor ik dat Astrid nog even het zand aan de finish heeft geproefd en dat Robin is achterna gezeten door een stier, dat had ik toch wel even willen zien.
Na nog gezellig wat na te hebben gekletst in de kantine gaan we huiswaarts.
Ook in de auto is er nog genoeg gelegenheid om na te praten over de belevenissen van vandaag en blijkt dat iedereen het echt heel leuk heeft gevonden en zeker voor herhaling vatbaar. Uit de radio komen de klanken van Radio 10 die de top 1010 uitzend en aan de hoger genoteerde nummers bezig is, liedjes uit de jaren 70 en 80 die door de jongelui bij mij in de auto van 43 tot 61 jaar enorm wordt gewaardeerd en waarbij flink wordt meegezongen. Ook de file bij Beverwijk laat ons humeur niet bederven.
Het was een geslaagde dag.
