Koning van Spanje (3)
Wedstrijdverslag
12 mei 2013
Limburg
WOW!,
In een woord fantastisch ‘de Koning van Spanje’ trail. Een gebied met verschillende klim uitdagingen gelegen in het mooie heuvelachtige gulpen te Limburg. Samen met Cor, Arie, Piet en Aad besluiten we om deze berg ons meester te worden. Opeens besef ik mijn dat ik midden tussen de die hards van lange afstanden begeef ;-).
Arie heeft de berg al 1 keer eerder mogen beklimmen en wijst ons op de grote gevaren van deze tocht. Stiekem wordt ik een beetje bang als we het gebied inrijden want 32 KM lopen is mijn verste rit ooit, niet alleen de afstand maar ook nog eens een tocht met pittige klim stukken erbij maakt het circus in mijn hoofd compleet. Dikwijls vraag ik mijzelf af of dit ooit gaat lukken. Cor weet vooraf goed op mij in te praten en legt vooraf uit waar ik op moet letten. Als dat maar goed gaat denk ik bij mij zelf. In de auto geven de andere nog wat andere hints waar ik veel aan heb.
Thuis heb ik besloten om verstandig te lopen, ik heb immers 4,5 uur en 32 KM af te leggen dus kan het rustig aan doen. Bepakt met energie drankjes, gelletjes en andere repen stijgt het vertrouwen in mij dat het wel goed gaat komen. Tijdens het omkleden stijgt gestaag de spanning. De kledingvragen komen weer om de hoek kijken en we lijken wat dat betreft net vrouwen ;-) oeverloos maak ik, en zo ook anderen, de afweging wat ik wel en niet mee zal nemen. Het blijft een lastige keuze en neem ik altijd te veel mee, zo ook vandaag.
Het is bijna 11:00 uur, tijd om te gaan want ik ben er klaar voor. En dan begint het feest, we mogen eindelijk weg. Rustig aan doen denk ik bij mij zelf want er is nog een lange weg te gaan. Al snel raak ik bewust achterop en besluit mijn ritme te vinden bij een groepje waar ik aan kan haken. Gek genoeg vormt dit zich al snel en vervolg mijn pad.
Wat een omgeving en wat een genot om in te mogen lopen. Al snel glibberen en glijden we al over de beloofde paadjes en voor je het weet wil je niet anders meer dan er voor gaan. Ik voel me super fit en praat mij zelf in dat ik de 32 KM ga pakken. Trail schoenen heb ik helaas niet kunnen vinden want mijn voeten zijn te groot voor een passend model en ben aangewezen voor speciale winkels. Dan maar mijn oude hardloopschoenen en gek genoeg doen ze het prima.
Het klimmen is zwaar, het wordt op bepaalde plekken gewoon even ouderwets lopen, maar ook daar kan ik snel mijn balans vinden. Ik ga niet voor de snelste tijd maar voor het uitlopen van de rit. Het landschap om me heen wordt steeds mooier en afwisselender en maakt het geheel zeer uitdagend en dynamisch om niet vroegtijdig af te haken.
Net na de helft begin ik wel mijn beentjes te voelen maar ach wie niet, kom op door zetten. Het vallen en uitglijden door de modder is mij tot nu toe goed af gegaan maar ineens zonder het te weten glij ik onderste boven door de modder met mijn hand vol door de brandnetels. AI, AI, AI, dat doet ongelofelijk veel pijn. Al snel sta ik op en besluit er niet te veel aandacht aan te geven.
De brandnetels in mijn hand vragen wel om aandacht. Door de prikkels die ik waarneem ben ik meteen klaar wakker en het lijkt wel of ik een extra boost krijg door de adrenaline. De pijn heeft 2 dagen geduurd maar goed je moet iets voor je hobby over hebben.
Ik vervolg het traject en dan nader voordat ik het weet de laatste drank post en heb ik nog ongeveer 7 a 8 KM te gaan. Mijn benen zijn moe en willen niet meer verder. Het wordt lopen op ijzeren wil en discipline, ‘kom op je bent nu al zo ver gekomen’ praat ik mijzelf in. Opgeven bestaat niet meer en al strompelend probeer ik weer mijn ritme te vinden voor de eindstrijd.
Ik besluit een soort mantra te verzinnen en concentreer mij op mijn ademhaling. Gek genoeg werkt deze waarbij ik mijzelf over de laatste kilometers heen weet te slepen. De finish in mijn hoofd is in werkelijkheid verder weg en als je dan denkt er bijna te zijn moet je nog een laatste zware klim aangaan door nog een zware heuvel te beklimmen. Pfff vooruit maar weer dat kan er nu ook nog wel bij.
Tijdens de klim kijk ik op mijn horloge en zie dat ik bijna 4 uur onderweg ben. Alhoewel ik niet op tijd wilde lopen ben ik op het laatst toch maar wat gaan versnellen om binnen de 4 uur te kunnen eindigen. Inmiddels boven op de berg zet ik de laatste paar 100 meters in sneltreinvaart in en weet net 2 minuten voor de 4 uur in totaal te finishen.
YES, gelukt. Dolblij ga ik mijn welverdiende plak halen ten samen met wat bier een Limburgse vlaai. 32 KM overwonnen, mijn zwaarste uitdaging ooit! Iets waar ik vroeg over droomde maar nu werkelijkheid is geworden. Ik ben niet kapot of moe eerder voldaan en zeer tevreden.
Met gepaste trost zoek de andere die hards op die natuurlijk al veel eerder de streep over zijn gekomen. Ik feliciteer hen en zij mij en met zijn allen praten we nog wat na over ieder zijn overwinning en ervaring. De organisatie MST heeft zijn beloftes meer dan waar gemaakt, wat een super trail en genot. Volgend jaar weer!
Gelukkig heb ik nog 3 leuke trails in het vooruitzicht waarin ik nog meer loop ervaring kan opdoen. Hopelijk net zo leuk, fit en spannend zoals ik die met de KVK heb mogen mee maken.
Tot een volgende keer.
Groet,
Robin
Limburg
WOW!,
In een woord fantastisch ‘de Koning van Spanje’ trail. Een gebied met verschillende klim uitdagingen gelegen in het mooie heuvelachtige gulpen te Limburg. Samen met Cor, Arie, Piet en Aad besluiten we om deze berg ons meester te worden. Opeens besef ik mijn dat ik midden tussen de die hards van lange afstanden begeef ;-).
Arie heeft de berg al 1 keer eerder mogen beklimmen en wijst ons op de grote gevaren van deze tocht. Stiekem wordt ik een beetje bang als we het gebied inrijden want 32 KM lopen is mijn verste rit ooit, niet alleen de afstand maar ook nog eens een tocht met pittige klim stukken erbij maakt het circus in mijn hoofd compleet. Dikwijls vraag ik mijzelf af of dit ooit gaat lukken. Cor weet vooraf goed op mij in te praten en legt vooraf uit waar ik op moet letten. Als dat maar goed gaat denk ik bij mij zelf. In de auto geven de andere nog wat andere hints waar ik veel aan heb.
Thuis heb ik besloten om verstandig te lopen, ik heb immers 4,5 uur en 32 KM af te leggen dus kan het rustig aan doen. Bepakt met energie drankjes, gelletjes en andere repen stijgt het vertrouwen in mij dat het wel goed gaat komen. Tijdens het omkleden stijgt gestaag de spanning. De kledingvragen komen weer om de hoek kijken en we lijken wat dat betreft net vrouwen ;-) oeverloos maak ik, en zo ook anderen, de afweging wat ik wel en niet mee zal nemen. Het blijft een lastige keuze en neem ik altijd te veel mee, zo ook vandaag.
Het is bijna 11:00 uur, tijd om te gaan want ik ben er klaar voor. En dan begint het feest, we mogen eindelijk weg. Rustig aan doen denk ik bij mij zelf want er is nog een lange weg te gaan. Al snel raak ik bewust achterop en besluit mijn ritme te vinden bij een groepje waar ik aan kan haken. Gek genoeg vormt dit zich al snel en vervolg mijn pad.
Wat een omgeving en wat een genot om in te mogen lopen. Al snel glibberen en glijden we al over de beloofde paadjes en voor je het weet wil je niet anders meer dan er voor gaan. Ik voel me super fit en praat mij zelf in dat ik de 32 KM ga pakken. Trail schoenen heb ik helaas niet kunnen vinden want mijn voeten zijn te groot voor een passend model en ben aangewezen voor speciale winkels. Dan maar mijn oude hardloopschoenen en gek genoeg doen ze het prima.
Het klimmen is zwaar, het wordt op bepaalde plekken gewoon even ouderwets lopen, maar ook daar kan ik snel mijn balans vinden. Ik ga niet voor de snelste tijd maar voor het uitlopen van de rit. Het landschap om me heen wordt steeds mooier en afwisselender en maakt het geheel zeer uitdagend en dynamisch om niet vroegtijdig af te haken.
Net na de helft begin ik wel mijn beentjes te voelen maar ach wie niet, kom op door zetten. Het vallen en uitglijden door de modder is mij tot nu toe goed af gegaan maar ineens zonder het te weten glij ik onderste boven door de modder met mijn hand vol door de brandnetels. AI, AI, AI, dat doet ongelofelijk veel pijn. Al snel sta ik op en besluit er niet te veel aandacht aan te geven.
De brandnetels in mijn hand vragen wel om aandacht. Door de prikkels die ik waarneem ben ik meteen klaar wakker en het lijkt wel of ik een extra boost krijg door de adrenaline. De pijn heeft 2 dagen geduurd maar goed je moet iets voor je hobby over hebben.
Ik vervolg het traject en dan nader voordat ik het weet de laatste drank post en heb ik nog ongeveer 7 a 8 KM te gaan. Mijn benen zijn moe en willen niet meer verder. Het wordt lopen op ijzeren wil en discipline, ‘kom op je bent nu al zo ver gekomen’ praat ik mijzelf in. Opgeven bestaat niet meer en al strompelend probeer ik weer mijn ritme te vinden voor de eindstrijd.
Ik besluit een soort mantra te verzinnen en concentreer mij op mijn ademhaling. Gek genoeg werkt deze waarbij ik mijzelf over de laatste kilometers heen weet te slepen. De finish in mijn hoofd is in werkelijkheid verder weg en als je dan denkt er bijna te zijn moet je nog een laatste zware klim aangaan door nog een zware heuvel te beklimmen. Pfff vooruit maar weer dat kan er nu ook nog wel bij.
Tijdens de klim kijk ik op mijn horloge en zie dat ik bijna 4 uur onderweg ben. Alhoewel ik niet op tijd wilde lopen ben ik op het laatst toch maar wat gaan versnellen om binnen de 4 uur te kunnen eindigen. Inmiddels boven op de berg zet ik de laatste paar 100 meters in sneltreinvaart in en weet net 2 minuten voor de 4 uur in totaal te finishen.
YES, gelukt. Dolblij ga ik mijn welverdiende plak halen ten samen met wat bier een Limburgse vlaai. 32 KM overwonnen, mijn zwaarste uitdaging ooit! Iets waar ik vroeg over droomde maar nu werkelijkheid is geworden. Ik ben niet kapot of moe eerder voldaan en zeer tevreden.
Met gepaste trost zoek de andere die hards op die natuurlijk al veel eerder de streep over zijn gekomen. Ik feliciteer hen en zij mij en met zijn allen praten we nog wat na over ieder zijn overwinning en ervaring. De organisatie MST heeft zijn beloftes meer dan waar gemaakt, wat een super trail en genot. Volgend jaar weer!
Gelukkig heb ik nog 3 leuke trails in het vooruitzicht waarin ik nog meer loop ervaring kan opdoen. Hopelijk net zo leuk, fit en spannend zoals ik die met de KVK heb mogen mee maken.
Tot een volgende keer.
Groet,
Robin
