Night Trail 19 KM Bergschenhoek te Rotterdam (3)
Wedstrijdverslag
09 februari 2013
Rotterdam
Night Trail 19 KM Bergschenhoek te Rotterdam.
Afgelopen zaterdag avond heb ik 19 KM van de Night Trail mogen ondergaan. Een avontuur die in mijn situatie nog avontuurlijker werd dan de website beloofde.
Sinds mijn laatste marathon van november vorig jaar heb ik besloten om het allemaal iets rustiger aan te doen. De trail op zich zelf gaat niet zozeer om een snelle tijd maar meer om het beleven van een nachtelijke uitdagende omgeving in de vorm van het overwinnen van allerlei obstakels in het donkere bos.
Met 4 man (Cor, Aad en Arie) vertrekken we vanuit onze regio naar Rotterdam alwaar we daarna richting het Bergschenhoek (bos) zullen rijden en we bij de plek van bestemming komen. Eenmaal omgekleed worden we in groepjes van 5 man het donkere bos ingeschoten en staat het grote avontuur op ons te wachten.
Met 2 led lichtlampjes op mijn hoofd heb ik net voldoende licht om de bare toch aan te gaan. De route bestaat uit 80% off road en moet gezien worden als lekker stampen in voornamelijk modder, klei, weiland, zand, schelpen, plassen met als moeilijkheidsgraad een aantal forse klim hoogtes.
Ik start ongeveer om 19:10 en loop al vrij snel alleen. Cor, Aad en Arie zijn dan al lang weg! De tocht zelf wordt voor mij snel bemoeilijkt door verse sneeuw en verhinderd mijn uitzicht doordat het licht van mijn lampjes de sneeuw tegemoet schijnt. Het creëert een extra dimensie en zorgt soms voor tunnelvisie waardoor je grip op de weg kwijt raakt.
Het is de bedoeling om reflectoren te vinden met bepaalde aanwijzingen die je naar links of rechts sturen. Al snel blijkt dat de wijze van route begeleiding menig mens in verwarring brengt. Zo ook bij mij, ongemerkt maak ik in het begin, zonder het te weten, een cruciale fout.
Al snel loop ik alleen en zie ik niemand meer om me heen. Zelfs geen lichtje in de verte om mij aan vast te houden. Volhouden en we zien wel is de enige gedachten wat door mij heen schiet.
Na enige tijd krijg ik zware heuvels en klim elementen voor mijn voeten waarvan was verteld dat we deze pas in het 2e stuk zouden tegenkomen. Ik vervolg mijn weg door grote en glibberige obstakels te moeten nemen en glij hier en daar behoorlijk uit. Omdat dit mijn eerste trail is heb ik besloten om het parcours eerst maar eens uit te proberen op mijn oude schoenen.
Na enige tijd rennen hol ik van een berg af en zie in de verte een fotograaf, een cameraman en een aantal begeleiders staan. De fotograaf maakt een foto van mij en de mensen aan de kant roepen ‘kom op nog maar een klein stukje’ Uhh? hoe bedoel je nog maar een klein stukje want ik was maar net een half uur op pad?
Het antwoord op die vraag volgt snel, de organisatie houd mij staande en wees mij op het feit dat ik inmiddels het 2e stuk al had afgelegd! Oh ok? ‘Loop maar rechtdoor naar het blauwe bord zodat je je kan aansluiten op het 1e stuk’. Zo gezegd zo gedaan!
Hier begint het echte avontuur pas voor mij! Ik loop vrij snel weer in het donkere bos en raak volledig geïsoleerd tussen bomen, donkere passages, nauwe doorgangen en kom tot de conclusie dat ik compleet op mijzelf bent aangewezen.
Niemand maar dan ook niemand meer die ik aan zou kunnen spreken. Een aantal keer bekruipt mij het beangstigde gevoel dat, indien er iets zou gebeuren, niemand je meer zo snel zou kunnen vinden.
Ik had mijzelf gelukkig goed voorbereid door een warmte dekentje mee te nemen, drank, energievoedsel en als nood een kleine telefoon die ik eventueel zou kunnen gebruiken. Tja zie maar eens uit te leggen waar je dan bent in het donkere bos zonder gps op je telefoon.
Ik liet die gedachten maar snel voorbijgaan en besloot weer om mijn route te vervolgen. Het bos en de omgeving om mij heen werd nog killer dan ik dacht. Om het nog spannender te maken nam de sneeuwval in aantal vlokken rap toe. Hierdoor zag ik geen hand voor ogen waarbij het licht van mijn lampjes nog nauwelijks maar effect had.
Gladde loop planken over het water met een overloop aan takken en modder om mee heen vergde mijn uiterste concentratie om mijn toch verder voort te kunnen zetten.
Ik loop nu ruim 3 kwartier alleen door het bos te dolen waarbij er voor mijn gevoel geen einde aan lijkt te komen. Alles lijkt op elkaar en dikwijls vraag ik mij zelf af of ik nog goed loop. Ik houd moed en zet door, er is geen andere optie meer want stoppen kan niet.
Op een gegeven moment zie ik in de verte achter mij nog een klein lichtje en na 10 minuten blijkt er nog iemand te zijn die een verkeerde keuze had gemaakt.
De man besluit om aan mij vast te klampen daar hij geen flauw benul had waar hij zat. Al snel merkte ik aan zijn gedrag dat hij veelvuldig het idee had steeds weer op het zelfde stuk uit te komen. Ik overtuigde hem dat dit niet het geval was en we ons vast moesten houden aan de reflectoren. Een aantal keren raakt de beste man weer van slag en zag het allemaal niet meer zo zitten.
Mijn geduld op zijn aanhoudende paniek gedrag raakte op en indringend vertelde ik hem dat ik hem echt wel zou vertellen als we weer op een zelfde stuk zouden uitkomen. Het blijkt te helpen want de man sluit zich bij mij aan met het vervolg van de rit.
Na enige tijd (zo’n 45 minuten later) dolen we nog steeds door het natte bos. Er lijkt inderdaad geen einde aan te komen maar mijn gevoel gaf anders aan! Binnen 15 minuten hadden we de klimtoren eindelijk in zicht. Onderweg komen we nog de drankpost tegen die we al veel eerder hadden moeten tegen komen. We drinken nog wat en wenden ons vervolgens af naar de eindstreep.
Na 300 meter bereiken we gezamenlijk de finish alwaar snel een biertje en een kop met erwtensoep ons in de handen wordt gestopt. Het besef om weer onder de mensen te zijn gaf een goed gevoel.
Door mijn verkeerde start heb ik uiteindelijk 4 kilometer meer gelopen waarmee de teller tot bijna 23 km komt te staan. Als snel zoek ik mijn andere loop maatjes op die zich ruimschoots afvroegen wanneer meneer Pillekers zich eens zou melden.
Al met al een tocht die zijn geld meer dan waard is, mij van de hoognodige adrenaline heeft voorzien en vooral natte en modderige voeten heeft opgeleverd! Een nacht om niet meer te vergeten!
Volgend jaar hoop ik weer van de partij te mogen zijn! Trail lopen is een extra dimensie op hardlopen! Iets wat ik zeker en vast vaker van plan om te doen!
Robin.
Rotterdam
Night Trail 19 KM Bergschenhoek te Rotterdam.
Afgelopen zaterdag avond heb ik 19 KM van de Night Trail mogen ondergaan. Een avontuur die in mijn situatie nog avontuurlijker werd dan de website beloofde.
Sinds mijn laatste marathon van november vorig jaar heb ik besloten om het allemaal iets rustiger aan te doen. De trail op zich zelf gaat niet zozeer om een snelle tijd maar meer om het beleven van een nachtelijke uitdagende omgeving in de vorm van het overwinnen van allerlei obstakels in het donkere bos.
Met 4 man (Cor, Aad en Arie) vertrekken we vanuit onze regio naar Rotterdam alwaar we daarna richting het Bergschenhoek (bos) zullen rijden en we bij de plek van bestemming komen. Eenmaal omgekleed worden we in groepjes van 5 man het donkere bos ingeschoten en staat het grote avontuur op ons te wachten.
Met 2 led lichtlampjes op mijn hoofd heb ik net voldoende licht om de bare toch aan te gaan. De route bestaat uit 80% off road en moet gezien worden als lekker stampen in voornamelijk modder, klei, weiland, zand, schelpen, plassen met als moeilijkheidsgraad een aantal forse klim hoogtes.
Ik start ongeveer om 19:10 en loop al vrij snel alleen. Cor, Aad en Arie zijn dan al lang weg! De tocht zelf wordt voor mij snel bemoeilijkt door verse sneeuw en verhinderd mijn uitzicht doordat het licht van mijn lampjes de sneeuw tegemoet schijnt. Het creëert een extra dimensie en zorgt soms voor tunnelvisie waardoor je grip op de weg kwijt raakt.
Het is de bedoeling om reflectoren te vinden met bepaalde aanwijzingen die je naar links of rechts sturen. Al snel blijkt dat de wijze van route begeleiding menig mens in verwarring brengt. Zo ook bij mij, ongemerkt maak ik in het begin, zonder het te weten, een cruciale fout.
Al snel loop ik alleen en zie ik niemand meer om me heen. Zelfs geen lichtje in de verte om mij aan vast te houden. Volhouden en we zien wel is de enige gedachten wat door mij heen schiet.
Na enige tijd krijg ik zware heuvels en klim elementen voor mijn voeten waarvan was verteld dat we deze pas in het 2e stuk zouden tegenkomen. Ik vervolg mijn weg door grote en glibberige obstakels te moeten nemen en glij hier en daar behoorlijk uit. Omdat dit mijn eerste trail is heb ik besloten om het parcours eerst maar eens uit te proberen op mijn oude schoenen.
Na enige tijd rennen hol ik van een berg af en zie in de verte een fotograaf, een cameraman en een aantal begeleiders staan. De fotograaf maakt een foto van mij en de mensen aan de kant roepen ‘kom op nog maar een klein stukje’ Uhh? hoe bedoel je nog maar een klein stukje want ik was maar net een half uur op pad?
Het antwoord op die vraag volgt snel, de organisatie houd mij staande en wees mij op het feit dat ik inmiddels het 2e stuk al had afgelegd! Oh ok? ‘Loop maar rechtdoor naar het blauwe bord zodat je je kan aansluiten op het 1e stuk’. Zo gezegd zo gedaan!
Hier begint het echte avontuur pas voor mij! Ik loop vrij snel weer in het donkere bos en raak volledig geïsoleerd tussen bomen, donkere passages, nauwe doorgangen en kom tot de conclusie dat ik compleet op mijzelf bent aangewezen.
Niemand maar dan ook niemand meer die ik aan zou kunnen spreken. Een aantal keer bekruipt mij het beangstigde gevoel dat, indien er iets zou gebeuren, niemand je meer zo snel zou kunnen vinden.
Ik had mijzelf gelukkig goed voorbereid door een warmte dekentje mee te nemen, drank, energievoedsel en als nood een kleine telefoon die ik eventueel zou kunnen gebruiken. Tja zie maar eens uit te leggen waar je dan bent in het donkere bos zonder gps op je telefoon.
Ik liet die gedachten maar snel voorbijgaan en besloot weer om mijn route te vervolgen. Het bos en de omgeving om mij heen werd nog killer dan ik dacht. Om het nog spannender te maken nam de sneeuwval in aantal vlokken rap toe. Hierdoor zag ik geen hand voor ogen waarbij het licht van mijn lampjes nog nauwelijks maar effect had.
Gladde loop planken over het water met een overloop aan takken en modder om mee heen vergde mijn uiterste concentratie om mijn toch verder voort te kunnen zetten.
Ik loop nu ruim 3 kwartier alleen door het bos te dolen waarbij er voor mijn gevoel geen einde aan lijkt te komen. Alles lijkt op elkaar en dikwijls vraag ik mij zelf af of ik nog goed loop. Ik houd moed en zet door, er is geen andere optie meer want stoppen kan niet.
Op een gegeven moment zie ik in de verte achter mij nog een klein lichtje en na 10 minuten blijkt er nog iemand te zijn die een verkeerde keuze had gemaakt.
De man besluit om aan mij vast te klampen daar hij geen flauw benul had waar hij zat. Al snel merkte ik aan zijn gedrag dat hij veelvuldig het idee had steeds weer op het zelfde stuk uit te komen. Ik overtuigde hem dat dit niet het geval was en we ons vast moesten houden aan de reflectoren. Een aantal keren raakt de beste man weer van slag en zag het allemaal niet meer zo zitten.
Mijn geduld op zijn aanhoudende paniek gedrag raakte op en indringend vertelde ik hem dat ik hem echt wel zou vertellen als we weer op een zelfde stuk zouden uitkomen. Het blijkt te helpen want de man sluit zich bij mij aan met het vervolg van de rit.
Na enige tijd (zo’n 45 minuten later) dolen we nog steeds door het natte bos. Er lijkt inderdaad geen einde aan te komen maar mijn gevoel gaf anders aan! Binnen 15 minuten hadden we de klimtoren eindelijk in zicht. Onderweg komen we nog de drankpost tegen die we al veel eerder hadden moeten tegen komen. We drinken nog wat en wenden ons vervolgens af naar de eindstreep.
Na 300 meter bereiken we gezamenlijk de finish alwaar snel een biertje en een kop met erwtensoep ons in de handen wordt gestopt. Het besef om weer onder de mensen te zijn gaf een goed gevoel.
Door mijn verkeerde start heb ik uiteindelijk 4 kilometer meer gelopen waarmee de teller tot bijna 23 km komt te staan. Als snel zoek ik mijn andere loop maatjes op die zich ruimschoots afvroegen wanneer meneer Pillekers zich eens zou melden.
Al met al een tocht die zijn geld meer dan waard is, mij van de hoognodige adrenaline heeft voorzien en vooral natte en modderige voeten heeft opgeleverd! Een nacht om niet meer te vergeten!
Volgend jaar hoop ik weer van de partij te mogen zijn! Trail lopen is een extra dimensie op hardlopen! Iets wat ik zeker en vast vaker van plan om te doen!
Robin.
