Trailrunning is slecht Nederlands voor: zich een weg banen, voortkruipen, schaduwen, slepen óf als zelfstandig naamwoord; pad, spoor, karrespoor, wagenspoor. Running staat voor: rennen , hardlopen. En dat is precies wat ik de afgelopen drie dagen gedaan heb. Hardlopen door de “vrije”natuur, door bossen en dalen over stenen, boomwortels, koeievlaaien, dassen keutels en opvallend weinig asfalt!

In Limburg wordt namelijk de eerste Nederlandse Xtrail (zoek die vertaling maar zelf op) georganiseerd. Xtrail organiseert samen met Belgische partners de laatste tijd geregeld allerlei sportenevenementen ( trailrunning events). Want deze vorm van hardlopen is helemaal heet (hot).
Xtrail heeft in Epen een kampeerboerderij met camping (Het Bovenste Bos) uitgekozen als centrum voor een fantastisch loopevenement. Xtrails heeft het geheel puik georganiseerd. Chapeau! (petje af) Het weekend bestaat uit vier etappes; vrijdag 32km, zaterdag 28 km en ’s-Avonds nog 13 km, zondag tot nog besluit 30 km. Voorafgaand aan elke etappe wordt de route “uitgepijld” door voorlopers die de route markeren met plastic afzet band. Maar, en dat is helemaal goed, na de loop worden alle plastic linten weer keurig netjes op gehaald en verwijderd. Weer 32 km dus!

Piet had zich al in april aangemeld, Aria ook maar die zag eind juli toch af van deelname. Of dat ik voor haar in de plaats wilde meedoen, nou graag dus. Je moet weten dat ik altijd wat te snel “ja” zeg, Want naarmate het weekend naderde kreeg ik toch wel wat pijn in de buik. Ik heb namelijk nog nooit 3 dagen achtereen zulke afstanden gelopen. Inmiddels kreeg ik ook door dat “zich een weg banen” ook wel erg letterlijk genomen moest worden. Maar goed; Piet gaat met de caravan naar Limburg dus de voorzieningen zijn reuze. Zeker omdat Aria deze heeft afgeladen met macaroni, bami, bananen, sportdrank, Snelle Jelle, cola, eieren, kaneelsloffen etc etc. Mijn twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Over zon gesproken; op vrijdag wordt in Epen 32 gr C verwacht! Niet echt lekker voor een stukje lopen. Op vrijdag zijn we ruim op tijd aanwezig, zelfs Cor is ongeveer anderhalf uur voor de start , aangekomen. Langzaam stroomt het terrein vol. Heerlijk om al die atleten te zien. Ervaren lopers stuk voor stuk, dat zie je aan hun uitrusting.

Bloedheet dus want de 32 graden worden wel gehaald. Met ieder 2 liter water op de rug starten Piet en ik uiterst voorzichtig, maar toch is mijn hartslag hoog. Bloedheet en ik zweet als een otter, Misschien zien we die trouwens nog wel in de Geul. Want het gehele weekend zullen we de Geul en de Gulp tig keren kruisen en links of rechts passeren. Drinken lukt mij goed maar Piet, zo blijkt later, weet onvoldoende vocht tot zich te nemen. Ergens tussen Gulpen en Epen slaat de kramp toe en is er weinig over van aandacht voor de wonderschone natuur. Voor Piet worden heuvels, Alpentoppen. Hij kruipt voort en zo lijkt het toch op trailrunning, dat wel. Samen sjokken we de laatste km’s door naar de finish.

Die nacht heeft Piet het slecht, nog steeds veel kramp en moet vaak op zoek naar de WC. De volgende dag is de start om 10.00 uur. Piet besluit niet te gaan lopen, lullig voor hem, maar wel verstandig. Er komt immers s-avonds nog een nacht trail aan.

Ik start wel en het is zeker 8 graden koeler. Heerlijk. Nu geen Camelbak mee maar een bidon. Er zijn weer 2 verzorgingsposten dus ik kan goed bijvullen. We lopen feitelijk naar het Drielanden punt Vaals en terug, maar dan wel op een manier die je normaal niet in je hoofd haalt. De gemarkeerde route is soms niet voor iedereen even duidelijk, vooral niet als je er in volle vaart voorbij rent. Ik loop veel lekkerder dan gister. Mijn gemiddelde hartslag is 134 ( LSD tempo) . Al blijven de heuvels knap steil ( totaal ca 750 hoogtemeter trouwens) . Ik finish in de middenmoot.

Aria heeft heerlijke bami gemaakt die we alleen nog maar hoeven op te warmen. Piet krijgt langzaam weer wat kleur op zijn wangen en na twee biertjes en twee borden bami krijgt hij vertrouwen in de Nacht trail. Die start om negen uur s-avonds. Ik slaap nog twee uur en ben er dan ook weer klaar voor. Iedere deelnemer moet een hoofdlamp hebben en zo ontstaat een surrealistisch schouwspel als je op een heuvel dat voor je ziet. De route is uitgezet met glowsticks (gloeistokken). Stikdonker is het daar in Limburg. De route voert ons naar België en daar gelden andere regels voor schrikdraad zo merkt een loper tot zijn schade. Hij kan zich een tiental seconden niet meer bewegen als hij met zijn rugtas aan zo’n draad blijft haken! Het is zaak om erg voorzichtig te lopen want je ligt zo op je snuit. Toch heb ik niet gehoord dat er ernstige ongelukken gebeurd zijn.
Piet en ik lopen ongeveer gelijk op. Althans ik dénk dat het Piet is. Mijn hoofdlamp is een subliem exemplaar die ik van Aad vd Poel mocht lenen. Mijn mede lopers noemen het een bouwlamp en ik heb er veel plezier van. Het blijkt overigens ook de reden dat Piet achter me blijft lopen! Want zodra hij wat meer bebouwing ontwaart steekt hij me voorbij en loopt de laatste 2 km toch nog 45 sec uit.

Piet is weer helemaal hersteld en na eieren en soep (van XTrail) en een paar biertjes duiken we de kooi (caravan) in. Want om tien uur morgenochtend starten we weer. Mijn benen willen die nacht al vast op pad geloof ik, want ik slaap slecht. Slaperig hijs ik me weer in mijn loopkleren. Het regent pijpenstelen (cats and dogs) dus ik trek wat warms aan. Na de start schiet Piet er van door. Het stopt met regenen en het wordt een prachtige dag. Dit tot leedwezen van Cor. Piet zie ik niet meer voor de finish terug. Bij mij is de pit er behoorlijk uit. Pas bij km 15 kan ik weer een beetje gaan hardlopen. Moe maar voldaan kan ik mijn finishersshirt (eindstreeptrui) in ontvangst nemen.

Ik kijk terug op een heerlijk weekeinde ( weekend). Samen met gelijkgestemde lopers die het allemaal leuk vinden om niet op de gebaande paden te lopen. Wat is Limburg toch prachtig!