Veluwezoomtrail
Wedstrijdverslag
23 juni 2013
Rheden
Na een reeks van trails en lange afstanden staat vandaag voorlopig de laatste trail op het programma, daarna pas weer in september. Vandaag ga ik de Veluwezoomtrail lopen in Rheden, een lange trail over maar liefst 53 kilometer. Op vrijdagavond nog mee gedaan met de Koppelloop op de baan. In eerste instantie zou ik met Ina gaan lopen, later zou dat Hans van Wurmond worden en het werd uiteindelijk topper Piet van Wijngaarden. Ik kon het niet maken om het rustig aan te doen en heb toch flink doorgelopen waardoor we redelijk voorin terecht kwamen. Het ging over een afstand van 3000 meter waarbij Piet 1600 en ik 1400 meter liepen. Als het nog een ronde had geduurd waren we waarschijnlijk eerste in onze serie geworden, nu net niet, een mooie tweede plaats was ons deel. Wel hield ik er lang een pijnlijke keel aan over, maar ik zal er vandaag geen last van hebben denk ik, de benen voelen goed.
De start is vandaag om 9.30 uur. Robin is ook van de partij maar doet de 27 kilometer, daarvan is de start pas om 11.30 uur en Robin vond het te vroeg om met mij mee te gaan. Hans van Wurmond zal de 13 kilometer gaan lopen, die start om 11.00 uur, ook Hans gaat alleen, maar is dan ook verreweg het eerste binnen van ons, dat is dan ook logisch.
Ik wil vertrekken tussen 7.15 en 7.30, maar het is toch al 7.40 als ik vertrek, een reistijd van 1.16 uur volgens de routeplanner, dan heb ik een half uurtje over, dat is krap, maar moet genoeg zijn.
Ik meld me met de auto vlakbij de start maar ze sturen me terug, ik mag daar niet parkeren, dat stond in de nieuwsbrief en op de site, dat had ik natuurlijk weer niet gelezen. Ik keer de auto en parkeer hem een stuk terug bij een hotel, stap uit en hoor ineens mijn naam. Staat warempel Piet Wuijster schuin tegenover me geparkeerd. Piet heeft geen startnummer weten te bemachtigen, maar wil wel mee gaan doen, hij ziet wel hoe ver hij wil gaan lopen, de 27 of de 53 kilometer. Voor Piet is het een training voor zijn Swissalpine in Davos, de 78 kilometer. Deze week heeft Piet ook al ruim 30 getraind, eens kijken hoe het hem nu zal vergaan.
Precies om 9 uur sta ik bij de organisatietafel om mijn startnummer op te halen, de dame achter de tafel wenst me veel plezier en succes, waarna ik me snel naar de legertent begeef om me om te kleden en alles voor te bereiden.
Legging, shirt, kousen, hartslagmeter met band, meter instellen, vaseline smeren, drankjes innemen, wonderpillen (die groene), nog een buisje magnesium, de flesjes voor in de gordel vullen, nog even snel een stukje verderop lopen om mijn rugzak te vullen met water, regenjasje mee en een warm shirt, je weet maar nooit. Als ik eindelijk klaar ben is Piet er ook al en sluiten we achter aan bij de rest en duurt het niet lang of we gaan van start. Piet doet het rustig aan en ik ben al snel uit zicht. Ik heb er heel veel zin in, wat een prachtige omgeving is dit en de organisatie beloofd slechts 400 meter asfalt op de 53 kilometer, dat is helemaal geweldig.
De warmte en het benauwde zijn gelukkig voorbij, het beloofd een graadje of 15 a 16 te worden, het is zwaar bewolkt en er staat een lekker windje, helemaal goed. Uiteindelijk zouden we ook wat regen krijgen, maar ook af en toe zon, we hebben alles zo'n beetje gehad.
Ik heb gekozen voor mijn trailschoenen, al hadden we met gewone schoenen ook gewoon kunnen lopen, het viel mee met de plassen onderweg. Trailschoenen op dit onverharde is toch wel prettig, daarom kies ik daar voor. Op deze schoenen zit mijn championchip, die was ik bij de Brabantsewal Marathon vergeten, toen stonden de trailschoenen thuis. Vandaag zit de chip op ons startnummer.
Vanaf het begin moet er al flink geklommen en gedaald worden en zien we het ene mooie na het andere mooie van dit gebied. Veel, heel veel bossen, maar ook prachtige heuvels met smalle paden die al glooiend voor een prachtig gezicht zorgen, het gaat daar op en neer. Veel treden op en af, nou ja treden, het zijn stammetjes na een stuk zand waarna je ineens lager loopt of hoger, ze zorgen voor een niveauverschil.
De eerste 10 kilometer gaat net binnen het uur en inmiddels zijn de eerste grotere klimmetjes achter de rug, het gaat nu lichtjes op en neer waardoor het tempo ook iets hoger ligt.
Onderweg kom ik Stella Petric nog tegen, een dame die met haar lange haar, dat ze met de loop draagt als twee staarten links en rechts van het hoofd. Stella loopt heel veel trails en ik ben haar al vaker tegen gekomen.
Er zijn vandaag maar twee drankposten, of eigenlijk maar 1, maar dezelfde post passeren we bij de 20 en de 40 kilometer.
Na wederom een mooi gedeelte komen we na ruim 20 kilometer eindelijk aan bij de eerste drankpost, net binnen de twee uur, het gaat lekker. Wel merk ik dat ik zere voeten begin te krijgen, dat is vreemd, de vorige keren had ik helemaal geen last van de trailschoenen in Spa en in Gulpen. Het zal wel, misschien te weinig blubber of zo denk ik nog.
Na vijf minuten bij de post te hebben gestaan, wat meloen, sinaasappel, ontbijtkoek en verschillende drankjes te hebben genuttigd en ook nog even ben wezen plassen ga ik weer op pad. Stella is inmiddels al lang uit zicht en Piet is nog niet te zien. Ik kom wel andere lopers tegen die me herkennen als lid van Avantri waar ze zelf vroeger ook hebben gelopen met Pim. Ze kennen Wim vd Heiden en Piet ook, maar ik ken ze niet. Langs de kant is er ook een man die Schoonhoven naar me roept. Zijn gezicht komt me vaag bekend voor.
De pijn in mijn voeten wordt nu steeds erger en het lijkt ook wel of er blaren aan het ontstaan zijn. dat zal toch zeker niet, ik ben nog niet eens op de helft, dat gaat een martelgang worden. Bij 30 kilometer gaat het niet meer. Door de pijn in mijn voeten en de rare houding die ik aanneem om de pijn te verzachten gaat alles zeer doen. De voeten voelen beurs en de blaren doen zeer. Hoe kan dit. Ik wandel af en toe, maak wat foto's en sjok verder. Opgeven staat niet in mijn woordenboek en hier uitstappen heeft ook geen enkele zin, er is daar niets. Onderweg zijn wel 4 EHBO posten, althans 3, ééntje zit bij de drankpost die we 2x tegen komen, maar dat is pas bij 40 kilometer weer.
Zo goed en kwaad als het kan en bijtend tegen de pijn vervolg ik mijn weg en blijf toch genieten van al het fraais dat ik om me heen zie. Ik ben niet de enige die het moeilijk heeft. Om me heen zijn meer lopers regelmatig aan het wandelen, ook stappen er lopers uit die enkels hebben verzwikt of andere blessures hebben. Misschien heel verstandig, maar ik zit anders in elkaar. Bij de Swissalpine was mijn enkel ook dubbel geklapt en heb ik ondanks de pijn ook doorgelopen, toen moest ik nog 15 kilometer lopen. Vanaf de 30 tot de finish zijn het er nu nog 23. Of me dat gaat lukken ?
Vanaf de andere kant zijn inmiddels een aantal toppers gepasseerd, waarbij de nummer 1 ver voor ligt. Pascal van Norden ligt samen met een andere loper op plaats 2 en 3 en zou uiteindelijk knap als tweede binnen komen. Dat zijn prestaties waar ik alleen maar van kan dromen. Gezien mijn tempo zal dat nooit gebeuren, daarom is voor mij de tijd ook helemaal niet belangrijk, ik moet alleen op tijd binnen komen. De limiet vandaag is 6,5 uur, maar als ik zo doorga gaat dat nog lastig worden, ik kom amper vooruit.
Als ik na wat een oneindigheid lijkt eindelijk bij de drankpost kom plof ik neer in de tent van de EHBO en weet het even niet meer. Een dame schiet me te hulp. Ik trek mijn schoenen uit en zie het euvel, ik heb helemaal geen enkel zooltje in mijn schoen zitten, niet het originele zooltje en ook niet mijn speciale zooltjes. Wat een stommiteit zeg, dat ik daar niet aan heb gedacht. Bij het in mijn schoenen stappen heb ik het niet gezien en zo'n trailschoen zit anders dan de gewone schoen, vandaar dat het me toen niet is opgevallen. Wederom een stommiteit, hoeveel zal ik er nog uithalen. Het is dus niet zo raar dat het voor geen meter gaat, ik heb helemaal geen demping, de zool is aan de binnenkant erg hard, vandaar die beurse voetzolen en die blaren.
De EHBO post heeft geen Compeed pleister, ook geen vaseline of zo, daarom besluit de dame om de voet aan de onderkant in te tapen, dat voelt een stuk beter. Wie weet ga ik het nog redden, of zal ik stoppen ? Even schiet dat laatste door mijn gedachten, maar zolang ik nog niet TE laat ben zet ik door, hoe zeer het ook gaat doen.
Na dik 10 minuten gaat de sok weer aan, de dame wil me er bij helpen, maar dat werkt niet, de compressiekous is veel te strak voor haar en ik help haar. Samen lukt het om de sok over de tape te krijgen zonder dat die op gaat rollen. Ik sta op, neem nog een stuk meloen en wandel rustig een stukje waarna ik af en toe een stukje ga dribbelen. Naarmate ik weer op weg ben kan ik af en toe weer een stukje tempo maken (nou ja, tempo, 6 minuten ruim per kilometer).
In de verte zie ik dat ik zelf inloop op een aantal lopers voor me waarvan ik er ook daadwerkelijk een paar inhaal.
Na een lang bospad zie ik een groepje lopers met elkaar praten. We hebben al een tijdje geen gele linten aan de bomen zien hangen en ook geen groene bordjes gezien. Zijn we verkeerd gelopen ? Als er één loper verkeerd loopt gaat de volgende loper er blindelings achteraan zonder zelf goed op de borden of linten te letten, ikzelf ook niet. De lopers gaan toch weer op pad en warempel, ineens een geel lint, we gaan gelukkig tocht goed, extra kilometers zit ik vandaag niet op te wachten.
Na een eeuwigheid zit ik op 45 kilometer, ik maak een paar foto's, neem nog een gelletje en pers de laatste druppels water uit mijn camelbag, de 1,5 liter water is op, ook mijn drankjes zijn op, ik heb alleen nog één gelletje in mijn rugzak, maar die gebruik ik vandaag niet.
Ik loop ondanks mijn geslenter toch in op een loper voor me, haal hem in, maar bij het maken van foto's haalt hij mij af en toe weer in, uiteindelijk blijft hij achter me. Nog een paar kilometer, ik zie al dat ik ruim over de zes uur zal gaan. Bij de laatste drankpost was ik in ieder geval op tijd om verder te mogen. Als je daar te laat aankomt mag je niet verder.
Er komen nu een aantal zeer zware en steile klimmetjes aan, mijn kuiten staan op klappen, maar ik weet boven te komen. Achter me zie ik een dame naderen die inloopt, maar als ze vlak bij me is valt ze een beetje stil, ze zit er net als ik doorheen.
De laatste twee kilometer gaan relatief goed en als ik eindelijk over de streep kom staat mijn klok op 6 uur 10 en vreemd genoeg de klok van de organisatie op 6 uur 7. Ik drink wat water en strompel naar de legertent waar ik neerplof. Alcohol vrij bier bij de finish is niet aan mij besteed, bier met alcohol ook niet trouwens. Als ik net zit komt Piet Wuijster er aan lopen met in zijn hand een alcohol vrij biertje. Piet heeft toch de 53 kilometer gelopen, verder nog zelfs roept Piet, hij is verkeerd gelopen en heeft zo'n 3 kilometer extra gelopen.
Het zonnetje begint lekker te schijnen en is ga in de zon op het gras liggen, de kramp trekt naar mijn knieholtes toe en ik heb het even moeilijk. Na een kwartiertje trekt de kramp wat weg en kleed ik me om. Meer dan wat droge spullen is er niet bij, want douchen kunnen we daar niet, dat zal thuis moeten gebeuren.
Ik strompel vanaf het veld terug naar mijn auto, Piet is al weg en ik hijs me nu ook in mijn auto, blij dat ik zit. Ik stel de Tomtom even in en ga op pad. Even voor 18.00 uur ben ik eindelijk weer thuis. Alles doet zeer en al strompelend loop ik het huis in waar ik mijn relaas doe aan Marloes. Ze is niet verbaasd dat dit me nu weer is overkomen, ze is al meer rare dingen van me gewend. Het zijn iedere keer andere problemen, wat staat me nog te wachten ?
Dit was nummer 96 op de lijst van de 100 Marathon Club.
Rheden
Na een reeks van trails en lange afstanden staat vandaag voorlopig de laatste trail op het programma, daarna pas weer in september. Vandaag ga ik de Veluwezoomtrail lopen in Rheden, een lange trail over maar liefst 53 kilometer. Op vrijdagavond nog mee gedaan met de Koppelloop op de baan. In eerste instantie zou ik met Ina gaan lopen, later zou dat Hans van Wurmond worden en het werd uiteindelijk topper Piet van Wijngaarden. Ik kon het niet maken om het rustig aan te doen en heb toch flink doorgelopen waardoor we redelijk voorin terecht kwamen. Het ging over een afstand van 3000 meter waarbij Piet 1600 en ik 1400 meter liepen. Als het nog een ronde had geduurd waren we waarschijnlijk eerste in onze serie geworden, nu net niet, een mooie tweede plaats was ons deel. Wel hield ik er lang een pijnlijke keel aan over, maar ik zal er vandaag geen last van hebben denk ik, de benen voelen goed.
De start is vandaag om 9.30 uur. Robin is ook van de partij maar doet de 27 kilometer, daarvan is de start pas om 11.30 uur en Robin vond het te vroeg om met mij mee te gaan. Hans van Wurmond zal de 13 kilometer gaan lopen, die start om 11.00 uur, ook Hans gaat alleen, maar is dan ook verreweg het eerste binnen van ons, dat is dan ook logisch.
Ik wil vertrekken tussen 7.15 en 7.30, maar het is toch al 7.40 als ik vertrek, een reistijd van 1.16 uur volgens de routeplanner, dan heb ik een half uurtje over, dat is krap, maar moet genoeg zijn.
Ik meld me met de auto vlakbij de start maar ze sturen me terug, ik mag daar niet parkeren, dat stond in de nieuwsbrief en op de site, dat had ik natuurlijk weer niet gelezen. Ik keer de auto en parkeer hem een stuk terug bij een hotel, stap uit en hoor ineens mijn naam. Staat warempel Piet Wuijster schuin tegenover me geparkeerd. Piet heeft geen startnummer weten te bemachtigen, maar wil wel mee gaan doen, hij ziet wel hoe ver hij wil gaan lopen, de 27 of de 53 kilometer. Voor Piet is het een training voor zijn Swissalpine in Davos, de 78 kilometer. Deze week heeft Piet ook al ruim 30 getraind, eens kijken hoe het hem nu zal vergaan.
Precies om 9 uur sta ik bij de organisatietafel om mijn startnummer op te halen, de dame achter de tafel wenst me veel plezier en succes, waarna ik me snel naar de legertent begeef om me om te kleden en alles voor te bereiden.
Legging, shirt, kousen, hartslagmeter met band, meter instellen, vaseline smeren, drankjes innemen, wonderpillen (die groene), nog een buisje magnesium, de flesjes voor in de gordel vullen, nog even snel een stukje verderop lopen om mijn rugzak te vullen met water, regenjasje mee en een warm shirt, je weet maar nooit. Als ik eindelijk klaar ben is Piet er ook al en sluiten we achter aan bij de rest en duurt het niet lang of we gaan van start. Piet doet het rustig aan en ik ben al snel uit zicht. Ik heb er heel veel zin in, wat een prachtige omgeving is dit en de organisatie beloofd slechts 400 meter asfalt op de 53 kilometer, dat is helemaal geweldig.
De warmte en het benauwde zijn gelukkig voorbij, het beloofd een graadje of 15 a 16 te worden, het is zwaar bewolkt en er staat een lekker windje, helemaal goed. Uiteindelijk zouden we ook wat regen krijgen, maar ook af en toe zon, we hebben alles zo'n beetje gehad.
Ik heb gekozen voor mijn trailschoenen, al hadden we met gewone schoenen ook gewoon kunnen lopen, het viel mee met de plassen onderweg. Trailschoenen op dit onverharde is toch wel prettig, daarom kies ik daar voor. Op deze schoenen zit mijn championchip, die was ik bij de Brabantsewal Marathon vergeten, toen stonden de trailschoenen thuis. Vandaag zit de chip op ons startnummer.
Vanaf het begin moet er al flink geklommen en gedaald worden en zien we het ene mooie na het andere mooie van dit gebied. Veel, heel veel bossen, maar ook prachtige heuvels met smalle paden die al glooiend voor een prachtig gezicht zorgen, het gaat daar op en neer. Veel treden op en af, nou ja treden, het zijn stammetjes na een stuk zand waarna je ineens lager loopt of hoger, ze zorgen voor een niveauverschil.
De eerste 10 kilometer gaat net binnen het uur en inmiddels zijn de eerste grotere klimmetjes achter de rug, het gaat nu lichtjes op en neer waardoor het tempo ook iets hoger ligt.
Onderweg kom ik Stella Petric nog tegen, een dame die met haar lange haar, dat ze met de loop draagt als twee staarten links en rechts van het hoofd. Stella loopt heel veel trails en ik ben haar al vaker tegen gekomen.
Er zijn vandaag maar twee drankposten, of eigenlijk maar 1, maar dezelfde post passeren we bij de 20 en de 40 kilometer.
Na wederom een mooi gedeelte komen we na ruim 20 kilometer eindelijk aan bij de eerste drankpost, net binnen de twee uur, het gaat lekker. Wel merk ik dat ik zere voeten begin te krijgen, dat is vreemd, de vorige keren had ik helemaal geen last van de trailschoenen in Spa en in Gulpen. Het zal wel, misschien te weinig blubber of zo denk ik nog.
Na vijf minuten bij de post te hebben gestaan, wat meloen, sinaasappel, ontbijtkoek en verschillende drankjes te hebben genuttigd en ook nog even ben wezen plassen ga ik weer op pad. Stella is inmiddels al lang uit zicht en Piet is nog niet te zien. Ik kom wel andere lopers tegen die me herkennen als lid van Avantri waar ze zelf vroeger ook hebben gelopen met Pim. Ze kennen Wim vd Heiden en Piet ook, maar ik ken ze niet. Langs de kant is er ook een man die Schoonhoven naar me roept. Zijn gezicht komt me vaag bekend voor.
De pijn in mijn voeten wordt nu steeds erger en het lijkt ook wel of er blaren aan het ontstaan zijn. dat zal toch zeker niet, ik ben nog niet eens op de helft, dat gaat een martelgang worden. Bij 30 kilometer gaat het niet meer. Door de pijn in mijn voeten en de rare houding die ik aanneem om de pijn te verzachten gaat alles zeer doen. De voeten voelen beurs en de blaren doen zeer. Hoe kan dit. Ik wandel af en toe, maak wat foto's en sjok verder. Opgeven staat niet in mijn woordenboek en hier uitstappen heeft ook geen enkele zin, er is daar niets. Onderweg zijn wel 4 EHBO posten, althans 3, ééntje zit bij de drankpost die we 2x tegen komen, maar dat is pas bij 40 kilometer weer.
Zo goed en kwaad als het kan en bijtend tegen de pijn vervolg ik mijn weg en blijf toch genieten van al het fraais dat ik om me heen zie. Ik ben niet de enige die het moeilijk heeft. Om me heen zijn meer lopers regelmatig aan het wandelen, ook stappen er lopers uit die enkels hebben verzwikt of andere blessures hebben. Misschien heel verstandig, maar ik zit anders in elkaar. Bij de Swissalpine was mijn enkel ook dubbel geklapt en heb ik ondanks de pijn ook doorgelopen, toen moest ik nog 15 kilometer lopen. Vanaf de 30 tot de finish zijn het er nu nog 23. Of me dat gaat lukken ?
Vanaf de andere kant zijn inmiddels een aantal toppers gepasseerd, waarbij de nummer 1 ver voor ligt. Pascal van Norden ligt samen met een andere loper op plaats 2 en 3 en zou uiteindelijk knap als tweede binnen komen. Dat zijn prestaties waar ik alleen maar van kan dromen. Gezien mijn tempo zal dat nooit gebeuren, daarom is voor mij de tijd ook helemaal niet belangrijk, ik moet alleen op tijd binnen komen. De limiet vandaag is 6,5 uur, maar als ik zo doorga gaat dat nog lastig worden, ik kom amper vooruit.
Als ik na wat een oneindigheid lijkt eindelijk bij de drankpost kom plof ik neer in de tent van de EHBO en weet het even niet meer. Een dame schiet me te hulp. Ik trek mijn schoenen uit en zie het euvel, ik heb helemaal geen enkel zooltje in mijn schoen zitten, niet het originele zooltje en ook niet mijn speciale zooltjes. Wat een stommiteit zeg, dat ik daar niet aan heb gedacht. Bij het in mijn schoenen stappen heb ik het niet gezien en zo'n trailschoen zit anders dan de gewone schoen, vandaar dat het me toen niet is opgevallen. Wederom een stommiteit, hoeveel zal ik er nog uithalen. Het is dus niet zo raar dat het voor geen meter gaat, ik heb helemaal geen demping, de zool is aan de binnenkant erg hard, vandaar die beurse voetzolen en die blaren.
De EHBO post heeft geen Compeed pleister, ook geen vaseline of zo, daarom besluit de dame om de voet aan de onderkant in te tapen, dat voelt een stuk beter. Wie weet ga ik het nog redden, of zal ik stoppen ? Even schiet dat laatste door mijn gedachten, maar zolang ik nog niet TE laat ben zet ik door, hoe zeer het ook gaat doen.
Na dik 10 minuten gaat de sok weer aan, de dame wil me er bij helpen, maar dat werkt niet, de compressiekous is veel te strak voor haar en ik help haar. Samen lukt het om de sok over de tape te krijgen zonder dat die op gaat rollen. Ik sta op, neem nog een stuk meloen en wandel rustig een stukje waarna ik af en toe een stukje ga dribbelen. Naarmate ik weer op weg ben kan ik af en toe weer een stukje tempo maken (nou ja, tempo, 6 minuten ruim per kilometer).
In de verte zie ik dat ik zelf inloop op een aantal lopers voor me waarvan ik er ook daadwerkelijk een paar inhaal.
Na een lang bospad zie ik een groepje lopers met elkaar praten. We hebben al een tijdje geen gele linten aan de bomen zien hangen en ook geen groene bordjes gezien. Zijn we verkeerd gelopen ? Als er één loper verkeerd loopt gaat de volgende loper er blindelings achteraan zonder zelf goed op de borden of linten te letten, ikzelf ook niet. De lopers gaan toch weer op pad en warempel, ineens een geel lint, we gaan gelukkig tocht goed, extra kilometers zit ik vandaag niet op te wachten.
Na een eeuwigheid zit ik op 45 kilometer, ik maak een paar foto's, neem nog een gelletje en pers de laatste druppels water uit mijn camelbag, de 1,5 liter water is op, ook mijn drankjes zijn op, ik heb alleen nog één gelletje in mijn rugzak, maar die gebruik ik vandaag niet.
Ik loop ondanks mijn geslenter toch in op een loper voor me, haal hem in, maar bij het maken van foto's haalt hij mij af en toe weer in, uiteindelijk blijft hij achter me. Nog een paar kilometer, ik zie al dat ik ruim over de zes uur zal gaan. Bij de laatste drankpost was ik in ieder geval op tijd om verder te mogen. Als je daar te laat aankomt mag je niet verder.
Er komen nu een aantal zeer zware en steile klimmetjes aan, mijn kuiten staan op klappen, maar ik weet boven te komen. Achter me zie ik een dame naderen die inloopt, maar als ze vlak bij me is valt ze een beetje stil, ze zit er net als ik doorheen.
De laatste twee kilometer gaan relatief goed en als ik eindelijk over de streep kom staat mijn klok op 6 uur 10 en vreemd genoeg de klok van de organisatie op 6 uur 7. Ik drink wat water en strompel naar de legertent waar ik neerplof. Alcohol vrij bier bij de finish is niet aan mij besteed, bier met alcohol ook niet trouwens. Als ik net zit komt Piet Wuijster er aan lopen met in zijn hand een alcohol vrij biertje. Piet heeft toch de 53 kilometer gelopen, verder nog zelfs roept Piet, hij is verkeerd gelopen en heeft zo'n 3 kilometer extra gelopen.
Het zonnetje begint lekker te schijnen en is ga in de zon op het gras liggen, de kramp trekt naar mijn knieholtes toe en ik heb het even moeilijk. Na een kwartiertje trekt de kramp wat weg en kleed ik me om. Meer dan wat droge spullen is er niet bij, want douchen kunnen we daar niet, dat zal thuis moeten gebeuren.
Ik strompel vanaf het veld terug naar mijn auto, Piet is al weg en ik hijs me nu ook in mijn auto, blij dat ik zit. Ik stel de Tomtom even in en ga op pad. Even voor 18.00 uur ben ik eindelijk weer thuis. Alles doet zeer en al strompelend loop ik het huis in waar ik mijn relaas doe aan Marloes. Ze is niet verbaasd dat dit me nu weer is overkomen, ze is al meer rare dingen van me gewend. Het zijn iedere keer andere problemen, wat staat me nog te wachten ?
Dit was nummer 96 op de lijst van de 100 Marathon Club.
