Na een tijd van alleen wat trainen en geen wedstrijden staat er eindelijk weer een leuk evenement voor de deur, de Bruggenloop in Rotterdam. Vorige week helaas niet mee kunnen doen met de marathon in Geldrop vanwege blessures, maar vandaag ga ik toch van start. Beetje tape hier en daar, pijnstiller en het zal best gaan.

Om 13.30 verzamelen we een gezellige grote groep bij het voetbalveld en rijden achter elkaar aan naar de Kuip. We parkeren de auto's ergens in een straatje in de buurt van Vervat waar we veel ruimte hebben, parkeren is geen enkel probleem.

Er is al een groep die haast lijkt te hebben en er al vandoor gaat naar het stadion. We hobbelen er achteraan maar zijn de anderen in de drukte al snel kwijt. Ook nu weer een splitsing. De dames en heren hebben aparte kleedgelegenheden in de catacomben van het stadion met heerlijke warme lucht blowers om het een beetje aangenaam te maken. Pieter, Aad en ik willen daar naar binnen, maar Pieter mag er niet in, hij heeft nog geen startnummer. Huug, de vriend van Nicky is geblesseerd en loopt niet mee, Pieter neemt het nummer over en Nicky komt het brengen maar komt logischerwijs vanaf haar huis in Rotterdam. We kleden ons alle drie maar even om bij de ingang van de kleedlocatie, daar staan we ook uit de wind en kou.
Af en toe komen we wat lopers van Avantri tegen, maar van de grote groep is weinig te merken, we zitten door het hele stadion lijkt het wel, een groepsfoto zit er dan ook niet in. Ook niet omdat de start in drie groepen is verdeeld met tussenpozen van 10 minuten.

Janet, Patrick, Harald, Tiny, Aad, Daphne, Pieter, Bea, Robin en ik starten in groep B. Na nog even een sanitaire stop te hebben gemaakt geven Aad, Pieter en ik zich ook naar vak B, we staan helemaal achteraan tegen het lint dat ons scheidt van van C. Van Janet en Daphne geen spoor. Patrick was wel even in zicht, maar ook die is verdwenen. Het plan was om met 5 man te gaan lopen, te weten Patrick, Aad, Janet, Daphne en ik, we zouden de dames gaan hazen. Nu zien we ze niet en is het maar afwachten of we ze ooit gaan zien in die drukte. Ook is het maar de vraag of ik in staat ben om tempo te lopen, want hamstring en scheenbeen rechts doen niet wat ik wil. Together we will beat the bridges is de leus dit jaar, maar zal een strijd alleen worden vrees ik.

Gelijk vanaf de start is het lastig om je tempo te vinden. Doordat we achteraan staan duurt het 3 minuten voordat we de start passeren en ook het eerste stuk daarna is het slenteren voordat je tempo kunt maken. Ik ga gelijk maar wat versnellen indien mogelijk om naar Patrick, Janet en Daphne te lopen om ze wellicht te kunnen hazen, maar dat valt tegen. Sneller dan 4.45 per kilometer trekt mijn lichaam niet en ik weet ook niet hoever ze voor ons zitten. Pieter komt naast me lopen en kan veel sneller. De eerste paar kilometer zitten we bij elkaar in de buurt, maar na 4 kilometer krijg ik steeds meer pijn in mijn rechter been en moet het tempo van 4.45 los laten, zelfs eventjes een stukje wandelen om de pijn te laten zakken. Pieter gaat er vandoor en zie ik pas weer bij de finish. Ik kijk even achterom of ik Aad aan zie komen, maar dat blijkt niet het geval en ik ga weer rennen.
Vreemd genoeg is de pijn nu een stuk minder, wellicht is de pijnstiller gaan werken of de doorbloeding beter geworden, maar ik kan zowaar 4.45 of iets sneller lopen per kilometer. Na zo'n 6 kilometer zie ik ineens Bea voor me lopen. Langzaam haal ik haar in, want zoveel sneller ben ik niet. Bea loopt goed. Bea was ook erg herkenbaar door haar naam op haar rug, je pikt de lopers met het blauwe shirt er zo uit, dat is wel leuk.
Na ruim 8 kilometer haal ik Ilona van Vliet en Werner Noorlander in, ook dat gaat traag, maar ik merk wel dat ik dit tempo nog lang vol zou kunnen houden. Het is wel vreemd dat ik Daphne en Janet nog niet zie. Heb ik ze misschien toch al ingehaald ? Zou bijna wel moeten gezien de tijden.

Als ik na 9 kilometer aan de voet van de Van Brienenoordbrug loop hoor ik ineens Janet en Daphne roepen en zie ze zwaaien vanaf de brug, is onvoorstelbaar, ze lopen gewoon een minuut of meer voor me. Wat hebben die gebruikt ? Mijn groene pillen ? Het is wel heerlijk weer om te lopen met een druilerige regen en een lage temperatuur, dat scheelt, je hebt het idee dat je kunt blijven rennen.
Bijna boven op de brug kijk ik naar rechts en loop ik ineens naast Harald. Harald lijkt het moeilijk te hebben de brug op en traag schuif ik hem voorbij. Als ik me naar beneden laat storten vanaf het 10-kilometerpunt kijk ik voor me of ik de anderen nog zie, maar nee hoor, die blijven ver voor me uit lopen.
Om te trachten Daphne, Janet en Patrick nog in te halen kijk ik of mijn lichaam nog in staat is om iets te versnellen zonder dat de boel klapt en waarachtig, dat gaat nog goed ook. De conditie is prima en moe ben ik totaal niet, maar harder dan dit gaat echt niet. Na ruim 13 kilometer volgen er wat bochten en zie ik het drietal in de verte weer lopen. Ik ben wel wat op ze ingelopen, nog even versnellen, wie weet zakken ze nog wat af en kan ik er bij komen.
Bij de 14 kilometer komen we bij een keerpunt. Janet en Daphne lopen aan de ene kant van de weg, ik aan de andere. Ik spoor hen nog wat aan en spoor mezelf ook nog wat aan. De laatste kilometer zie ik ze steeds dichter bij komen, maar het is te kort om hen nog in te halen.
Diep respect hoor, wat hebben ze goed gelopen.
Patrick met 1.12.13 , Daphne met 1.12.35 en Janet met 1.12.39 bleven me netjes voor, al was mijn nettotijd van 1.11.03 net wat sneller. Achteraf bleken we toch 2 minuten later te zijn gestart. Pieter was met 1.09.36 verreweg de snelste vandaag.
Achter ons komt Aad binnen in een mooie 1.13.40
We krijgen het koud en slenteren weg richting de kleedruimte om wat droogs en warms aan te trekken. Ik merk nu dat de pijn toch flink is op komen zetten en het wordt hinkelen. De pijnstiller is uitgewerkt denk ik.
Even omkleden, een tijdje voor de warme ventilator staan, daarna onze gadget ophalen, een lampje dat je om je arm kunt doen, maar dat was één grote flop.
De lampjes waren op, er waren er nog 2 die het niet meer deden, er bleken er veel te zijn die het niet deden, die hebben ze maar weg gedaan. Ook geen notitie van ons startnummer om lampjes na te sturen. Pieter en ik nemen de kapotte maar mee in de hoop dat het alleen een batterij is, Aad heeft niets. Is slecht geregeld.

Het is nu wachten op de anderen, wat geregel met lopers die naar huis gaan om die in de juiste auto te krijgen, anderen verzamelen om met elkaar te gaan wokken, maar alles lukt.
Ik hoor van Nicky, Ina en Els dat het achterin niet goed is gegaan. Op het moment van hun binnenkomst konden ze niet over de finish lopen omdat het te druk was, de lopers liepen niet door waardoor de boel stagneerde en er vermoedelijk zo'n 2,5 minuut overheen ging voordat ze door konden lopen, een fikse tegenvaller. Het gaat ook steeds maar drukker en drukker worden, dat is jammer, het is net als bij andere populaire lopen eigenlijk te massaal.

We gaan nu op pad en na een beetje file arriveren we tussen 18.30 en 18.45 uur bij het Woktheater in Krimpen aan den IJssel en zijn in totaal met 29 eters. Niet allemaal lopers, maar ook de partners van een aantal lopers erbij en Lana, het dochtertje van Patrick en Bianca.
Het is gezellig en eten er allemaal goed van.
Wokken, steengrillen,sushi, net zoveel drinken als je wilt, soep, ijs (in mijn geval Dame Blanche), noem maar op. Het was prima verzorgd.
Patrick, Bianca en Lana gaan wat eerder weg en als er later nog een paar weg gaan maken we eerst een groepsfoto in het restaurant. John Kampman, de man van Mandy maakt de foto en stuurt ze later door. Is een gezellige groep zo met elkaar.
Rond 9 uur gaan we er dan toch vandoor en komt er een einde aan een heerlijke gezellige dag.