Jungfrau Marathon (1)
Wedstrijdverslag
13 september 2014
Interlaken Zwitserland
Een droom is werkelijkheid geworden.
Vorig jaar zit ik met maatje Aad van der Poel te kletsen na een training en komt de Jungfrau Marathon ter sprake. Clubmaatje Piet Wuijster heeft deze marathon al 14 x gelopen en weet ons iedere keer weer jaloers te maken naar deze naar zijn zeggen geweldige marathon. Thuis heb ik deze marathon al eens ter sprake gebracht, maar Marloes wil niet mee en echt leuk vind ze het ook niet als ik ga, zeker niet omdat ik vaak moeite heb met de gewone marathon, al gaat dat de laatste jaren steeds beter. Aad geeft aan dat jij de editie 2014 wil gaan lopen en ik hak dan ook meteen de knoop door, IK GA MEE.
Naarmate de tijd vordert komt de "Jungfrau Marathon" steeds dichterbij. Monschau gehad, een kwart triathlon gehad, wel wat ongemakken aan over gehouden, maar dan is het moment daar, op 13 september is de Jungfrau Marathon.
Een vriendin van ons, Els Flipse, tevens trainingsmaatje, heeft ooit als kleine meid met haar ouders vakantie gevierd in Wilderswil Zwitserland en hoort dat we daar ons hotel hebben geboekt, Hotel Alpenblick in Wilderswil. Gelijk komen bij haar de herinneringen naar boven en ze denkt met weemoed terug aan vroeger. Els geeft aan dat ze best jaloers op ons is. Wat zou ik graag met jullie meegaan zegt ze, waarna ik haar vraag waarom ze niet mee gaat ?
Ja, waarom eigenlijk niet ?
Els hakt de knoop door en weet haar ouders zover te krijgen om op haar kinderen te passen zodat ze met ons meegaat, enerzijds als supporter, anderzijds om herinneringen op te halen van vroeger.
De week voor de marathon begin ik last te krijgen van een verkoudheid, maar het meeste last heb ik van mijn rechter knie, een blessure die ik heb over gehouden aan trainingen voor de kwart triathlon die ik laatst in Emmeloord heb gedaan en waar de blessure weer erger is geworden.
De nacht van woensdag op donderdag voorafgaande aan de marathon is erg kort. Ik wil om 22.00 uur naar bed, maar dat wordt later, 22.45 uur, maar ik val uiteindelijk pas om 00.15 uur in slaap, de wekker loopt af om 3.15 uur en even na 4 uur ben ik in Schoonhoven om Aad en Els op te halen waarna we op pad gaan.
Na een gezellige tocht arriveren we even na 13.00 uur in Wilderswil waar clubgenoten Piet en Aria Wuijster, Argen en Reggy van Rijk en Harald en Tiny Driesse ons al opwachten.
Harald loopt gek genoeg op krukken. Moet hij ook de marathon lopen ? Wat is er mis ? Harald blijkt een ontsteking in zijn enkel op te hebben gelopen. Hij is al bij de dokter geweest en heeft medicijnen om de ontsteking te remmen en te genezen. Als dat maar goed komt ?
Om 14.10 uur zitten we al weer in een treintje naar Lauterbrunnen. Piet heeft de Jungfrau marathon al 14 keer gelopen en Argen reeds 9 keer. Ze willen ons alvast een indruk geven van wat ons zaterdag te wachten staat. De muur van Wengen, scherprechter die opduikt na zo'n 26 kilometer op het parcours. Piet geeft aan dat je niet te snel moet starten en over moet hebben als je die "muur" moet overbruggen. Wandel hier, rennen heeft geen enkele zin is het advies.
We zijn nu nog fit en hebben nog geen 26 kilometer gelopen, maar nu al is het enorm zwaar. Het is echt wandelen geblazen en zweten, want het is erg zonnig.
Na een klimpartij van enkele kilometers komen we aan in Wengen zelf, een gezellige plaats waar we met z'n allen op souvenirjacht gaan en na afloop gezellig een terrasje opzoeken in het zonnetje waar ik met veel anderen een lekker stuk apfelstrudl neem met een kop cappuccino. We hebben het nu al enorm naar ons zin en de marathon moet nog komen.
Met het treintje weer terug naar Wilderwil en op weg naar het avondeten.
Op de hotelkamer snel een douche pakken en daarna mijn knie inspuiten met Starbalm spierspul, waarna we ons melden aan tafel voor een heerlijk diner.
Al snel blijkt dat mijn spierspul erg sterk ruikt want zonder wat te zeggen zijn de anderen er ook achter gekomen dat het gaat "stinken" aan tafel.
Het eten blijkt allemaal tot in de puntjes verzorgt, Hotel Alpenblick blijkt al een lange historie te hebben en bestond al voor de jaren 50 als Pension Alpenblick. De bediening is vriendelijk en correct, het eten is verrukkelijk en je kunt net zoveel eten als je wilt, is zelfs vaak zelf aan te vullen.
Na de vermoeiende dag zoeken Aad en ik onze kamer op, Els heeft haar eigen kamer en de anderen gaan naar hun kamers toe. We vallen al snel in slaap en hebben nu een super nachtrust en ik merk dat die rust me goed heeft gedaan. Thuis had ik nog 38,2 koorts, maar die is weg. De knie baart me nog wel zorgen, maar dat zien we later wel weer.
We gaan met z'n allen op vrijdagmorgen naar Interlaken om ons startnummer op te halen en de expobeurs te bekijken. We zijn tal van leuke artikelen en velen van ons "scoren"wel wat leuks. Shirtjes, gelletjes en ander accessoires worden aangeschaft. Zelf zie ik een stand waar ze tape verkopen en ook aanbrengen op de geblesseerde plaats. Dat is iets voor mijn knie. De dame bij de stand blijkt er echt verstand van te hebben. Mijn knie wordt ontsmet, de haren afgeschoren en de door mij uitgekozen zwarte en blauwe tape wordt aangebracht. Ik merk gelijk dat het effect geeft. Op deze manier moet het wel lukken. Argen heeft beide benen ingetapet, dat hebben Reggy en Argen zelf gedaan, maar ze besluiten nu ook om dit opnieuw te laten doen door deze dame op de beurs. Argen heeft wat problemen met haar benen en heeft de steun echt nodig. Na de behandeling ziet het er bij Argen ook super uit.
Els wil afscheid van ons nemen want ze wil graag naar Jungfraujoch, een punt op de Jungfrau dat erg hoog ligt en waar je een prachtig uitzicht hebt op andere bergtoppen en naar beneden. Aad en ik gaan met Els mee en na de kaartjes gekocht te hebben gaan we weer met de trein op pad. Deze keer niet naar Lauterbrunnen, maar we nemen het treintje naar Grindelwald. Wat is dat een mooie rit, we zien veel en maken veel foto's, maar al snel blijkt dat het niet helder zonnig meer is en er steeds meer bewolking komt. Na best een lange reis arriveren we bij Kleine Scheidegg waar ook de finish van de marathon zal zijn morgen.
Na wat te hebben gewinkeld om de tijd te overbruggen naar 15.30 uur waarop een gereduceerd tarief in werking treedt vertrekken toch naar Jungfraujoch, ondanks dat het inmiddels is gaan regenen en een stuk kouder is geworden. Aad heeft een trainingsjas gekocht en ik zelfs fleece handschoenen, want het is toch wel fris geworden. Gelukkig heb ik wel een fleecetrui bij me, maar een jas was ook geen overbodige luxe geweest. Els heeft wel met alles rekening gehouden.
Het is wel een aparte beleving. We reizen met de trein door de Eiger, de beroemde berg waarvan de "Nordwand" vooral aansprekend is. We rijden door een kilometerslange tunnel die ooit met de hand is gegraven, wat moet dat een onmenselijke klus zijn geweest. Het is fascinerend om te zien. We stoppen een paar keer bij een uitzichtpunt maar daar valt vandaag helaas niets te zien, alleen maar mist. Ik begin hem nu toch wel te knijpen voor Els, het is te hopen dat we dadelijk boven de wolken uit komen, anders zien we boven helemaal niets.
Als we boven komen geeft het weerstation aan dat het buiten -6 graden is. Het waait flink en het sneeuwt zelfs, het is erg guur weer.
We trotseren de koude en gaan toch even naar buiten voor wat foto's, maar meer dan een sneeuwstorm en wat bevroren kabels en sneeuwhopen zien we niet. Wel kunnen we daar nog in een ijsgrot rondkijken waar ze allerlei vormen van ijs hebben gemaakt, erg leuk om te zien. We nemen de laatste trein naar beneden en na een lange rit terug komen we te laat aan bij het avondeten. Geen probleem geven ze daar al aan en in sneltreinvaart halen we de anderen weer in. De soep hebben we zelf besloten over te slaan.
Na deze flinke trip best wel moe waarna "kamp Wuijster" al aangeeft dat er wat concurrentie minder is morgen op de marathon. Harald zit met zijn enkel, al gaat dat de goede kant op, ik zit met mijn knie, al zal dat wellicht ook wel lukken. Er is sprake van een gezonde en gezellige strijd, al maak ik mijzelf daar niet druk over. Ik ben helemaal niet bezig met tijden. Voor mij is het een droom om daar te mogen lopen en daar wil ik zo lang mogelijk van genieten. Uitlopen is het devies en mooie foto's maken.
We gaan na het eten snel naar de hotelkamer om de spullen klaar te leggen voor de race van morgen. We moeten om 6 uur op om te ontbijten. Normaal kan dat pas vanaf 7.15 uur, maar het hotel heeft speciaal voor de lopers het ontbijt al klaar staan vanaf 6 uur.
Ook deze keer valt het slapen niet mee. Om 00.30 uur gaat het licht uit en om 5.30 uur loopt de wekker weer af. De tape blijkt los te zijn gegaan. Ik heb gelukkig een rol tape gekocht en breng een nieuwe tape aan, nu maar hopen dat het blijft zitten en ook nog effect heeft. Ook bij Argen blijkt de tape te zijn losgegaan en Reggy heeft een nieuwe geplakt. Wel vreemd dat iemand die er verstand van lijkt te hebben de tape niet goed heeft bevestigd.
De zenuwen beginnen nu aardig door mijn keel te gieren als we het hotel uit lopen op weg naar de bus die ons naar Interlaken brengt. Bij de bushalte staat Alex Looman, een clubmaatje die in een andere hotel zit met twee vrienden. We zijn nu met 12 man totaal en de stemming zit er goed in. Er is in Interlaken voldoende tijd om wat foto's te maken, de juiste kleding aan te trekken, gelletjes, fototoestel, startnummer, etc.
Tiny baalt verschrikkelijk, ze heeft haar fototoestel in de bus laten liggen, nu maar hopen dat er een eerlijke vinder is die het af zal geven.
Als om 9 uur eindelijk het startschot klinkt is het warm en zonnig, niet echt mijn favoriete loopweer, maar daardoor is het wel erg helder en zijn de mooie bergen goed te zien en is het echt een genot om te lopen. Wat is het hier verschrikkelijk mooi. Ik heb hier lang naar uitgekeken maar dit is nog mooier dan in mijn stoutste dromen en overtreft al mijn verwachtingen.
Ik start naast Aad in het vak na de 5 uur en voor de 5.30 uur, maar dat is maar voor de vorm. we hebben er geen idee van hoe lang we er over gaan doen. Harald, Alex, Piet, Argen en Aria staan verder naar voren.
Na de start lopen we eerst een paar kilometer door Interlaken waar we supporters Els, Reggy en Tiny zien staan voorbij het 4 kilometer punt waarna we naar Wilderswil lopen dat rond het 10 kilometerpunt ligt.
Ik maak alvast wat leuke foto's en blijk toch kilometertijden te lopen van net boven de 5 minuten per kilometer, het gaat goed. Geen last van mijn knie, een beetje zeurderig, verder niets. De verkoudheid merk ik wel wat. Gisteren nog een beetje beroerd geweest, maar ook dat is weg. Ik voel me helemaal in mijn sas. Als ik in de verte ineens Piet zie lopen vrees ik dat er iets mis is. Is Piet ineens langzamer gaan lopen of ik sneller ?
Als ik vlak bij Piet ben slaat Piet ineens linksaf en moet even een sanitaire stop maken waarna ik verder loop. Harald blijk ik ingehaald te hebben zonder dat ik dat in de gaten heb gehad en Alex loopt ook ineens vlak voor me. Ik loop even een stukje met Alex op waarna we even moeten wachten voor het treintje. Ik maak wat foto's en Alex loopt daar door, ik zou hem pas weer bij de finish zien.
Piet en Harald komen nu bij me te lopen en dat blijft zo tot aan de 20 kilometerpostin Lauterbrunnen waar Els, Tiny en Reggy staan. Wel leuk dat we daar et z'n drietjes tegelijk aan komen.
Het halve marathonpunt gaat in iets meer dan 2 uur en nog steeds gaat het goed.
Als we dan wederom met z'n drieën de 26 kilometer zijn genaderd begint de muur van Wengen. In eerste instantie loopt Piet bij ons weg en later ook Harald maar later in de klim haal ik hen weer in. Als ik na de muur van Wengen weer aan wil zetten en naast Piet loop schiet er ineens kramp in mijn linker kuit waardoor ik even genoodzaakt ben om te wandelen en te rekken. Voorbij de 30 kilometer in Wengen staan onze supporters weer. Reggy ziet dat ik pijn heb en masseert de linker kuit, knijpt er flink in en dat helpt. Ik kan weer wat harder lopen. Els roept al dat ik op tijd binnen ga komen als ik van daar vandaan gewoon ga wandelen. De stukjes flink bergop wandel ik inderdaad, de wat vlakkere stukken doe ik wel rennend of dribbelend en ik stop vaak voor foto's. Uiteindelijk zou ik onderweg liefst 64 foto's maken, hoewel sommigen zijn gemaakt door toeschouwers die ik dan vraag of ze een foto van me willen maken.
Het beste is er al lang af, maar als ik om me heen kijk is dat bijna voor iedereen zo. Na de 38e kilometer gaat het serieuze werk beginnen. het gaat nu echt héél steil omhoog. Het tempo ligt zo'n beetje op 20 minuten over 1 kilometer, is echt bizar, maarmeer zit er niet in. Op de bergkam slentert iedereen traag omhoog in de hoop snel aan het einde van de klim te komen, maar na iedere top volgt een bocht met weer een klim. Links en rechts van de bergkam liggen lopers met kramp en zelf blijf ik ook af en toe even staan om wat foto's te maken. Bijna boven volgt een korte daling met nog een korte klim naar de top waarna de laatste kilometer echt flink naar beneden gaat richting de finish.
In volle vaart ren ik naar beneden, kijk op mijn horloge en zie dat ik zelfs nog binnen de 5.30 ga finishen waar ik er 6.30 over mag doen, nog een speling van een uur. Voorafgaand had ik gedroomd dat ik net op tijd binnen zou komen, maar die droom kwam niet uit.
Als ik binnen ben in een mooie 5.29.14 schieten mijn ogen vol tranen. De vermoeidheid, de emoties, de toch wat slechte voorbereiding, een droom die uitkomt, het is me allemaal even teveel. Ik zie Tiny en val haar om haar nek en meteen schiet er kramp onder mijn rechter voet. Snel schoen en sok uit en Tiny masseert de voet waardoor het snel over gaat.
Alex, Harald en Piet komen naar me toe. Alex heeft een mooie 5.05.54 gelopen, Piet een 5.19.56, nipt voor Harald die 5.20.03 liet noteren.
Nog even gezeten en daarna naar de kleedruimte waar ik mijn telefoon tevoorschijn haal om Marloes en mijn moeder te bellen waarna ik Els even bel om te vragen of ze nog naar boven gaat. het is nu geweldig helder weer en de uitgelezen kans om toch nog te genieten van het uitzicht boven. Els twijfelt, maar na enige aansporing besluit ze toch te gaan.
Inmiddels is ook Aad binnen in een super mooie tijd van 5.51.34 en samen pakken we een heerlijke douche.
Liefst 44 douches hingen er in een tent bij de finish en allemaal met een goede en warme straal, zo heb ik het nog nooit meegemaakt. Volgens de dames hingen er daar ook zeker 20 douches.
Na de douche nog gezellig nagenieten en als we uit de tent komen zitten de anderen al te wachten. Argen is binnen gekomen in 6.00.09 en baalt een klein beetje van die 9 seconden. Onderweg was de tape los gegaan en was er twijfel, maar ze is gelukkig door gegaan en heeft haar 10e Jungfrau marathon volbracht. Aria was vooraf benauwd of ze het wel op tijd zou volbrengen, maar ook dat is gelukt en zelfs zeer ruim binnen de limiet in 6.22.23
Allemaal hebben we het volbracht en allemaal tevreden. We hebben allemaal ons finisher shirt aan, geel met blauwe opdruk en onze medaille met rood lint steekt daar goed tegen af. We poseren met de groep finishers voor de Jungfrau waarna we op de tribune nog even een drankje drinken.
Er is een aardige wolk boven de finish gekomen en ik vrees voor de trip van Els, maar na een belletje blijkt die ongegrond, Els heeft het reuze naar haar zin en een geweldig mooi uitzicht, ook haar missie is geslaagd.
Als we weg willen is het even dringen geblazen. Er gaan 4 treintjes, maar allemaal waren ze vol, we moeten nu weer een half uur wachten voordat ze terug zijn. Na dat half uur is het wederom dringen, maar we hebben ons strategisch opgesteld voor het perron en niemand kon er langs waardoor we als eersten op de trein sprongen. Letterlijk, want Piet en Aad stonden al op de treeplank toen de trein nog reed. Argen, Tiny en ik zaten in de achterste wagon, maar dat bleek maar een klein hokje te zijn waardoor ik bijna de hele rit moest staan, maar ook dat mocht de pret niet deren.
Na een lange terugreis komen we aan na 19.00 uur en gaan na de spullen op de hotelkamers te hebben gegooid gelijk naar het diner.
We krijgen de felicitaties en ook in de lobby stond al een flapover met felicitaties. Vanmorgen al stond er een aanmoediging op het bord met gelukwensen, erg attent allemaal.
Vanavond geen pasta en weer heerlijk gegeten. Na een aantal gangen kwam een glunderende Els binnen. Het was gelukt. Een kleur op haar wangen van de zon.
Ondanks de flinke achterstand bij het eten krijgt Els in sneltreinvaart toch nog de gangen voorgeschoteld, dit hotel is toch geweldig.
Na het diner buiten nog een drankje of koffie gedronken aangeboden door Piet en Aria waarna we naar bed gaan.
De volgende ochtend om 7.30 ontbijt waarna we afscheid van de anderen nemen. els, Aad en ik gaan later weg. We kijken nog even rond in het dorp, maken nog wat foto's, rijden naar Interlaken, stoppen daar ook nog even en maken ook nog een bezoekje aan de Thuner See. We genieten volop maar besluiten nu toch maar naar huis te gaan anders komen we vandaag niet meer aan. Els en ik moeten maandag weer werken en Aad gaat op vakantie.
Na wat oponthoud komen we even na 21.00 uur aan en kunnen terugkijken op een geweldig mooie trip die ik nooit zal vergeten. Lieve vrienden, dank jullie wel voor jullie heerlijke gezelschap.
Interlaken Zwitserland
Een droom is werkelijkheid geworden.
Vorig jaar zit ik met maatje Aad van der Poel te kletsen na een training en komt de Jungfrau Marathon ter sprake. Clubmaatje Piet Wuijster heeft deze marathon al 14 x gelopen en weet ons iedere keer weer jaloers te maken naar deze naar zijn zeggen geweldige marathon. Thuis heb ik deze marathon al eens ter sprake gebracht, maar Marloes wil niet mee en echt leuk vind ze het ook niet als ik ga, zeker niet omdat ik vaak moeite heb met de gewone marathon, al gaat dat de laatste jaren steeds beter. Aad geeft aan dat jij de editie 2014 wil gaan lopen en ik hak dan ook meteen de knoop door, IK GA MEE.
Naarmate de tijd vordert komt de "Jungfrau Marathon" steeds dichterbij. Monschau gehad, een kwart triathlon gehad, wel wat ongemakken aan over gehouden, maar dan is het moment daar, op 13 september is de Jungfrau Marathon.
Een vriendin van ons, Els Flipse, tevens trainingsmaatje, heeft ooit als kleine meid met haar ouders vakantie gevierd in Wilderswil Zwitserland en hoort dat we daar ons hotel hebben geboekt, Hotel Alpenblick in Wilderswil. Gelijk komen bij haar de herinneringen naar boven en ze denkt met weemoed terug aan vroeger. Els geeft aan dat ze best jaloers op ons is. Wat zou ik graag met jullie meegaan zegt ze, waarna ik haar vraag waarom ze niet mee gaat ?
Ja, waarom eigenlijk niet ?
Els hakt de knoop door en weet haar ouders zover te krijgen om op haar kinderen te passen zodat ze met ons meegaat, enerzijds als supporter, anderzijds om herinneringen op te halen van vroeger.
De week voor de marathon begin ik last te krijgen van een verkoudheid, maar het meeste last heb ik van mijn rechter knie, een blessure die ik heb over gehouden aan trainingen voor de kwart triathlon die ik laatst in Emmeloord heb gedaan en waar de blessure weer erger is geworden.
De nacht van woensdag op donderdag voorafgaande aan de marathon is erg kort. Ik wil om 22.00 uur naar bed, maar dat wordt later, 22.45 uur, maar ik val uiteindelijk pas om 00.15 uur in slaap, de wekker loopt af om 3.15 uur en even na 4 uur ben ik in Schoonhoven om Aad en Els op te halen waarna we op pad gaan.
Na een gezellige tocht arriveren we even na 13.00 uur in Wilderswil waar clubgenoten Piet en Aria Wuijster, Argen en Reggy van Rijk en Harald en Tiny Driesse ons al opwachten.
Harald loopt gek genoeg op krukken. Moet hij ook de marathon lopen ? Wat is er mis ? Harald blijkt een ontsteking in zijn enkel op te hebben gelopen. Hij is al bij de dokter geweest en heeft medicijnen om de ontsteking te remmen en te genezen. Als dat maar goed komt ?
Om 14.10 uur zitten we al weer in een treintje naar Lauterbrunnen. Piet heeft de Jungfrau marathon al 14 keer gelopen en Argen reeds 9 keer. Ze willen ons alvast een indruk geven van wat ons zaterdag te wachten staat. De muur van Wengen, scherprechter die opduikt na zo'n 26 kilometer op het parcours. Piet geeft aan dat je niet te snel moet starten en over moet hebben als je die "muur" moet overbruggen. Wandel hier, rennen heeft geen enkele zin is het advies.
We zijn nu nog fit en hebben nog geen 26 kilometer gelopen, maar nu al is het enorm zwaar. Het is echt wandelen geblazen en zweten, want het is erg zonnig.
Na een klimpartij van enkele kilometers komen we aan in Wengen zelf, een gezellige plaats waar we met z'n allen op souvenirjacht gaan en na afloop gezellig een terrasje opzoeken in het zonnetje waar ik met veel anderen een lekker stuk apfelstrudl neem met een kop cappuccino. We hebben het nu al enorm naar ons zin en de marathon moet nog komen.
Met het treintje weer terug naar Wilderwil en op weg naar het avondeten.
Op de hotelkamer snel een douche pakken en daarna mijn knie inspuiten met Starbalm spierspul, waarna we ons melden aan tafel voor een heerlijk diner.
Al snel blijkt dat mijn spierspul erg sterk ruikt want zonder wat te zeggen zijn de anderen er ook achter gekomen dat het gaat "stinken" aan tafel.
Het eten blijkt allemaal tot in de puntjes verzorgt, Hotel Alpenblick blijkt al een lange historie te hebben en bestond al voor de jaren 50 als Pension Alpenblick. De bediening is vriendelijk en correct, het eten is verrukkelijk en je kunt net zoveel eten als je wilt, is zelfs vaak zelf aan te vullen.
Na de vermoeiende dag zoeken Aad en ik onze kamer op, Els heeft haar eigen kamer en de anderen gaan naar hun kamers toe. We vallen al snel in slaap en hebben nu een super nachtrust en ik merk dat die rust me goed heeft gedaan. Thuis had ik nog 38,2 koorts, maar die is weg. De knie baart me nog wel zorgen, maar dat zien we later wel weer.
We gaan met z'n allen op vrijdagmorgen naar Interlaken om ons startnummer op te halen en de expobeurs te bekijken. We zijn tal van leuke artikelen en velen van ons "scoren"wel wat leuks. Shirtjes, gelletjes en ander accessoires worden aangeschaft. Zelf zie ik een stand waar ze tape verkopen en ook aanbrengen op de geblesseerde plaats. Dat is iets voor mijn knie. De dame bij de stand blijkt er echt verstand van te hebben. Mijn knie wordt ontsmet, de haren afgeschoren en de door mij uitgekozen zwarte en blauwe tape wordt aangebracht. Ik merk gelijk dat het effect geeft. Op deze manier moet het wel lukken. Argen heeft beide benen ingetapet, dat hebben Reggy en Argen zelf gedaan, maar ze besluiten nu ook om dit opnieuw te laten doen door deze dame op de beurs. Argen heeft wat problemen met haar benen en heeft de steun echt nodig. Na de behandeling ziet het er bij Argen ook super uit.
Els wil afscheid van ons nemen want ze wil graag naar Jungfraujoch, een punt op de Jungfrau dat erg hoog ligt en waar je een prachtig uitzicht hebt op andere bergtoppen en naar beneden. Aad en ik gaan met Els mee en na de kaartjes gekocht te hebben gaan we weer met de trein op pad. Deze keer niet naar Lauterbrunnen, maar we nemen het treintje naar Grindelwald. Wat is dat een mooie rit, we zien veel en maken veel foto's, maar al snel blijkt dat het niet helder zonnig meer is en er steeds meer bewolking komt. Na best een lange reis arriveren we bij Kleine Scheidegg waar ook de finish van de marathon zal zijn morgen.
Na wat te hebben gewinkeld om de tijd te overbruggen naar 15.30 uur waarop een gereduceerd tarief in werking treedt vertrekken toch naar Jungfraujoch, ondanks dat het inmiddels is gaan regenen en een stuk kouder is geworden. Aad heeft een trainingsjas gekocht en ik zelfs fleece handschoenen, want het is toch wel fris geworden. Gelukkig heb ik wel een fleecetrui bij me, maar een jas was ook geen overbodige luxe geweest. Els heeft wel met alles rekening gehouden.
Het is wel een aparte beleving. We reizen met de trein door de Eiger, de beroemde berg waarvan de "Nordwand" vooral aansprekend is. We rijden door een kilometerslange tunnel die ooit met de hand is gegraven, wat moet dat een onmenselijke klus zijn geweest. Het is fascinerend om te zien. We stoppen een paar keer bij een uitzichtpunt maar daar valt vandaag helaas niets te zien, alleen maar mist. Ik begin hem nu toch wel te knijpen voor Els, het is te hopen dat we dadelijk boven de wolken uit komen, anders zien we boven helemaal niets.
Als we boven komen geeft het weerstation aan dat het buiten -6 graden is. Het waait flink en het sneeuwt zelfs, het is erg guur weer.
We trotseren de koude en gaan toch even naar buiten voor wat foto's, maar meer dan een sneeuwstorm en wat bevroren kabels en sneeuwhopen zien we niet. Wel kunnen we daar nog in een ijsgrot rondkijken waar ze allerlei vormen van ijs hebben gemaakt, erg leuk om te zien. We nemen de laatste trein naar beneden en na een lange rit terug komen we te laat aan bij het avondeten. Geen probleem geven ze daar al aan en in sneltreinvaart halen we de anderen weer in. De soep hebben we zelf besloten over te slaan.
Na deze flinke trip best wel moe waarna "kamp Wuijster" al aangeeft dat er wat concurrentie minder is morgen op de marathon. Harald zit met zijn enkel, al gaat dat de goede kant op, ik zit met mijn knie, al zal dat wellicht ook wel lukken. Er is sprake van een gezonde en gezellige strijd, al maak ik mijzelf daar niet druk over. Ik ben helemaal niet bezig met tijden. Voor mij is het een droom om daar te mogen lopen en daar wil ik zo lang mogelijk van genieten. Uitlopen is het devies en mooie foto's maken.
We gaan na het eten snel naar de hotelkamer om de spullen klaar te leggen voor de race van morgen. We moeten om 6 uur op om te ontbijten. Normaal kan dat pas vanaf 7.15 uur, maar het hotel heeft speciaal voor de lopers het ontbijt al klaar staan vanaf 6 uur.
Ook deze keer valt het slapen niet mee. Om 00.30 uur gaat het licht uit en om 5.30 uur loopt de wekker weer af. De tape blijkt los te zijn gegaan. Ik heb gelukkig een rol tape gekocht en breng een nieuwe tape aan, nu maar hopen dat het blijft zitten en ook nog effect heeft. Ook bij Argen blijkt de tape te zijn losgegaan en Reggy heeft een nieuwe geplakt. Wel vreemd dat iemand die er verstand van lijkt te hebben de tape niet goed heeft bevestigd.
De zenuwen beginnen nu aardig door mijn keel te gieren als we het hotel uit lopen op weg naar de bus die ons naar Interlaken brengt. Bij de bushalte staat Alex Looman, een clubmaatje die in een andere hotel zit met twee vrienden. We zijn nu met 12 man totaal en de stemming zit er goed in. Er is in Interlaken voldoende tijd om wat foto's te maken, de juiste kleding aan te trekken, gelletjes, fototoestel, startnummer, etc.
Tiny baalt verschrikkelijk, ze heeft haar fototoestel in de bus laten liggen, nu maar hopen dat er een eerlijke vinder is die het af zal geven.
Als om 9 uur eindelijk het startschot klinkt is het warm en zonnig, niet echt mijn favoriete loopweer, maar daardoor is het wel erg helder en zijn de mooie bergen goed te zien en is het echt een genot om te lopen. Wat is het hier verschrikkelijk mooi. Ik heb hier lang naar uitgekeken maar dit is nog mooier dan in mijn stoutste dromen en overtreft al mijn verwachtingen.
Ik start naast Aad in het vak na de 5 uur en voor de 5.30 uur, maar dat is maar voor de vorm. we hebben er geen idee van hoe lang we er over gaan doen. Harald, Alex, Piet, Argen en Aria staan verder naar voren.
Na de start lopen we eerst een paar kilometer door Interlaken waar we supporters Els, Reggy en Tiny zien staan voorbij het 4 kilometer punt waarna we naar Wilderswil lopen dat rond het 10 kilometerpunt ligt.
Ik maak alvast wat leuke foto's en blijk toch kilometertijden te lopen van net boven de 5 minuten per kilometer, het gaat goed. Geen last van mijn knie, een beetje zeurderig, verder niets. De verkoudheid merk ik wel wat. Gisteren nog een beetje beroerd geweest, maar ook dat is weg. Ik voel me helemaal in mijn sas. Als ik in de verte ineens Piet zie lopen vrees ik dat er iets mis is. Is Piet ineens langzamer gaan lopen of ik sneller ?
Als ik vlak bij Piet ben slaat Piet ineens linksaf en moet even een sanitaire stop maken waarna ik verder loop. Harald blijk ik ingehaald te hebben zonder dat ik dat in de gaten heb gehad en Alex loopt ook ineens vlak voor me. Ik loop even een stukje met Alex op waarna we even moeten wachten voor het treintje. Ik maak wat foto's en Alex loopt daar door, ik zou hem pas weer bij de finish zien.
Piet en Harald komen nu bij me te lopen en dat blijft zo tot aan de 20 kilometerpostin Lauterbrunnen waar Els, Tiny en Reggy staan. Wel leuk dat we daar et z'n drietjes tegelijk aan komen.
Het halve marathonpunt gaat in iets meer dan 2 uur en nog steeds gaat het goed.
Als we dan wederom met z'n drieën de 26 kilometer zijn genaderd begint de muur van Wengen. In eerste instantie loopt Piet bij ons weg en later ook Harald maar later in de klim haal ik hen weer in. Als ik na de muur van Wengen weer aan wil zetten en naast Piet loop schiet er ineens kramp in mijn linker kuit waardoor ik even genoodzaakt ben om te wandelen en te rekken. Voorbij de 30 kilometer in Wengen staan onze supporters weer. Reggy ziet dat ik pijn heb en masseert de linker kuit, knijpt er flink in en dat helpt. Ik kan weer wat harder lopen. Els roept al dat ik op tijd binnen ga komen als ik van daar vandaan gewoon ga wandelen. De stukjes flink bergop wandel ik inderdaad, de wat vlakkere stukken doe ik wel rennend of dribbelend en ik stop vaak voor foto's. Uiteindelijk zou ik onderweg liefst 64 foto's maken, hoewel sommigen zijn gemaakt door toeschouwers die ik dan vraag of ze een foto van me willen maken.
Het beste is er al lang af, maar als ik om me heen kijk is dat bijna voor iedereen zo. Na de 38e kilometer gaat het serieuze werk beginnen. het gaat nu echt héél steil omhoog. Het tempo ligt zo'n beetje op 20 minuten over 1 kilometer, is echt bizar, maarmeer zit er niet in. Op de bergkam slentert iedereen traag omhoog in de hoop snel aan het einde van de klim te komen, maar na iedere top volgt een bocht met weer een klim. Links en rechts van de bergkam liggen lopers met kramp en zelf blijf ik ook af en toe even staan om wat foto's te maken. Bijna boven volgt een korte daling met nog een korte klim naar de top waarna de laatste kilometer echt flink naar beneden gaat richting de finish.
In volle vaart ren ik naar beneden, kijk op mijn horloge en zie dat ik zelfs nog binnen de 5.30 ga finishen waar ik er 6.30 over mag doen, nog een speling van een uur. Voorafgaand had ik gedroomd dat ik net op tijd binnen zou komen, maar die droom kwam niet uit.
Als ik binnen ben in een mooie 5.29.14 schieten mijn ogen vol tranen. De vermoeidheid, de emoties, de toch wat slechte voorbereiding, een droom die uitkomt, het is me allemaal even teveel. Ik zie Tiny en val haar om haar nek en meteen schiet er kramp onder mijn rechter voet. Snel schoen en sok uit en Tiny masseert de voet waardoor het snel over gaat.
Alex, Harald en Piet komen naar me toe. Alex heeft een mooie 5.05.54 gelopen, Piet een 5.19.56, nipt voor Harald die 5.20.03 liet noteren.
Nog even gezeten en daarna naar de kleedruimte waar ik mijn telefoon tevoorschijn haal om Marloes en mijn moeder te bellen waarna ik Els even bel om te vragen of ze nog naar boven gaat. het is nu geweldig helder weer en de uitgelezen kans om toch nog te genieten van het uitzicht boven. Els twijfelt, maar na enige aansporing besluit ze toch te gaan.
Inmiddels is ook Aad binnen in een super mooie tijd van 5.51.34 en samen pakken we een heerlijke douche.
Liefst 44 douches hingen er in een tent bij de finish en allemaal met een goede en warme straal, zo heb ik het nog nooit meegemaakt. Volgens de dames hingen er daar ook zeker 20 douches.
Na de douche nog gezellig nagenieten en als we uit de tent komen zitten de anderen al te wachten. Argen is binnen gekomen in 6.00.09 en baalt een klein beetje van die 9 seconden. Onderweg was de tape los gegaan en was er twijfel, maar ze is gelukkig door gegaan en heeft haar 10e Jungfrau marathon volbracht. Aria was vooraf benauwd of ze het wel op tijd zou volbrengen, maar ook dat is gelukt en zelfs zeer ruim binnen de limiet in 6.22.23
Allemaal hebben we het volbracht en allemaal tevreden. We hebben allemaal ons finisher shirt aan, geel met blauwe opdruk en onze medaille met rood lint steekt daar goed tegen af. We poseren met de groep finishers voor de Jungfrau waarna we op de tribune nog even een drankje drinken.
Er is een aardige wolk boven de finish gekomen en ik vrees voor de trip van Els, maar na een belletje blijkt die ongegrond, Els heeft het reuze naar haar zin en een geweldig mooi uitzicht, ook haar missie is geslaagd.
Als we weg willen is het even dringen geblazen. Er gaan 4 treintjes, maar allemaal waren ze vol, we moeten nu weer een half uur wachten voordat ze terug zijn. Na dat half uur is het wederom dringen, maar we hebben ons strategisch opgesteld voor het perron en niemand kon er langs waardoor we als eersten op de trein sprongen. Letterlijk, want Piet en Aad stonden al op de treeplank toen de trein nog reed. Argen, Tiny en ik zaten in de achterste wagon, maar dat bleek maar een klein hokje te zijn waardoor ik bijna de hele rit moest staan, maar ook dat mocht de pret niet deren.
Na een lange terugreis komen we aan na 19.00 uur en gaan na de spullen op de hotelkamers te hebben gegooid gelijk naar het diner.
We krijgen de felicitaties en ook in de lobby stond al een flapover met felicitaties. Vanmorgen al stond er een aanmoediging op het bord met gelukwensen, erg attent allemaal.
Vanavond geen pasta en weer heerlijk gegeten. Na een aantal gangen kwam een glunderende Els binnen. Het was gelukt. Een kleur op haar wangen van de zon.
Ondanks de flinke achterstand bij het eten krijgt Els in sneltreinvaart toch nog de gangen voorgeschoteld, dit hotel is toch geweldig.
Na het diner buiten nog een drankje of koffie gedronken aangeboden door Piet en Aria waarna we naar bed gaan.
De volgende ochtend om 7.30 ontbijt waarna we afscheid van de anderen nemen. els, Aad en ik gaan later weg. We kijken nog even rond in het dorp, maken nog wat foto's, rijden naar Interlaken, stoppen daar ook nog even en maken ook nog een bezoekje aan de Thuner See. We genieten volop maar besluiten nu toch maar naar huis te gaan anders komen we vandaag niet meer aan. Els en ik moeten maandag weer werken en Aad gaat op vakantie.
Na wat oponthoud komen we even na 21.00 uur aan en kunnen terugkijken op een geweldig mooie trip die ik nooit zal vergeten. Lieve vrienden, dank jullie wel voor jullie heerlijke gezelschap.
