Marathon van Rotterdam (3)
Wedstrijdverslag
13 april 2014
Rotterdam
Marathon Rotterdam
Een beetje laat maar toch, nog even de marathon vreugde naar boven halen.
Het is alweer enige tijd geleden dat ik een wedstrijd verslag had geschreven maar met zo’n fantastische ervaring achter de rug mag ik niet achter blijven. In een woord kan ik mijn gevoel uitdrukken in; ‘euforie, geweldig, fantastisch, te gek, emotioneel, bizar, bijzonder en overweldigend, ongelofelijk en super trots’. Ik heb mijn eerste marathon voltooid, wie had dat ooit gedacht? Ik niet namelijk.
Ik ben dan ook pas maar 2,5 jaar aan de run en daarvoor liep ik achter tennisballen aan te rennen. Het rennen overigens achter deze balen ging een stuk beter af dan dat ik ze sloeg haha. Ofwel ‘de’ reden voor mij om van tennis af te gaan en het maar eens op een ander loopje te wagen.
Los daarvan haalde ik ook elk jaar mijn PR qua gewicht en werd het getal op de weegschaal steeds hoger, wat wel weer leuk is overigens omdat je met de minste inspanning daar maar weinig voor hoeft te trainen, maar dat leek mij toch niet helemaal de bedoeling.
Uiteindelijk na een half jaar maar wat te doen werd ik door Ab Kluivert van de weg gehaald en getipt om eens te gaan kijken bij Avantri en daar samen met hem en wat andere mensen te ervaren wat hardlopen in een groepje met je kan doen. Al snel merkte ik dat, in tegen stelling van mijn eerste aannames, daarin vele voordelen zag. Voordat ik het wist zat ik al snel bij de half acht groep en werd ik super enthousiast van alle verhalen, trainingen, gedeelde wedstrijden en vooral ook de gezelligheid van al deze leuke mensen.
Een Marathon lag toen helemaal buiten mijn bereik en dacht minimaal 5 jaar nodig te hebben om dat doel voor ogen te houden. Maar nu 2,5 jaar verder heb ik hem volbracht en hoe. Ruim 42 KM gelopen in een voor mij prima tijd van 4 uur en 20 min!
Voordat ik het vergeet gaat mijn enorme dank uit naar een ieder die mij heeft geïnspireerd en gemotiveerd want zonder jullie had ik hier nooit aan hoeven te denken als ik niet door Ab van de weg was gehaald.
Voorafgaand aan de marathon heb ik de training van Joop gevolgd die door Cor was geïnitieerd. Het trainen op hartslag sprak mij wel aan en ik weet nu waarom. Mijn hartslag is nog nooit zo laag geweest en hersteld super snel na een hevige inspanning. Uiteraard is dit behoorlijk wennen in het begin maar de voordelen op lang termijn zijn des te groter, althans bij mij dan want de meningen zijn hierover verdeeld hetgeen ook prima is.
De avond voor de Marathon nadert en de zenuwen slaan behoorlijk toe, ga ik het redden? Haal ik de 4 uur wel? Of moet ik mijn eerste marathon gewoon lekker uitlopen zonder gefixeerd te zijn op tijd. Helaas door mijn werkzaamheden heb ik een gat moeten slaan in mijn training en heb ik ruim 2,5 week aan daadwerkelijke training gemist. Het maakt het geheel wel spannend want het moment tot afhaken zou best wel eens reëel kunnen zijn. Ik besluit er gewoon voor te gaan, punt uit.
Al een paar weken pas ik heel goed op mij zelf om heel te blijven, het zou mij toch niet overkomen dat…. en warempel, in de nacht voor de marathon moet ik naar het toilet en je raad het vast al, ik mis een tree in het donker en beland pijnlijk met een harde klap op mijn voet. Super balen natuurlijk maar wat kan je nog doen? Gewoon starten dan maar!
Met zo’n beetje nagenoeg de zelfde club als vorig jaar (Cor, Janet, Els, Patrick, Hans, Jacqueline, Cecile en Aad) maken we onze opmars naar het beursplein en vervolgen we onze weg naar de brandweerkazerne. De tijd dringt enigszins en we versnellen ons naar de start! Eenmaal in het start vak aangekomen wordt de eerste groep gelanceerd. De spanning stijgt en al snel zijn wij aan de beurt! Wow ik kan het op dat moment nog niet geloven dat ik 42 KM ga binnen harken ;-)
Samen met Jacqueline ga ik de hevige strijd aan nadat ook wij los worden gelaten. Ik besluit verstandig te lopen en pak de eerste 2,5 km in ruim 6 minuten. Gestaag zal ik de versnelling iets verhogen en raak Jacqueline na 3 KM kwijt. We lopen onze eigen snelheid en zien later wel hoe het uit pakt. Het weer is super en speelt geen parten, beetje zon dan weer een wolkje en af en toe een briesje. Het lopen voelt goed aan en voordat ik het weet loop ik geruime tijd achter de 4 uur ballonnetjes aan.
De 5, 10 en 15 zijn voor mijn gevoel al snel in zicht en qua lopen voelt het nog steeds top maar dan gaat toch de voet tussen de 15 en 21 km opspelen. Ik slik 2 aspirines tegen de pijn en dat helpt enigszins. Dan op naar de Erasmus brug maar dit keer oplopend en hou mij zelf wederom aardig in om energie voor later te besparen. Veelal staan er muziek bandjes en tal met mensen die je er door heen trekken. Net na de brug komt het volgende obstakel en lopen we dit keer onder het beursplein de tunnel in en uit.
Het ritmische trom geroffel in de tunnel geeft een enorme boost voor mijn zelf vertrouwen. Wow, we gaan hem gewoon uitlopen ‘no mather what!’, dit is leuk ;-). Ik vervolg mijn route naar het 30 KM punt en vlak daarna kom ik mijn familie en vrienden tegen. Eveneens geweldig en op dat moment een mooie 2e boost om het zwaarste traject van de marathon in te gaan.
Al snel zie ik de eerste afvallers en of mensen die voor je vanuit het niets besluiten te stoppen. Het kan niet anders of dit moet de man met de hamer zijn dacht ik en al snel laat ik mij hierdoor misleiden. O nu komt ie natuurlijk ook bij mij en kan ik net zo goed gaan lopen of stoppen. Op 32 KM met nog ruim 10 te gaan is dat niet zo motiverende gedachte.
Ik besluit in een flits dat dit natuurlijk pure onzin is wat ik mijzelf aan praat! Wat een kromme gedachte en al snel pep ik mij op voor de overwinning. Dit blijkt te werken en inmiddels gaat het lopen van de 32 naar de 35 weer top. Rond de 35e km kom ik pas de ballonnetjes van 4 uur 15 tegen en al gauw besluit ik mij hier aan te committeren. Dit gaat prima tot aan de 39e km en besluit hier dan ook vrede mee te hebben maar dan wordt ook dit doel toch wel heel zwaar helaas.
De laatste 2 km, ik kan niet meer en val terug naar ruim 7 minuten per km. Ik hark op karakter deze 2 laatste kilometer binnen en laat me mee slepen door al het geroep van diverse toeschouwers. De finish is nabij, dit mag gewoon niet meer stuk gaan en voor dat ik het weet loop ik op de Cool singel naar de finish. Een sprint zit er echt niet meer in en ben super blij dat ik over de streep kom.
In een flits zie ik net langszij Jacqueline binnen komen en zij eindigt 2 sec later dan mij! Ongelofelijk, je raakt elkaar kwijt na de 3e km en weet ongemerkt op 2 seconden na bijna samen te finishen. Samen halen we onze welverdiende mediale op en volstrekt uitgeput zie ik nog even mijn Familie bij het beroemde fontein staan. Ze feliciteren ons en al snel lopen we als zombies door de stad te dwalen op weg naar de brandweerkazerne.
De andere Avantri leden zijn dan al ruim binnen en lappen mij enigszins op met water en zoete snoepjes. Dit doet mij goed en al snel delen we daarna onze euforie. Een douch doet wonderen en begin langzaam weer mens te worden! We nemen afscheid van Jacqueline en voegen ons weer naar de metro op weg naar huis als of er niks gebeurd is!
De buit is binnen, wat een super ervaring, volgend jaar weer!
Dank ook aan allen voor de leuke pastaparty welke vooraf aan deze wedstrijd werd gehouden.
Sportieve groet,
Robin Pillekers
Rotterdam
Marathon Rotterdam
Een beetje laat maar toch, nog even de marathon vreugde naar boven halen.
Het is alweer enige tijd geleden dat ik een wedstrijd verslag had geschreven maar met zo’n fantastische ervaring achter de rug mag ik niet achter blijven. In een woord kan ik mijn gevoel uitdrukken in; ‘euforie, geweldig, fantastisch, te gek, emotioneel, bizar, bijzonder en overweldigend, ongelofelijk en super trots’. Ik heb mijn eerste marathon voltooid, wie had dat ooit gedacht? Ik niet namelijk.
Ik ben dan ook pas maar 2,5 jaar aan de run en daarvoor liep ik achter tennisballen aan te rennen. Het rennen overigens achter deze balen ging een stuk beter af dan dat ik ze sloeg haha. Ofwel ‘de’ reden voor mij om van tennis af te gaan en het maar eens op een ander loopje te wagen.
Los daarvan haalde ik ook elk jaar mijn PR qua gewicht en werd het getal op de weegschaal steeds hoger, wat wel weer leuk is overigens omdat je met de minste inspanning daar maar weinig voor hoeft te trainen, maar dat leek mij toch niet helemaal de bedoeling.
Uiteindelijk na een half jaar maar wat te doen werd ik door Ab Kluivert van de weg gehaald en getipt om eens te gaan kijken bij Avantri en daar samen met hem en wat andere mensen te ervaren wat hardlopen in een groepje met je kan doen. Al snel merkte ik dat, in tegen stelling van mijn eerste aannames, daarin vele voordelen zag. Voordat ik het wist zat ik al snel bij de half acht groep en werd ik super enthousiast van alle verhalen, trainingen, gedeelde wedstrijden en vooral ook de gezelligheid van al deze leuke mensen.
Een Marathon lag toen helemaal buiten mijn bereik en dacht minimaal 5 jaar nodig te hebben om dat doel voor ogen te houden. Maar nu 2,5 jaar verder heb ik hem volbracht en hoe. Ruim 42 KM gelopen in een voor mij prima tijd van 4 uur en 20 min!
Voordat ik het vergeet gaat mijn enorme dank uit naar een ieder die mij heeft geïnspireerd en gemotiveerd want zonder jullie had ik hier nooit aan hoeven te denken als ik niet door Ab van de weg was gehaald.
Voorafgaand aan de marathon heb ik de training van Joop gevolgd die door Cor was geïnitieerd. Het trainen op hartslag sprak mij wel aan en ik weet nu waarom. Mijn hartslag is nog nooit zo laag geweest en hersteld super snel na een hevige inspanning. Uiteraard is dit behoorlijk wennen in het begin maar de voordelen op lang termijn zijn des te groter, althans bij mij dan want de meningen zijn hierover verdeeld hetgeen ook prima is.
De avond voor de Marathon nadert en de zenuwen slaan behoorlijk toe, ga ik het redden? Haal ik de 4 uur wel? Of moet ik mijn eerste marathon gewoon lekker uitlopen zonder gefixeerd te zijn op tijd. Helaas door mijn werkzaamheden heb ik een gat moeten slaan in mijn training en heb ik ruim 2,5 week aan daadwerkelijke training gemist. Het maakt het geheel wel spannend want het moment tot afhaken zou best wel eens reëel kunnen zijn. Ik besluit er gewoon voor te gaan, punt uit.
Al een paar weken pas ik heel goed op mij zelf om heel te blijven, het zou mij toch niet overkomen dat…. en warempel, in de nacht voor de marathon moet ik naar het toilet en je raad het vast al, ik mis een tree in het donker en beland pijnlijk met een harde klap op mijn voet. Super balen natuurlijk maar wat kan je nog doen? Gewoon starten dan maar!
Met zo’n beetje nagenoeg de zelfde club als vorig jaar (Cor, Janet, Els, Patrick, Hans, Jacqueline, Cecile en Aad) maken we onze opmars naar het beursplein en vervolgen we onze weg naar de brandweerkazerne. De tijd dringt enigszins en we versnellen ons naar de start! Eenmaal in het start vak aangekomen wordt de eerste groep gelanceerd. De spanning stijgt en al snel zijn wij aan de beurt! Wow ik kan het op dat moment nog niet geloven dat ik 42 KM ga binnen harken ;-)
Samen met Jacqueline ga ik de hevige strijd aan nadat ook wij los worden gelaten. Ik besluit verstandig te lopen en pak de eerste 2,5 km in ruim 6 minuten. Gestaag zal ik de versnelling iets verhogen en raak Jacqueline na 3 KM kwijt. We lopen onze eigen snelheid en zien later wel hoe het uit pakt. Het weer is super en speelt geen parten, beetje zon dan weer een wolkje en af en toe een briesje. Het lopen voelt goed aan en voordat ik het weet loop ik geruime tijd achter de 4 uur ballonnetjes aan.
De 5, 10 en 15 zijn voor mijn gevoel al snel in zicht en qua lopen voelt het nog steeds top maar dan gaat toch de voet tussen de 15 en 21 km opspelen. Ik slik 2 aspirines tegen de pijn en dat helpt enigszins. Dan op naar de Erasmus brug maar dit keer oplopend en hou mij zelf wederom aardig in om energie voor later te besparen. Veelal staan er muziek bandjes en tal met mensen die je er door heen trekken. Net na de brug komt het volgende obstakel en lopen we dit keer onder het beursplein de tunnel in en uit.
Het ritmische trom geroffel in de tunnel geeft een enorme boost voor mijn zelf vertrouwen. Wow, we gaan hem gewoon uitlopen ‘no mather what!’, dit is leuk ;-). Ik vervolg mijn route naar het 30 KM punt en vlak daarna kom ik mijn familie en vrienden tegen. Eveneens geweldig en op dat moment een mooie 2e boost om het zwaarste traject van de marathon in te gaan.
Al snel zie ik de eerste afvallers en of mensen die voor je vanuit het niets besluiten te stoppen. Het kan niet anders of dit moet de man met de hamer zijn dacht ik en al snel laat ik mij hierdoor misleiden. O nu komt ie natuurlijk ook bij mij en kan ik net zo goed gaan lopen of stoppen. Op 32 KM met nog ruim 10 te gaan is dat niet zo motiverende gedachte.
Ik besluit in een flits dat dit natuurlijk pure onzin is wat ik mijzelf aan praat! Wat een kromme gedachte en al snel pep ik mij op voor de overwinning. Dit blijkt te werken en inmiddels gaat het lopen van de 32 naar de 35 weer top. Rond de 35e km kom ik pas de ballonnetjes van 4 uur 15 tegen en al gauw besluit ik mij hier aan te committeren. Dit gaat prima tot aan de 39e km en besluit hier dan ook vrede mee te hebben maar dan wordt ook dit doel toch wel heel zwaar helaas.
De laatste 2 km, ik kan niet meer en val terug naar ruim 7 minuten per km. Ik hark op karakter deze 2 laatste kilometer binnen en laat me mee slepen door al het geroep van diverse toeschouwers. De finish is nabij, dit mag gewoon niet meer stuk gaan en voor dat ik het weet loop ik op de Cool singel naar de finish. Een sprint zit er echt niet meer in en ben super blij dat ik over de streep kom.
In een flits zie ik net langszij Jacqueline binnen komen en zij eindigt 2 sec later dan mij! Ongelofelijk, je raakt elkaar kwijt na de 3e km en weet ongemerkt op 2 seconden na bijna samen te finishen. Samen halen we onze welverdiende mediale op en volstrekt uitgeput zie ik nog even mijn Familie bij het beroemde fontein staan. Ze feliciteren ons en al snel lopen we als zombies door de stad te dwalen op weg naar de brandweerkazerne.
De andere Avantri leden zijn dan al ruim binnen en lappen mij enigszins op met water en zoete snoepjes. Dit doet mij goed en al snel delen we daarna onze euforie. Een douch doet wonderen en begin langzaam weer mens te worden! We nemen afscheid van Jacqueline en voegen ons weer naar de metro op weg naar huis als of er niks gebeurd is!
De buit is binnen, wat een super ervaring, volgend jaar weer!
Dank ook aan allen voor de leuke pastaparty welke vooraf aan deze wedstrijd werd gehouden.
Sportieve groet,
Robin Pillekers
