Petzl Night Trail (1)
Wedstrijdverslag
08 februari 2014
Bergschenhoek
Impressie van de nighttrail......
De laatste dagen zijn er steeds onheilspellende berichtjes te lezen op Facebook, geplaatst door de organisatie van Mudsweattrails. Door de enorme hoeveelheid regen is het parcours loeizwaar, overal modder en diepe plassen. Geen twijfel mogelijk, wie A zegt moet ook B zeggen, dapper bereid ik me voor op deze zware trail.
Opgetogen zitten we (Aad, Hans, Robin en ik) in een smetteloze auto met Cor achter het stuur. Bedenkelijk kijken we naar de lichte kleding, gaat dit op de terugweg wel goed komen?
De start is vanaf Outdoor Valley in Bergschenhoek, een leuke locatie waar een pleintje is gecreëerd met wigwam tenten en vuurkorven. De verkleedruimte is op een grote houten zolder, daar staan Piet W, John, Ronald en Michel al op ons te wachten. Ook Jacqueline ( zus van Robin), Sander, Eric Tolhoek en Hans Rietveld gaan deze uitdaging aan. De sfeer zit er goed in, de lopers zien er stoer uit, gewapend met goede uitrusting en een hoofdlamp. De meeste lopers hebben trailschoenen aan.
Er wordt gestart in groepjes van 7 lopers, gelukkig kan ik met Hans starten. Voor mij is een nachtelijke loop nieuw, dus vind ik het fijn om met een bekende te lopen. Uit enthousiasme vergeet ik mijn klokje in te drukken, niet voor de tijd maar voor de afstand. Het startsein gaat, het eerste stuk is nog makkelijk en gaat over schelpenpaadjes, daar zet ik mijn klokje pas aan. Het is erg leuk om de sliert met lichtjes te zien, gelukkig is het droog anders heb je steeds van die regendruppels in je lichtbundel. Mijn lampje is goed fel, dus ik overleg met Hans dat ik liever voorop wil lopen anders word ik verblind door zijn felgele hesje.
Dapper volgen we de fluorescerende pijlen, ik lach in mezelf, het lijkt wel spoorzoekertje op een kinderfeestje. En ook nog eens kledderen in de bagger! En ja hoor, daar komt het echte werk, we zakken tot onze kuiten weg in de blubber. Ik word er melig van, Hans vindt het wat minder leuk. Hij is in voorbereiding van de marathon en vindt deze loop te blessuregevoelig. De eerste heuvel is in zicht, aan de zijkant is een touw gespannen. Deze hebben we heel hard nodig, want het is 1 stap vooruit en weer 2 naar beneden. Echt hilarisch, de eerste blubberdoop is geschiedt. Bovenaan de heuvel is de drankpost zonder bekertjes, je moet je eigen opvouwbare drinkbeker bij je hebben om te drinken. Slim, zo belast je de omgeving niet met allerlei rotzooi. Ook de bananen, tuc-koekjes en winegums ontbreken niet, hmmmm…..
We lopen over mountainbike paadjes, deze zijn erg smal en rond, vele trappen met plateaus en paardenweggetjes. Het meest spectaculair is de steile heuvel, te vergelijken met een rode piste. Hier moeten we beneden zien te komen, krampachtig probeer ik wat grasachtig riet beet te houden. Naar beneden rennen is echt geen optie. Daarna weer de andere kant van de heuvel opklimmen, ik zoek zoveel mogelijk struiken op waardoor ik wat houvast heb. Af en toe gier ik het uit van de lach, wat een komisch gezicht is het ook.
Met zware benen staan we weer bovenaan en vervolgen de route. De kilometers kruipen voorbij maar we zijn niet moe, we kletsen wat af onderweg. Hans raakt onderweg zelfs zijn schoen kwijt in de blubber, gelukkig weer snel gevonden. Het blijkt wel dat gewone hardloopschoenen veel sneller glijden dan trailschoenen. Ploef, daar maak ik weer een smakker, plat op mijn plaat in de modder, ik begin het steeds grappiger te vinden.
Dan komen we op een hoge heuvel met het uitzicht op de prachtig verlichte skyline van Rotterdam
We glijden weer wat kilometers verder en beginnen het wat zat te worden. Ruim 16 kilometer is voor mij wel wat ver. Soms raken we elkaar uit het vizier, maar dan roepen we wat en wachten elkaar weer op.
De finish is in zicht, ik hoor de speaker al luid en duidelijk maar toch moeten we nog een paar kilometer lopen. Op sommige stukken zie je ineens weer niemand lopen, zo had ik ook de diepe greppel niet zien aankomen. Ik spring er niet overheen, maar middenin en belandt met mijn armen in de volle modder. Al snel bekommert zich iemand over mij, het lijkt een zielige vertoning, maar ik kan nog lachen. Toch zal ik blij zijn als ik over de finish loop. Het laatste stuk is over een smalle lange brug, deze is verlicht met rode lampjes. Even heb ik de neiging om een vliegtuig na te doen (hebben we ook op de training van Pauline gedaan) maar houd me toch maar in. Zometeen sta ik nog op de facebookpagina van Mudsweattrails.
Yes…….als modderig monster stap ik over de finish waar een heerlijk houtvuurtje wat warmte geeft. Er staan grote bekers alcoholvrij bier klaar, een slokje gaat er wel in. De fotograaf schiet nog een paar leuke foto’s, deze zijn te zien op de site van Mudsweattrails, Petzl nighttrail. We wachten op elkaar en zien ook de 25 km lopers binnen komen, sommige zijn zelfs al voor ons binnen. Wij hebben er dan ook 2 uur en 5 minuten over gedaan.
Na afloop boenen we ons wat af met vochtige washandjes en hijsen ons in droge schone kleding, bang om de bekleding van de auto vies te maken. De stinkende, baggerige kleding en schoenen proppen we in plastic zakken. We eten nog wat erwtensoep, drinken en kletsen nog wat na en gaan daarna toch wel wat moe maar voldaan naar huis.
Wat een avontuur, dit maak je niet snel meer mee. Het is een welkome afwisseling op de soms saaie wegwedstrijden, tijd speelt geen rol.
Ik weet het zeker, ik ben een trailfan!
Bergschenhoek
Impressie van de nighttrail......
De laatste dagen zijn er steeds onheilspellende berichtjes te lezen op Facebook, geplaatst door de organisatie van Mudsweattrails. Door de enorme hoeveelheid regen is het parcours loeizwaar, overal modder en diepe plassen. Geen twijfel mogelijk, wie A zegt moet ook B zeggen, dapper bereid ik me voor op deze zware trail.
Opgetogen zitten we (Aad, Hans, Robin en ik) in een smetteloze auto met Cor achter het stuur. Bedenkelijk kijken we naar de lichte kleding, gaat dit op de terugweg wel goed komen?
De start is vanaf Outdoor Valley in Bergschenhoek, een leuke locatie waar een pleintje is gecreëerd met wigwam tenten en vuurkorven. De verkleedruimte is op een grote houten zolder, daar staan Piet W, John, Ronald en Michel al op ons te wachten. Ook Jacqueline ( zus van Robin), Sander, Eric Tolhoek en Hans Rietveld gaan deze uitdaging aan. De sfeer zit er goed in, de lopers zien er stoer uit, gewapend met goede uitrusting en een hoofdlamp. De meeste lopers hebben trailschoenen aan.
Er wordt gestart in groepjes van 7 lopers, gelukkig kan ik met Hans starten. Voor mij is een nachtelijke loop nieuw, dus vind ik het fijn om met een bekende te lopen. Uit enthousiasme vergeet ik mijn klokje in te drukken, niet voor de tijd maar voor de afstand. Het startsein gaat, het eerste stuk is nog makkelijk en gaat over schelpenpaadjes, daar zet ik mijn klokje pas aan. Het is erg leuk om de sliert met lichtjes te zien, gelukkig is het droog anders heb je steeds van die regendruppels in je lichtbundel. Mijn lampje is goed fel, dus ik overleg met Hans dat ik liever voorop wil lopen anders word ik verblind door zijn felgele hesje.
Dapper volgen we de fluorescerende pijlen, ik lach in mezelf, het lijkt wel spoorzoekertje op een kinderfeestje. En ook nog eens kledderen in de bagger! En ja hoor, daar komt het echte werk, we zakken tot onze kuiten weg in de blubber. Ik word er melig van, Hans vindt het wat minder leuk. Hij is in voorbereiding van de marathon en vindt deze loop te blessuregevoelig. De eerste heuvel is in zicht, aan de zijkant is een touw gespannen. Deze hebben we heel hard nodig, want het is 1 stap vooruit en weer 2 naar beneden. Echt hilarisch, de eerste blubberdoop is geschiedt. Bovenaan de heuvel is de drankpost zonder bekertjes, je moet je eigen opvouwbare drinkbeker bij je hebben om te drinken. Slim, zo belast je de omgeving niet met allerlei rotzooi. Ook de bananen, tuc-koekjes en winegums ontbreken niet, hmmmm…..
We lopen over mountainbike paadjes, deze zijn erg smal en rond, vele trappen met plateaus en paardenweggetjes. Het meest spectaculair is de steile heuvel, te vergelijken met een rode piste. Hier moeten we beneden zien te komen, krampachtig probeer ik wat grasachtig riet beet te houden. Naar beneden rennen is echt geen optie. Daarna weer de andere kant van de heuvel opklimmen, ik zoek zoveel mogelijk struiken op waardoor ik wat houvast heb. Af en toe gier ik het uit van de lach, wat een komisch gezicht is het ook.
Met zware benen staan we weer bovenaan en vervolgen de route. De kilometers kruipen voorbij maar we zijn niet moe, we kletsen wat af onderweg. Hans raakt onderweg zelfs zijn schoen kwijt in de blubber, gelukkig weer snel gevonden. Het blijkt wel dat gewone hardloopschoenen veel sneller glijden dan trailschoenen. Ploef, daar maak ik weer een smakker, plat op mijn plaat in de modder, ik begin het steeds grappiger te vinden.
Dan komen we op een hoge heuvel met het uitzicht op de prachtig verlichte skyline van Rotterdam
We glijden weer wat kilometers verder en beginnen het wat zat te worden. Ruim 16 kilometer is voor mij wel wat ver. Soms raken we elkaar uit het vizier, maar dan roepen we wat en wachten elkaar weer op.
De finish is in zicht, ik hoor de speaker al luid en duidelijk maar toch moeten we nog een paar kilometer lopen. Op sommige stukken zie je ineens weer niemand lopen, zo had ik ook de diepe greppel niet zien aankomen. Ik spring er niet overheen, maar middenin en belandt met mijn armen in de volle modder. Al snel bekommert zich iemand over mij, het lijkt een zielige vertoning, maar ik kan nog lachen. Toch zal ik blij zijn als ik over de finish loop. Het laatste stuk is over een smalle lange brug, deze is verlicht met rode lampjes. Even heb ik de neiging om een vliegtuig na te doen (hebben we ook op de training van Pauline gedaan) maar houd me toch maar in. Zometeen sta ik nog op de facebookpagina van Mudsweattrails.
Yes…….als modderig monster stap ik over de finish waar een heerlijk houtvuurtje wat warmte geeft. Er staan grote bekers alcoholvrij bier klaar, een slokje gaat er wel in. De fotograaf schiet nog een paar leuke foto’s, deze zijn te zien op de site van Mudsweattrails, Petzl nighttrail. We wachten op elkaar en zien ook de 25 km lopers binnen komen, sommige zijn zelfs al voor ons binnen. Wij hebben er dan ook 2 uur en 5 minuten over gedaan.
Na afloop boenen we ons wat af met vochtige washandjes en hijsen ons in droge schone kleding, bang om de bekleding van de auto vies te maken. De stinkende, baggerige kleding en schoenen proppen we in plastic zakken. We eten nog wat erwtensoep, drinken en kletsen nog wat na en gaan daarna toch wel wat moe maar voldaan naar huis.
Wat een avontuur, dit maak je niet snel meer mee. Het is een welkome afwisseling op de soms saaie wegwedstrijden, tijd speelt geen rol.
Ik weet het zeker, ik ben een trailfan!
