WAT EEN HAPPENING !!! Eindelijk is het dan weer zover. Vijf jaar geleden ben ik voor het eerst met Avantri mee geweest om het bevrijdingsvuur te halen in Wageningen en dat met z'n allen terug te brengen naar Schoonhoven, dat was één van de hoogtepunten tijdens mijn hardloop leven. Ik had meteen spijt dat ik mijn ouders destijds niet tegen had gesproken en al vijf jaar eerder mee was gegaan. 2010 was top, maar in 2015 wil ik zeker weer mee.

De aanloop is ronduit slecht te noemen. Door blessures moet ik veel missen, maar al kan ik dan niet of nauwelijks mee lopen, ik pieker er niet over om thuis te blijven, mee ga ik zeker.

Voorafgaande aan de reis was ik al maanden geleden namens de gemeente Schoonhoven gevraagd of ik eens kon polsen hoeveel lopers er mee zouden gaan. Door de vraag begon het fenomeen al vroeg te leven en bijna al mijn maatjes en vrienden gaven aan graag mee te willen. Dat zou geweldig zijn. Op voorhand al veel meer dan in 2010, dus nog leuker.

Op 4 mei 2015 is het dan zover. Uit mijn werk snel gegeten en naar Schoonhoven. Als ik rond 20.50 aankom staat de bus er al en zie ik al veel lopers zitten of staan, ook zie ik diverse partners, ouders en anderen. Het is al gezellig. Voorafgaande aan de reis maken we voor de bus traditioneel een leuke groepsfoto, zo ook deze keer. Er wordt veel gelachen en de stemming zit er al meteen goed in. Ik ben benieuwd hoe de stemming zal zijn na een nachtje doorhalen.

Om 21.15 vertrekt de bus, nagezwaaid door de thuisblijvers. De rit gaat naar Wageningen en zal ruim een uurtje duren.

De weersverwachting is ronduit slecht te noemen. Er zal wel degelijk sprake zijn van "Cor weer". Nu is dat natuurlijk niet noodzakelijk als ik er bij ben, in dit geval zelfs liever niet, des te leuker is het voor de anderen.

In Wageningen aangekomen wordt de bus geparkeerd aan de Costerstraat en lopen we best wel een stukje naar de inschrijving. We zijn er erg vroeg, al rond 22.45 en Pieter van den Dool kan ons nog niet eens aanmelden, dat kan pas vanaf 00.15 uur. Dan maar naar het centrum om eens te kijken wat er allemaal te beleven valt.

Robert Hoek krijgt de vlag van de gemeente Schoonhoven aangereikt, ikzelf de vlag van Avantri. Gewapend met vlaggen trekken we naar het centrum.

Een kroegje opzoeken is er niet bij, dat is aan de andere kant van het centrum, wij lopen eigenlijk gelijk in de fuik van lopers die al staat te wachten tot het bevrijdingsvuur zal worden aangestoken. Er is een ceremonie voorafgaande aan de plechtigheid aan de gang op het 5 mei plein naast Hotel de Wereld, een historische naam.

In 1945 kwam de Canadese geallieerde generaal Charles Foulkes op zaterdag 5 mei, welke dag sedertdien Bevrijdingsdag heet, in dit hotel met de Duitse bezettende militairen de overgave van de Duitsers in Nederland overeen. De overgave werd hier echter niet ondertekend.

Het is inmiddels al aardig begonnen te regenen en de regenjasjes, capes, paraplu's etc. komen tevoorschijn. Mijn regenjack ligt nog in de bus. Bij het verlaten van de bus was het droog en aangezien we toch weer terug naar de bus zullen gaan heb ik het niet meegenomen. Dom dus achteraf, want ik regende aardig nat.

Ik loop wat door richting centrum om het orkest, operazangeres en andere artiesten te kunnen zien en zie een dame staan met een hele grote paraplu waar ik dan dankbaar achter ga staan om te kijken en zodoende lekker droog sta. Els en Nicky zie ik achter me staan tegen een muur met boven hen een prettig ver uitstekende dakgoot zodat ook zij droog staan.

Ik zie ook Pieter van den Dool staan met paraplu en sluit me bij hem aan zodat ik ook onder zijn paraplu redelijk droog sta. De Avantri vlag sla ik om mijn lichaam om zodoende wat droger te blijven en de wind wat minder vrij spel te geven.

De anderen staan onder hert afdak van de ingang van een gebouw waar ik ook Michael Woerden nog tegenkom namens de Veenlopers. Michael loopt vaak bij Avantri en heeft laatst de Parkloop nog gewonnen.

Om 00.00 uur wordt het bevrijdingsvuur aangestoken en ontvangen de eerste lopers uit handen van de burgemeester van Wageningen een fakkel, dit betreft de groep uit Zeeland die het verste weg moeten lopen, liefst 224 kilometer, al zullen ze die afstand deels fietsen. Door de lange af te leggen afstand zijn ze ook als eerste aan de beurt en zo zal dat verder gaan. Onze afstand is ca. 75 kilometer en wij zijn nog lang niet aan de beurt.

De fuik zal voor ons pas open gaan om 1.00 uur en vermoedelijk zijn we dan pas rond 1.45 aan de beurt om te starten. Tijd genoeg om nog even terug te gaan naar de inschrijvingstent en voor de atleten kans om nog even naar het toilet te gaan.

Het is inmiddels flink gaan regenen en we zien er al snel uit als verzopen katjes.

Even na 1 uur besluiten we ondanks de stromende regen toch alvast maar naar het centrum terug te gaan en in de startfuik plaats te nemen aan de Generaal Foulkesweg.

Als we daar aan komen wandelen staat al iemand van de organisatie te roepen of we nog moeten starten. Als ik ja zeg worden we gesommeerd om te gaan rennen en snel naar de start te gaan, want we moeten gelijk weg.

Als we met een klein groepje aankomen wordt al gevraagd van welke gemeente we zijn. We zeggen Schoonhoven en meteen wordt de naam Schoonhoven omgeroepen. We wachten even op de anderen. Simone arriveert voor de foto's, Gerhard met het naambord Schoonhoven en Pieter om het vuur in ontvangst te nemen van de burgemeester die inmiddels ook is doorweekt maar desondanks gewoon blijft staan.

Kennelijk hebben ze de start wat versneld vanwege het weer.

We keren nu terug naar de bus die best wel weer een eind weg staat. We hebben het vuur een stuk eerder, maar verliezen wel weer tijd met het lopen naar de bus.

Aangekomen bij de bus gaat de eerste groep alvast van start, dit zijn de jongeren Carolien, Xander en Daan. De rest trekt wat droge kleren aan en bereidt zich voor op wat gaat komen.

Ik wil toch gaan proberen wat te lopen en sluit me in eerste instantie aan bij groep 2 met Ina, Carla, Els en Nicky. Ondanks de pijn in de hamstrings is het in dit tempo goed te doen en ik ben er blij mee.

Groep 3 bestaat uit Monique, Alexandra en Aria.

Groep 4 bestaat uit Helma, Koos, Cécile en Argen.

Groep 5 bestaat uit Pieter, Daphne en Bea.

Groep 6 bestaat uit Marillion, Bart en Sietse.

Groep 7 bestaat uit Aad, Astrid en Janet.

Groep 8 bestaat uit Remco, Rein en Tobias.

Groep 9 bestaat uit Kees, Jos Koeleman en Piet.

Groep 10 bestaat uit Robert, Jos Schinkel en Patrick.

Als skeeleraar gaat als vanouds Hans Sterrenburg mee en als fietser Nico Terlouw. Na een aantal kilometers stoppen we een stukje onder de voet van de Grebbeberg en stappen allemaal uit om de berg op te wandelen of te rennen om met z'n allen stil te staan bij het oorlogsmonument. We houden een minuut stilte en maken een aantal groepsfoto's. Ook komen we Wim van Beuzekom en een aantal van onze andere maatjes van de overkant tegen. Ik zie Nico Bloemendal en Derk Roest ook staan.

Na dit indrukwekkende moment gaan we weer verder met de loop en nemen de anderen weer plaats in de bus.

Onze fakkel waait steeds uit, maar Alexandra weet raad. We monteren een knipperlampje op de gedoofde fakkel en kunnen zodoende met de fakkel blijven rennen die ook nog eens de echte brandlucht heeft omdat de fakkel aan is geweest.

Rondom ons heen zijn nog steeds veel ploegen te zien. We halen ploegen in en worden weer ingehaald door andere teams. Naarmate we verder van Wageningen verwijderd raken verspreiden de groepen zich naar alle windstreken en blijven er steeds minder ploegen over die ook onze kant op gaan. Nieuwpoort, Stolwijk, Lekkerkerk zijn wel teams die we tegen komen.

Als de tweede sessie aanbreekt loop ik wederom mee met groep twee, maar blijf deze keer wat langer lopen, ook groep 3 en 4 lopen in een tempo wat ik aardig kan volgen, daarna is het tijd om even in de bus plaats te nemen om mijn hamstrings weer wat rust te geven. Er zijn ook lopers waaronder Aad, Piet en Pieter die al vanaf het begin met de anderen mee lopen, ook Astrid laat zich niet onbetuigd. Het is inmiddels nog harder gaan regenen, maar gek genoeg is het absoluut niet koud. Als je terugkomt in de bus is het gelijk of je tegen een muur aan loopt. Buiten is het niet koud, maar in de bus is het nog veel warmer waardoor je gelijk begint te zweten.

Na groep 5 en 6 te hebben overgeslagen wil ik graag met mijn donderdagmaatjes Aad, Astrid en Janet mee rennen na een korte rust. Dit gaat best goed, al gaat het tempo me net wat te snel, dit is niet goed voor mijn hamstrings, daarom blijft het in deze groep tot 1 keer beperkt. Janet loopt net voor me en is als vanouds druk aan het kletsen waarbij ze een grote plas over het hoofd ziet. Ik loop pal achter Janet en heb de plas daardoor ook niet in de gaten en krijg ook de volle laag, maar we lachen er hard om.

Piet moet de strijd staken vanwege blaren. De blaren had hij opgelopen bij de Koning van Spanje Trail. Piet heeft er inmiddels wel een kleine 20 kilometer op zitten.

De derde sessie gaat prima en ik besluit nu zelfs 4 etappes "buiten" te blijven, al kost de laatste me veel moeite aangezien Pieter en Hans Sterrenburg, onze skeeleraar de fakkel weer aan gaan steken en we door moeten blijven lopen tot we de fakkel in ontvangst kunnen nemen.

Ik neem nu pauze tot aan groep 2 en geniet van de gezelligheid in de bus. Voor me zitten Daphne en Janet, naast me Robert en aan de andere kant van het gangpad naast me Patrick en Aad. Aria en Argen zitten achter ons. Heerlijk om zo met elkaar op pad te zijn.

De jongeren zitten achterin en wat opvalt is dat het daar steeds stiller begint te worden. Voor de jongeren zijn de afstanden best fors te noemen. De meesten van hen lopen erg korte afstanden, dan hakt deze afstand keer op keer best wel in, zeker samen met het gebrek aan nachtrust.

Groep 2 is weer aan de beurt. Samen met Carla, Ina, Els en Nicky weer de bus uit. Het is inmiddels heerlijk weer geworden, we zien de volle maan en maken "wolven geluiden". We hebben veel lol. De fakkel gaat over en weer. Ina heeft nog wel wat last van haar val met de racefiets. Met een metalen plaat in haar schouder en 5 gebroken ribben is deze bikkel toch weer van de partij, ze heeft zondag zelfs al weer een trail van 9 kilometer gedaan bij de Koning van Spanje.

Ook met groep 3 en 4 loop ik nog mee, al merk ik dat het steeds moeizamer begint te gaan door meer etappes achter elkaar te lopen.

Gerrit en Simone komen met de mededeling dat we 27 minuten achter lopen op het schema en dat we niet meer mee mogen lopen met andere groepen. De "langzamere lopers" krijgen iets minder tijd in hun etappe, de snellere lopers juist iets meer.

Dit verhaal was 5 jaar geleden ook al zo en de tijd die we toen bij de Prinses Beatrixsluizen in Nieuwegein moesten zijn zou niet worden gehaald, maar toen we daar aan kwamen waren we toch netjes op tijd.

Ook nu was dit het geval. Gerrit weet nog steeds niet wat er mis is gegaan in de planning en berekening, maar de planning zou deze keer zo zijn dat we om 6 uur bij de sluizen zouden zijn. Ondanks de achterstand van 27 minuten waren we er netjes een paar minuten voor 6 uur. De stop is ingepland omdat de buschauffeur zich moet houden aan de wettelijke pauze volgens de rijtijdenwet.

Traditioneel worden de lopers en begeleiders hier voorzien van koffie of thee met een plak cake, uitgereikt door Yvonne van der Horst, René van Rijk en zijn vrouw.

We kletsen gezellig, zien de ploegen van Start uit Lekkerkerk en van Wim van Beuzekom nog langs komen en moedigen hen aan. We kijken even bij de sluis en wandelen wat rond.

De benen strekken na het zitten in de bus is ook geen overbodige luxe.

Groep 2 zal nu van start gaan. We krijgen nieuwe fakkels en vanaf nu worden er stukken gefilmd en veel foto's gemaakt. Het is licht genoeg, al is het nog vroeg. We lopen nu door Nieuwegein op weg naar de Lekdijk. We kunnen nu ook zien waar we lopen en dat heeft toch ook wel wat. Het is heerlijk weer om te rennen. Zelf heb ik voor het eerst droge kleren aangedaan, maar zelfs te veel. Het is te warm voor twee shirtjes, één gaat er na onze etappe dus gewoon weer uit.

De groepen wisselen elkaar netjes af volgens planning, er wordt niet meer met andere groepen meegelopen. Naarmate we vorderen is het steeds stiller geworden in de bus. Menigeen probeert wat te rusten en doet de ogen dicht. Sommigen vallen daadwerkelijk in slaap. Als we éénmaal op de Lekdijk rijden en lopen begint iedereen weer wat spraakzamer te worden en beseft iedereen dat de laatste loodjes zijn aangebroken.

Tijdens het lopen op de Lekdijk is Michel de Langen ons tegemoet komen lopen vanuit Uitweg waar hij is afgezet en komt even gedag zeggen in de bus waarna hij met de lopers mee gaat lopen tot aan Schoonhoven.

Als groep 2 weer aan de beurt is schijnt het zonnetje volop en staat ook vast dat dit voor ons de laatste etappe zal zijn. Voor ons in het busje met de klep open zitten Simone en haar vader Ben Gubbels. Simone maakt foto's, Ben filmt stukken. Ook zij hebben het naar de zin zo te zien.

Na onze beurt keren we weer terug in de bus. Ik realiseer me dat ik ondank de blessure en de verwachting dat ik helemaal niet zou kunnen lopen er inmiddels 12 etappes op het zitten + het stuk van een kilometer ongeveer de Grebbeberg op, is onvoorstelbaar.

Als groep 7 aan de beurt is met mijn maatjes Astrid, Aad en Janet besluit ik toch nog een etappe met hen te gaan lopen, ook Patrick is van de partij. Dit mocht aangezien ik nergens sta ingedeeld. We hebben veel lol en maken zelfs luchtsprongen. We moeten zingen van Ben en hebben een reuze schik. Als de volgende groep aan de beurt is besluiten we te blijven rennen, het is niet meer zo ver tot aan Schoonhoven. De jongeren blijken niet meer zo snel dan in het begin, dat komt mij ook goed uit, ik kan net aan volgen. Patrick heeft ook het beste gehad en kan ternauwernood volgen, hij heeft een blessure aan zijn scheen.

Als het fluitje klinkt voor de wissel zijn we bijna bij het zwembad in Schoonhoven en lopen we voor de bus uit waarna de bus stopt en alle lopers eruit komen om het laatste stuk tot aan het Bastion gezamenlijk te lopen. Dit wordt een heuse zegetocht. Tal van supporters en toeschouwers staan langs de kant en moedigen ons aan en juichen ons toe. Een heerlijk gevoel.

De lopers die er doorheen zitten geven het laatste restje met het einde in zicht. Het is fantastisch om dit met je maatjes te kunnen doen, blessure of geen blessure, ik zou het voor geen goud willen missen. Als ik alle stukken die ik heb gelopen eens na heb gerekend kom ik zelfs uit rond de 25 kilometer, het stuk wat nog gaat komen naar de Haven meegerekend. Daar had ik in mijn stoutste dromen nooit rekening mee gehouden.

We komen aan bij Het Bastion om 9.06 volgens mijn klokje, slechts 6 minuten later dan volgens onze planning en hebben nu tijd om ons wat op te frissen, droge shirts aan te trekken, ons in ons Avantri tenue te hijsen en te genieten van een welverdiend ontbijt geschonken door de gemeente Schoonhoven. We hebben alle tijd want we hoeven pas om 10.45 op de Haven te zijn voor de plechtigheid.

Om 10.30 uur is de jeugd van Avantri ter plaatse en met elkaar lopen we via de Wal over het Doelenplein, stukje Lopikerstraat zo naar de Haven waar we een rondje overheen lopen. Er zijn al veel mensen op de been en we worden luid toegejuicht. Het is een heel mooi gevoel, ik voel me trots op wat we met z'n allen hebben neergezet.

Vanwege het gevaar dat de fakkel uit zou kunnen waaien hebben we in dit geval vier fakkels. Ik heb er zelf één, Nicky heeft er één, Bart en Carolien de andere twee. Het plan is dat Carolien met haar fakkel het vuur overbrengt naar de fakkel waarmee het vuur wordt aangestoken op de Stenen Brug.

Het duurt best lang voordat de ceremonie begint en de fakkel van Carolien is al erg klein geworden. Mijn fakkel is duidelijk nog het langste en we wisselen van fakkel. Als de plechtigheid dan begint is het doodstil bij het Wilhelmus. Er worden twee coupletten gezongen, net zoals ik ooit mee heb gemaakt bij de aubade, het eerste en zesde couplet.

Na het Wilhelmus volgt een speech. De fakkels worden door Carolien aangestoken. De fakkel van wethouder Dilia Blok is uit gegaan en ze steekt hem via mijn fakkel weer aan waarbij ze roept dat het toch een beetje een Bergambachts vuur is nu alvorens ze haar fakkel in de schaal steekt samen met Pieter en Gerrit. Na de plechtigheid spreekt Pieter het publiek nog even toe en roemt ons ook, is mooi om te horen.

Nu wordt er door dameskoor de Stormvrouwen nog gezongen waarna we onder luid applaus ons podium verlaten om terug te wandelen naar het Bastion waar we onze spullen pakken om daarna afscheid van elkaar te nemen na een fantastische avond, nacht en ochtend. Dit staat weer in mijn geheugen gegrift en nemen ze me niet meer af. Tot over 5 jaar !!!