Na maanden van blessureleed vanwege een slijmbeursontsteking in beide hamstrings waar ik eigenlijk al vanaf augustus 2014 mee rondloop begint er langzaam wat verbetering op te treden. Tal van evenementen af moeten zeggen helaas, maar de marathon van Rotterdam laten staan als richtpunt, die MOET ik gaan halen.

Na veel bezoeken aan de fysio, een tweetal bezoeken aan de sportarts Alsemgeest in Gouda en veel rek en strekoefeningen begint de pijn minder te worden en lijken ook de hamstrings wat langer te worden.

Het is langzaam weer tijd voor een test. Op 7 februari staat de leuke Petzl Nighttrail op het programma in Bergschenhoek. Ik heb me ingeschreven voor de 25 kilometer, maar dat is te ver na zo'n lange tijd nauwelijks iets doen. Michel wil graag de 25 doen en heeft zich nog niet ingeschreven en neemt mijn nummer over. Ina heeft zich hetzelfde weekend ook ingeschreven voor de halve marathon van Schoorl op zondag en de nighttrail op zaterdag op de kortere afstand van 15 kilometer en start niet waardoor ik haar nummer over kan nemen. De 15 zou achteraf ruim 16 worden.

Op zaterdag 7 februari werk ik al mijn collega's alvast op tijd uit mijn bedrijf zodat ik zelfs al even voor 17.00 uur op pad ga naar Schoonhoven om Aad en Janet op te pikken. We moeten voorafgaande aan de trail nog wat eten en Janet komt met het idee om pannenkoeken te gaan bakken, dat blijkt een super idee en niet aan dovemansoren besteed. Aad en ik zeggen volmondig ja en zijn rond 17.00 uur aanwezig. Na een drietal heerlijke pannenkoeken met veel rozijnen, een glas melk en veel gezelligheid gaan we om even over 17.30 op pad. In Bergambacht pikken we Michel bij mijn huis op waar we hebben afgesproken en ik pak nog snel mijn hardloopschoenen mee, dan gaat het autorijden zoveel beter dan met trailschoenen.

We volgen vanaf Rotterdam de borden Hillegersberg en Bergschenhoek, maar hebben allen niet exact de route in gedachten. Michel geeft eigenlijk zonder de borden te zien van Outdoor Valley precies de weg aan die we moeten rijden, dat weet hij nog van de vorige keer, dat is eigenlijk onvoorstelbaar in het donker, een natuurtalent. Ik zou nu nog aan het zoeken zijn geweest.

Michel heeft mijn nummer overgenomen, dat is nummer 3, daarvoor moet hij al in de eerste groep starten en al om 19.00 uur. Als we aankomen bij de parkeerterreinen zijn de dichtsbijzijnde terreinen tjokvol. We geven aan dat Michel maar snel uit moet stappen en zich aan moet gaan melden, dan rijden wij verder om een plekje voor de auto te vinden, wij hoeven immers pas om 19.20 uur te starten. Michel is door deze actie nog net op tijd aan de start horen we achteraf. Als wij arriveren staat Michel al bij de start en moeten wij ons nog aanmelden.

Aad, Janet en ik schrijven ons in en achter de tafel staan Pascal van Norden en zijn zoontje Timo. Pascal doet niet mee en zit nu in de organisatie. Aad heeft startnummer 321, ik 322 en we starten in dezelfde groep. Janet heeft nummer 468 en zou om 19.29 uur moeten starten maar sluit zich gezellig bij ons aan zodat we gelijk kunnen starten. We begeven ons nu naar de kleedruimte in het gebouw tegenover het clubgebouw en ontmoeten daar Marian bakker en Erik Tolhoek, ook komen we daar Piet Wuijster nog tegen. Aad, Janet en ik hebben alledrie ons "Cor shirt" aan, onze MudSweatTrail buff op het hoofd en een zwart thermoshirt. Aad en Janet hebben een lange legging, ik een korte met lange kousen waardoor mijn knieën vrij zijn. Lampjes op en dan op weg naar de start. Vanwege de drukte bij het ENE TOILET maar even in de open lucht een plaspauze ingelast, richting start en daar nog wat foto's gemaakt, dat was leuk. Van onze voorkant, maar ook van onze ruggen met de namen erop.

De namen van Aad en mij worden voorgelezen en we gaan van start. Al meteen moeten we door plassen en blubber, de toon is gezet. Janet merkt na een tijdje op dat de grijns nog geen moment van mijn gezicht is verdwenen, zo'n plezier beleef ik hier aan. Wat heb ik hier lang naar uitgekeken.

De eerste kilometers zijn relatief vlak, wel wat verhogingen, maar goed te doen. Janet geeft in het begin het tempo aan en we lopen zo'n 10 kilometer per uur. Na een kilometer of 7 komen we bij de drankpost aan en zien daar wederom Pascal van Norden en zijn zoontje Timo staan om ons van tuc, ontbijtkoek, water en andere drank te voorzien. Hij maakt zelfs even tijd om een leuke foto van ons te maken en we vervolgen onze weg. Wat is het toch een genot om zo lekker te mogen trailen. De meeste lopers zie je echt genieten en je hoort rondom je heen vaak gelach, het gaat er ontspannen aan toe.

Naarmate we de kilometers aaneen rijgen zakt ons tempo iets af, het is ook ruiger, glibberiger en geaccidenteerd geworden. De hellingen zijn langer en steiler en ik merk dat ik met het grootste gemak omhoog ren. Het valt zelfs Aad en Janet op dat ik zo makkelijk omhoog ren. Wellicht heeft dit te maken met de weken achtereen trainen in de sportschool om mijn blessure te laten genezen. Ik merkte daar al dat ik spieren gebruikte die ik normaal niet gebruikte. Kennelijk is dat me ten goede gekomen. Ook de relatieve rust heeft me goed gedaan. Een gebrek aan conditie merk ik eigenlijk niet.
Waar janet in het begin héél makkelijk liep blijkt ze het vooral bergop een stuk lastiger te hebben, we laten het tempo dan ook iets zakken, het moet wel leuk blijven. We gaan voor het genieten en de lol en niet om een klassering.
Kilometer 11 is erg lastig, daar zit een erg steil stuk in met alleen maar blubber. De toplaag is zacht als boter (lees blubber), daaronder zit nog een laagje ijs waardoor je totaal geen grip krijgt en je naar beneden moet laten glijden. Zelf kan ik me ternauwernood staande houden terwijl de ene na de andere loper links en rechts een gil geeft en onderuit gaaf in een spoor van blubber. Achter me staat Aad ook nog, maar Janet dreigt onderuit te gaan en probeert zich vast te grijpen aan Aad waardoor ze beiden onderuit gaan. Onder aan de helling sla ik lachend dit tafereel gaande en maak er diverse foto's van. Heerlijk !
Zodra we alledrie onderaan de helling staan volgt een lange en glibberige klim. Aad en ik zijn boven en wachten op Janet. Zodra ze er is gaan we weer op pad. Wij komen op deze manier iedere keer op adem, janet niet. Zodra ze weer bij ons is gaan we weer verder waardoor ze het steeds lastiger krijgt, dat is iets wat ik me achteraf realiseer. We hadden wat meer rekening met Janet moeten houden.
Ondanks de vermoeidheid blijft Janet toch keurig volgen. De vele stijgingen en dalingen kosten moeite maar zonder te mopperen blijft Janet vlak achter ons. Af en toe en opmerking dat we wel de hele tijd op haar moeten wachten, maar dat is onzin, het is juist veel te leuk om zo met elkaar te kunnen rennen.

Na een kilometer of 15 zien we de finish, maar daar blijken we daarna juist weer vandaan te lopen, er volt nog ruim een zware kilometer met tal van hellingen en geglibber. Als we dan eindelijk richting de finish lopen laten we Janet voorgaan waardoor ze als eerste de landingsbaan (lange smalle houten brug met aan weerszijden rode lampjes) op mag en net voor ons over de streep komt. Janet is nu wel aan het einde van haar krachten en heeft een tijdje nodig om weer helemaal te herstellen, maar we zijn trots op Janet dat ze dit weer heeft volbracht. Het zijn toch 16 hele zware kilometers gebleken met deze zware blubbermassa. Veel lopers hebben het zwaar gehad.
Als we daar bij de finish zitten komt Michel ook binnen, zwaar gehavend. Hij is 5x gevallen, zijn legging is aan flarden en zijn knie�n liggen beide open. Bij de finish kun je alcoholvrij bier krijgen en erwtensoep. Dat heeft wel wat, maar bier heb ik niets mee, dat is meer iets voor Aad en Michel.

Weer in de kleedruimte aangekomen is het één drekmassa. Veel lopers zitten van onder tot boven onder de modder en we laten allemaal blubbersporen na met onze schoenen. Als we ons eindelijk hebben hersteld en wat opgefrist hebben met vochtige weggooiwashandjes begeven we ons naar de kantine waar we eerst nog een erwtensoep nemen en later nog wat te drinken en even op de prijsuitreiking wachten bij de lekker warme vuurkorf. Piet hebben we helaas niet meer gezien.
We zijn even benieuwd hoever Michel van het podium is verwijderd, maar dat blijkt toch wel héél ver te zijn.
Met een mooie eindtijd van 2.16 is Michel ver van het podium verwijderd. De snelste liep 1.45 en ik meen de nummer drie ook nog iets van 1.54 uur.

Om een uur of 11 wandelen we weer een eind naar de auto en zijn rond kwart voor 12 in Schoonhoven. Aad en Janet stappen uit en Michel en ik gaan naar Bergambacht terug, al moeten we nog even terug naar Schoonhoven omdat de telefoon van Janet in de kofferbak is achtergebleven. Janet kan natuurlijk niet zonder telefoon, haha.

Om middernacht kom ik thuis na een geweldige avond. Wat heb ik genoten met mijn maatjes. Dank jullie wel voor de super gezellige avond !