Na twee maanden last gehad te hebben van een kuitblessure begon het baanseizoen niet echt denderend. Op onze eigen Stormbaan liep ik eind maart de 1000m in 3.31. Ik had gehoopt onder de 3.30 te lopen, dat lukte net niet maar de kuit gaf tenminste geen problemen dus er konden plannen gemaakt worden. Ik had al zitten kijken naar het clubrecord op de 1000m van Hans Boon. 3.17.01 gelopen in 1996.
De bedoeling waas om in april bij Spark te lopen en dan een 10 seconden sneller dan in maart, om dan in mei bij de MiLa-Trackmeeting in Barendrecht een aanval te doen op de tijd van Hans.
Gisteren bij de AV-loop een 600m gelopen in 1.50.4 waarbij ik de laatste 80m helemaal verzuurde. Vandaag moest de opening net onder de 2 minuten op de 600m wilde ik richting de 3.20- 3.23 komen.
Om 16.10 uur stond ik dan aan de start als Master55 met allemaal jong grut om me heen, C- en B-junioren. Na 200m de eerste doorkomsttijd:36 seconden waar net onder de 40 mooi had geweest. Een beetje voortvarend, maar nu maar op naar de 600m. Het tempo was iets gezakt maar een ronde in 1.20min leverde een doorkomst op van1.56. Dit was boven verwachting en nu was zelfs de 3.17 van Hans binnen bereik mits ik niet verzuurde zoals gisteravond. Met nog 200m stond de starter, Gert Veldhuizen, me aan te moedigen en kon ik me nog richten op een junior die terugviel. Vanuit de bocht nog eenmaal geprobeerd te versnellen en uitgeput over de streep gekomen. Helaas was de klok stil blijven staan op de winnende tijd in de serie dus had ik geen idee waar ik op uit was gekomen. Al vrij snel verscheen de uitslag op een scherm maar dat ging op finishvolgorde en er stonden geen namen bij. De derde tijd was 3.15.81 en de vierde 3.17.35. Maar was ik nu derde of vierde? Na bestudering van de minuscule finishfoto dacht ik wel dat ik derde in de serie was. Even gecheckt bij Gerd en ja hoor: derde en dus 1,2 seconde onder Hans zijn tijd. Onverwachts toch al de buit binnen!