Al meer dan 30 jaar begeleidde Gerrit Hoek zijn eigen trimgroep. Dit jaar heeft hij aangegeven hiermee te willen stoppen. Voor ons reden genoeg om dit niet onopgemerkt voorbij te laten gaan en hem een aantal vragen te stellen over zijn groep. Dit leverde mooie verhalen op en een uniek stukje geschiedenis werd opgeschreven. In de laatste Avantri Nieuwsbrief zag u al een gedeelte van het interview, maar hier laten we het gehele interview zien!

Hoe lang bent u al lid van Avantri?
Dat is iets wat ik niet noteer als ik aan zoiets begin. Als ik mijn geheugen raadpleeg, kan ik alleen reproduceren, dat wij in de zomer van 1982 vanuit Noord-Hollandse Winkel zijn verhuisd naar Bergambacht om kort daarna lid te worden van Avantri samen met beide zoons: Rogier en Vincent. In verband met mijn werk was het belangrijk dat ik fit was en ik deed dan ook al jaren aan duurlopen. Niet dat ik daarvoor veel talent had, maar ik trainde wel veel en liep uiteindelijk de marathon in een tijd van 3 uur en 17 minuten. Die tijd staat volgens mij helaas niet in de boeken. Dit omdat ik helemaal achterin startte en pas na 15 minuten over de startstreep kwam. Dus een zelf geklokte tijd in Rotterdam.

Hoe lang heeft u de trimgroep begeleid?
Zoals vermeldt heb ik daar geen harde data van, mogelijk dat de statisticus van Avantri Gerrit de Jong daar een duidelijk antwoord op heeft. Maar de enige aanwijzing die ik er zelf voor heb, is het volgende. Ik was al enige tijd lid toen ik gevraagd werd om de jeugd te gaan trainen. Na een opleiding tot jeugdatletiek trainer ben ik als zodanig aan de slag gegaan. Ik ben in die periode ook gevraagd door Ad Verhoeff of het trainen van een senioren trimafdeling iets voor mij was. Ik vermoed dat dit omstreeks 1985 moet zijn geweest, dus nu ongeveer 31 jaar geleden.

Heeft de groep veel leden gekend?
Mijn trimgroep was in die tijd een florerende groep met een groep van 15 man die trouw op de trainingen kwam.

Hoe heeft u deze jaren ervaren als begeleider?
Mijn eigen beleving van al die jaren is dat ik het voor geen goud had willen missen. Al had ik voor mijn werk bij de politie zo af en toe wel moeilijk het zo te regelen dat ik erbij kon zijn. Dat had voornamelijk te maken met een volledige onregelmatige dienst en mijn werkzaamheden voor bijvoorbeeld de ME. Ik ben wel eens bij de training gekomen in de ME auto om te komen zeggen dat ik werd weggeroepen voor een of andere rel of gebeurtenis elders in het land.

Ook de leden hadden drukke bezigheden, maar men deed zijn uiterste best om er zo vaak mogelijk bij te zijn. Het was traditie dat wij elkaars verjaardag thuis vierden voor de leden van de groep na de training. En daar werd dan tot verdriet van de buren luidkeels een paar uur besteed om de wereldproblemen op te lossen. Ook was de afsluiting van het trainingsseizoen noemenswaardig. Dan werd in het clubgebouw een saté-avond gehouden. Ik persoonlijk heb een relatief kleine groep nooit zoveel saté in zo een korte tijd zien eten.

Veel leden van mijn groep kenden elkaar al vele jaren voordat ik er als trainer begon. Maar volgens mij hebben wij elkaar razend snel geaccepteerd en ontstond er een hechte groep van sportvrienden. Dit laatste is uiteindelijk ook onze valkuil geworden denk ik, want kom daar als nieuwkomer maar eens tussen. Niet dat de groep het niet geprobeerd heeft nieuwe leden bij onze trim te betrekken, maar de meesten waren geen blijvertjes. Verder haakten leden af om persoonlijke redenen, zoals verhuizingen en wijzigen van werkkring, blessures, etc.

Ook overleden er in mijn groep een drietal trouwe leden: Frits de Vos, Harry Vermeulen en Jan Schilt. Dat waren ernstige dieptepunten in mijn periode als trainer van de dinsdag trim. Aan deze actieve leden hebben wij allemaal hele goede herinneringen en die koesteren wij dan ook.

Welk moment als begeleider zult u nooit meer vergeten?
Wat ik nooit zal vergeten is dat deze groep, bestaande uit mensen met de meest uiteenlopende achtergronden, zo’n hechte vriendschappelijke band hebben opgebouwd. En ik kan me voorstellen dat, gezien onze gemiddelde leeftijd, dit niet zo snel meer verdwijnt. Het is voor ons allemaal een stuk van ons leven geweest. Maar zoals ik al met verschillende gesprekspartners heb geldeeld: “aan alles komt een eind”, zelfs aan de dinsdag herentrim van Avantri.

Gaan we u nog vaak op de baan zien?
In de eerste plaats blijf ik uiteraard gewoon lid en heb ik binnen de vereniging ook de functie van vertrouwenspersoon. Dat is een functie waarvan je hoopt dat het nooit nodig is. En zoals je mogelijk weet, dat deze afgelopen jaar verplicht is ingesteld voor alle sportverenigingen in Nederland. Bovendien is mijn zoon Vincent looptrainer en zijn zoon David als loop atleet bij de Junioren betrokken bij Avantri. Daarom zal ik toch nog op verschillende manieren bij de vereniging actief blijven.

Terug naar de vorige pagina