Na het mooie verslag van Wim toch nog een bijdrage van mijn kant.

Om half 6 op dinsdagmorgen 26 juli start de reis van Aad en mij vanuit Schoonhoven. We stoppen onderweg een paar keer en hebben onderweg veel last van wegopbrekingen in Duitsland, maar we hebben geen haast. We kletsen gezellig en er staat leuke muziek op, helemaal goed. Om 16.15 komen we aan in Davos waar we het ons inmiddels bekende Central Sport Hotel opzoeken.
Ondanks de luxe van het hotel zijn de prijzen daar goed te doen en hebben we zelf een heerlijk zwembad, een sauna, een fitnessruimte en zelfs een zonnebank.
We melden ons aan en zoeken de kamer op, die er weer keurig uitziet met een kluis, koelkast, TV, ligbad, etc. Helemaal goed !
We ontmoeten de anderen bij het avondeten en zijn de laatsten (hoe kan het ook anders, ik schijn een reputatie te hebben).
Na het eten gaan we nog even een stukje wandelen in Davos en belanden bij de bijna buren op het terras om wat te drinken.

Op woensdag gaan we al snel na het eten op pad met de trein om een stuk van het parcours te gaan wandelen. We stappen uit en maken een erg lange wandeling van het 15 km punt naar zo'n beetje het 30 kilometerpunt bij Filisur waar we de trein weer terug pakken. Dit vond ik zelf wel één van de mooiste stukken van het parcours. Veel bos, bergriviertjes, mooie vergezichten, prachtige schluchten, leuke stukjes klimmen in het bos. We schieten het ene plaatje na het andere, wat is dit genieten.
We komen ook langs het mooie viaduct in Wiesen waar de trein overheen komt en waar de lopers ook overheen moeten, dus ook Argen en Tiny die beiden hoogtevrees hebben, Argen nog wat erger dan Tiny. Tiny gaat al snel over de brug, dat gaat goed. Bij Argen is dat een stuk lastiger, maar met hulp van vooral Reggy behaalt ze een overwinning op de brug en komt er overheen, dat zal zaterdag ook moeten gebeuren, maar deze eerste stap is gezet.
Na de best wel lange wandeling hebben we flink honger gekregen. We gaan allemaal onze eigen weg, Aad en ik gaan naar de supermarkt en we zien dat we daar een bordje spaghetti kunnen bestellen. Het is geen mega maaltijd, maar het smaakt prima. Nu nog even zwemmen en naar de sauna waarna we weer honger hebben. Het eten in het hotel gaat er dan ook lekker in. Het eten is voortreffelijk, er is zelfs nog keuze mogelijk ook en je kunt altijd bijbestellen. Na het eten wandelen we weer een stukje en gaan weer wat drinken bij hetzelfde adres als gisteren.

Op donderdag gaan we weer wandelen. Ik heb best flink spierpijn in mijn beide billen en de kuiten van gisteren, dat zal er wel weer uit moeten voor zaterdag.
We gaan na het eten al snel te voet naar de Jakobshorn met de cabinebaan. Davos ligt op ruim 1500 meter hoogte, de top van de Jakobshorn is ruim 2500 meter. We gaan eerst met een grote cabine naar het middenstation Jschalp en dan in een kleinere cabine naar boven. Ik heb mijn hemdje aan maar het is daar boven een stuk frisser, al heb ik het nog niet koud.
We wandelen naar de top, genieten van het uitzicht, maken groepsfoto's en wandelen daarna terug naar het middenstation. Het is een flinke trip, maar wel héél erg mooi. We komen langs flinke bergjes sneeuw waar we wederom wat foto's maken en er volgt zelfs een sneeuwgevecht. Onderweg komen we de nodige koeien tegen waar we allemaal mee op de foto gaan. Het is een heerlijke trip.
Op het middenstation aangekomen nemen we een lekkere bak koffie of warme chocomel en ik merk dat de zon al fel op mijn nek schijnt, achteraf blijk ik zelfs te zijn verbrand.
We gaan terug met de lift waarna we allemaal onze eigen weg gaan. Aad en ik gaan zwemmen. Ineens getik op de ruit van het zwembad, de anderen gaan naar de marathonexpo om hun startnummer op te halen, dat was afgesproken. Aad en ik hebben kennelijk wat gemist want wij waren er niet van op de hoogte. We gaan na het zwemmen nog even naar de sauna en daarna naar de marathonexpo. Vergeleken met expo's als Rotterdam en vooral Berlijn stelt deze expo niet zo heel veel voor en we zijn er dan ook al snel uitgekeken. We wilden ons even laten masseren want we hadden toch flink last van onze spieren na twee dagen flink wandelen, maar blijkbaar was er toch geen massage.
Bij het avondeten bleek dat we de massagepost hebben gemist, want die bleek er wel degelijk te zijn. Dan morgen maar even gaan.
We drinken met elkaar nog wat in het hotel en gaan best wel moe naar bed.

Op vrijdagmorgen eerst heerlijk ontbijten met z'n allen, waarna we toch weer even naar de marathonbeurs gaan, op zoek naar de massagepost. De meesten zijn er al, Aad en ik zijn wat later, maar daar aangekomen blijken we zelfs nog te vroeg, de beurs is nog niet open, de anderen hebben dus al wat langer moeten wachten.
We laten ons masseren, in mijn geval vooral de kuiten en de billen. De billen worden flink beet gepakt door een jonge masseuse met sterke handen.
Bij Aad is het probleem groter. Door het wandelen heeft hij weer flink last gekregen van een spier onder zijn rechter knie. Aad kan daar wel mee hardlopen, maar de laatste tijd lijkt het toch steeds wat erger te worden, hij heeft deze blessure al sinds eind vorig jaar.
We pikken links en rechts nog wat dingen mee zoals druivensuiker, wat magnesium, ik smeer bij Perskindol mijn kuiten en billen nog even extra in en we gaan weer naar het hotel.
Deze keer gaan we met z'n allen naar de Schatzalp met de tandradbaan. We doen niet zo hele veel meer, maar een lekkere Apfelstrudl met slagroom, een bol vanilleijs en een bak koffie gaan er zeker in. We genieten nog even van het uitzicht en gaan dan weer terug. Aad wil terug met de rodelbaan, maar hij is de enige. Net als ikzelf wil ik geen risico nemen de dag voor de loop. Achteraf bleek de rodelbaan helemaal niet terug te gaan naar Davos, maar was het een baan boven op de berg die helemaal niet te gek was. Aad had zijn rit gefilmd en dat zag er best goed uit.
De rest van de dag rustig aan gedaan.
Het eten vanavond bestond voor ons traditioneel uit een groot bord heerlijke spaghetti wat bij mij niet bij één bord is gebleven.
Tijdens het eten komt er een Nederlander bij ons zitten, Bertil, een man die me thuis al een paar keer had gemaild om wat dingen te vragen over de K78. Leuk om hem hier tegen te komen in hetzelfde hotel.
We vullen onder het eten ook een soort poule in waar we aangeven wat we verwachten dat iedereen voor eindtijd gaat lopen. Aria en Piet hebben als prijs een leuke marathontaart gekocht. Dit zal de inzet gaan worden.
In de avond nog even in het dorp gekeken, daar was het het Drehorgel Festival. Best gezellig, maar het eigenlijke feest moest nog losbranden, maar daar hadden we geen zin in. Morgen wacht een belangrijke dag en moeten we vroeg op.
We gaan allemaal terug naar het hotel en naar de eigen kamer om alles alvast klaar te leggen voor morgen. Daarna slapen.

We zijn al even voor 4 uur wakker en beginnen nog even de laatste voorbereidingen te treffen. Drankje hier, poedertje daar, reepje mee, zoutpillen die ik van Piet heb gekregen. Nog zenuwachtig kijken of we niets vergeten, daarna naar het ontbijt waar toch de nervositeit is te merken.
Argen, Tiny en Aria lopen de 30 kilometer en starten om 7 uur, net als Wim, Harald, Piet, Aad en ik op onze ultaloop, de K78 die volgens de organisatie 76,1 kilometer blijkt te zijn.
Hetty is er nog niet, die start op de marathon en hoeft pas om 10.30 uur te starten. Hetty had gisterenavond ook flink last van hoofdpijn en met de zenuwen daar nog eens bij voelt dat niet geweldig.

Als Aad en ik naar de atletiekbaan wandelen waar de start zal zijn zien we Reggy en Argen voor ons lopen, de anderen zijn al op de baan.
De lucht is strakblauw en van de opgegeven 10 graden bij de start blijkt het nu al 15 graden te zijn nog voor 7 uur, dat belooft helaas een warme dag te worden, niets voor Aad, Piet en mij, de anderen lijken daar minder problemen mee te hebben.
Op papier is Wim veruit de snelste, hij wil een poging doen om onder de 10 uur te lopen. Ik schat Harald sterk in en tip hem als nummer twee, Harald is met Tiny al een tijd in Oostenrijk geweest en heeft daar veel in de bergen gewandeld en hardgelopen, die is ook al goed gewend aan lopen op hoogte.
Piet is de zekere nummer 3 of wellicht 2, hoewel het bij de Eiger mis is gegaan en Piet last kreeg van zijn maag/darmen.
Ook vandaag zal het voor Piet niet vanzelf gaan vanwege de warmte.
Aad is belust op revanche nadat hij vorig jaar net te laat bij de laatste post was en uit de wedstrijd werd gehaald, al is Aad ook geen blijde warm weer loper en bovendien heeft Aad toch flink last van zijn knie die hij nu heeft getapet. Aad maakt vooraf een wat onzekere indruk.
Zelf heb ik er een erg hard hoofd in. In Vaals ben ik redelijk op een hoop gegaan en was ik kapot, in Lunteren kwam ik bijna als laatste binnen, ver achter mijn maatjes en was ik ook kapot, daar was het warm. Vandaag gaat het ook enorm warm worden. Temperaturen van 25 graden met zelfs een nog hogere gevoelstemperatuur van zo'n 28 graden zullen ons deel zijn. De eeuwige blessure aan de hamstrings, nu ook pijn aan de billen en kuiten en dan het warme weer, dat alles maakt me knap nerveus en de hoop om uit te lopen is dan ook niet groot, ook de limiet van 13 uur hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Het enige positieve is mijn grote doorzettingsvermogen, opgeven doe ik eigenlijk nooit, soms tegen beter weten in en ook vaak ten nadele van mijn lichaam.
We maken nog groepsfoto's. De 5 ultralopers op de foto en ook de dames van de 30 op de foto.

Mijn doel is om in het eerste uur waarin het nog relatief vlak is 10 kilometer te lopen. Ik ga ook netjes weg in het tempo van 6 minuten per kilometer. Wim is al snel weg en Harald, Piet en Aad beginnen iets rustiger.
Na 10 kilometer kijk ik op mijn klokje en zie dat ik die heb gelopen in 59.37 , netjes op schema.
Ook de tweede 10 wilde ik rond dat uur lopen, maar daar bleek toch veel meer klimwerk in te zitten dan ik dacht en dit lukte dus niet. De 20 ging in 2.05.05
Rond de 25 kilometer kom ik aan bij het viaduct in Wiesen waar we deze week al zijn geweest en waar ook een drankpost is. Ineens zie ik Reggy bij de drankpost staan die me een bekertje aangeeft net als de andere lopers. Reggy maakt deel uit van de verzorgingspost. Super zeg. Achteraf hoorde ik dat Reggy zelfs deel uit heeft gemaakt van de staf en daar als dank ook een rood shirt voor kreeg met staf erop en ook nog een tas met inhoud.
Ook voor ons was Reggy belangrijk. Het dragen van spullen, masage, supporter, eigenlijk van alles.
We lopen nu over het viaduct en daarna volgen al de eerste serieuze klimmetjes. Nog voor de 30 kilometer halen Piet en Harald me in en gaan meteen door. Heel even lopen we met z'n drietjes naast elkaar voor de foto. Ik stop wat langer bij de drankpost. Vul mijn flesje met water, doe daar mijn poeder bij, even schudden en drinken. Even herstel pakken en goed drinken.
Ik heb ik het begin al 3x moeten plassen en voel me nog steeds erg goed, al begint het al heter en heter te worden.
Ik vraag me af waar Aad is gebleven, wellicht komt die me zo wel voorbij.
Na gaat de tocht van Filisur naar Begün, het 40 kilometerpunt, daar liggen spullen klaar die we bij de start af hebben gegeven. Ik heb daar een tas met eventueel andere schoenen, een schoon shirt, broek, kousen, gelletjes, reepjes, druivensuiker, zoutpillen, etc.
Als ik daar aan kom zie ik Harald die andere schoenen heeft aangetrokken en die goed aan het eten en drinken is geslagen. Ik vraag aan Harald waar Piet is, maar die is al vrij snel weer door gegaan. Ik besluit dat niet te doen en neem net als Harald lekker de tijd om in de schaduw te zitten en even bij te komen. Goed eten en drinken en weer rustig op pad. Ineens is Aad er ook en ziet er nog fris uit.
Aad geeft aan dat hij gaat stoppen, de knie is niet meer te harden, zeker in de afdaling niet, dan doet het flink pijn.
Jeetje, wat balen, weer niet gelukt en dat in Aad zijn laatste ultraloop. Bij mij is de stemming meteen een héél stuk minder. Ik had gehoopt dat we het allemaal zouden halen en had mijzelf als zwakste schakel gezien.
Harald gaat er vandoor en ik doe het nog even rustig aan.
Als ik het 42 kilometer punt passeer roept de speaker dat ik nog 25 minuten over heb bij dit punt. Oei, dat is niet héél veel. Ik heb al veel foto's gemaakt, dat zal ik dan toch maar iets minderen.
De warmte is nu niet leuk meer en iedere vorm van verkoeling zoek ik op. Grote waterbakken, flesjes water, sponzen, het maakt me niet uit. Overal even stoppen. Water, water, water.
Bij de 50 kilometer wacht de zware beklimming naar de Keschhütte en warempel zie ik Harald vlak voor me lopen in de steile klim. Op dit steile gedeelte ga ik een stuk sneller dan Harald en ik haal Harald dan ook in. Het zweet stroomt hier letterlijk van mijn lichaam af, het gaat met grote stralen. Als we het steilste gedeelte hebben gehad gaat het nog steeds flink omhoog, maar toch iets minder steil en dat ligt Harald duidelijk beter. Harald haalt me weer bijna in. We komen bijna tegelijk boven aan en ineens is daar ook Piet weer. Piet oogt vermoeid en geeft aan dat hij problemen heeft met de warmte en weer geen eten en drinken vast kan houden. Dat klinkt ook niet goed.
Harald en ik eten en drinken nog wat, ik maak wat foto's en we gaan alle drie weer op pad.
We zitten in een afdaling en al snel win ik flink terrein op Harald en Piet. Het afdalen gaat me altijd goed af. Kennelijk neem ik wat meer risico en ik heb er vreselijk lol in. Het is ook wel uitkijken, want de stukken losse steen zijn best verraderlijk.
Na een daling gaan we wederom flink klimmen naar de Sertig-pass. Bij mij nemen de krachten nu toch flink af en ik heb het moeilijk in de klim. Af en toe blijf ik even staan, maak wat foto's en sjok dan weer verder. Harald komt me voorbij of ik stil sta en zie ik voorlopig niet meer terug. Als ik eindelijk boven ben besluit ik even 10 minuten te pauzeren en geniet van het uitzicht op de berg. Een helikopter vliegt af en aan om lopers in problemen van de berg te halen.
Als ik weer op pad ga voor de afdaling kijk ik nog even naar beneden en zie toch Piet weer aankomen. Gelukkig maar, dan gaat hij hem toch nog uitlopen.
De afdaling is geweldig, de vermoeidheid is mede door de rustpauze wat gezakt en ik voel me echt in mijn element. Ik dender met een rotgang veel lopers voorbij of ze stil staan. Springend als een gems vlieg ik over de losse stenen, paadjes en watertjes. Als de afdaling al bijna ten einde is zie is toch ineens Harald weer voor me lopen. Harald is aan het wandelen, oei, toch niets ernstigs ?
Bij het inhalen roept Harald dat hij gewoon wat aan het eten is. Nu de afdaling ten einde is komt Harald naast me lopen en gaat er langzaam vandoor.
In de afdaling heb ik toch wel veel van mijn voeten en lichaam gevergd en het lichtje gaat langzaam uit. Bijna gelijk komen we aan bij de controlepost in Sertig-Dörfli, het is nu nog 11 kilometer naar Davos-Platz, naar de finish.
Inmiddels verdwijnt Harald aan de horizon, maar verdwijnt ook de zon. Boven de bergen wordt het zwarter en zwarter, zie ik lichtflitsen en begint het te rommelen.
O jee, ik hoop maar dat het onweer aan de andere kant van de berg blijft, de regen is welkom.
De laatste 11 kilometer zijn niet de moeilijkste, maar als je redelijk op bent en ook misselijk, dan valt het evengoed niet mee. Eten gaat niet meer, drinken ook niet veel, alleen een beetje cola blijft nog binnen. Het duurt een eeuwigheid voordat de kilometers voorbij gaan, de tijd van 12 uur ga ik niet redden, maar binnen de 13 uur moet geen probleem zijn, die marge is nog ruim genoeg.
Zowel onweer als regen komt over de berg en het wordt slechter en slechter.
Als ik eindelijk de straten van Davos binnen kom zie ik vlak voor de baan Aad staan. Hij heeft op me gewacht, wat geweldig en dat ondanks zijn eigen desillusie. Knap van Aad. Top.
Ik hoorde later dat Tiny er ook stond maar logischerwijze met Harald naar de finish is gegaan en dat ook Bertil op me heeft gewacht. Die had er ruim 8 uur over gedaan en heeft al die tijd gewacht, maar kreeg het met de regen te koud en was net weg.
Nog één laatste rondje op de baan en ik heb het gehaald.
In 12.10.33 kom ik eindelijk over de finish, helemaal leeg en misselijk.
Aad haalt mijn tas en draagt veel van mijn natte spullen. Zelf is Aad daarna ook doorweekt.
Met shirt en medaille in the pocket op naar het hotel waar Aad het bad vol laat lopen en ik even uit kan puffen.

Na het bad naar de eetzaal waar de anderen al zitten te wachten.
Aria, Argen en Tiny hebben de 30 allemaal net binnen de 4 uur gelopen en zaten dicht bij elkaar. Hetty heeft de S42 netjes uitgelopen, al had ze het ook knap lastig, maar ze had ruim voldoende tijd over.
Wim heeft de 10 uur net niet gehaald, hij had het ook erg lastig met de warmte en kreeg problemen, hij moest zelfs nog gemasseerd worden.
Harald heeft een keurige 11.55 gelopen en zat een kwartier voor me, een knappe prestatie.
Aad was al bekend, al gaf hij later aan dat hij het nog even wilde proberen, maar de tijd was toen ook al te krap en de pijn te hevig.
Ook blijkt Piet het niet te hebben gehaald. Door het niet kunnen eten of drinken was het niet te doen om, door te lopen, erg zonde, want Piet was niet ver meer verwijderd van de finish. Zonde.
Van eten komt niet veel, ik ben enorm misselijk. Reggy ondersteunt me en brengt me naar onze kamer. Zonder eten of drinken ben ik uiteindelijk gaan slapen, de volgende morgen toch al weer vroeg wakker, al om 6 uur en zelfs trek.
Piet en Aria hebben vroeg ontbeten en zijn al weg, de anderen zijn er nog en ook Bertil is er bij ons bij komen zitten.
Na het ontbijt afscheid genomen van elkaar en wij vertrekken wederom als laatste.
Aad gaat rijden zodat ik de benen wat beter kan strekken. We zouden er uiteindelijk door de vele wegopbrekingen zelfs 14 uur over doen, achteraf Harald en Tiny zelfs nog iets langer, wat een rit.
Maar het was gezellig in de auto, leuke muziek en Aad toch nog steeds vrij positief ondank het niet uitlopen, al hebben we een aantal heerlijke dagen gehad met elkaar. Zeker voor herhaling vatbaar.