Vaalserbergtrail, etappe 4
Wedstrijdverslag
29 mei 2016
Vaals
Na de nighttrail voel ik me ellendig. Ik lig eerst een klein uurtje ellendig op bed te wezen, ga dan als laatste douchen en knap dan toch iets op. De witte kleur trekt wat weg en ik drink voorzichtig nog wat en eet een paar zoute stengels, lees nog in een hardloopblad en we gaan allemaal best wel laat naar bed. Het heeft ook geen zin om erg vroeg te gaan na zo'n inspanning denk ik, dan ben je nog helemaal hyper.
Geheel tegen de verwachting in slaap ik goed, zelfs wel 6 uur en ik voel me best redelijk. Of ik in staat ben om 39 kilometer te trailen is weer een ander verhaal, maar ik heb er wel weer wat hoop op en wil het wel gaan proberen. Bekeken is waar ik een stuk af kan snijden om eerder terug te gaan en dus korter te lopen, die optie heb ik in ieder geval.
In het klassement na 3 etappes staan nog 53 lopers. De meesten doen vandaag de 38 kilometer, een paar de langste afstand, de 60 kilometer. Alleen met de 38 kilometer maken ze een totaalklassement op, al zijn we daar helemaal niet mee bezig.
Voorafgaande aan deze afstand ligt van ons Aad op kop, gevolgd door John. Ik lig daar net weer wat achter op de voet gevolgd door Piet en Robert zit daar een stukje achter.
Het zal vandaag zwaar gaan worden met maar liefst ruim 1100 hoogtemeters.
John, Piet en Aad zijn er al meteen vandoor, Robert loopt wat voor me en ik hobbel daar rustig wat achteraan, bevreesd voor wat gaat komen. Ik besluit op het gemak foto's te gaan maken, ik neem er de tijd voor. Robert blijft de hele tijd net voor me lopen en als we een paar aardige afdalingen hebben begin ik me beter te voelen. Er is vandaag ook geen zon en de temperatuur is een stuk prettiger nu, er staat zelfs een windje. Het is nu helemaal mijn parcours. Ik daal met een flinke vaart en kan op het vlakke en klimgedeelte goed mee met iedereen.
Ineens zie ik Aad die onderweg staat te plassen en daarvoor ook John en zie Piet helemaal niet ver voor me lopen. Wonderbaarlijk denk ik dan, ik kan ze zelfs goed volgen.
Het blijft aardig mijn terrein en ik laat al snel Aad en John achter me en haal zelfs Piet in. Als de hellingen wat minder steil worden komen we allemaal weer bij elkaar en heb ik moeite om de groep te volgen en moet steeds een gaatje laten vallen, mede doordat ik regelmatig foto's loop te maken. Dat is toch iedere keer stoppen, toestel pakken, weer opbergen en versnellen om er weer bij te komen. Dit kost kracht en tijd, maar ik heb geen haast, ik ben al lang blij dat het toch boven verwachting goed gaat na gisterenavond.
Het parcours is prachtig. Dan weer pittige klimmetjes en snelle afdalingen, dan weer veel groen en smalle paadjes met omgevallen bomen waar we overheen moeten, geweldig om hier te lopen. Als we allemaal in gedachten in een treintje lopen blijkt dit treintje verkeerd te gaan. In plaats van rechtsaf lopen we rechtdoor, ik als laatste. Er loopt er één verkeerd (en deze keer was het niet John) en we lopen er allemaal als kuddedieren achteraan.
We keren weer om en hebben zo toch wel een kilometer verkeerd gelopen. Piet en Robert maken er een beetje een leuke strijd van en ik roep gekscherend tegen Piet dat Robert ons nu wel weer heeft ingehaald waarop Piet roept, nee toch ? John geeft aan dat Robert er veel verder achter zat en dat dit nog niet het geval zal kunnen zijn.
We lopen verder en ik merk dat het tempo iets langzamer lijkt te gaan of dat ik zelf sneller ben gaan lopen en me beter voel, het gaat makkelijker nu.
Ik sluit aan en als er een serie van afdalingen begint ga ik er serieus vandoor. Met die snelle afdalingen heb ik het reuze naar mijn zin, wat daarna komt zien we dan wel weer.
Als ik zo een aantal kilometer verder ben na wat klimmetjes en afdalingen zie ik warempel inderdaad Robert voor me lopen samen met Cindy, een loopster waar hij de verdere etappe samen mee zou lopen en met Willem van der Vaart die ook eerst in ons groepje zat en ook verkeerd was gelopen.
Ik blijk ook sneller dan Robert en Cindy te gaan en samen met Willem gaan we verder. Weer volgen wat pittige afdalingen en ik laat Willem achter me. Ik zie nog wel zijn vrouw staan die een foto maakt.
Nu breken er hele zware beklimmingen aan waar geen eind aan lijkt te komen. Ik kijk soms vertwijfeld omhoog en vraag me af hoe ik ooit boven kom. Er komen wandelaars van boven die aangeven dat ik er bijna ben. Als ik eindelijk boven ben is het nog een paar kilometer relatief vlak en komen we weer aan bij de toren van het drielandenpunt in Vaals waar we tussen de 5 en 6 kilometer ook al langs waren gekomen, nu zitten we denk ik rond de 16 kilometer, 17 met de extra gelopen kilometer, nog ruim 20 te gaan, pfffff.
Bij de toren is een drankpost waar ik wat eet en drink en ook mijn waterrugzak (camelbak) weer bijvul. De misselijkheid is weer in alle hevigheid terug gekomen en ik neem ook twee bekers cola. Van Piet heb ik ooit begrepen dat cola hem over het dode punt heen heeft geholpen bij de Swissalpine.
Jullie gaan nu weer flink naar beneden zeggen ze bij de drankpost, dat moet natuurlijk ook wel na zo'n klim, maar dat duurt eigenlijk helemaal niet zo lang, want de klimmetjes volgen elkaar snel na elkaar op.
Vreemd genoeg heb ik geen enkele last van mijn hamstrings en ik kan netjes mijn weg vervolgen zonder problemen. Het is zwaar, maar het is te doen. Ik voel wel langzaam de vermoeidheid toenemen na de eerdere drie trails en de misère van gisterenavond, maar ik ga toch door om hem uit te lopen.
Top 29 kilometer gaat alles goed en is het voornamelijk genieten en veel foto's maken. Vreemd genoeg zie ik de anderen nog niet komen ondanks het tijdverlies van de foto's. Kennelijk doen ze het rustiger aan of zijn ze ook moe, maar het is nog best lang en ze zullen ongetwijfeld meer over hebben.
In kilometer 30 krijg ik een soort kramp in het linker bovenbeen en moet ik juist op de vlakke stukken meer gaan wandelen, bergaf gaat nog steeds super en bergop wandel ik net als de meesten. De kilometertijden gaan nu wel omhoog, er zit er zelfs één bij van net boven de 10 minuten, al is dat met drankpost waar ik goed de tijd heb genomen, wat foto's heb gemaakt en ook weer een beker cola heb gedronken.
Iedere keer als je denkt dat je alle klimmetjes wel hebt gehad dan komt er weer een megaklim aan. Het lichaam is nu volledig gesloopt en loopt een beetje op de automatische piloot, ik snak naar de finish. Het genieten is nu over en het is echt blik op oneindig en verstand op 0 (dat stond al op 0 volgens sommigen :) )
Eindelijk zie ik het bord staan met nog twee kilometer. Het huilen staat me nader dan het lachen, maar ik ga het halen, ruim binnen de gestelde termijn van 6 uur. We lopen nu nog een vervelend stuk door een hellend weiland met allemaal kuilen en hobbels waar je goed uit moet kijken, zeker als je zo moe bent. Dat bordje met nog twee kilometer bleek niet te kloppen, want het duurt 1300 meter voordat het bordje met nog 1 kilometer verschijnt. Het is nu bijna alleen wandelen geblazen, de benen willen niet zo best meer vooruit. Als de kilometer om is blijken we er nog lang niet te zijn, het is nog een paar honderd meter. Als we er bijna zijn hoor ik ineens Brenda achter me roepen. Ze doet de 11 kilometer en komt me achterop en moedigt me aan en vraagt me of ik haar naar de finish wil slepen, maar het is natuurlijk andersom. Ze motiveert mij juist om nog even alles op alles te zetten en te finishen. Dit lukt net. meteen na de finish laat ik me op de stoep zakken en blijf daar doodop een tijd liggen. Tot mijn verwondering zie ik ook John bij de finish staan, hij ziet er al fris, gedoucht en omgekleed uit. John was ook moe en is gestopt bij de toren bij het drielandenpunt in Vaals en is het laatste stuk op het gemak terug gelopen. Zonde, maar wel begrijpelijk als ik kijk hoe verrot ik zelf nu ben.
Brenda en John nemen me tussen hen in mee naar binnen in het restaurant en zetten me neer op een pluchen bank die meteen drijfnat is van het zweet en water, maar ik ben te moe om daar op te letten.
Terwijl ik daar zo lig en hang op de bank arriveren ook Piet, Aad en Robert in die volgorde, ook ruim binnen de 6 uur.
Ze tillen me op uit de bank en ik sjok tussen de anderen in naar ons huisje waar ik ook weer even neerplof op de grond. Onderweg komen we Werner Noorlander nog tegen die vandaag ook heeft gelopen.
Als ik eindelijk weer ben bijgekomen en een douche heb gehad komt de kracht weer terug.
Het besef dat ik het toch heb gehaald overheerst boven de vermoeidheid van mijn lichaam.
Er bleken achteraf maar 21 mannen in het klassement te zijn binnen gekomen waarvan wij 17e, 18e, 19e en 20e zijn geworden, Aad, ikzelf, Piet en Robert met kleine verschillen. Zeven dames hebben het geheel uitgelopen, bijna de helft is de laatste etappe of niet gestart of uitgevallen. Het was dan ook mega zwaar.
Brenda liep vandaag de 11 kilometer Vaalserbergtrail in 1.27.57
Nico Koppe heeft de 60 kilometer gelopen in 7.06.53 , een prachtige tijd.
John en Brenda gaan al vrij snel naar huis en bedanken ons voor het reuze gezellige weekend. Wij nemen nog het restant van de soep en drinken wat waarna we alle spullen bij elkaar gaan zoeken.
Robert en Piet gaan er nu ook vandoor, Aad en ik nemen de rest van de spullen mee.
Het is nu slecht weer om met de Spider terug te rijden en het dakje blijft dan ook dicht.
Onderweg stoppen we voorbij Den Bosch nog even om een maaltijd te eten bij de Burger King bij wegrestaurant De Lucht. Weer neem ik bij de maaltijd cola tegen de misselijkheid en dat helpt wat.
Aad lijkt nergens last van te hebben en ziet er toch veel frisser uit, al geeft hij aan dat hij ook best moe is.
We rijden nu naar huis, tanken nog een paar liter bij voor alle zekerheid om niet met een lege tank te komen staan en rijden zonder problemen naar huis. Ik zet Aad af in Schoonhoven en kom moe maar zeer voldaan thuis na een geweldig mooi weekend.
Maandagmorgen kon ik mijn bed bijna niet uit komen, alles deed zeer en ik was erg moe. Gedurende de dag goed gedronken, maar ik hoefde alleen in de avond maar te plassen. Dinsdag hetzelfde verhaal, wat aangeeft dat ik véél te weinig heb gedronken dit weekend en mede daardoor zo enorm vermoeid ben geraakt en wellicht ook misselijk. Ik had nota bene zoutpillen bij me en ben ze vergeten te nemen. Weer een leer voor een volgende keer.
Als deze trail er volgend jaar weer is ga ik zeker kijken of het weer mogelijk is om mee te doen. Ik vond het een super weekend en verheug me nu ook al op de Swissalpine eind juli.
Vaals
Na de nighttrail voel ik me ellendig. Ik lig eerst een klein uurtje ellendig op bed te wezen, ga dan als laatste douchen en knap dan toch iets op. De witte kleur trekt wat weg en ik drink voorzichtig nog wat en eet een paar zoute stengels, lees nog in een hardloopblad en we gaan allemaal best wel laat naar bed. Het heeft ook geen zin om erg vroeg te gaan na zo'n inspanning denk ik, dan ben je nog helemaal hyper.
Geheel tegen de verwachting in slaap ik goed, zelfs wel 6 uur en ik voel me best redelijk. Of ik in staat ben om 39 kilometer te trailen is weer een ander verhaal, maar ik heb er wel weer wat hoop op en wil het wel gaan proberen. Bekeken is waar ik een stuk af kan snijden om eerder terug te gaan en dus korter te lopen, die optie heb ik in ieder geval.
In het klassement na 3 etappes staan nog 53 lopers. De meesten doen vandaag de 38 kilometer, een paar de langste afstand, de 60 kilometer. Alleen met de 38 kilometer maken ze een totaalklassement op, al zijn we daar helemaal niet mee bezig.
Voorafgaande aan deze afstand ligt van ons Aad op kop, gevolgd door John. Ik lig daar net weer wat achter op de voet gevolgd door Piet en Robert zit daar een stukje achter.
Het zal vandaag zwaar gaan worden met maar liefst ruim 1100 hoogtemeters.
John, Piet en Aad zijn er al meteen vandoor, Robert loopt wat voor me en ik hobbel daar rustig wat achteraan, bevreesd voor wat gaat komen. Ik besluit op het gemak foto's te gaan maken, ik neem er de tijd voor. Robert blijft de hele tijd net voor me lopen en als we een paar aardige afdalingen hebben begin ik me beter te voelen. Er is vandaag ook geen zon en de temperatuur is een stuk prettiger nu, er staat zelfs een windje. Het is nu helemaal mijn parcours. Ik daal met een flinke vaart en kan op het vlakke en klimgedeelte goed mee met iedereen.
Ineens zie ik Aad die onderweg staat te plassen en daarvoor ook John en zie Piet helemaal niet ver voor me lopen. Wonderbaarlijk denk ik dan, ik kan ze zelfs goed volgen.
Het blijft aardig mijn terrein en ik laat al snel Aad en John achter me en haal zelfs Piet in. Als de hellingen wat minder steil worden komen we allemaal weer bij elkaar en heb ik moeite om de groep te volgen en moet steeds een gaatje laten vallen, mede doordat ik regelmatig foto's loop te maken. Dat is toch iedere keer stoppen, toestel pakken, weer opbergen en versnellen om er weer bij te komen. Dit kost kracht en tijd, maar ik heb geen haast, ik ben al lang blij dat het toch boven verwachting goed gaat na gisterenavond.
Het parcours is prachtig. Dan weer pittige klimmetjes en snelle afdalingen, dan weer veel groen en smalle paadjes met omgevallen bomen waar we overheen moeten, geweldig om hier te lopen. Als we allemaal in gedachten in een treintje lopen blijkt dit treintje verkeerd te gaan. In plaats van rechtsaf lopen we rechtdoor, ik als laatste. Er loopt er één verkeerd (en deze keer was het niet John) en we lopen er allemaal als kuddedieren achteraan.
We keren weer om en hebben zo toch wel een kilometer verkeerd gelopen. Piet en Robert maken er een beetje een leuke strijd van en ik roep gekscherend tegen Piet dat Robert ons nu wel weer heeft ingehaald waarop Piet roept, nee toch ? John geeft aan dat Robert er veel verder achter zat en dat dit nog niet het geval zal kunnen zijn.
We lopen verder en ik merk dat het tempo iets langzamer lijkt te gaan of dat ik zelf sneller ben gaan lopen en me beter voel, het gaat makkelijker nu.
Ik sluit aan en als er een serie van afdalingen begint ga ik er serieus vandoor. Met die snelle afdalingen heb ik het reuze naar mijn zin, wat daarna komt zien we dan wel weer.
Als ik zo een aantal kilometer verder ben na wat klimmetjes en afdalingen zie ik warempel inderdaad Robert voor me lopen samen met Cindy, een loopster waar hij de verdere etappe samen mee zou lopen en met Willem van der Vaart die ook eerst in ons groepje zat en ook verkeerd was gelopen.
Ik blijk ook sneller dan Robert en Cindy te gaan en samen met Willem gaan we verder. Weer volgen wat pittige afdalingen en ik laat Willem achter me. Ik zie nog wel zijn vrouw staan die een foto maakt.
Nu breken er hele zware beklimmingen aan waar geen eind aan lijkt te komen. Ik kijk soms vertwijfeld omhoog en vraag me af hoe ik ooit boven kom. Er komen wandelaars van boven die aangeven dat ik er bijna ben. Als ik eindelijk boven ben is het nog een paar kilometer relatief vlak en komen we weer aan bij de toren van het drielandenpunt in Vaals waar we tussen de 5 en 6 kilometer ook al langs waren gekomen, nu zitten we denk ik rond de 16 kilometer, 17 met de extra gelopen kilometer, nog ruim 20 te gaan, pfffff.
Bij de toren is een drankpost waar ik wat eet en drink en ook mijn waterrugzak (camelbak) weer bijvul. De misselijkheid is weer in alle hevigheid terug gekomen en ik neem ook twee bekers cola. Van Piet heb ik ooit begrepen dat cola hem over het dode punt heen heeft geholpen bij de Swissalpine.
Jullie gaan nu weer flink naar beneden zeggen ze bij de drankpost, dat moet natuurlijk ook wel na zo'n klim, maar dat duurt eigenlijk helemaal niet zo lang, want de klimmetjes volgen elkaar snel na elkaar op.
Vreemd genoeg heb ik geen enkele last van mijn hamstrings en ik kan netjes mijn weg vervolgen zonder problemen. Het is zwaar, maar het is te doen. Ik voel wel langzaam de vermoeidheid toenemen na de eerdere drie trails en de misère van gisterenavond, maar ik ga toch door om hem uit te lopen.
Top 29 kilometer gaat alles goed en is het voornamelijk genieten en veel foto's maken. Vreemd genoeg zie ik de anderen nog niet komen ondanks het tijdverlies van de foto's. Kennelijk doen ze het rustiger aan of zijn ze ook moe, maar het is nog best lang en ze zullen ongetwijfeld meer over hebben.
In kilometer 30 krijg ik een soort kramp in het linker bovenbeen en moet ik juist op de vlakke stukken meer gaan wandelen, bergaf gaat nog steeds super en bergop wandel ik net als de meesten. De kilometertijden gaan nu wel omhoog, er zit er zelfs één bij van net boven de 10 minuten, al is dat met drankpost waar ik goed de tijd heb genomen, wat foto's heb gemaakt en ook weer een beker cola heb gedronken.
Iedere keer als je denkt dat je alle klimmetjes wel hebt gehad dan komt er weer een megaklim aan. Het lichaam is nu volledig gesloopt en loopt een beetje op de automatische piloot, ik snak naar de finish. Het genieten is nu over en het is echt blik op oneindig en verstand op 0 (dat stond al op 0 volgens sommigen :) )
Eindelijk zie ik het bord staan met nog twee kilometer. Het huilen staat me nader dan het lachen, maar ik ga het halen, ruim binnen de gestelde termijn van 6 uur. We lopen nu nog een vervelend stuk door een hellend weiland met allemaal kuilen en hobbels waar je goed uit moet kijken, zeker als je zo moe bent. Dat bordje met nog twee kilometer bleek niet te kloppen, want het duurt 1300 meter voordat het bordje met nog 1 kilometer verschijnt. Het is nu bijna alleen wandelen geblazen, de benen willen niet zo best meer vooruit. Als de kilometer om is blijken we er nog lang niet te zijn, het is nog een paar honderd meter. Als we er bijna zijn hoor ik ineens Brenda achter me roepen. Ze doet de 11 kilometer en komt me achterop en moedigt me aan en vraagt me of ik haar naar de finish wil slepen, maar het is natuurlijk andersom. Ze motiveert mij juist om nog even alles op alles te zetten en te finishen. Dit lukt net. meteen na de finish laat ik me op de stoep zakken en blijf daar doodop een tijd liggen. Tot mijn verwondering zie ik ook John bij de finish staan, hij ziet er al fris, gedoucht en omgekleed uit. John was ook moe en is gestopt bij de toren bij het drielandenpunt in Vaals en is het laatste stuk op het gemak terug gelopen. Zonde, maar wel begrijpelijk als ik kijk hoe verrot ik zelf nu ben.
Brenda en John nemen me tussen hen in mee naar binnen in het restaurant en zetten me neer op een pluchen bank die meteen drijfnat is van het zweet en water, maar ik ben te moe om daar op te letten.
Terwijl ik daar zo lig en hang op de bank arriveren ook Piet, Aad en Robert in die volgorde, ook ruim binnen de 6 uur.
Ze tillen me op uit de bank en ik sjok tussen de anderen in naar ons huisje waar ik ook weer even neerplof op de grond. Onderweg komen we Werner Noorlander nog tegen die vandaag ook heeft gelopen.
Als ik eindelijk weer ben bijgekomen en een douche heb gehad komt de kracht weer terug.
Het besef dat ik het toch heb gehaald overheerst boven de vermoeidheid van mijn lichaam.
Er bleken achteraf maar 21 mannen in het klassement te zijn binnen gekomen waarvan wij 17e, 18e, 19e en 20e zijn geworden, Aad, ikzelf, Piet en Robert met kleine verschillen. Zeven dames hebben het geheel uitgelopen, bijna de helft is de laatste etappe of niet gestart of uitgevallen. Het was dan ook mega zwaar.
Brenda liep vandaag de 11 kilometer Vaalserbergtrail in 1.27.57
Nico Koppe heeft de 60 kilometer gelopen in 7.06.53 , een prachtige tijd.
John en Brenda gaan al vrij snel naar huis en bedanken ons voor het reuze gezellige weekend. Wij nemen nog het restant van de soep en drinken wat waarna we alle spullen bij elkaar gaan zoeken.
Robert en Piet gaan er nu ook vandoor, Aad en ik nemen de rest van de spullen mee.
Het is nu slecht weer om met de Spider terug te rijden en het dakje blijft dan ook dicht.
Onderweg stoppen we voorbij Den Bosch nog even om een maaltijd te eten bij de Burger King bij wegrestaurant De Lucht. Weer neem ik bij de maaltijd cola tegen de misselijkheid en dat helpt wat.
Aad lijkt nergens last van te hebben en ziet er toch veel frisser uit, al geeft hij aan dat hij ook best moe is.
We rijden nu naar huis, tanken nog een paar liter bij voor alle zekerheid om niet met een lege tank te komen staan en rijden zonder problemen naar huis. Ik zet Aad af in Schoonhoven en kom moe maar zeer voldaan thuis na een geweldig mooi weekend.
Maandagmorgen kon ik mijn bed bijna niet uit komen, alles deed zeer en ik was erg moe. Gedurende de dag goed gedronken, maar ik hoefde alleen in de avond maar te plassen. Dinsdag hetzelfde verhaal, wat aangeeft dat ik véél te weinig heb gedronken dit weekend en mede daardoor zo enorm vermoeid ben geraakt en wellicht ook misselijk. Ik had nota bene zoutpillen bij me en ben ze vergeten te nemen. Weer een leer voor een volgende keer.
Als deze trail er volgend jaar weer is ga ik zeker kijken of het weer mogelijk is om mee te doen. Ik vond het een super weekend en verheug me nu ook al op de Swissalpine eind juli.
