X-Trails, etappe 2 en 3, dag 2
Wedstrijdverslag
28 mei 2016
Vaals
Na de proloog is het zaak om goed te rusten en zien te slapen. In 2013 weet ik nog goed dat ik de eerste nacht helemaal niet heb geslapen en de tweede nacht erg slecht.
Ook nu ging het uiterst moeizaam. Het gaat van kwaad tot erger. Op je rug, op je ene zij, dan op je andere zij, tegen jezelf zeggen dat je moet slapen, maar niets werkt. Waar ligt dat nu weer aan ? Ik blijk veel te weinig te hebben gegeten na het lopen en voel een knorrende maag.
Om 1 uur slenter ik naar beneden en pak een krentenbol. Nog niet slapen, om 2 uur neem ik mijn banaan die ik nog bij me had. Om half 3 hoor ik beneden een piep van de vaatwasser die ik had aangezet en die nu klaar was, daarna is het ineens half 7 en heb ik toch zo'n 4 uurtjes geslapen, het is een wonder.
Voor 8 uur ben ik het eerste beneden en zet alvast de borden met bestek klaar. Ik neem een flinke schaal cornflakes en daarna nog een paar boterhammen. Ik moet flink eten, want vandaag staat er een trail van ruim 25 kilometer op het programma.
Ik kijk naar buiten en zie dat het een beetje mistig is, super, tenminste geen zon.
Als iedereen klaar is wandelen we naar de start die op het Landal park is net als de etappes 3 en 4, dat is wel lekker. Geen gereis en geen gezeul met spullen.
In het begin lopen we op het gemak. John is er al meteen vandoor. Aad, Piet, Robert en ik lopen met elkaar op. Brenda loopt deze etappe niet.
Ondanks de korte nacht voel ik me best goed en versnel wat bij de afdalingen. Het weer is super en ik voel me in mijn element.
Het gaat zo lekker dat ik even later John bij weet te halen en we lopen even samen. John heeft dorst en ik heb gelukkig een bidon op mijn rug hangen en geef John wat te drinken.
Het parcours begint wat vlakker te worden, we lopen meer open over weilanden en akkers en ook de mist maakt plaats voor zon. Meteen knapt er weer iets bij mij en de benen gaan langzamer bewegen, het tempo zakt. Ik zal er nooit wat mee krijgen, met de zon. Zo'n X-trail in de winter lijkt me wel wat.
John loopt langzaam steeds verder bij me vandaan, maar ineens komt John met twee lopers van links vandaan terwijl het parcours rechtdoor gaat. John is verkeerd gelopen en de anderen zijn hem gevolgd. Even loop ik met dit groepje, maar het gaat me veel te snel en ik ga verder in mijn eigen tempo.
Bij de drankpost neem ik goed de tijd en als ik weer wil vertrekken komt Aad me achterop. Ik ga weer verder en even later komt Aad me voorbij. Ik ga niet mee maar volg in mijn tempo, Aad loopt in het zijne.
We laten het vlakkere weer achter ons en krijgen weer meer hellingen en bossen. Meteen gaat het al weer beter en ik krijg er weer lol in. In een afdaling haal ik Aad bij en we wisselen elkaar regelmatig af.
Als we een flinke afdaling krijgen geef ik heerlijk gas en voel me weer super. Aad neemt minder risico en is in de afdaling wat minder snel zodat er een aardig gat ontstaat. Ik neem onderweg nog wat foto's en als we in de laatste twee kilometer zitten en we een lange klim hebben hoor ik Aad achter me in gesprek met een andere loper.
Het geluid van Aad en de andere loper wordt luider en ik hoor ze dichterbij komen. Als we de laatste klim hebben gehad is het laatste stuk weer wat vlakker naar de finish. Aad komt me voorbij razen en ik kan absoluut niet volgen. De andere loper ook niet, die ziet er "verrot" uit. Het laatste stukje gaat weer naar beneden en ik geef nog flink gas maar kom net te kort om samen met Aad over de streep te gaan.
John is er al even, in een mooie tijd van 2 uur 24, Aad en ik lopen 2 uur 34, Piet komt net voor Robert binnen en beiden lopen in de 2 uur 46
Het is zonovergoten en niet echt lekker om te rennen. We begeven ons naar ons huisje en moeten zien dat we ons zo goed mogelijk herstellen voor de Nighttrail van vanavond om 22.15 uur.
Na een lekkere douche zien we er allemaal weer fris uit. We eten alvast een kom van de soep van Marja, een radler 0% erbij en links en rechts wordt gegeten en gedronken om de hoeveelheden weer aan te vullen.
De anderen gaan buiten in het zonnetje in het gras liggen, zelf ga ik op bed liggen in de hoop om nog wat te slapen, maar dat lukt natuurlijk niet.
De middag kruipt voorbij als je wilt slapen en dat lukt niet, maar ik maak mijzelf wijs dat mijn lichaam dan in ieder geval rust.
Brenda regelt een heerlijke pastamaaltijd voor ons, er is ruim voldoende. Ze maakt daar nog een overheerlijke salade bij ook. Er wordt goed van gegeten. Mijn mega berg op het bord moest op en dat lukte ook. Honger heb ik voorlopig niet meer.
Nico Koppe is ook op bezoek gekomen en eet met ons mee. Hij gaat morgen de 60 kilometer lopen bij de Vaalserbergtrail waar wij de 38 gaan lopen en Brenda de 11 kilometer.
Onze buurman van het huisje naast ons hoort onze gezelligheid en meld zich bij ons. Hij zou ook graag mee gaan doen met de nighttrail maar heeft geen lampje bij zich en vraagt of wij wellicht een reservelamp bij ons hebben die hij zou mogen lenen.
John heeft nog een oud lampje dat maar heel summier licht geeft, maar hij is er super blij mee en besluit ook mee te gaan doen vanavond.
Het gaat langzaam tijd worden om ons om te kleden en te kijken wat we aan gaan trekken en meenemen.
Zelf twijfel ik even of ik de speedcrossjes aan moet trekken, maar het is droog geweest, dus ik besluit mijn normale schoenen aan te trekken. Als lamp heb ik de Petzl Nao die John ook net heeft aangeschaft.
Als we klaar zijn wandelen we met z'n zessen naar de start. Ik merk al snel dat ik me eigenlijk helemaal niet goed voel. Heb ik teveel gegeten ? Iets verkeerds gegeten ? Wat gebeurd er nu ? Was het de zon ? De hersteldrank bij de finish van etappe 2 ? De andere dingen die ik bij de finish heb gegeten ? Ik weet het niet, maar voel me steeds beroerder worden.
Bij de start besluit ik het rustig aan te doen, maar blijkbaar denken de andere maten er ook zo over, want ze lopen maar net voor me. Bij de eerste de beste helling haal ik hen dan ook in en probeer toch te genieten van deze trail waar ik me zo op had verheugd. Dit zou voor mij het hoogtepunt moeten worden van het weekend, maar het werd een desillusie.
Na een kilometer of drie wordt ik steeds misselijker en voel me wit weg trekken. Piet komt me achterop en blijft even achter me hangen. Ik geef aan dat ik misselijk ben en dat hij maar moet gaan en Piet schiet me met een noodgang voorbij. Niet veel later komt Aad me ook voorbij.
Het gaat steeds slechter en slechter. Tot 8 kilometer kan ik het tempo nog enigszins volhouden, maar daarna moet ik overgeven. Het tempo zakt van onder de 6 minuten per kilometer naar een tempo tussen de 7,5 en 8 minuten per kilometer. De gang is er helemaal uit en de ene na de andere loper komt me voorbij. Even heb ik de hoop dat ik de ellende kwijt ben en weer zal kunnen rennen, maar opnieuw moet ik langs de kant en moet overgeven.
Ik loop daar een beetje ontredderd rond en snak naar de finish, maar dat duurt nog een hele tijd.
Ronald Tertoolen komt me voorbij. Die zag er na de finish vanmiddag erg slecht uit en kapot, maar hij is nu toch wat fitter dan mij. Robert haalt me in en vraagt wat er mis is. Ik geef aan dat ik heb overgegeven en hij loopt verder. Robert is ook verre van fit, maar loopt verder nog redelijk goed. John loopt deze etappe samen met Brenda en die zitten nog achter me.
Als ik uiteindelijk binnenkom weet ik niet hoe snel ik moet gaan zitten, een illusie armer. Het eerste dat ik roep is dat ik morgen niet ga starten. Ik had nu ook beter uit kunnen stappen, dit leek nergens naar.
Aad heeft super gelopen en heeft Piet zelfs nog ingehaald. Aad liep 1 uur 31, Piet bijna 1 uur 34, Robert 1 uur 37, ikzelf 1 uur 47, John en Brenda 1 uur 55.
Sjokkend tussen de anderen in gaan we terug naar het huisje, snel douchen, nog wat drinken en dan naar bed, want om 11 uur wacht de laatste etappe.
De anderen praten op me in dat ik toch gewoon moet starten en anders de 11 kilometer mee kan lopen met Brenda, zonde om helemaal niet meer te starten. Ik besluit dat af te laten hangen van mijn wel of niet nachtrust. De misselijkheid is wel iets gezakt, maar ik voel me nog steeds belabberd.
De anderen zien er allemaal nog fris uit, hoewel Robert ook best vermoeid oogt. Aad en Piet gingen vanavond als een jekko en lijken niet te stoppen.
We gaan het morgen zien, de mega lange en zware Vaalserbergtrail.
Vaals
Na de proloog is het zaak om goed te rusten en zien te slapen. In 2013 weet ik nog goed dat ik de eerste nacht helemaal niet heb geslapen en de tweede nacht erg slecht.
Ook nu ging het uiterst moeizaam. Het gaat van kwaad tot erger. Op je rug, op je ene zij, dan op je andere zij, tegen jezelf zeggen dat je moet slapen, maar niets werkt. Waar ligt dat nu weer aan ? Ik blijk veel te weinig te hebben gegeten na het lopen en voel een knorrende maag.
Om 1 uur slenter ik naar beneden en pak een krentenbol. Nog niet slapen, om 2 uur neem ik mijn banaan die ik nog bij me had. Om half 3 hoor ik beneden een piep van de vaatwasser die ik had aangezet en die nu klaar was, daarna is het ineens half 7 en heb ik toch zo'n 4 uurtjes geslapen, het is een wonder.
Voor 8 uur ben ik het eerste beneden en zet alvast de borden met bestek klaar. Ik neem een flinke schaal cornflakes en daarna nog een paar boterhammen. Ik moet flink eten, want vandaag staat er een trail van ruim 25 kilometer op het programma.
Ik kijk naar buiten en zie dat het een beetje mistig is, super, tenminste geen zon.
Als iedereen klaar is wandelen we naar de start die op het Landal park is net als de etappes 3 en 4, dat is wel lekker. Geen gereis en geen gezeul met spullen.
In het begin lopen we op het gemak. John is er al meteen vandoor. Aad, Piet, Robert en ik lopen met elkaar op. Brenda loopt deze etappe niet.
Ondanks de korte nacht voel ik me best goed en versnel wat bij de afdalingen. Het weer is super en ik voel me in mijn element.
Het gaat zo lekker dat ik even later John bij weet te halen en we lopen even samen. John heeft dorst en ik heb gelukkig een bidon op mijn rug hangen en geef John wat te drinken.
Het parcours begint wat vlakker te worden, we lopen meer open over weilanden en akkers en ook de mist maakt plaats voor zon. Meteen knapt er weer iets bij mij en de benen gaan langzamer bewegen, het tempo zakt. Ik zal er nooit wat mee krijgen, met de zon. Zo'n X-trail in de winter lijkt me wel wat.
John loopt langzaam steeds verder bij me vandaan, maar ineens komt John met twee lopers van links vandaan terwijl het parcours rechtdoor gaat. John is verkeerd gelopen en de anderen zijn hem gevolgd. Even loop ik met dit groepje, maar het gaat me veel te snel en ik ga verder in mijn eigen tempo.
Bij de drankpost neem ik goed de tijd en als ik weer wil vertrekken komt Aad me achterop. Ik ga weer verder en even later komt Aad me voorbij. Ik ga niet mee maar volg in mijn tempo, Aad loopt in het zijne.
We laten het vlakkere weer achter ons en krijgen weer meer hellingen en bossen. Meteen gaat het al weer beter en ik krijg er weer lol in. In een afdaling haal ik Aad bij en we wisselen elkaar regelmatig af.
Als we een flinke afdaling krijgen geef ik heerlijk gas en voel me weer super. Aad neemt minder risico en is in de afdaling wat minder snel zodat er een aardig gat ontstaat. Ik neem onderweg nog wat foto's en als we in de laatste twee kilometer zitten en we een lange klim hebben hoor ik Aad achter me in gesprek met een andere loper.
Het geluid van Aad en de andere loper wordt luider en ik hoor ze dichterbij komen. Als we de laatste klim hebben gehad is het laatste stuk weer wat vlakker naar de finish. Aad komt me voorbij razen en ik kan absoluut niet volgen. De andere loper ook niet, die ziet er "verrot" uit. Het laatste stukje gaat weer naar beneden en ik geef nog flink gas maar kom net te kort om samen met Aad over de streep te gaan.
John is er al even, in een mooie tijd van 2 uur 24, Aad en ik lopen 2 uur 34, Piet komt net voor Robert binnen en beiden lopen in de 2 uur 46
Het is zonovergoten en niet echt lekker om te rennen. We begeven ons naar ons huisje en moeten zien dat we ons zo goed mogelijk herstellen voor de Nighttrail van vanavond om 22.15 uur.
Na een lekkere douche zien we er allemaal weer fris uit. We eten alvast een kom van de soep van Marja, een radler 0% erbij en links en rechts wordt gegeten en gedronken om de hoeveelheden weer aan te vullen.
De anderen gaan buiten in het zonnetje in het gras liggen, zelf ga ik op bed liggen in de hoop om nog wat te slapen, maar dat lukt natuurlijk niet.
De middag kruipt voorbij als je wilt slapen en dat lukt niet, maar ik maak mijzelf wijs dat mijn lichaam dan in ieder geval rust.
Brenda regelt een heerlijke pastamaaltijd voor ons, er is ruim voldoende. Ze maakt daar nog een overheerlijke salade bij ook. Er wordt goed van gegeten. Mijn mega berg op het bord moest op en dat lukte ook. Honger heb ik voorlopig niet meer.
Nico Koppe is ook op bezoek gekomen en eet met ons mee. Hij gaat morgen de 60 kilometer lopen bij de Vaalserbergtrail waar wij de 38 gaan lopen en Brenda de 11 kilometer.
Onze buurman van het huisje naast ons hoort onze gezelligheid en meld zich bij ons. Hij zou ook graag mee gaan doen met de nighttrail maar heeft geen lampje bij zich en vraagt of wij wellicht een reservelamp bij ons hebben die hij zou mogen lenen.
John heeft nog een oud lampje dat maar heel summier licht geeft, maar hij is er super blij mee en besluit ook mee te gaan doen vanavond.
Het gaat langzaam tijd worden om ons om te kleden en te kijken wat we aan gaan trekken en meenemen.
Zelf twijfel ik even of ik de speedcrossjes aan moet trekken, maar het is droog geweest, dus ik besluit mijn normale schoenen aan te trekken. Als lamp heb ik de Petzl Nao die John ook net heeft aangeschaft.
Als we klaar zijn wandelen we met z'n zessen naar de start. Ik merk al snel dat ik me eigenlijk helemaal niet goed voel. Heb ik teveel gegeten ? Iets verkeerds gegeten ? Wat gebeurd er nu ? Was het de zon ? De hersteldrank bij de finish van etappe 2 ? De andere dingen die ik bij de finish heb gegeten ? Ik weet het niet, maar voel me steeds beroerder worden.
Bij de start besluit ik het rustig aan te doen, maar blijkbaar denken de andere maten er ook zo over, want ze lopen maar net voor me. Bij de eerste de beste helling haal ik hen dan ook in en probeer toch te genieten van deze trail waar ik me zo op had verheugd. Dit zou voor mij het hoogtepunt moeten worden van het weekend, maar het werd een desillusie.
Na een kilometer of drie wordt ik steeds misselijker en voel me wit weg trekken. Piet komt me achterop en blijft even achter me hangen. Ik geef aan dat ik misselijk ben en dat hij maar moet gaan en Piet schiet me met een noodgang voorbij. Niet veel later komt Aad me ook voorbij.
Het gaat steeds slechter en slechter. Tot 8 kilometer kan ik het tempo nog enigszins volhouden, maar daarna moet ik overgeven. Het tempo zakt van onder de 6 minuten per kilometer naar een tempo tussen de 7,5 en 8 minuten per kilometer. De gang is er helemaal uit en de ene na de andere loper komt me voorbij. Even heb ik de hoop dat ik de ellende kwijt ben en weer zal kunnen rennen, maar opnieuw moet ik langs de kant en moet overgeven.
Ik loop daar een beetje ontredderd rond en snak naar de finish, maar dat duurt nog een hele tijd.
Ronald Tertoolen komt me voorbij. Die zag er na de finish vanmiddag erg slecht uit en kapot, maar hij is nu toch wat fitter dan mij. Robert haalt me in en vraagt wat er mis is. Ik geef aan dat ik heb overgegeven en hij loopt verder. Robert is ook verre van fit, maar loopt verder nog redelijk goed. John loopt deze etappe samen met Brenda en die zitten nog achter me.
Als ik uiteindelijk binnenkom weet ik niet hoe snel ik moet gaan zitten, een illusie armer. Het eerste dat ik roep is dat ik morgen niet ga starten. Ik had nu ook beter uit kunnen stappen, dit leek nergens naar.
Aad heeft super gelopen en heeft Piet zelfs nog ingehaald. Aad liep 1 uur 31, Piet bijna 1 uur 34, Robert 1 uur 37, ikzelf 1 uur 47, John en Brenda 1 uur 55.
Sjokkend tussen de anderen in gaan we terug naar het huisje, snel douchen, nog wat drinken en dan naar bed, want om 11 uur wacht de laatste etappe.
De anderen praten op me in dat ik toch gewoon moet starten en anders de 11 kilometer mee kan lopen met Brenda, zonde om helemaal niet meer te starten. Ik besluit dat af te laten hangen van mijn wel of niet nachtrust. De misselijkheid is wel iets gezakt, maar ik voel me nog steeds belabberd.
De anderen zien er allemaal nog fris uit, hoewel Robert ook best vermoeid oogt. Aad en Piet gingen vanavond als een jekko en lijken niet te stoppen.
We gaan het morgen zien, de mega lange en zware Vaalserbergtrail.
