Trailrun Leudal (1)
Wedstrijdverslag
04 juni 2017
Heythuysen
Als laatste voorbereiding op de Zugspitze Ultratrail in Zuid-Duitsland wil ik nog een leuke trail gaan doen.
Op de training bij Avantri staan we nog even te praten met Piet Wuijster, Saskia en Aad. Piet gaat dit weekend naar de Leudal Trailrun in Heythuysen. Vanavond is de laatste mogelijkheid om in te schrijven. Piet doet de 30, dat zou mij ook goed passen.
Aad gaat niet, hij heeft een blessure aan zijn kuit en 30 kilometer is dan te ver. Zelf wil ik de 30 gaan lopen en Sas heeft daar ook wel oren naar. Is wel 30 hoor EN trailen. Rotterdam ging toch ook goed ? is het antwoord. Als jij me gaat hazen komt het best goed.
Geregeld dus en snel inschrijven dan maar.
Het is prachtig weer als we rond 9.30 uur aankomen in Heythuysen. Bij de inschrijving zien we al snel Dirk de Wit uit Gorinchem staan en we praten even. We zoeken een plekje op het terras bij Café/restaurant De Busjop en zien al snel Wim van der Heiden en Piet Wuijster zitten die er van opkijken om Sas en mij te zien. Even gezellig zitten kletsen en ons klaar maken voor de 30 kilometer.
Bij mij is het weer behelpen geblazen helaas. Wederom misselijk, gisteren gevallen en hard op mijn stuitje tegen een metalen buis gevallen. Verrek van de pijn en kan nauwelijks opstaan, ook slecht geslapen. Zat daar op het terras met gemengde gevoelens. Nog wel even een ibuprofen genomen om de pijn iets te verzachten, wie weet helpt dat.
De start is iets later, maar om 10.15 uur gaat de groep van start. Op de 30 is de groep niet echt groot, maar we hebben er wel zin in. We starten echt helemaal achteraan. Piet en Wim zijn al snel weg en ik loop te zwoegen helemaal in laatste positie met volgens Sas een van pijn vertrokken gezicht. Regelmatig de bezorgde vraag of het niet beter is om te stoppen, dat dit geen zin heeft. Je verrekt van de pijn. Eigenwijs als ik (soms) ben ga ik toch door. Het tempo ligt niet hoog, maar het lijkt iets beter te gaan, maar dat kan ook door de pijnstiller komen. Wel nog wat misselijk en moe, maar dat is geen reden om te stoppen.
Na een kilometer of 10 zwoegen over het mooie parcours lijkt het iets beter te gaan. Het misselijke is wat minder geworden, de pijn is door de pijnstiller minder geworden. Sas lijkt nergens last van te hebben en heeft inmiddels de zware rugzak over genomen, daardoor kan ik makkelijker vooruit komen en het gaat ook een stuk beter nu. We pakken af en toe een fotomomentje en genieten van de natuur van dit prachtige stukje Noord-Limburg. Wat is Nederland toch mooi. Nu ik weer wat tempo kan lopen halen we regelmatig wat lopers in.
Na ruim 25 kilometer gaat het met Sas mis. Ze had haar enkel al een keer verzwikt, maar dat gebeurde nu nogmaals maar nog een stuk erger. De rechter enkel klapte naar binnen. Dat was dus ff balen, nu twee krakkemikkers. Na een stukje wandelen en voorzichtig dribbelen leek het wat beter te gaan en zag ik dat ook Sas nu liep te bijten tegen de pijn. Op mijn beurt vroeg ik nu of het wel ging en of we moesten stoppen. Maar ook Sas ging net als ik door en het tempo ging ook weer wat omhoog.
De laatste twee kilometer was ik aan het einde van mijn Latijn. Ik had al bijna niet geslapen en dat was nu te merken. Ook het vechten tegen de pijn kost blijkbaar energie. Sas laat het tempo wat zakken en we lopen hem netjes uit in 3.27.28 , al had Sas veel sneller kunnen lopen, vooral de eerste 14 kilometer en de laatste 2 kilometer. Maar het was reuze gezellig om samen te rennen. Sas lijkt nu om want er kwam al een vraag wanneer er weer een leuke trail op het programma stond. Het lopen door de natuur geeft zo iets geweldigs. Het laatste stuk had het nog even best geregend en was ik in mijn element. In het zonnetje in het begin ging het uiterst moeizaam. Bij de finish geen Piet of Wim te zien helaas, wel zagen we Melania van Vugt nog even. Nog even een bakkie Cappuccino op het terras en dan weer op weg naar de auto.
Was weer een heerlijke dag. Nu maar hopen dat de blessures van mij en van Sas mee zullen vallen.
Heythuysen
Als laatste voorbereiding op de Zugspitze Ultratrail in Zuid-Duitsland wil ik nog een leuke trail gaan doen.
Op de training bij Avantri staan we nog even te praten met Piet Wuijster, Saskia en Aad. Piet gaat dit weekend naar de Leudal Trailrun in Heythuysen. Vanavond is de laatste mogelijkheid om in te schrijven. Piet doet de 30, dat zou mij ook goed passen.
Aad gaat niet, hij heeft een blessure aan zijn kuit en 30 kilometer is dan te ver. Zelf wil ik de 30 gaan lopen en Sas heeft daar ook wel oren naar. Is wel 30 hoor EN trailen. Rotterdam ging toch ook goed ? is het antwoord. Als jij me gaat hazen komt het best goed.
Geregeld dus en snel inschrijven dan maar.
Het is prachtig weer als we rond 9.30 uur aankomen in Heythuysen. Bij de inschrijving zien we al snel Dirk de Wit uit Gorinchem staan en we praten even. We zoeken een plekje op het terras bij Café/restaurant De Busjop en zien al snel Wim van der Heiden en Piet Wuijster zitten die er van opkijken om Sas en mij te zien. Even gezellig zitten kletsen en ons klaar maken voor de 30 kilometer.
Bij mij is het weer behelpen geblazen helaas. Wederom misselijk, gisteren gevallen en hard op mijn stuitje tegen een metalen buis gevallen. Verrek van de pijn en kan nauwelijks opstaan, ook slecht geslapen. Zat daar op het terras met gemengde gevoelens. Nog wel even een ibuprofen genomen om de pijn iets te verzachten, wie weet helpt dat.
De start is iets later, maar om 10.15 uur gaat de groep van start. Op de 30 is de groep niet echt groot, maar we hebben er wel zin in. We starten echt helemaal achteraan. Piet en Wim zijn al snel weg en ik loop te zwoegen helemaal in laatste positie met volgens Sas een van pijn vertrokken gezicht. Regelmatig de bezorgde vraag of het niet beter is om te stoppen, dat dit geen zin heeft. Je verrekt van de pijn. Eigenwijs als ik (soms) ben ga ik toch door. Het tempo ligt niet hoog, maar het lijkt iets beter te gaan, maar dat kan ook door de pijnstiller komen. Wel nog wat misselijk en moe, maar dat is geen reden om te stoppen.
Na een kilometer of 10 zwoegen over het mooie parcours lijkt het iets beter te gaan. Het misselijke is wat minder geworden, de pijn is door de pijnstiller minder geworden. Sas lijkt nergens last van te hebben en heeft inmiddels de zware rugzak over genomen, daardoor kan ik makkelijker vooruit komen en het gaat ook een stuk beter nu. We pakken af en toe een fotomomentje en genieten van de natuur van dit prachtige stukje Noord-Limburg. Wat is Nederland toch mooi. Nu ik weer wat tempo kan lopen halen we regelmatig wat lopers in.
Na ruim 25 kilometer gaat het met Sas mis. Ze had haar enkel al een keer verzwikt, maar dat gebeurde nu nogmaals maar nog een stuk erger. De rechter enkel klapte naar binnen. Dat was dus ff balen, nu twee krakkemikkers. Na een stukje wandelen en voorzichtig dribbelen leek het wat beter te gaan en zag ik dat ook Sas nu liep te bijten tegen de pijn. Op mijn beurt vroeg ik nu of het wel ging en of we moesten stoppen. Maar ook Sas ging net als ik door en het tempo ging ook weer wat omhoog.
De laatste twee kilometer was ik aan het einde van mijn Latijn. Ik had al bijna niet geslapen en dat was nu te merken. Ook het vechten tegen de pijn kost blijkbaar energie. Sas laat het tempo wat zakken en we lopen hem netjes uit in 3.27.28 , al had Sas veel sneller kunnen lopen, vooral de eerste 14 kilometer en de laatste 2 kilometer. Maar het was reuze gezellig om samen te rennen. Sas lijkt nu om want er kwam al een vraag wanneer er weer een leuke trail op het programma stond. Het lopen door de natuur geeft zo iets geweldigs. Het laatste stuk had het nog even best geregend en was ik in mijn element. In het zonnetje in het begin ging het uiterst moeizaam. Bij de finish geen Piet of Wim te zien helaas, wel zagen we Melania van Vugt nog even. Nog even een bakkie Cappuccino op het terras en dan weer op weg naar de auto.
Was weer een heerlijke dag. Nu maar hopen dat de blessures van mij en van Sas mee zullen vallen.
