Na de mooie hardloopvakantie van vorig jaar naar Davos is het doel deze keer gevallen op de Mozarttrail in Salzburg. Als Aad en ik ons in willen schrijven zien we dat Piet en Aria en ook Nico Koppe zich al hebben ingeschreven voor de Zugspitze Ultratrail in Grainau, Zuid-Duitsland. We kijken even wat filmpjes en zijn snel om, veel gezelliger met elkaar, dus ook naar de Zugspitze. Aad heeft zichzelf beloofd niet verder meer te lopen dan een marathon en kiest voor de Basetrail XL over 39,9 kilometer. Aria kiest voor de Basetrail over 24,9 kilometer, Nico de Ultratrail van 100 kilometer, Piet en ik kiezen voor een open inschrijving. Dan kunnen we ter plekke nog kiezen welke afstand we gaan lopen. Op het moment dat we enthousiast melden dat we daar naartoe gaan raken ook Harald en Tiny enthousiast, maar ook Mandy en Cécile en later ook nog Kees van der Heul.
Tiny, Kees, Cecile en Mandy gaan ook voor de Basetrail van 24,9 , Harald kiest ook de open inschrijving. Mandy kon achteraf niet lopen vanwege haar enkelbreuk maar ging toch gezellig mee en was gelukkig in staat om flinke stukken te wandelen.

Op dinsdagmorgen voor 6 uur heb ik achtereenvolgens Aad, Mandy en Cecile opgehaald met een Fiat Doblo diesel. Hoge auto, ruime zit, veel bagageruimte en lekker zuinig.
Als we vlak bij de Duitse grens zijn gaat het motorstoringslampje branden, de motor houdt in en we rijden niet harder meer dan 80. Dat gaat hem zo niet worden. Ik parkeer de auto op een terrein, geef een paar flink veel gas en zet daarna het contact uit. Na het opnieuw starten heb ik ineens weer vermogen en kunnen we het weer proberen. De auto zou zich goed houden tot aan onze bestemming, Zugspitze Berghotel Sentido in Hammersbach, 2 kilometer bij de start in Grainau vandaan.
We komen aan rond 18.00 uur na gezellig een paar keer een picknick stop, een koffiepauze, tankstops en wegomleidingen te hebben gehad.
Harald, Tiny, Aria, Piet en Kees zitten al op het terras op ons te wachten onder het genot van een drankje en na het inchecken sluiten we ons bij hen aan.
Na het drankje is het gelijk etenstijd en gaan we naar binnen waar ons een heerlijk buffet wacht, voor iedereen keuze in overvloed. Prima geregeld.
Na afloop nog een bakkie en dan met een groep nog even het zwembad opgezocht en daar nog even een balspel gedaan, daarna hoogste tijd om te gaan rusten.

Woensdagmorgen om 8 uur is iedereen present voor het heerlijke uitgebreide buffet, wat een enorme keuze, moeilijk om te kiezen wat je allemaal wilt eten.
Na het ontbijt pakken we de bus van half 10 naar Grainau, verkennen alvast de startlocatie en wandelen dan naar de Eibsee, is een aardige wandeling en voor Mandy lang zat, maar is een prachtige wandeling in een mooie natuur. We blijven daar even en nemen op een terrasje ook een bak koffie met een Apfelstrudl mit Sahne en nemen het treintje terug naar ons hotel.

Op donderdag pakken we de trein en gaan naar de Zugspitze. Als we met het tandradbaantje boven komen zitten we midden in de sneeuw. Begroeiing is er niet of nauwelijks. Het is grauw en er ligt sneeuw, maar het is toch een prachtig schouwspel. We gooien met sneeuw, maken mooie foto's, drinken een bakkie koffie met een stuk gebak, waarna we met een kabelbaan nog een stukje hoger gaan naar ruim 2900 meter waar we zelfs even Oostenrijk binnen wandelen. Wat een fantastisch mooi uitzicht op zowel Duitsland als Oostenrijk.
We gaan weer terug naar beneden. Aad en ik willen nog even naar Garmisch Partenkirchen, de anderen gaan mee, maar als we daar aankomen zitten we niet in het centrum en lijkt alles doods. De anderen gaan terug, Aad en ik gaan op zoek naar het centrum wat we ook vinden. De terrasjes zitten gezellig vol, de winkels zijn dicht, het is 15 juni, Sacramentsdag. Dat is pech. We gaan morgenochtend nog wel even terug.
Met de trein terug naar het hotel maar vergeten op de knop te drukken voor onze halte waardoor Hammersbach werd overgeslagen. Eindstation Grainau dan maar en twee kilometer wandelen naar ons hotel. Inmiddels was het gaan plenzen en kwamen we drijfnat in ons hotel aan.
Bij het eten ons verhaal gedaan, de anderen waren al op de expobeurs geweest en hadden hun startnunmer al. We zijn allemaal moe en we gaan allemaal naar onze kamer.

Op vrijdag na het eten gaan Aad, Mandy en ik naar Garmisch Partenkirchen. Het is daar erg gezellig, ook al regent het flink, er is ook een soort fruitmarkt. We kopen wat dingetjes en gaan dan terug met de trein. Mandy stapt uit bij het hotel, Aad en ik blijven nu bewust zitten en gaan naar de expobeurs voor onze startnummers. Als we terug komen zien we net de trein voor onze neus wegrijden en duurt de bus nog een half uur, dus wederom die twee kilometer lopen dan maar, maar nu is het droog. De rest van de middag druk bezig geweest met voorbereidingen treffen voor morgen.
De andere lopers proberen me over te halen om voor de 39,9 of 62,8 kilometer te kiezen. Het is bij mij ook een strijd, hevige twijfel. Piet kiest voor de 102 kilometer een wil het gaan proberen hoewel hij de laatste keren problemen heeft ondervonden om te kunnen blijven eten en drinken. Harald kiest voor de 62,8 en zelf besluit ik dan toch ook maar voor de 102 km te gaan. Nog nooit zoiets geks gedaan, geef mijzelf ook nauwelijks kans en de anderen verklaren me voor gek, behalve Piet, die snapt me wel. Als je het hebt geprobeerd en je haalt het niet, dan is het jammer. Alle gelletjes en andere dingen die je meeneemt moeten worden voorzien van je startnummer, dat is een heel karwei. Na het avondeten verder. Eer ik zenuwachtig klaar ben is het al 1 uur. De wekker staat op 5.15 uur, ontbijten om 5.30 uur.

De vroege vogels bij het ontbijt zijn veelal de lopers op de 102 kilometer maar ook Harald is bij ons, zijn bus naar zijn start gaat vanuit Grainau. Aria is vroeg opgestaan om ons weg te brengen. Helemaal super. Nico Koppe zit op de camping met zijn camper en komt vanaf daar. De start is om 7.15 uur maar we zijn er al een klein uur eerder. Wat tijd voor foto's, tijd om onze tracker aan te zetten waardoor de supporters ons kunnen volgen. Nog wat te kletsen, de laatste voorbereidingen te treffen, nog even naar het toilet, onze tas af te geven met het startnummer wat we daar ontvingen waarna de tas naar het 53 kilometerpunt gaat, inspectie van onze rugzakken of we aan alle voorwaarden voldoen. De controle is niet heel secuur, maar iedereen heeft zijn/haar zaakjes best wel voor elkaar.
In het begin lopen Piet en ik even samen en is Nico al meteen weg, maar ik loop in het begin wat sneller dan Piet en zou Piet dan ook niet meer terug zien.
Het parcours is al meteen erg mooi. Na 10 kilometer is de doorkomst 1 uur 21, na 20 kilometer 3 uur 11.
We krijgen pittige beklimmingen voor de kiezen, maar wat is het mooi. Na 30 kilometer komen we op een hoog punt op een bergkam aan in 5 uur 11. Het is wel aanpoten, maar de benen voelen nog goed. Het is wel warmer en zonniger dan verwacht helaas. Maar goed blijven eten en drinken. Na 40 kilometer kom ik door in 7 uur 38 , kilometertijden zeggen me niets, het is overleven maar ook enorm genieten van de mooie uitzichten. Na 50 kilometer kom ik door in 9 uur 51 en ben erg ruim bij de posten. Last van de tijdslimiet heb ik nog geen moment. Mijn meter geeft al 3 km meer aan dan de route, waardoor de stop bij ruim 53 op mijn horloge pas de 57e kilometer is na bijna 11 uur. Ik voel me daar licht misselijk, ben ook op zoek naar mijn afgegeven tas, maar die blijkt in een tent te liggen. Meer dan een half uur gedaan over het omkleden, eten, drinken en denken of ik wel door zal gaan. Gekkenwerk. Maar het lopen in het donker lokt en ik besluit door te gaan, ook zal het zonnetje minder warm en fel worden en over gaan in avond en nacht.
Na een telefoontje blijkt dat mijn tracker niet werkt en ik zet hem weer aan. Kennelijk heb ik hem iedere keer aan en weer uit gezet waardoor ik op dezelfde plaats blijf staan. De 60 kilometer gaat in 12 uur precies, ik lig uren voor op het schema, daar ligt geen probleem, wel de vermoeidheid en misselijkheid die steeds meer op komt zetten. Mandy belt me en vraagt hoe het gaat. Piet is gestopt bij de tussenpost rond de 55 kilometer. Jij zit achter Piet volgens de tracker, bij 45 kilometer, maar ik zit dan al op 67 kilometer. De reactie is verbazing. Wat? Al bij 67?
Het gaat moeizamer maar het gaat nog goed. De 70 kilometer gaat in 13 uur 53, langzaam valt de duisternis in. Om het lampje zoveel mogelijk te sparen laat ik het zo lang mogelijk uit, het zijn toch lange brede grindpaden. Dat was dus een grote fout. Om een onverklaarbare reden sla ik rechtsaf en volg 4 kilometer een bospad zonder ook maar iemand te zien of oranje lintje te zien. Stom. Enorm verkeerd gelopen en dus ook weer 4 kilometer terug. De 80 gaat in 15 uur 38 maar is eigenlijk een stuk minder. Als ik het haal kom ik wel aan de 110 kilometer.
Ik krijg last van een flinke blaar onder mijn rechter voet, heb iedere keer het idee dat ik in slaap ga vallen en ben kots misselijk. Eten is er niet meer bij, ik pers er alleen nog maar cola in, ook doe ik dat in het flesje in mijn running vest. Op 20 kilometer van de meet lijkt het doen te vallen. Ik ben moe, kapot, wil slapen, ben misselijk, heb pijn aan mijn voet. Ik krijg waarschuwingen van een andere loper, de berg is glad, neem geen risico, er zijn al lopers per helicopter afgevoerd na valpartijen. Ik sta op het punt van opgeven. Neem nog een slok cola en besluit tegen beter weten in toch op pad te gaan. Ze zullen me van die berg moeten plukken, opgeven doe ik niet.
Het is zwoegen en ploeteren en als ik eindelijk boven denk te zijn wacht nog een rondje van 5 kilometer. Wat een rot parcours is dat. Er lijkt geen einde aan te komen. Allemaal glibberige houten balkjes en afstapjes. Het is echt stapje voor stapje, goed uitkijken om niet te vallen. Het begint weer een beetje licht te worden en het is nevelig en daardoor ook nog gladder. Wie heeft deze ongein verzonnen. Onderweg weer even plassen, merk ook meteen dat ik diarree heb, komt er ook uit. Gelukkig wc papier in de rugzak. Mijn lichaam is helemaal van slag. Het horloge is leeg, de laatste ruim 20 kilometer is niet meer opgeslagen. Ik had de hartslagmeter niet moeten activeren, dan had ik het wellicht kunnen redden met de batterij. Ik gooi al kokhalzend nog wat cola naar binnen voordat ik aan de laatste afdaling begin.
De afdaling is een hel. Ik kan nauwelijks nog op mijn voeten staan, allemaal trappetjes met glibberige houten balkjes, stukken bagger. Glijden, glibberen, bibberen, evenwicht zoeken. Het is niet leuk meer. Ik kruip vooruit.
Als ik bijna beneden ben belt Mandy. Hoe is het? Loop je nog? Ik ben bijna beneden en bij het hotel zeg ik. Waaaaaaaaattttttt!!!!!! , echt. We komen er aan. Als ik het bos uit kom zie ik Mandy en Cécile in nachtkleding uit het hotel zien stormen, Mandy met haar fototoestel in de aanslag. Nu nog twee kilometer wandelen naar de finish in Grainau. Het onmogelijke blijkt toch mogelijk. Aad belt en ik geef aan dat we richting finish wandelen. Aad stapt in de Fiat Doblo en is op tijd bij de finish om me binnen te zien komen. Na 24 uur 37 minuten en 29 seconden ben ik binnen na 110 kilometer zwoegen, nog ruim binnen de limiet van 26 uur en een kwartier.
Bij de finish een luid applaus van de aanwezigen en diverse foto's. Ik ontvang de medaille en moet nog een paar trappen op om mijn finisher shirt op te halen.
Nu snel naar het hotel om de anderen te begroeten die net aan het ontbijt zitten. Piet geeft me de felicitaties, maar ik baal voor hem dat hij helaas heeft moeten stoppen.
Nu een lekkere douche en even een uurtje op bed liggen waarna we snel naar huis gaan, want morgen moet er weer gewerkt worden. Als ik thuis in bed stap is het inmiddels maandagmorgen 00.30 uur.

Wat een belevenis. Wat was het mooi, maar ook zo zwaar.