Jaarlijks ga ik met een aantal hardloopmaatjes van Avantri naar een mooi buitenlands evenement. De laatste jaren was dat veelal in Zwitserland, vorig jaar in Zuid-Duitsland bij de Zugspitze. Dit jaar is de keuze gevallen op de Mozart 100. Vorig jaar hadden Aad en ik ook al het plan om hier te gaan lopen, maar uiteindelijk kozen we voor de Zugspitze omdat veel andere Avantrianen daar al heen zouden gaan.
100 kilometer rennen lijkt gekkenwerk en hield ik ook niet voor mogelijk dat ik dat kon volbrengen, maar vorig jaar is me dat wonderwel gelukt. Het plan was toen om 5 punten te verdienen voor een eventuele deelname aan de Ultratrail op de Montblanc, de CCC loop over ruim 100 kilometer.
Bij de Zugspitze werden vorig jaar helaas de zogenaamde ITRA punten niet toegekend, maar dat zou bij de Mozart 100 in Salzburg wel het geval zijn, daarom dus toch maar weer gekozen voor de lange afstand, de 103 kilometer. Als ik die binnen de tijd uit weet te lopen heb ik voldaan aan de voorwaarden om mee te mogen doen met de loting voor deelname aan de Montblanctrail.

Naast mij gaan de maatjes Aad, Harald, Tiny, Janneke, Cécile en Frank mee, Frank komt wat later en gaat met het vliegtuig naar München.
In Salzburg is al veel volgeboekt aan accommodaties en ook nog erg duur, daarom maar eens in plaatsen rondom Salzburg gekeken. We vinden wat in Bad Reichenhall, een plaats net over de grens in Duitsland waar we met elkaar boeken. Gezellig !

De voorbereidingen van de meeste lopers is ronduit slecht te noemen, de één na de ander heeft een blessure of komt net terug van een blessure, de voorbereiding is allesbehalve goed te noemen, maar we gaan er wel allemaal voor.
In mijn geval heb ik al maanden last van mijn rechter achillespees en ik loop nauwelijks. Al met al een hele slechte voorbereiding, niet fit, te weinig gelopen en nog steeds pijn. De verwachten zijn dan ook niet erg hoog, ik geef mijzelf erg weinig kans, maar ik wil het wel gaan proberen.

Op dinsdagmorgen 12 juni al heel vroeg op weg naar Schoonhoven. Eerst Ina nog even gedag zeggen, dan om 6 uur Aad oppikken en vandaar naar Janneke en dan Cécile. Harald en Tiny komen naar Oostenrijk via Italië, ze komen bij hun zoon Ronald vandaan en gaan van daar naar Salzburg.
De reis verloopt voorspoedig, we rijden allemaal een stukje met mijn Opel Zafira. De bagage past er net in en verder is de auto ruim genoeg. Onderweg stoppen we een aantal keren en genieten we van koffie en broodjes die we bij ons hebben. Ook aan snoep is geen gebrek, we hebben allemaal het één en ander ingeslagen.

In het begin van de avond arriveren we bij ons hotel Leitnerhof in Bad Reichenhall en worden warm verwelkomd door Harald en Tiny. We gooien de bagage er snel uit, brengen alles naar de kamers en zijn weer snel buiten en wandelen naar een restaurant verder op de berg om met elkaar wat te gaan eten. Voor mij is dat een heerlijke Wiener Schnitzel. Na het gezellige etentje bleek het ook even wat te hebben geregend, de straat is nat. Op woensdag geven ze veel regen op, maar eens kijken wat dan de planning zal zijn.

Na een heerlijke nacht waarin we allemaal goed hebben geslapen na een korte nacht en een lange reis is het nu tijd om te gaan genieten. Het is vandaag een slechte dag wat het weer betreft, het zou geen moment droog worden.
Bij het ontbijt worden we verwend, het ziet er allemaal even verrukkelijk uit en alles is er in overvloed, ook extra's zijn totaal geen probleem. Als je het eten niet op kunt of wat mee wilt nemen voor de middag dan kun je dat in zilverpapier wikkelen en zelf opslaan in een koelkast speciaal voor gasten, klaar te leggen op kamernummer. We krijgen ook vruchtengebak, dat slaan we toch maar even op, dat is goed voor een ander dag.
Na het eten gaan we met elkaar naar outletshops net voor de grens en brengen daar ettelijke uren door. Het zijn veelal sportshops en allemaal weten we wel wat leuks te scoren. We rijden na het winkelen door naar Salzburg en wandelen wat door het centrum. We bezoeken ook even het Mozarthuis, we drinken wat en lopen weer verder door de regen. Inmiddels zijn we allemaal doorweekt en strijken nogmaals neer voor een bakkie en deze keer een stuk overheerlijk gebak erbij.
We keren weer terug naar ons hotel en maken ons klaar voor het diner. We hebben een hotel met logies en ontbijt, dus het avondeten moeten we elders regelen, deze keer is dat in Bad Reichenhall zelf waar we een hele goede eetgelegenheid vinden en waar ik wederom een originele Wiener Schnitzel weet te scoren.
Moe komen we weer in het hotel en begeven ons naar ons bed. Wederom slapen we prima en wacht ons weer een heerlijk ontbijt.

Op donderdag is het weer een stuk lekkerder en besluiten we een flinke wandeling te maken. We wandelen naar de Thumsee, wandelen die helemaal rond en zijn net op tijd terug bij ons hotel om Frank binnen te halen, echter Frank heeft toch veel vertraging op vliegveld München waardoor hij later komt. We drinken gezellig nog wat en wandelen daarna met elkaar naar Bad Reichenhall waar we gezellig wat door de straatjes wandelen, winkeltjes kijken en waar we heerlijk gaan eten en drinken waarna we weer terug wandelen. Janneke en ik lopen daarbij voorop en we denken een veel kortere en snellere route te volgen, maar het weiland dat we over staken bleek afgesloten met stroomdraden waardoor we weer terug moesten en zo dus juist een stuk extra hebben gelopen. We gaan weer bijtijds naar onze kamers voor een goede nachtrust.
Op vrijdag ontbijten we met elkaar en mogen we onze wensen kenbaar maken voor de zaterdagmorgen. De lopers die te vroeg starten voor het ontbijt krijgen een lunchpakket mee, geweldig goed geregeld. Na het ontbijt rijden we naar Salzburg om daar onze startnummers op te halen. De startnummers worden uitgegeven vanuit een enorme sportzaak in een heel groot winkelcentrum, daar kijken we allemaal rond en we weten daar dan ook allemaal wel wat te scoren. We maken wat foto’s bij het ontvangen van de startnummers en tasjes en beginnen allemaal toch wat zenuwachtiger te worden. Janneke en Cécile gaan nog even shoppen, de rest geniet van een heerlijk bakkie waarna we weer terug gaan naar ons hotel. Even wat eten en dan op pad weer richting Thumsee waar we heerlijk weer treffen en we de hele middag lekker op een grasweide liggen en zelfs de Thumsee over zwemmen. Aanvankelijk was het best fris, maar éénmaal in het water was het prima te doen. Door het zwemmen werd de spierpijn in de kuiten die ik al even had gelukkig minder en ik krijg weer een klein beetje meer hoop op de loop van zaterdag. Nog een beetje dollen met elkaar waarna we terug keren . Nog wat eten en niet te laat naar bed. Op de hotelkamer alles klaarleggen voor mijn avontuur. Het plan is om rond 3 uur in de nacht te vertrekken, de wekker staat op 2.30 uur, het is een kort nachtje. De start is om 5 uur en ik moet eerst nog van Bad Reichenhall naar Salzburg rijden, dan moet ik genoeg tijd over hebben. Ik pak mijn lunchpakket uit de koelkast beneden bij de ontbijtzaal en kijk mijn ogen uit. Was is dit super geregeld. Goed voedzaam, veel te eten, zelfs gebak, wat een service.

Ik kom op 16 juni aan in Salzburg, parkeer de auto in de parkeergarage en zie dat het net 4 uur is geworden. Nog een uurtje en dan gaat het mega-avontuur beginnen. De zenuwen gieren nu best wel door mijn keel. Waar ben ik aan begonnen. Geen enkele kans om hem uit te lopen, nog steeds geblesseerd aan de rechter achillespees, conditioneel zeker niet aan zoiets toe, warme vooruitzichten. Het enige wat in mijn voordeel werkt is mijn doorzettingsvermogen en ijzeren wil. Het pijn kunnen en willen lijden als het nodig is, maar zelfs dat kan me vandaag niet redden.
Om 5 uur klinkt het startschot, het is al lang licht, dat had ik niet verwacht. Opeens schiet het door mijn hoofd dat ik de pijnstiller die Ina me heeft gegeven vergeten ben in te nemen en ik heb ze ook niet bij me. Drama, dat gaat pijn lijden worden. Ik besluit gewoon te genieten van de loop en de mooie omgeving en maar te zien tot hoever ik ga komen. Zolang de organisatie me niet uit de wedstrijd haalt vanwege tijdsoverschrijding of conditionele uitputting of andere lichamelijke ongemakken is er altijd een kansje, hoe klein ook.
Bij de eerste tijdscontrolepost gaat alles nog goed en heb ik een uur voorsprong op de tijdslimiet, nu komt echter een flink stuk klimmen. Ik heb voor deze wedstrijd ook maar stokken aangeschaft, daarmee kom je toch net iets makkelijker boven en ontlast je de benen wat, ook in de afdaling kan het ondersteunen om wat meer in evenwicht te blijven. Ondank de stokken is er bij de tweede post nog maar een half uurover, de moed zakt al in mijn schoenen. Ik eet en drink bij iedere drankpost die rond de 10 kilometer staan erg goed en drink goed. Ik zie op de telefoon dat ik een berichtje van Ina heb ontvangen. Zelfs al ruim voor de start heeft ze het berichtje verstuurd en is er speciaal vroeg voor opgestaan. Ik schiet vol met tranen van het super motiverende en lieve bericht, maar het geeft me wel wat ik hard nodig had, het geeft me een boost en vergroot mijn wil om te slagen nog meer. Het gaat langzaam, een tocht van ruim 100 kilometer duurt een hele dag en iedere keer als ik er weer 10 op heb zitten kom ik weer een beetje bij het ultieme doel. De tijdslimiet blijft een gevaarlijk iets, de voorsprong blijft rond dat half uur schommelen. Tijd om eens goed uit te rusten heb ik helaas niet. In het bos ga ik hard onderuit. Het bos is nog steeds flink nat van de regenbuien die zijn geweest. De zon van nu heeft nog weinig invloed gehad, de natte stenen, houten wortels en trappetjes zijn bloedlink. Op zo’n trapje gaat het mis. Ik stuiter van de trap af en kwak met een enorme dreun met mijn rug op de trap waarna ik even versuft onderaan de trap blijf liggen. Ik voel aan mijn lichaam en alles lijkt nog heel, al voel ik wel een stekende pijn op mijn rechter deel van mijn rug, de vingers liggen open en alles voelt beurs. Voorzichtig wat wandelen en warempel, het gaat nog steeds een beetje. Met veel pijn zetten we de race weer in gang en bij de drankpost blijk ik weer op tijd te zijn, al is de marge geslonken tot 20 minuten. Is het wel verstandig om door te gaan ? Nee natuurlijk. Beginnen was al gekkenwerk, maar wie a zegt…….
Ik slenter weer verder, het lichaam is murw maar de wil is er nog altijd. Het tempo is nog redelijk, maar na twee keer mijn beide voeten flink te hebben verzwikt waarna ik tegen de vlakte ging was ik toch aan het einde van mijn Latijn. Dit gaat nooit meer lukken.
Bij de 55 km heb ik mijn waterzak niet bijgevuld, ik dacht nog voldoende te hebben, maar ineens was de zak leeg en moest ik nog 6 kilometer bergop zien te komen in de hitte. Ik zie een andere loper en mag wat uit zijn camelbag drinken, een paar kilometer later mag ik wat drinken uit een fles van een wandelaar die bergaf gaat. Fijn dat de mensen me nu helpen, daarmee komt het toch weer goed.
Aangekomen bij de 67 kilometer is er eindelijk weer een drankpost. Ik zet mijn stokken weg, haal de camelbag van mijn rug en vul hem weer helemaal met water. Nog goed drinken, genoeg eten en ik kan weer op pad. Ik dender de helling af, maar bijna onder aan de helling kom ik er tot mijn grote schrik achter dat ik de stokken heb laten staan. Een ander loper vraagt wat er is en geeft aan dat ik dan terug moet gaan, maar dat is geen optie. Ik ga ten eerste nog vermoeider raken, iets waar mijn lichaam niet op zit te wachten, maar ook de tijdslimiet is een groot probleem, dan is het definitief voorbij. Dan dus maar door lopen en er het beste van zien te maken.
De laatste echte tijdscontrole is rond de 85 kilometer. Het gaat spannend worden, maar wonder boven wonder ben ik daar om 21.30 uur waar ik tot 22.00 uur de tijd heb. Dit is niet te geloven, zou ik het dan toch gaan halen ?
Het is nu tijd om mijn lampje aan te doen. Dit is eigenlijk het leukste deel, daar heb ik me al flink op verheugd gek gezegd, maar zonder stokken in de vochtige bossen met de vele boomwortels is geen pretje. Keer op keer slip ik en heb de grootste moeite om overeind te blijven. De moed zinkt me in de schoenen. Ik bel Ina, maar die neemt niet op en ik spreek wanhopig in dat ik er helemaal doorheen zit. Haar stemgeluid kan me misschien weer de nodige moraal geven om door te gaan, ik ben helemaal op. Ineens belt Ina terug als ik bijna in Salzburg ben. Ik ga het halen, nog maar 5 kilometer en alleen maar vlak. Uitwandelen of dribbelen en ik heb nog genoeg tijd, maar niets is minder waar. Op zo’n 3 kilometer voor de finish moeten we van 0 naar 800 meter omhoog via allemaal traptreden. Wie heeft dit verzonnen ? Na iedere set treden kijk ik wanhopig omhoog of we er al zijn, maar nee hoor, er komt geen einde aan. Ik kijk wel 20x omhoog en blijf even staan leunen tegen een reling. Als ik eindelijk boven ben begint een glibberige afdaling met ook tussendoor weer vele treden omlaag. Als ik net voor 00.30 uur arriveer bij de finish heb ik nog ruim een half uur over. IK HEB HET GEHAALD. YES !!!
De vreugde maakt plaats voor verbazing. Waar zijn mijn maatjes ? Er is niemand bij de finish, alleen een groep met supporters van andere lopers. Dat is wel een tegenvaller. Ik strompel naar de wedstrijdtent, ontvang daar mijn finishfoto en medaille en blijf een half uur uitpuffen alvorens met twee zware tassen terug te waggelen naar de auto in de parkeergarage. Waar ik dacht dat de parkeergarage was bleek die niet te zijn. Ik loop wat heen en weer maar zie niets. Maar even vragen aan de weinige mensen die nog op zijn. Eindelijk succes, een man vraagt om met hem mee te lopen, hij is op weg naar de parkeergarage om zijn eigen auto te halen. We lopen de halve stad door en ik geef aan dat het helemaal niet zover was. Het gaat goed zegt de man, dus maar weer door, hoe versleten ik ook ben. Aangekomen bij de parkeergarage blijkt dat het inderdaad de verkeerde parkeergarage is en dat ik nu helemaal verkeerd zit. Wat nu ? Ik ben helemaal kapot en in the middle of nowhere. De tranen staan in mijn ogen, ik ben wanhopig. Nu maar weer voorzichtig terug strompelen naar het begin en van daaruit maar weer op zoek naar mijn auto. Eindelijk weer terug bij de finish ga ik weer een andere straat in. Een meisje wijst me naar een plaats. Met weer iets moed slenter ik daarheen, maar weer niets. Ik ben de wanhoop nabij en klamp wat jonge gasten aan die zo te horen net uit de kroeg zijn gekomen, één had nog een flesje bier in zijn handen. De jongens horen mijn wanhopige verhaal aan en wonder boven wonder pakken ze het goed aan. Weet je het adres van de parkeergarage ? Zelf is mijn telefoon leeg en kan ik niets meer, maar de jongens vinden de parkeergarage en zijn stellig dat dit de juiste is. Ze nemen mijn tassen over, na zo’n stuk rennen ga je toch niet met zulke tassen sjouwen, laat ons maar. Ik twijfel even en één van hen geeft aan dat hij desnoods zijn telefoon af wil geven als bewijs van hun goede bedoelingen. Geen probleem, ik vertrouw jullie. Veel keuze heb ik niet, dus maar het beste van hopen. De jongens brengen me inderdaad bij mijn auto, ik moet 23 euro betalen aan parkeergeld en kan eindelijk weg. Ik bedank de jongens hartelijk en kan eindelijk op weg terug naar het hotel. De zij-ingang is gesloten en ik denk dat ik dan ook nog eens het laatste stuk van de nacht in de auto door moet brengen, maar gelukkig hebben ze de hoofdingang open gelaten en is ook de kamerdeur van onze hotelkamer open. Snel even douchen en om 3.30 uur plof ik eindelijk in mijn bed om rond 8 uur weer aan het ontbijt te zitten, hoe brak ik ook ben.
Na een stevige maaltijd gaan we op weg naar huis. Deze keer zal ik niet rijden, daarvoor willen de benen niet meer meewerken. Onderweg toch af en toe uit de auto. Als een oude man schommel ik heen en weer. Als we eindelijk in Schoonhoven komen ben ik wel in staat om naar huis te rijden na een heel avontuur. Wat een belevenissen weer.