Eindelijk is het dan zover, mijn deelname aan de UTMB gaat beginnen. Ik heb me geplaatst door de 75 km Sallandtrail te lopen in Nijverdal waar ik 3 punten voor heb gekregen, ook ontving ik 5 punten voor de ruim 100 km Mozart 100 in Salzburg, samen goed voor 8 punten en precies genoeg om aan de voorwaarden te voldoen om de CCC te mogen lopen, één van de favoriete afstanden van de UTMB (Ultra Trail du Mont Blanc). Deze loop is 100 kilometer met ruim 6000 hoogtemeters. Na de Zugspitze van ruim 100 en de Mozart 100 is dit toch nog weer wat zwaarder. De klim is steiler, de klimmen zijn langer en in totaal zijn er meer hoogtemeters. Ik ben al maanden stik zenuwachtig en een beetje stilletjes naarmate het evenement dichterbij komt (volgens de mensen om me heen dan).
Onze vakantie met Ina en de dochters Sarah en Patricia brengen we door in Italië aan het Levico Meer waar we regelmatig wat hardlopen en wandelen om toch in beweging te blijven en de boel soepel te houden, dat gaat allemaal prima.
Op 28 augustus verlaten we Italië en vertrekken richting de Mont Blanc en Chamonix.
Onze verblijfplaats is Flaine, een plaats waar we best betaalbaar konden verblijven maar die achteraf best ver weg lag. Vanaf Chamonix is het 30 kilometer en dan nog eens 21 kilometer aan haarspeldbochten naar Flaine zelf , een rit van 5 kwartier en veel geslinger, maar o zo mooi en vanaf daar een prachtig uitzicht op de bergen, eigenlijk een top locatie. Het rijden nemen we dan maar op de koop toe.
We komen woensdagavond de 28e augustus aan in Flaine, Ina en ik gaan donderdag naar Chamonix om mijn startnummer op te halen. Ik heb van de organisatie een waslijst aan verplichte zaken meegekregen die we als lopers bij ons dienen te hebben, ook in het geval van calamiteiten, warm of koud weer, etc. Je moet overal op voorbereid zijn. Aangekomen bij de grote sporthal in Chamonix is het een drukte van jewelste. Heel Chamonix krioelt van de lopers en supporters. Veel aanbieders van andere mooie lopen promoten hun loop, er is een grote locatie met kraampjes en stalletjes om producten te verkopen, allemaal op het trailen en lopen geënt.
Ina heeft het stuk naar Chamonix met de haarspeldbochten gereden en gaat ook weer terug omdat ze mij na de loop op moet komen halen en dat ook misschien in het donker zal moeten doen.
In de sporthal sjouw ik met een loodzware tas rond om me te melden bij de inschrijving. Ik krijg een plastic bak en moet daar een zestal dingen in doen die op de lijst staan met verplichte zaken. De attributen worden gecontroleerd en goed bevonden waarna ik mijn startnummer ontvang. Ik ga even op de foto voor het bord van de UTMB met de route waarbij het Ina opvalt dat ik er moe uit zie, niet uitbundig of blij, dat is dan achteraf, zelf heb ik dat niet in de gaten.
Ik ben een soort zenuwachtig en heb de kriebels en ben erg onzeker, dat weet ik wel.
We blijven nog even in Chamonix en gaan dan de reis weer terug de berg op naar Flaine, naar de meiden. Op donderdagavond pak ik mijn rugzak in en moet Ina me helpen, anders krijg ik alle verplichte zaken er niet eens in. Het is een flink zwaar pak op mijn rug van wel 7 kilo inclusief 2 liter water. Pffff, dat gaat wat worden die berg op.
Gelukkig is er kans op regen maar ook onweer, dat laatste is minder, maar de regen meer dan welkom. Het hopen is op Cor weer.
Om 4 uur gaat de wekker, we gaan aan de slag.
Eerst even goed eten, de laatste dingen nog even regelen en om 4.30 gaan we op pad. Het is nog stikdonker en ik besluit zelf te rijden de berg af en naar Chamonix. Ik zit aan één stuk door te gapen. Ina vraagt of ik wel fit ben, je lijkt nu al kapot. Het gaat wel zeg ik, al voel ik me helemaal niet super, maar dat komt wel als ik bezig ben denk ik dan.
Om 5.50 uur zijn we in Chamonix en begeef ik me naar de pendelbus die ik moet nemen om 6.00 uur, die brengt me door de Mont Blanc Tunnel naar startplaats Courmayeur in Italië.
Ik neem afscheid van Ina en we houden elkaar op de hoogte is de afspraak. Via een app ben ik te volgen, dus Ina zal precies weten hoe het me vergaat en of ik op tijd bij de posten zal zijn.
Om even over 6 uur vertrekt de bus, het is één van de eerste bussen die ieder kwartier vertrekken. Ik ben al om 6.30 in Courmayeur en moet nog 2,5 uur wachten. Dat duurt lang. De gangen in de sporthal liggen bezaaid met lopers die moeten wachten, de één nog lamlendiger dan de ander. Sommigen slapen nog wat, hangen tegen de muur, zitten op de telefoon, alles om de tijd maar te kunnen doden, dat is verre van ideaal. Ik begin steeds meer twijfel te krijgen. Heb ik het me niet mooier voorgesteld dan het is?
Om 8.40 uur is de sporthal bijna leeg en begeef ik me ook naar buiten. We moeten nog een stuk lopen naar de start, maar ik kom daar netjes op tijd. Ik moet achteraan starten in de 5000 plus nummers. Maakt me ook niet uit, je bent een dag onderweg, dus voor of achteraan zal niet veel uitmaken denk ik dan.
Ik ontmoet een drietal Nederlanders, een Jeroen, een Marcel en een Bas. We kletsen gezellig wat en dan blijkt dat we in wave 3 starten. Ik wist niet eens dat er waves waren en start dus pas om 9.30 uur, dat had ik achteraf kunnen weten als ik de mail wat beter had bekeken, al maakt dat niet zoveel uit, iedereen stond er toch al vanaf 9 uur.
Om 9.32 gaan we van start en worden aangemoedigd door een groot publiek en ook met het geluid van koeienbellen. Het avontuur gaat beginnen. Door de start van 9.32 mag ik er geen 27 uur over doen maar "slechts" 26,5 uur. Hoe zwaar is het, is dat te doen? Pfff, als ik maar op tijd bij de eerste post ben, die ligt na 14 kilometer maar is bijna alleen maar bergop, dat zullen zware kilometers zijn.
Na een paar kilometer staat de boel ineens vast en staat er een grote groep lopers gewoon stil. Maar langzaam schuifelt de boel naar voren en blijkt dat we de berg op moeten en er maar een heel klein pad beschikbaar is. De lopers van wave 3 hebben al het nadeel van een kortere tijdslimiet maar worden nu ook hiermee geconfronteerd. Het duurt 3 kwartier voordat ik de berg op mag en dan is het ook nog slenteren. Er zit een langzamere loper voorop kennelijk en de andere lopers moeten dat tempo volgen, inhalen is daar niet te doen.
Vanmorgen was het al volop zon, maar nu begint de zon al flink te branden en is het zweten geblazen. Wat nou regen, wat nou onweer? Zon! Bah, ook dat nog eens.
Als ik eindelijk boven ben na 14 kilometer heb ik er bijna 3 uur over gedaan en is de limiet al voor 3,5 uur verstreken, maar ik ben op tijd. Op naar post twee. Het begint al warmer en warmer te worden en het gewicht op de rug, de warmte en het stijgingspercentage begin ik goed te voelen. Ik vervloek de zon die me al zo vaak parten heeft gespeeld maar ga gestaag verder.
Bij post 2 in Arnouvaz moet ik om 16.30 uur zijn en arriveer ik al om 15.26 uur, ik heb een uur speling opgebouwd, dat begint er op te lijken, al merk ik wel dat ik misselijk begin te worden. Ik heb wel veel gedronken maar er nog veel meer uit gezweet. Zoutcapsules heb ik ieder uur genomen, maar kennelijk toch nog veel te weinig vocht. De benen voelen nog goed, geen last van kuiten of bovenbenen. Het parcours is mooi voor wat betreft het uitzicht, maar valt me eigenlijk een beetje tegen. Kale bergen, weinig hardlopen, alleen maar naar boven sjokken en slenteren en dan een snelle afdaling. Ik zou liever bossen zien en een wat afwisselender parcours als de Koning van Spanje Trail of bijvoorbeeld in de Ardennen. De Zugspitze vond ik bijvoorbeeld veel mooier.
Ik eet wat en drink wat en ga weer verder, al merk ik dat ik steeds zwakker begin te worden. De misselijkheid wordt erger en er is weinig meer aan te doen. De doorkomst op de Col de Ferret is zelfs al 1,5 uur sneller dan de limiet en onder bij La Fouly moet ik doorkomen om 20.15 uur en kom ik door om 18.37 , maar daar heb ik niet veel aan als mijn lichaam niet meer wil.
Tegen beter weten in ga ik verder. De Nederlanders lopen regelmatig in mijn buurt en één van hen, Jeroen, heeft 7x overgegeven en is misselijk, hij heeft kennelijk hetzelfde probleem, al heb ik nog niet overgegeven.
Het is nu nog minder leuk. De benen willen niet meer en zijn slapjes, eten en drinken kan ik nauwelijks nog. De volgende post moet ik bereiken om 23.15 uur. Ik ga regelmatig op de grond zitten of liggen om wat krachten op te doen, ik bel Ina. Ik heb al 4x mijn voet verzwikt maar kan verder. Inmiddels is het stikdonker en zie niets meer van het parcours, alleen wat mijn lampje laat zien. Boomwortels en losse stenen. Zo slap als ik ben is dit ook best lastig om verder te komen. Als ik eindelijk de post bereik bij Champex-Lac is het 22.10 uur en heb ik nog ruim een uur speling. Ik bel Ina weer en verkeer in grote twijfel. Nog nooit heb ik opgegeven, maar nu kan het niet anders. De volgende post moet ik halen om 00.15 uur en is 5 km verder, dat zal ik nog wel gaan halen, maar daarna wacht een berg met 11 km klimmen en nog 2 zware bergen, samen goed voor nog bijna 3000 hoogtemeters en nog 45 km te gaan. Ik besluit net als Jeroen die naast me zit in de tent om te stoppen. ABANDON voor startnummer 5303. Vrijwillig, dat dan wel, er niet door de organisatie uitgehaald vanwege tijdsoverschrijding, dat dan niet, maar het is een schrale troost.
Ik meld me buiten de post op een groot parkeerterrein waar de uitvallers worden opgepikt om ons terug te brengen naar de diverse locaties. In mijn geval is dat Chamonix. Het zijn 2 bussen vol, is ben echt lang niet de enige, meer dan een kwart van de lopers valt uit of wordt eruit gehaald vanwege tijdsoverschrijding. Ook dat is een schrale troost. Het is niet het zware van het parcours, de benen voelen behalve dat ze geen kracht hebben gewoon goed, geen spierpijn, niets. Stomme zon, ik heb het gewoon slecht getroffen en moet mezelf verwijten dat ik toch weer te weinig heb gedronken. De omstandigheden zijn extreem, dus moet ik veel meer drinken en drinken en drinken. Weer dezelfde valkuil en er weer ingetrapt.
Ina pikt me om een uur of half 2 in de nacht op met Patricia en Sarah waarna we de slinger naar Flaine weer maken. Zo tegen 3 uur zijn we weer in ons appartement. Even goed uitrusten en dan op zaterdag maar naar huis ipv zondag, dat kan nu. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Ina moet maandag weer werken en heeft dan nog een dag om dingen te regelen, dat komt beter uit. Zaterdag rond middernacht zijn we weer thuis en ben ik nog steeds misselijk, dat zou nog een dag duren, maandag was ik daar ook weer vanaf.
Al met al een geweldig mooi avontuur en had ik zeker niet willen missen. Of ik het weer zou doen ? Ik zeg nu nee. Niet om koste wat kost toch een keer die UTMB te lopen, maar het oponthoud, het getreuzel, het eentonige parcours, de vele stukken gewoon wandelen wat niets met hardlopen te maken heeft, al met al zijn dat zaken die me tegen zijn gevallen. Ik weet zeker dat ik bij bewolkt of wat regenachtig weer geen problemen zou hebben gehad op dat vlak, wellicht had ik dan wel weer een valpartij of iets dergelijks gehad, maar dat zullen we nooit weten. Dit is de eerste keer dat ik de strijd heb moeten staken en dat voelt nooit goed denk ik, maar was wel de meest verstandige keuze, daar sta ik volledig achter. Nu op naar een volgend avontuur, al zal ik wellicht nooit meer een 100 km loop gaan doen. Waarom loop ik 100 km, wat wil ik bewijzen? Waarom geen marathon of 50 km of wellicht iets verder als dat een mooi parcours is. De uitdaging zoeken om steeds verder te gaan heb ik niet meer.