Even denk ik aan een aprilgrap. In Groningen kun je een aardbevingsarrangement boeken, zo lees ik in de ochtendkrant. Hotels zijn overgeboekt en spelen handig in op ramptoerisme. Het komt erop neer dat je een hotel kan reserveren in een gebied waar de kans op een beving groot is. Wie er nog niet zeker van is dat we met z’ n allen de weg kwijt zijn moet nu overtuigd zijn. Terstond vraag ik mij wel af of je je geld terugkrijgt wanneer er geen beving heeft plaatsgevonden. Ik lees daar niets over. De kans is natuurlijk groot dat ramptoeristen voor niets de reis naar het noorden maken en een ‘bevingloze’ hotelnacht doorbrengen Die komen dan ’s ochtends bij het ontbijt en vervolgens worden het saaie gesprekken. Zo van ‘nou, het viel mij een beetje tegen, er zit geen enkele scheur in de muur’. Of  ‘ja, mijn bed is vannacht wel iets verschoven, maar dat kwam door geluidsoverlast van de aangrenzende kamer’. Wanneer ik de volgende dag aan de start sta van de halve “Krimpenerwaard” natuurmarathon  moet ik nog steeds denken aan het aardbevingsarrangement in Groningen. (Het krantenknipsel heb ik overigens uitgeknipt en wordt zorgvuldig bewaard in mijn archief onder de noemer ‘niet alledaagse artikelen’). Het lijkt namelijk wel of er een lichte beving heeft plaatsgevonden in onze groene polders. Kleine diepe scheuren markeren de kaden en slootkanten. Het is vroeg in het jaar erg droog, weinig regen in maart en april en de natuur merkt dat gelijk. De boeren zullen niet klagen, want het is nog vroeg in het voorjaar. Halverwege het parcours lopen we over een kade waar een ADHD mol actief is. Zigzaggend en slalommend als Coen Moulijn in zijn beste dagen passeer ik alle molshopen. Het altijd fraaie – dat wel – traject voert als elk jaar door het mooiste stukje Krimpenerwaard. De helft onverhard, de andere helft asfalt. Een formidabele organisatie en verzorging maakt deze duursportwedstrijd tot 1 der besten in de omgeving. De eerste kilometers loop ik naast Lydia Rehorst. Haar snelle en lange benen  reiken tot in de hemel en op mijn vraag hoe het met haar gaat beantwoordt ze op z’ n “Ireen Wusts” met ‘Kei goed” ! Intussen barst in het hele land alvast de discussie los over de invulling van Koningsdag. Zelf verlang ik nog het meest naar de jaren ‘90. Toen protocollen nog protocollen waren en Beatrix en Claus door het land gingen, de provincie aandeden en na het aanbieden van de meest smerige lokale ontbijtkoeken door de plaatselijke middenstand weer vrolijk op de ‘ringsteek’fietsen sprongen op weg naar een volksdansact van basisschool ‘Kiezel en Kei(goed)”.

…..Met vier ‘zwagervrienden’ marcheren we over Plaza Mayor en zijn op weg naar het immense Santiago Bernabeu voor El Classico : Real Madrid – Barcelona. Wereldburger en allesregelaar Ewoud heeft rond de kerst 4 toegangskaarten, verblijf en vliegtickets geregeld voor een lang weekend Madrid. Als we op zondagavond 23 maart om 19.00 uur naar het stadion wandelen knijp ik mijzelf hard in mijn bovenarm. Piepend en knarsend rollen de overvolle metro’ s metrostation Bilbao binnen. Duizenden Madrid sjaaltjes en gezang door de hele stad. We zitten in een film. Hoofdrollen worden opgeeist door de beste voetballers van de wereld Lionel Messi - ooit weggeplukt van de Argentijnse pampa´ s – en het Portugese fotomodel Christiano Ronaldo. Regisseurs van het strijdtoneel zijn de Italiaanse veldheer Carlo Ancelotti en zijn Argentijnse tegenstrever Gerardo Martino. Opmerkelijk : Messi en Martino, de beste voetballer ter wereld en volgens kenners de beste trainer ter wereld, komen beiden uit dezelfde Argentijnse stad, Rosario. Daaromheen cirkelen 20 artiesten en 2 hoofdrolspelers. Om ons heen heerst volledige devotie. Er is aanbidding, verheerlijking en complete waanzin. Zelf betrap ik mij erop dat ik van de spanning nauwelijks kan blijven zitten. Maar dat kan ook zijn omdat we bovenin de nok van het reusachtige stadion zitten. Bijna 90.000 mensen zijn met ons. Opvallende man is Real speler Gareth Bale, de duurste voetballer ter wereld. De Engelsman loopt tientallen keren razendsnel heen en weer over het veld, met als gevolg dat het Spaanse zusterbedrijf van Smit Tak Internationale na de wedstrijd uren bezig is om alle sleuven in het veld te dichten. Real besluit in de rust om alle reclameborden weg te halen achter het doel. Men is bang dat Bale zijn eigen snelheid niet meer onder controle heeft en na weer zo’ n sprint de borden aan flarden loopt. Wanneer de beste man op het veld de Argentijn Angel Di Maria de bal vanaf links voortreffelijk op de borst legt van de Fransman Benzema en de sterke spits vervolgens schitterend binnenschiet, heb ik even het idee dat straks ongeschonden Bernabeu verlaten nog een hele klus wordt. Het stadion ontploft, mensen voor ons vallen elkaar huilend in de armen en er klinken oerkreten die je alleen kent van films als ‘Der Untergang’, ‘The Lion King’ en ‘Tarzan’. Maar we zitten in een film, nietwaar. Nogmaals knijp ik in mijn bovenarm. Ja, we beleven het echt. De ‘movie’ eindigt in een 3 – 4 overwinning voor het vijandige Barcelona. Maar geen Madrileen die lang blijft treuren. De stad kent een enorme werkloosheid, 1 van de armste hoofdsteden van Europa, maar men drinkt en eet er niet minder om. Ondanks de crisis is er betrekkelijk weinig criminaliteit. Het is voetbal als religie dat de mensen bindt. Tapasbarren zijn tot ver na middernacht open. Men spreekt over de geweldige Messi, de tovenaar Xavi, de balkunstenaar Iniesta en de keiharde back Pique. De Spaanse kranten schrijven de volgende dag over de beste El Classico in 30 jaar en wij waren erbij. Later in de nacht val ik in slaap tegen het raam van een tapasbar. Teunis Jan, onze jongste bediende, en de onder alle omstandigheden kalme Vincent maken mij wakker in de taxi die ons naar het hostel brengt. Het El Classico weekend valt in de categorie ‘niet alledaagse tripjes’ en kan in 1 krachtig woord worden samengevat : Kei Goed !

Tijdens de terugvlucht naar Amsterdam vecht ik wederom tegen de slaap. Naast mij zit een man die eigenlijk twee stoelen nodig heeft. De man heeft de uitstraling van een oorlogsmisdadiger uit Servie. Ik vermoed dan ook dat hij op weg is naar het oorlogstribunaal in Den Haag en daar zal worden berecht voor zijn aandeel in ‘Srebenica’. Na een kwartier vliegen verschijnt de stewardess in het smalle gangpad. Met een luid rammelende koffiekar hobbelt ze voorzichtig langs de reizigers. Boven de Pyreneeen krijgt het Air Europe toestel plotsklaps last van hevige turbulentie. Ik tuimel zo’ n beetje 10 meter uit mijn stoel en zie nog net hoe de arme stewardess met kar en al achter de coulissen schiet. We hebben haar de verdere vlucht niet meer terug gezien. Wel steken er bij het verlaten van het toestel twee paar schoenen en een lekkende koffiekan onder een gordijnstel uit. Op Schiphol heerst volledige rust. En de strengste beveiliging ooit. Nucleaire top in Den Haag. Obama heeft zijn eigen limousine over laten vliegen vanuit Washington, heb ik mij laten vertellen. Om er vervolgens vanaf de Amstel naar het Rijksmuseum mee te rijden, 325 meter…………..!

……………………..Even had ik eraan gedacht de Rotterdam marathon te lopen dit jaar. Mijn kwetsbare knieen verhinderen dit. Na een goede 10 kilometer in een mooie eindtijd van 41 minuten begeef ik mij per fiets vanaf de Meent naar de Boezemstraat om alle bekenden op de 42 moordende kilometers aan te moedigen. Op het 30 en tevens 38 kilometerpunt constateer ik tot tevredenheid dat goede vriend Huib de Kwant ´keigoed´ op schema loopt en zoals elk jaar schreeuw ik hem mijn lofuitingen toe. De immer sympathieke Krimpenaar lacht en komt uit in een formidabele 3.15 ! De marathon van Rotterdam geldt al jaren als hoogtepunt van het jaar. Bijna een miljoen mensen langs het parcours en zo´ n 25.000 lopers en loopsters op beide afstanden. Bij de start op onze 10 kilometer sta ik vooraan. Een handige truc die iedere loper kent brengt mij ondanks de ´C´ op mijn startnummer vooraan in het ´A´ startvak. Dat scheelt veel irritatie en slalommen op de eerste kilometers. Ik kan Lee Towers – die net zijn gouden microfoon wegstopt - en Aboutaleb een hand geven. ´s Avonds geniet ik nog het meest van een ijzersterk rijdende Niki Terpstra op de gortdroge kasseien van Parijs – Roubaix. Omdat het ook in noord Frankrijk al weken niet heeft geregend vliegen de stofwolken over de kasseistroken. Terpstra rijdt de keien (!) uit de weg en haalt als eerste de streep. Een Nederlander die een grote voorjaarsklassieker wint, we maken het niet vaak mee. Maar dan……………de winnaar krijgt als eerste prijs……………………..een kei ! Heb je jezelf helemaal het zuur voor de ogen gefietst over die lamlendige keitjes door noord Frankrijk, krijg je vervolgens zo’ n verschrikkelijk exemplaar mee naar huis. Trots brengt de winnaar op het podium met moeite de enorme zware steen boven zijn hoofd en lacht. Zowel Terpstra als alle (bekende) marathonlopers : jullie waren die 13^de april KEI GOED !

Albert de Kluijver