`De geschiedenis herhaalt zich´ ! De formatie die al geruime tijd duurt, de langdurige oorlogssituatie in het Midden Oosten en in de sport geldt dit zeker. Maar ook bij een reis kan de geschiedenis zich herhalen. Zelf ben ik – hoe zal ik het eens zeggen – nogal ‘supergevoelig’ voor sentimentele nostalgie. Pardon ! Terugkijken is vaak prettiger dan vooruit kijken. Was vroeger alles beter en leuker ? Dat niet, maar in het bezit van een olifantengeheugen is het prettig bijzondere gebeurtenissen nog eens hartstochtelijk her te beleven. Nieuwsfeiten, sportgeschiedenis, trainingsweekenden, triatlons, hardloopwedstrijden, legendarische concerten en dus ook mooie ‘overzeese’ tripjes, vaak weet ik zelfs de maand en het jaar nog. In november ’98 liepen we de marathon van New York en beleefden we een onvergetelijke week met de crew van Radio Rijnmond. Feyenoord werd dat seizoen landskampioen en verloor op weg naar de titel de dag van de marathon in de Kuip van AZ. Dat was de reden dat de mensen van Rijnmond ’s avonds tijdens de afsluitende feestavond bloedchagrijnig waren. Lee Towers zorgde voor een prachtig optreden en vloog later met ons mee naar huis. Overigens bleek de feestavond het beste medicijn voor vermoeide en verkrampte marathonspieren. We kwamen er achter dat een avond flink luchtgitaren er voor zorgde dat je de volgende dag redelijk fris uit je bed stapte. New York was bijzonder en onvoorstelbaar. De Empire State building, het Vrijheidsbeeld, Wall Street (“geen foto’s maken hier”, sprak kameraad Ruud streng, “stel voor dat door het flitslicht een transactie mislukt !”) en natuurlijk Broadway waar de gebouwen en de reclamezuilen op Times Square zo’ n gigantische indruk op ons maakten, dat we vergaten onze tanden te zetten in de net aangeschafte Hotdog met zuurkool. De marathon verliep die bewuste zondag als in een film. We wilden de ochtend van de marathon beslist nog voldoende koolhydraten stapelen. En dus togen we de dag ervoor naar China Town om 2 bakken droge witte rijst te halen. Om dit de ochtend van de loodzware 42 kilometer op te peuzelen. Startend op de immense Verrazano bridge en vervolgens in de massa mee door de Joodse wijk, Brooklyn, the Bronx, Manhattan en finishend in Central Park ter hoogte van de Dakota, het huis waar John Lennon woonde. Ik weet nog dat ik uren (!) na de marathon nog stond na te trillen, de adrenaline die maar niet uit je lijf wilde en het kippenvel op de bovenarmen. Boven het magistrale Central Park bleven de kruitdampen hangen, de geur van dubbele cheeseburgers vermengd met tijgerbalsem. Lopers uit de gehele wereld. Ik herinner mij een medeloper uit Iran, zijn naam weet ik niet meer en dat ik lachend tegen hem zei dat een Amerikaan die in Teheran de marathon zou lopen vrijwel ondenkbaar zou zijn.

Wat vooral opvalt in New York is de overal aanwezige fastfood vestigingen en de Coca Cola reclames. De mensen in Manhattan hebben nauwelijks de beschikking over een gasfornuis en eten voornamelijk buiten de deur. McDonalds is favoriet. Daarbij worden er liters cola geconsumeerd. Inmiddels is bekend geworden dat de fastfoodketen stopt als sponsor van de Olympische Spelen. Dit heeft bij veel deelnemers tot protesten geleid. Zij zijn een actie gestart onder het motto `mee eten is belangrijker dan winnen´ en overwegen een boycot bij de Winterspelen van Pyong Yang. Het is bekend dat Olympische sporters verzot zijn op fastfood en dat er kilo’ s big macs, emmers kipnuggets en liters Mc Flurry worden geconsumeerd. Alles in groot formaat, het liefst elke dag en weggespoeld met grote bekers Coca Cola. Niet de hamburgers zijn de grootste boosdoeners maar de cola. De mensen in Manhattan drinken het ’s ochtends bij het lezen van de New York Times, tijdens het douchen en bij het avondeten. Cola is een regelrechte verslaving voor veel Amerikanen.

……….Juni 2017. Hardlopend verlaat ik het Battery Park. Sla rechtsaf langs de Hudson River voorbij de aangemeerde ferry’ s. De boulevard langs het water is een paradijs voor hardlopers. Vaartuigen brengen de mensen naar het Vrijheidsbeeld en weer terug. Een krijsende meeuw scheert laag over het klotsende en grauwe rivierwater. Vervolgens loop ik langs het Nederlandse monument (een vlaggenmast (?) en dan verder over het zuidelijkste puntje van Manhattan richting Wall Street. Denk niet dat het niet druk is ! Ik moet creatief en behendig zijn en voer halsbrekende manoeuvres uit om de vele toeristen, zakenlui en andere hardlopers te ontwijken. Verder gaat de tocht, over het kolossale Broadway, via de Cortland street, langs de St Pauls Cathedral (‘graag een bijdrage voor de gigantische renovatie please !’) en plotsklaps………………………….. Na simpel denkwerk begrijp ik de symboliek. Het loodrecht vallende water ‘verdwijnt’ langs een zuil in een ruimte die voor iedereen onzichtbaar is. Vele slachtoffers van 9/11 zijn ook verdwenen. Rondom de beide monumenten staan ruim 3000 namen vermeld (waaronder een zwangere vrouw met een ‘unborn child’). Nooit geweten trouwens dat er op 9/11 een derde WTC gebouw destijds in vlammen opging en instortte. 19 jaar geleden brachten 2 snelle liften ons hier in 1 minuut naar 400 meter hoogte. Nostalgie, de geschiedenis herhaalt zich, we zijn terug in de magische Big Apple. Maar het contrast is enorm. Wanhopig vraag ik mij af waarom ik in mijn ogen begin te wrijven. Het kan de intense warmte zijn. Of zweetdruppels van de hardloopinspanning. Minutenlang staar ik naar het meest indrukwekkende monument dat ik ooit gezien heb. Terrorisme deskundige Beatrice van der Graaf beweert bij Matthijs van Nieuw”moskee” aan de DWDD tafel dat de `wereld anno 2017 nog nooit zo veilig is geweest’. Dat waag ik als ‘minder deskundige’ ernstig te betwijfelen. Na de hardloopsessie wandel ik langs de Dakota. Drommen toeristen staan voor het Lennon appartement. Vervolgens steek ik over en loop richting Central Park. Hier ergens moet de finishstreep van de marathon zich bevinden. Bij het ‘Imagine’ monument zit een donkere bebaarde man op een bankje met een gitaar. De man speelt eerst ‘Strawberry fields for ever’, vervolgens het schitterende ‘Yesterday’ en daarna een Lennon song die ik niet ken. Ik wacht nog even, nog even, wil een verzoek doen en……………….. heb geluk. De man met de gitaar tokkelt een paar akkoorden en zet in met ‘Imagine’. Mensen zingen mee, sommigen slaan de armen om elkaar heen en met mijn ‘Ammerstols Engels’ kan ik het briljante liedje moeiteloos meezingen. Nostalgie in al zijn eenvoud………….

……….Opvallend hoeveel handbagage reizigers tegenwoordig meenemen. De enorme wachtrijen bij de incheckbalies zijn daarom niet zo verwonderlijk. Ik zie mensen met laptops, handtassen, plastic tassen, tablets, E-readers, draagbare koelboxen, huisdieren, kinderwagens en koffers met de afmeting van een wasdroger. Wanneer de grote boeiing van Toronto naar Amsterdam 2 uurtjes in de lucht hangt krijgen we te maken met hevige turbulentie. De charmante KLM bediening is net bezig pasta met kip te serveren. Het toestel valt minstens 100 meter uit de lucht. In 2 seconden hang ik met mijn voeten in de vliegtuigverlichting, een Engelsman voor mij maakt een soort van salto waarna hij met beide benen terecht komt in de koffiekan van een net passerende stewardess, pastaslierten (met kip) vliegen bij mijn achterbuurvrouw over haar laptop, van schrik giet ze haar granaatappelsap over de stoel, een rondtollende E-reader belandt tegen mijn voorhoofd, a la Kees Kist kop ik deze overtuigend terug, de biografie van Johan Cruijff (wilde eigenlijk de biografie van Bassie en Adriaan meenemen) maakt een ‘noodlanding’ in het gangpad waar een kluwen van armen en benen wanhopig probeert uit de knoop te geraken. Heb mij later laten vertellen dat vliegtuigen steeds meer last hebben van turbulentie door de klimaatverandering. Natuurlijk ben ik blij naar huis te gaan. Verlang naar de altijd mooie zomers in Nederland en de Krimpenerwaard. Naar Bobby de hond en de dikke pil over de Russische revolutie (kon niet mee in de handbagage). Naar de trouwe Bianchi met tripple en het favoriete hardlooprondje over de majestueuze (onverharde) polderweggetjes. En altijd naar de nieuwsfeiten, zoals………………….Sinterklaas komt dit jaar aan in Dokkum. Slimme zet van de organisatie om de goedheiligman ver van de Randstad aan te laten meren, minder gedoe met protestacties. Als het met de Sint maar niet zo afloopt als met Bonifatius……………………..Docenten in het basisonderwijs demonstreren voor meer loon en minder werkdruk. Terecht ! Zo langzamerhand wordt Nederland – net als Frankrijk – een echte proteststaat…. Er komen vanaf 2018 diverse (rijdende) frietkramen op het wad tussen Schiermonnikoog en Lauwersoog. Wadlopers kunnen zich onderweg tegoed doen aan frikadellen en patatjes oorlog. Inmiddels is er een proef gaande met de friettent van patatbakker Roelof Gaasterma uit Sneek. Het liep verkeerd toen de kraam werd overvallen door 2 zeehonden en een potvis……. In Turkije stuurt Erdogan nu zelfs alle Hollandse koeien terug naar Nederland. Naar verluidt kan hij niet tegen boe-geroep……Terrorisme wetenschappers doen onderzoek wat de beloning in het paradijs is voor terroristen wanneer een aanslag mislukt…………… Ons koningspaar is op bezoek bij de paus. De kerkvorst heeft slechts een kwartier (?!) tijd voor het bezoek. Willem Alexander en Maxima moesten het Vaticaan hals over kop weer verlaten toen de senseo net was uitgedruppeld…………..De Rolling Stones komen wederom naar Nederland. Zo’ n 5 (!) generaties zullen de concerten bezoeken………. Criminele “asielzoekers” komen vaak uit veilige landen, maar worden niet uitgezet. Nogmaals het bewijs van onze doorgeschoten tolerantie…………… ! En als klap op de vuurpijl worden 139 (?!) diersoorten verboden als huisdier. Daaronder de Veluwse bosbuffel, de kanariegele koedoe, het Senegaleese  jachtluipaard, de grommende gordelmol, de olijke octopus en de knagende kraaghagedis. Hoera, we zijn weer thuis in het altijd nostalgische Nederland !

Ondanks de vele momenten van heftige turbulentie landt de KLM veilig op Schiphol. Ik krijg trek in een cheeseburger met een koude coca cola…………………………..

Albert de Kluijver