Peinzend kijkt de orthopeed naar mijn voeten. Was een week eerder op mijn oude tot op de draad versleten Asics nog op de training verschenen. Maar mijn kwetsbare voetjes – die na 30 jaar intens duursporten de vorm en afmeting hebben gekregen van een misvormde mango uit de Mangroven – zijn toe aan een paar nieuwe Asics. Hardlopers hebben over het algemeen een hoge wreef, net als schaatsers en voetballers. En net als iedereen een aangeboren voorkeur voor mooie (sport)schoenen. Vaak wordt er dan minder gelet op pasvorm en de juiste maat. De gevolgen van ijdelheid en onverantwoord schoeisel kunnen zijn (ik citeer) : spreidvoet, dwarsvoet, wiebelvoet, klompvoet, holvoet, hielspoor, overbelasting van de peesplaat, vermoeidheidsbreukje, gewrichtsontstekingen, marsfractuur en fasciitis plantaris. De orthopeed legt mij uit dat te krappe schoenen vroeger vaak voor kwam. Men kon er zelfs een zenuwaandoening door krijgen. De voorvoet zwelt op, de bal van de voet knerpt van de pijn, men ging anders lopen en lies – en rugpijnen waren het gevolg. De boodschap is duidelijk : de nieuwe hardloopschoen kan mij niet ruim genoeg zijn. Voor de helft van de prijs krijg ik er een paar spikeschoenen bij en dat is met het oog op het nieuwe cross seizoen een meevaller. Ik begrijp van de orthopeed dat de hardloopschoen met klittenband zijn intrede doet. Maar wat is er mis met veterschoenen ? Ik heb iets tegen klittenband. Tijdens de Triathlon van Holten liet tijdens het zwemonderdeel mijn ‘klittenband chip’ los in het water (zie bloemlezing ‘D Day’). Tijdens de ‘regennovember’ in 1999 Berenloop op Terschelling zaten onze startnummers met een speciaal soort klittenband vast op het shirt. Na 3 kilometer in de vliegende zuidwester verdween het startnummer over de woeste golven van de Waddenzee.

..Met de Zwemloop op Gouderak wordt de nieuwe aankoop voor het eerst getest. De schoen is ruim, heeft een stompe voorkant, lekker voor de immer pijnlijke voeten. ‘Wie de schoen past trekt hem aan’ en ‘Schoenen maken de man’. Raak voor mijn gevoel de grond niet, ik zweef, vlieg, de paslengte is in orde, evenals de snelheid, balans, coördinatie, stabiliteit en het bewegingsritme. Omdat hardlopen met juiste schoenen verslavend is besluit ik om de nieuwe stappers ‘goed’ in te lopen. En goed is in dit geval ‘lang’ en ‘tempogericht’. Het is warm en daarom wordt er na deze inloopsessie overgegaan tot een duik in de steeds schonere Lek, de rivier waar het goed toeven is, waar zwemmen al sinds jaar en dag tot kunst wordt verheven en waar de watertemperatuur elke zomer warmer wordt. Op de inmiddels beroemde Ammerse zwemsteiger vraag ik een visser of ik hem niet in het viswater zit. De man legt mij uit dat hij ‘draadloos’ vist. Ik kijk nog eens goed en zie inderdaad geen visdraad, alleen een hengel en een dobber. De nepvisser gaat verder met zijn verhaal, vertelt dat hij verslaafd is aan lachgas, zijn hersenen zijn aangetast, dat hij helemaal niet van vissen houdt, in therapie is bij een stressoloog en bij een psychotherapeut en dat hij zich grote zorgen maakt over de klimaatveranderingen, de opwarming van de aarde, de stijging van de zeespiegel, de CO2 – en de stikstofuitstoot en de daarmee gepaard gaande lage visstand in de grote rivieren. Na de ontmoeting met de surrogaatvisser is mijn ‘carrière in duurzaamheid’ in een stroomversnelling geraakt. Ben inmiddels gebombardeerd tot VAVVVVV : ‘Voorzitter van de Ammerstolse Vereniging van Verontruste Veeboeren, Veenbewoners en Vissers’. Onze eerste activiteit is het uitroepen tot een landelijke staking van boeren en een protestactie in Den Haag. Maar ook internationaal timmeren we aardig aan de weg. Zo financiert onze vereniging het transport van een los geslagen ijsberg van de Noordpool naar de Verenigde Arabische Emiraten. Daar hebben ze door de jarenlange droogte een schromelijk tekort aan drinkwater. De ijsberg is middels kettingen en kabels vastgezet en wordt voortbewogen door een Noorse olietanker. Op dit moment bevindt het konvooi zich ergens ter hoogte van het Suezkanaal. Vanwege de oliecrisis hebben we goede afspraken met de Iraanse autoriteiten. Waar ‘onze’ ijsbergen worden gesignaleerd volgen geen enteringen en kidnappingen. Intussen zijn meerdere transporten op weg van de Noordpool richting gebieden op aarde waar door de verschroeiende droogte gebrek aan water is. Verder wordt er na gedacht over een plan om de immense ‘ijsklompen’ sneller te vervoeren. Tijdens het transport smelt 1/3 van de ijsberg en stijgt de zeespiegel alsnog. Onze vereniging is inmiddels in onderhandeling met Kim Yong Un en zijn flegmatieke volgelingen. Die beschikken over V6 torpedojagers met een grote trek – en duwkracht. Wordt vervolgd………  

………..Lees ik net voor onze nachtvlucht naar Canada dat een jetlag bestreden kan worden met lichttherapie. Zakenlieden, wereldreizigers, piloten en sporters hebben al goede resultaten behaald. Inmiddels staan op Charles de Gaulle, Heathrow, Schiphol en John F Kennedy de eerste lichtkasten in de aankomsthal. Deze worden bediend door een robot. Wanneer de vliegreis langer dan 6 uur is kan de duur van de therapie worden aangepast alsmede de sterkte van de lampen. Zo heeft een Japanse toerist die een vliegreis van 24 uur achter de rug had 2 dagen opgesloten gezeten in de lichtcabine. Met 2^de graads brandwonden kwam de man uit de kast. Naar verluidt heeft men de arme reiziger onmiddellijk in quarantaine geplaats omdat men een besmettelijke vorm van roodvonk vermoedde. Dermatologen en huidspecialisten zijn derhalve kritisch. Daarnaast is men bevreesd dat psoriasispatiënten en mensen met een andere huidaandoening de gang naar de vliegvelden maken. Inmiddels is de Japanner weer thuis na een nachtelijke vliegreis van wederom 24 uur. Hij kampt nog steeds met een jetlag. Zelf heb ik geen lichttherapie nodig na de nachtvlucht vanuit Toronto naar Amsterdam. Wel waarschuwt de gezagvoerder ons bij het opstijgen : ‘vanwege de naweeën van hurricane Dorian is het onrustig in het luchtruim en dus “fasten your seatbelts the whole flight !” De reusachtige vogel van Air Canada is vervolgens 8 uur lang aan het schudden en beven. Het ruist om het toestel. Wanneer de vriendelijke stewardess ons de nachtelijke maaltijd serveert valt de boeiing zeker 20 meter naar beneden. Zie op mijn schermpje op de voorstoel dat we zojuist Halifax zijn gepasseerd en dus boven de oceaan vliegen. Heerlijke gedachte. De pastaslierten vallen op mijn schoot en het blikje bier dat ik bestelde rolt over de grond. Een toiletbezoeker rolt van schrik het gangpad weer op. Naast mij vliegt een laptop door de lucht. Mijn opengeslagen boek belandt na een dubbele salto keihard op het hoofd van een dame 2 rijen verderop. Ze kijkt verontwaardig om, door de hevige turbulentie duikelt de bril van haar neus en kan ze niet goed zien waar het boek vandaan komt. Handbagage valt uit de openslaande opbergruimtes. In het gangpad is het een gekrioel van reizigers en cabinepersoneel die vergeten waren de gordels om te doen. Mensen zoeken na de ‘luchtzak’ hun armen, benen en bezittingen weer bij elkaar. Maaltijden – wat er nog van over is – worden verder genuttigd, de rust keert weder. Ik heb van de hevige turbulentie tijdens deze onrustige gedenkwaardige nachtvlucht weinig of niets gemerkt. Viel al snel in slaap en had een paar mooie luisterliedjes op mijn oren :

-De avond valt………

-In duizend stukken,

-Op de straten van de stad,

-Met bonzend hart als wichelroede,

-Zoek ik mijn verloren schat………………………….!

Wanneer Schiphol wordt verlaten steek ik als altijd mijn neus in de lucht, snuif de zuivere septemberlucht op. Als altijd de favoriete en mooiste zomermaand. Door de steeds drogere en warmere zomers is zwemmen in de Lek mogelijk tot half oktober……………………………